Er is niks zo interessant als een reeks waarover de helft van de wereld laaiend enthousiast is en de andere helft niks goeds te zeggen heeft.
Ongeacht de uitkomst, het betekent dat het verhaal waarschijnlijk een paar grote fouten maakt, maar compenseert met een paar hele goede keuzes. En daar kan je veel van leren, dus met die insteek begon ik deze serie te kijken.
Ik ben géén enorme expert op het gebied van Tolkien of Lord of the Rings. Ik heb de originele trilogie gezien, ik heb de Hobbit trilogie gezien, ik heb de Hobbit gelezen, en daar stopt het.
Daarnaast vind ik het ook onzin om een serie van tevoren alvast te haten (of juist geweldig te vinden). Dus ik stap er zo blanco mogelijk in en heb geprobeerd zoveel mogelijk spoilers/recensies/opmerkingen te vermijden.
Voor de verandering ga ik het per aflevering opschrijven. Want er komt één aflevering per week uit, dus dat is hoe ik ze heb gekeken! (Ik weet het, wereldschokkend, dat ik een keer niet een serie pas vijf jaar te laat kijk.)
Het is dus meer een analyse dan een recensie. Voor wie wil leren van zowel de goede als de slechte kanten. Ik schrijf letterlijk alles op dat ik kan bedenken of dat relevant lijkt, dus het is een lang artikel.
Maar ik vind het niet heel nuttig om een serie te beoordelen per aflevering, want vaak weet je pas of iets belangrijk is, of een verhaallijn je wel of niet bevalt, als je het helemaal hebt gezien. Dus veel van mijn complimenten of kritiek hieronder is geschreven nadat ik andere afleveringen zag of het hele eerste seizoen had gezien.
1: A Shadow of the Past
Proloog
De proloog vond ik matig. Als je een proloog doet, maak het kort, indrukwekkend, to-the-point. Maar deze duurt zo’n 15 minuten, waarin je dus non-stop gewoon informatie te horen krijgt.
Informatie die klinkt alsof het een hele eigen serie had moeten zijn. Na een snel onderzoek werd mijn vermoeden bevestigd: de gebeurtenissen uit de proloog zijn eigenlijk veel complexer en duurden duizenden jaren.
Ik snap niet helemaal waarom ze niet bij het begin zijn begonnen. Nu doen ze heel veel moeite om al die gebeurtenissen in een proloog te proppen, zodat ze het verhaal kunnen beginnen op een nietszeggend moment van relatieve vrede? (Het zag er allemaal mooi uit, dat wel.)
Ik denk dat ze simpelweg een serie wilden die om Galadriel draaide, want dat is een bekende naam, en vrouwelijke hoofdrolspelers zijn gewild. Daarnaast hebben ze slechts de rechten tot stukjes van Lord of the Rings. Dus op deze manier probeerden ze het allemaal aan elkaar te knopen tot één enigszins logische serie.
Los van of het gelukt is of niet, ik ben hier geen fan van. Als je iets doet, doe het dan goed. Als je niet genoeg toegang hebt tot een bestaand werk, bedenk dan geheel je eigen werk van begin tot eind. Want nu heb je iets dat nauwelijks te maken heeft met Lord of the Rings, maar wel die naam erop geplakt krijgt en daardoor een beetje moet knutselen met z’n plot.
(De laatste jaren lijkt het alsof men bang is om originele ideeën te bedenken. Alles moet gemaakt op basis van iets dat al bestaat, maar ze hebben tegelijkertijd geen zin of mogelijkheid om een waarheidsgetrouwe adaptatie te maken. Ik vind het jammer. Geld wint het te vaak van iets goeds maken.)
De beginscene vind ik lachwekkend slecht. Elven die elkaar pesten zonder reden? Cliché én ongeloofwaardig tegelijkertijd. Dat gesprek tussen haar en haar broer? De meest onzinnige dialoog die ik ooit ben tegengekomen.
(“Do you know why a ship floats and a stone cannot? A stone sees only downward. A ship has a secret: it looks upwards.” Wat? Huh? Waar? Aan het einde van de aflevering halen ze dit terug, maar nog steeds begrijpt niemand wat het betekent, dus dat maakt het alleen maar erger.)
Ik vind sterke dialoog sowieso belangrijk. Deze serie wisselt snel tussen “dat is een goed gesprek vol sterke zinnen” en “wat zeggen ze in hemelsnaam en waarom praten ze in raadsels”. Mensen onderschatten vaak hoeveel kennis van taal en spraak je nodig hebt om écht pakkende, sterke, originele zinnen te schrijven. Die komen niet zomaar, en het is iets anders dan een plot uiteenzetten, of een actiescene bedenken.
Een voorbeeld om het af te maken. Galadrial en Elrond die als een soort kleuters over en weer gaan met “you have not seen what I have seen”, “oh I have seen plenty in my time”, “you have NOT seen what I have seen” … en vervolgens gaan ze hier verder niet meer op in.
Galadriel
Maar oké, naarmate de aflevering vordert kom ik er een beetje in. De actrice die Galadriel speelt vind ik … matig. Ze praat zonder haar mond te openen en al haar acteren bestaat uit “met grote ogen voor zich uit kijken en nergens op reageren”. Ze heeft wel het juiste uiterlijk, in mijn ogen.
Ik vind haar veruit het minst leuke en interessante personage. En dat is toch niet zo handig voor een serie die om haar draait. Ik hoop op dit punt dat dit expres is, en dat ze gedurende de reeks leert om over haar fouten heen te komen en verandert. Zo niet, durf ik te zeggen dat de hele serie gedoemd is. (Het is alsof je een superheldenfilm maakt met een superheld die een gigantische klootzak is én incapabel. De film kan er prachtig uitzien en een goed plot hebben, het gaat niet werken.)
Visuals & Editing
De meeste shots zien er prachtig uit. Mooie locaties, mooie overgangen via de wereldkaart. (Zoals dat je inzoomt op een tekening op de kaart en dat die dan langzaam verandert in de echte locatie.)
Daarom is het jammer dat de editing en de details vaak misgaan. Er zijn scenes waarin je een stem hoort terwijl iemand overduidelijk niet praat, of andersom. Het ene moment hebben we een prachtig shot … en dan knippen we ineens weg zonder enige reden. En dan een paar seconden later komen we weer terug in het prachtige wijde shot.
Zeker met het budget van deze serie, had ik graag een meer speelse en creatieve editing gezien, en minder kleine fouten overal.
Veel locaties zijn ook wat statisch. Animatiefilms doen dit meestal goed: terwijl je ergens bent, vallen in de achtergrond bladeren, of er zijn bewegende/lichtgevende onderdelen, of er lopen dieren door de locatie heen, etcetera. Het maakt een locatie meer dan een stuk steen in een bepaalde vorm. Maar misschien heb ik dan te hoge verwachtingen.
De meteoor
Een geweldige manier om spanning op te bouwen gedurende een aflevering. Alleen niet als je het op deze manier gebruikt.
De meteoor verschijnt in de laatste minuten en crasht dan aan het einde van de aflevering.
Wat nou … als hij al aan het begin verscheen? Dat tijdens de hele aflevering regelmatig karakters de meteoor zagen overvliegen? Dan had je die spanningsboog de hele aflevering vastgehouden en een nog sterker einde gehad.
Gemiste kans, in mijn ogen. (Ik weet het, een echte meteoor gaat te snel, die valt binnen een paar minuten door de atmosfeer tegen de grond. Maar het is fantasy. Het blijkt ook geen meteoor, maar een man. En niemand zei dat de scenes op alle locaties precies op chronologische volgorde moeten.)
Plot
Hier heb ik zowel de grootste complimenten als de grootste problemen.
Enerzijds sta ik achter veel van de keuzes. De verschillende verhaallijnen (vanuit de verschillende volken) zijn goed op elkaar afgesteld. Ze geven allemaal andere scenes, een andere cultuur, een ander perspectief. Zeker de Harfoots vind ik echt voelen als hun eigen volk op hun eigen plek.
Het idee dat de elven af willen van Galadriel, juist omdat ze zo onrustig is en eindeloos wil doorvechten, is prima. Het idee dat de elven niet geliefd zijn door de rest, worden gezien als onderdrukkers, is denk ik ook interessant.
Het feit dat de show liever wat kleiner wil blijven, in plaats van focussen op een epische fantasystrijd tussen “goed en kwaad”, kan ik ook waarderen. Zeker omdat het een serie is, voelt dit als de enige juiste keuze.
Maar aan de andere kant … is er eigenlijk geen plot in de eerste aflevering. De Harfoots krijgen een introductie qua karakter, maar er gebeurt letterlijk niks. Galadriel krijgt een introductie qua karakter, maar alles dat ze doet is irrelevant voor het grotere verhaal.
De plotpunten die er zijn, voelen geforceerd.
Bronwyn die met de elf meegaat. En haar kinderen dan? Waarom accepteert hij dat meteen? Ze is een mens, geen elf, die hebben niet hetzelfde loopvermogen, en ze heeft geen enkele wapens. Dit gaat wel héél makkelijk. (En de koe die natuurlijk precies op dat moment verschijnt en het plot helpt … )
Of de meteoor die neerstort. Natúúrlijk precies bij de Harfoots, ver weg genoeg dat het hen niet raakt, maar dichtbij genoeg dat ze er leuk naartoe kunnen wandelen. En waar Nori die naar een boerderij in de buurt loopt overdag een gigantisch probleem is, een enorme uitzondering voor de conservatieve Harfoots, is het blijkbaar prima om ’s nachts een mysterieuze smeulende bal van vuur op te zoeken.
Of Galadriel die in het water springt vlak voordat ze Valinor ingaat. (Nadat de hulpjes haar dolk gewoon doodleuk naast haar op het dek hebben laten liggen? “Hé, ik ben ingehuurd om je wapen uit je handen te pakken en een halve meter verderop weer op de grond te keilen.”)
Ja, ik snap dat de schrijvers haar op het laatste moment wilden laten afhaken. Maar nu drijft ze ergens in de zee, een ongelofelijke afstand verwijdert van alles, zonder doel, zonder überhaupt kleding of eten. En dat is dan onze hoofdpersoon? Met die insteek beginnen we de tweede aflevering van de serie?
(Om te vergelijken: stel dat in de eerste Harry Potter film, hij verdwaalt raakt en de verkeerde trein pakt. Vervolgens hebben we een montage van een half uur waarin hij hopeloos rondloopt, zonder hulp, zonder plan, totdat waarschijnlijk “het plot” hem weer redt en naar Zweinstein teleporteert. Dat doe je alleen als je echt niks beters kunt bedenken.)
Ik wilde nog meer plotpunten noemen, maar die zijn er dus niet echt.
Eindoordeel
Niet verschrikkelijk, maar wel zeer matig. De eerste helft bestaat uit expositie van gebeurtenissen waarvan ik denk: “die had ik willen zien in hun eigen serie, niet drie seconden met een voice-over”. In de tweede helft gebeurt er nog steeds niks, behalve onhandige zetten die nodig zijn voor het plot.
Sommige acteurs zijn geweldig, andere niet al te best. Visueel is het prachtig, maar ik vraag me toch waar het budget soms naartoe ging. En door de serie op zo’n rare plek te beginnen en geen plot toe te voegen, voelt het alsof de tweede aflevering net zo goed het begin van de serie had kunnen zijn.
Intermezzo: over de “juistheid”
Vrijwel alles uit de eerste aflevering is onjuist als je kijkt naar het originele werk van Tolkien. Zelfs met mijn zeer gelimiteerde kennis valt dat op :p
Voor zover ik kan zien geldt dit ook voor de tweede aflevering. Dus ik ga het niet steeds noemen.
Het is niet automatisch slecht dat ze het echte werk grotendeels negeren. Ik vind het alleen jammer en onnodig. Want de keuzes die ze daardoor wél maken, zijn in mijn ogen minder interessant en uniek dan als ze simpelweg het origineel hadden gevolgd, iets dat Tolkien tot aan zijn dood uitdacht en verbeterde.
Er komt een punt dat je niet meer iets maakt geïnspireerd door Lord of the Rings, maar een compleet ander losstaand fantasy verhaal. En ik ben bang dat dit punt is bereikt.
Veel van de veranderingen zijn echt onnodig en maken het verhaal niet beter. De argumentatie is vaak “we wilden de verhalen van Tolkien naar de moderne tijd brengen” of “het vindt plaats in een wereld, dus die wereld moet zoveel mogelijk de onze weerspiegelen”
En dat is zeer zwakke argumentatie. Ja, verhalen vinden plaats in een wereld, dus als je het verhaal vertelt, dan vertel je over die wereld. Je kan niet zomaar de wereld veranderen. Een verhaal wordt gedefinieerd door de specifieke inhoud van dat verhaal.
(“Ja, in de echte wereld heten heel veel mensen John, dus we hebben besloten de personages van dit boek allemaal John te noemen. Oh ja, er wonen ook echt véél mensen in Mexico-Stad, dus daar vinden vanaf nu alle scenes plaats. Wat zeg je, we hebben het hele verhaal van deze bestseller veranderd? Nee joh, we hebben het verbeterd!”)
(“Hmm, ik vind Harry Potter een geweldig boek. Maar die magie? Niet heel realistisch, hè? Doe die maar weg. En die toverstokken en hoeden vind ik ook maar een generalisatie van heksen, ik wil eigenlijk dat alle karakters casual kleding dragen en een verhaallijn over toverstokken en waarom ze racistisch zijn.”)
Nee, verhalen “moeten” niet onze wereld weerspiegelen, zeker fantasy niet. Als je waargebeurde verhalen wilt uit onze wereld, dan lees je de krant.
Een verhaal naar de moderne tijd brengen is vaak niets anders dan een compleet ander verhaal vertellen dat op veel manieren niet meer werkt. (Het is een andere manier van zeggen dat je dus de wereld verandert.)
Maar ze bedoelen niet écht naar de moderne tijd brengen: dan zouden ze internet toevoegen, mobieltjes, moderne wapens, en al dat soort leuks. Ze willen alleen sommige onderdelen die hen goed uitkomen naar de moderne tijd brengen.
(Weer ter vergelijking: als Harry Potter twintig jaar later had plaatsgevonden, dan had het originele verhaal totaal niet meer gewerkt. Van begin tot eind zou het veranderen, omdat de aanwezigheid van technologie alles anders maakt, de sfeer van dat leuke oude kasteel niet meer aanwezig was. Weet ik veel, Voldemort had een tracker op Harry geplaatst, een machinegeweer gepakt, en alles was zo opgelost.)
Dus je komt uit op schrijvers die simpelweg hun eigen verhaal wilden vertellen, maar proberen fans aan te trekken door er een andere naam op te plakken en allemaal zwakke smoesjes te geven.
Kijkers geven maar om één ding: een goed verhaal.
Kijkers die je aantrekt door Lord of the Rings erop te plakken, geven maar om één ding: een goed verhaal binnen het bekende universum van Lord of the Rings.
Kijkers die je aantrekt door er een fantasy serie van te maken, geven maar om één ding: een goed verhaal in een fantastische setting, een andere wereld.
Door bovenstaande onzin erdoorheen te gooien, is de kans groot dat je alle mogelijke kijkers misloopt.
Zo, de rest van het artikel probeer ik hier niks meer over te zeggen.
(Het is een ander verhaal als iemand simpelweg de kern van een oud verhaal pakt en daar een moderne versie omheen schrijft. Iemand die een moderne versie van Romeo en Julia doet, schrijft eigenlijk een heel nieuwe verhaal rondom de twee simpele kernen: verboden liefde en zelfmoord door gebroken hart. Maar dat geldt voor alle verhalen: elke kern is inmiddels al wel een keer verteld, dus je zal altijd de kern van een oud verhaal hergebruiken. Maar goed, ik ga hier al te lang over door.)
2: Adrift
Intro
Nee, alsjeblieft zeg, je doet niet een “previously on … " stukje voor een fantasy serie zoals dit. Het haalt je compleet uit de wereld en herinnert je eraan dat het een matige TV serie is.
(Zeker niet als dit stukje de absolute dieptepunten van de vorige aflevering herhaalt, zoals de geforceerd geacteerde zin “the evil is gone” “then why is it not gone from in here?
Stel dat Game of Thrones elke aflevering was begonnen met een sitcom-stijl herhaling van wat er in de vorige afleveringen was gebeurd :p “Hé, weet je nog die broer en zus die seks hadden? En dat je favoriete personage twee uur geleden dood ging? Herleef het allemaal, voordat we doorgaan met het verhaal!”
Iets dat ze ook van GoT hadden mogen overnemen, was de intro. Je hebt die prachtige gedetailleerde kaart van Middle Earth, die ook nog belangrijk is voor het plot. Laat het zien! Ga een minuut langs belangrijke plaatsen voor deze aflevering!
De huidige intro is … tja, mooi, prima. Maar ook verwarrend en voelt alsof iemand het op z’n keukentafel heeft gefilmd met zandkorrels. Dat de uiteindelijke titel niet via deze korrels wordt gemaakt, maar als normale tekst ineens verschijnt, is al helemaal een rare keuze.
(Het resultaat is dus dat we al drie minuten in de aflevering zijn, en ik ben al helemaal uit de wereld. En denk aan betere series. Ik wil Rings of Power echt alle kans van de wereld geven, maar het voelt van begin tot eind gewoon nep en gemaakt.)
De harfoots
Ja, hen vind ik veruit het beste uitgewerkt. Hun eigen manier van spreken, van doen, van leven. De eerste interacties met die meteoorman zijn ook leuk en spannend.
De scene met het verzwikken van z’n enkel was wat onrealistisch, en het feit dat hij dan totaal niet meer zou kunnen migreren ook, maar oké.
Elven vs Dwergen
Het concept dat tijd anders loopt voor elven, omdat ze veel langer leven, is een van de beste delen van deze serie. Het is uniek, het is goed geïntroduceerd.
Dat hele ritueel daarvoor voelt overbodig, maar oké, het was denk ik bedoeld als een soort comic relief.
De scene waarin Celebrimbor en Elrond praten over dit project (waarvoor hij naar de dwergen gaat), is ook onnodig vertragend en vaag. Enkele namen worden genoemd van elven en voorwerpen die blijkbaar belangrijk zijn, maar die dingen zijn nooit uitgelegd. Dus die hele scene begrijp je alleen als je het originele verhaal kent.
(Maar ja, in het originele verhaal komt deze scene überhaupt niet voor, want daarin hoeft Celebrimbor helemaal geen Elrond op de dwergen af te sturen. In het origineel is hij dermate gerenommeerd dat de dwergen zelf naar hem toe komen en willen samenwerken. En zo verliest de serie dus heel veel tijd aan scenes die er niet hoefden te zijn.)
De relatie tussen Elrond en Durin is veruit het beste onderdeel van de serie tot nog toe. Zowel grappig, als emotioneel, als interessant. De kleine details van een goed geschreven verhaallijn, met karakter, met een doel, met geloofwaardigheid.
(Waarbij we even vergeten dat ook dit wordt versimpeld, want Durin had natuurlijk prima zelf naar Elrond kunnen gaan, of zich minder kinderachtig kunnen gedragen.)
Wat ik bedoel met kleine fouten
Het feit dat Elrond en Celebrimbor doodleuk naar de dwergen toelopen voelt als een grote grap, iets dat ze waarschijnlijk probeerden te compenseren door een kleine animatie op de kaart.
Het feit dat de orcs letterlijk al aanwezig zijn in hun dorp, maar Bronwyn besluit om lekker een nachtje te slapen en te wachten tot morgen (“we leave at first light”). Heb je eindelijk een spannend plot met urgentie, haal je het allemaal weer weg zonder reden. Het gevecht zelf was overigens best wel gaaf, zij het wat donker en moeilijk te volgen.
Als Galadriel in het water dat eerste schip tegenkomt, dan heeft ze eerst haar dolk in haar rechterhand … dan gebruikt ze in het shot daarna haar vrije rechterhand om haar uit haar ogen te wrijven? En vervolgens komt ze aan boord en is de dolk helemaal nergens meer.
Een van die mensen noemt Galadriel een leugenaar en schopt haar van het schip. Ondanks het feit dat ze nergens over heeft gelogen en zich niet vijandig heeft gedragen.
De worm valt hen allemaal aan. Heeft hen gevolgd over lange afstand. Maar blijkbaar is Galadriel in een stuk of tien seconden dermate ver gezwommen, dat die worm helemaal nergens meer te bekennen is en ze even later compleet veilig op het schip van die Halbrand kan stappen
Vervolgens krijg je iets dat ik “stilstaand plot” noem. Je hoofdpersonen drijven een beetje doelloos op zee, richting nergens. Ze maken niet zelf keuzes, ze doen niks, ze wachten tot het plot hen overkomt. Dit kan je alleen zinvol maken als je hele goede dialogen hebt op zo’n vlot, maar dat valt tegen. De personages doen alsof ze een of andere felle discussie hebben, terwijl ze in werkelijkheid op een hele langdradige manier wat informatie over zichzelf vertellen.
En als ze in de storm zitten, klinkt die Halbrand overtuigend, maar Galadriel klinkt totáál niet alsof ze in paniek is, of schreeuwt, of in een storm zit.
Het zijn allemaal kleine dingen, echt niet zo belangrijk. Maar het blijven fouten in groten getale.
Eindoordeel
Deze aflevering is beter dan de vorige. Het heeft tenminste plot, het zet mysteries op, het geeft me het idee dat er dingen gaan gebeuren.
De probeersels om een diepere dialoog te krijgen zijn ook meer gelukt. Bijvoorbeeld de dwergen doen ergens zo’n uitspraak van “we’re still holding the long end of the hammer”, wat hartstikke geloofwaardig en passend klinkt. Je weet ook meteen wat het betekent.
(Er blijven rare momenten. “A dog can bark at the moon, but he cannot bring it down”, kwam volledig uit het niets, tot het punt dat ik dacht per ongeluk vijftien seconden te hebben doorgespoeld ofzo.)
Waarom is dit allemaal belangrijk? Kan je niet gewoon genieten van een verhaal zonder het te analyseren? Nou, ik geniet dus niet zoveel van het verhaal, om de redenen die ik uitleg. Er is geen urgentie, geen duidelijke doelen. De scenes voelen onrealistisch of geforceerd, waardoor je niet meeleeft maar de serie alleen maar uitlacht. Links en rechts zijn inconsistenties in de editing en het plot.
Waar gaat de serie nou eigenlijk over? Waarop wil ik het antwoord weten? Waarom zou ik de volgende aflevering kijken? Ik ben een klein beetje benieuwd naar de meteoorman. Van Galadriel hoop ik juist dat ze in een gat valt en uit de serie verdwijnt. Die Arondir heeft nauwelijks iets gezegd of persoonlijkheid laten zien, en hij overleeft het sowieso, dus ik kan niet zeggen dat ik in spanning zit over het feit dat orcs hem hebben gegrepen. Ik weet zeker dat de serie ergens naartoe bouwt, maar het is zo langzaam en zonder focus dat het niet genoeg is om je bij de lurven te grijpen.
3: Adar
Tussen de orcs
Oké, oké, nu komen we ergens. De onthulling dat Arondirs vrienden ook door dezelfde orcs zijn gegrepen, en voor hen werken, was goed. Het perspectief dat je nu hebt tussen de orcs is sowieso geweldig, veel beter dan als ze van buitenaf als een of ander “groot kwaad” worden bestempeld. Zeker omdat zij dus niet begrijpen wat de orcs zoeken, of hoe ze werken, of wat er aan de hand is.
(De scene even later met dat ze weigeren de boom iets aan te doen voelde wat geforceerd, maar ook wel weer spannend.)
Galadriel blijft Galadriel
Het hele stuk bij Numenor was een beetje traag en cliché. Mensen die in veel te grote paleiskamers staan, bespreken of
iemand mag blijven of niet, en het eindigt altijd in een soort rare patstelling: “we hebben geen reden om aardig tegen je te zijn en je te laten blijven, maar hè, wegsturen doen we je ook niet”
Galadriel gaat lekker door met constant dezelfde dingen herhalen en chagrijnigheid verspreiden. Ineens is deze nieuwe persoon die haar heeft gered heel belangrijk. Sterker nog, diens kinderen zijn heel belangrijk. (Het was een beetje overweldigend en verwarrend hoe snel die ineens in het verhaal werden gestoken, maar niet al te erg.)
Mijn grootste probleem blijft met het plot dat de personages gewoon … overkomt. Galadriel wordt gered door het schip van Numenor. Ze wordt gered in de troonzaal door Halbrand. Ze wordt geholpen door diezelfde kapitein, die ineens precies de middelen en informatie heeft die ze (blijkbaar) zoekt.
Ik mis alle momenten waarop Galadriel zelf beslissingen maakt en actie onderneemt. Waarin zij een duidelijk doel stelt, een plan maakt, en daar achteraan gaat. Want nu wacht je elke scene op het moment dat het plot haar ineens de juiste kant op stuurt.
(Oh, en het punt dat ze op dat paard zit en we een halve minuut slow-motion van haar krijgen alsof we op een bruiloft zijn en iemand een cringy fotomontage heeft gemaakt van de bruid … geen idee wat ze daar wilden bereiken.)
Als de kapitein even later met zijn kinderen praat, is de dialoog zo … overduidelijk bedoeld om informatie te geven. Het is oké, prima, effectief, maar niet realistisch en niet fijn om naar te luisteren. Ik geloof voor geen seconde dat ze op deze manier met elkaar praten. (En de scene vliegt razendsnel voorbij, geen tijd om echt iets op te bouwen.)
Conclusie: alleen Halbrand komt uit deze verhaallijn als een interessant personage dat ik wil volgen.
Een vreemde mix
In de Hall of Lore (waar ze dus toevallig ineens terechtkomt en ze toevallig informatie hebben voor haar), leert ze dat het teken van Sauron een kaart is van de Southlands. Ten eerste: welke slechterik brandt een kaart in zijn slachtoffers? Welke slechterik geeft weg waar diegene is op deze manier?
Ten tweede: dit wordt allemaal, opnieuw, letterlijk verteld in scenes zonder enige spanning, urgentie, variatie.
(Galadriel heeft inmiddels zo’n vijf keer zichzelf voorgesteld in situaties, en we zijn pas halverwege de derde aflevering!)
Ten derde: dit is dus wat ik bedoel met “het plot bepaalt alles, niet de karakters”. Galadriel is blijkbaar al honderden jaren op zoek naar antwoord hierop. Maar compleet toevallig valt het antwoord op meerdere vragen in haar schoot, in de derde aflevering, en ze heeft er letterlijk niks voor gedaan.
De serie vereist enerzijds dat je je hersenen uitzet om het te volgen, maar heeft anderzijds geen enkele actie of duidelijke verhaallijnen. Vooral scenes waarin mensen in een kamer staan en matige dialoog proberen te acteren.
Ik weet niet wat ik ervan moet maken.
Harfoots
De editing, ik weet ook niet wat ik daarvan moet maken :p Waarom die slow-mo shots van een minuut lang op de parade van de harfoots, nadat ze de hele aflevering niet zijn voorgekomen? Het is raar, het past niet, het voelt alsof ze superveel geld over hadden, maar niet wisten wat ze ermee moesten doen.
(De scene waarin ze stiekem probeert een papier te pakken, terwijl die andere probeert om tijdens het praten richtingen te geven (left, right, a little left, …) was dan wel weer goed gevonden!)
De scene waarin ze Harfoots herinneren die ze zijn kwijtgeraakt bij vorige migraties, maakt veel goed van de vorige aflevering. Denk alleen dat de volgorde andersom had moeten zijn. Nu laat het iets zien wat het eerst heel letterlijk vertelde. Je kan beter beginnen met iets laten zien en voelen, zodat het binnenkomt en de kijker actief blijft, en dan kan je er later efficiënt naar verwijzen.
(Hoewel het nu vervelend begint te worden hoe vaak Nori overal op reageert met “I can feel it” en “I just know” en dat soort dingen. Zelfs als dit later belangrijk of relevant blijkt, vind ik het nu vervelend. En een verhaal wordt toch echt gekeken van begin tot eind.)
Het argument “zo hebben we het altijd gedaan” vind ik altijd vervelend in verhalen. Maar het is wel realistisch, want dat is hoe veel mensen denken. Dat is hoe veel grote culturen uit de geschiedenis ten onder zijn gegaan: honderden jaren lang stortte hun wereld in, en zij dachten alleen maar “we doen wat we altijd deden, het moet werken!” (In werkelijkheid is het juist andersom. Evolutie zegt dat “het wezen dat zich het beste kan aanpassen aan diens omstandigheden zal overleven”.)
Het feit dat ze Harfoots achterlaten als ze niet mee kunnen met de caravaan begrijp ik best, want zo werken kuddedieren in de natuur ook: recht van de sterkste. Het is alleen dermate laat toegevoegd aan hun cultuur dat ik het op dit moment niet meer vind passen (tegenover alle extreem vrolijke en carefree scenes hiervoor) en het wederom lijkt alsof het plot het simpelweg nodig had.
Nog meer dingen die me storen
Die Warg scene helemaal aan het einde is weer zo’n situatie. Natuurlijk voegt het spanning toe. Maar het komt zo uit het niets. “Oh, hé, we hebben ineens een warg als het nodig is!” (Het enigszins schattige uiterlijk gecombineerd met het direct bruut vermoorden van enkele gevangenen is nogal een verwarrende mix.)
Het feit dat Arondir langzaam zijn twee vrienden verliest en niet weet te ontsnappen vind ik eigenlijk wel de beste keuze. (Vrijwel elk ander verhaal had die drie al lang geleden laten ontsnappen en als dikke buddies op avontuur laten gaan.)
Galadriel bedreigt uit het niets het leven van de persoon die nu al twee keer haar leven heeft gered. Ik had het cool gevonden als die gast zo was van “oké, dit is genoeg bullshit, we sluiten je op” en haar op die manier voor schut had gezet. Eigen schuld, dikke bult. Maar dat gaan ze natuurlijk nooit doen: Galadriel moet zowel alles kunnen, als in elke situatie de meest hatelijke persoon zijn.
Op dezelfde manier komt Halbrand op magische wijze aan een hele hoop goud. En als hij in de kerkers zit, weet Galadriel dit op magische wijze, én ze mag hem bezoeken, én zonder enige bewakers om haar heen? Maak een keuze Numenor! Haten jullie de elven of vertrouwen jullie moordlustige Galadriel honderd procent?!
Eindoordeel
Deze aflevering hebben we de dwergen en de elven helemaal niet meer gezien. Jammer, want dat was nou net het enige hoogtepunt.
En een aflevering eindigen met een wazig beeld om te verhullen wie iemand precies is, doet me denken aan die ene Harry Potter film (deel 3?) die eindigt met die still van Harry die schreeuwend door het beeld vliegt op zijn bezem, met wat “motion blur” achter zich. Nee, zoiets doe je gewoon niet :p Je geeft een paar hints naar wie de persoon kan zijn, maar je laat diens gezicht in z’n geheel niet zien. Geen wazige filters eroverheen gooien!
Dus ja, op sommige plekken maakt de serie echt de beste keuzes, op andere plekken is het dus lange scenes met stilstand, matige dialoog, en vooral veel informatie die ze aan de kijker willen geven.
De serie doet een halfhartige poging om Galadriel in gevaar te laten lijken, door die kapitein een zwaard aan te bieden en “een missie” (die we niet te horen krijgen). Maar er is nergens gevaar, of tijdsdruk, of iets dat op het spel staat.
Gedurende de aflevering noemen ze soms iets dat in het verleden is gebeurd, “verraad”, waardoor Numenor contact met de elven verbrak. Dat is op zich goed. Maar het is zo slecht geïntegreerd dat het werkt. De kijker moet meer geloven/begrijpen dat ze in staat zouden zijn om Galadriel iets aan te doen, zelfs al weet Galadriel dat zelf niet.
Ik weet nog steeds niet wat ik van de serie moet maken.
4: The Great Wave
Numenor blijft Numenor
Niet beginnen met een droom en dat iemand dan wakker wordt. Gewoon niet doen. Het betekent dat alles dat iemand net heeft gezien/gelezen, alle eventuele spanning of interesse die iemand voelde, dus compleet zinloos en irrelevant was. (Overigens is de dialoog in deze scene overduidelijk van de vorm “we moeten informatie aan de kijker geven”, want Miriel zegt alleen maar dingen die de anderen in de scene allang weten en niet hoeven te horen.)
Daarnaast is dit de meest anti-subtiele manier om het te doen :p Nu weten we al dat Numenor gaat zinken. Het wordt neergezet in een nogal bombastische, doch specifieke, droom. Het is veel sterker als je hints en aanwijzingen verstopt die zeggen “hé er gaat iets heftigs gebeuren”, maar dat je als kijker in spanning zit (of moet uitvogelen) wat en hoe.
De scenes daarna zijn prima, tenminste iets van spanning, duidelijkheid, informatie en cultuur die wordt overgebracht.
Hoewel een speech eindigen met “drinks all around” nogal raar is, zeker als je een van de hoogste functies in het hele rijk bekleed. Het is al helemáál bijzonder hoe letterlijk diezelfde seconde allemaal bediendes al klaarstaan met drank voor iedereen :p Die hadden het blijkbaar zien aankomen. Misschien eindigt deze chancellor al zijn toespraken met “drinks all around!”
De toespraak daarvoor met “elfs are taking our jobs!” was vooral cliché en “gemakkelijk”. Eerst rolde ik mijn ogen en dacht er verder niks van, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe idioter het werd. Er is één elf toevallig in Numenor belandt. De elven hebben op geen enkele manier interesse getoond in het nemen van jullie banen. Maar … het is wel realistisch, want er zijn maar al te veel mensen in de echte wereld die dit soort onzin uitkramen de hele tijd :/
Numenor is nog steeds een beetje een plek die de hele tijd dezelfde toon aanslaat in het verhaal, maar het is al beter dan hiervoor.
De verwarrende Southlands (met actie)
Adar en de Southlands vond ik minder. Het is zo’n typische trage scene waarin acteurs weigeren iets substantieels te zeggen. Ja, het bouwt spanning en mysterie, maar vooral omdat je hoopt dat de scene ergens naar een punt toewerkt. Lange shots, Adar die iets doet dat nergens op slaat, en vervolgens iets doet dat nog minder ergens op slaat (Arondir laten vertrekken, met wapens, om “een boodschap af te leveren”).
De rest van de Southlands, met Theo die teruggaat naar het dorp om eten te halen, is een grote grap. Het lijkt logisch, maar hoe langer je erover nadenkt, hoe vreemder het wordt. Al die inwoners uit omringende dorpen vertrekken naar deze toren, en geen van hen heeft eten of iets meegenomen? En in plaats van dat oplossen, zitten ze te wachten en te verhongeren, totdat Theo blijkbaar eigenhandig een missie moet opzetten?
Je kan niet zeggen dat ze “in paniek waren”, want zoals ik al zei bij de tweede aflevering, ze maken er een ding van dat ze pas vertrekken de volgende dag (“leave at first light”), dus méér dan genoeg tijd om eten en alles te regelen. (Als we deze wereld zien als een soort kopie van onze middeleeuwen, zouden ze in deze situatie een groep sterke mannen regelen die overdag de omgeving uitpluist voor eten, of groepen weigeren aan de poort tenzij ze eten en arbeid kunnen leveren. Overigens een veel interessanter conflict dan wat we nu hebben.)
De beste relatie van de serie
Daarna gaan we terug naar de elven en de dwergen, het beste deel! Het feit dat Durin hen ontloopt en dat hij een eed moet zweren vond ik eigenlijk wel een goede aanloop, zorgt voor ietsje meer mysterie en world-building dan als Elrond direct in het conflict sprong.
Ik ben blij dat het scenes redelijk groepeert op basis van locatie. Maar inmiddels zijn er meerdere verhaallijnen per locatie waardoor het alsnog heel snel heen en weer gaat tussen compleet verschillende scenes. (Sommige duren maar een halve minuut en dan ben je ineens compleet ergens anders met andere personages.) Dat is soms wat vermoeiend.
Numenor wordt extra verwarrende Numenor
De speech van Halbrand tegen Galadriel (in de kerkers) is vrij direct gekopieerd van Game of Thrones. Maar ze kunnen niet zo goed schrijven als het origineel, dus na een paar zinnen vermindert de dialoog jammer genoeg qua kwaliteit.
Maar wat Isildur doet en de consequenties die eraan worden verbonden slaan echt compleet nergens op. Hij maakt één fout in wat waarschijnlijk jaren van training is. Zijn vrienden hebben er niks mee te maken. En ze worden alle drie meteen, definitief, van deze training afgegooid? Waarom zei hij niet gewoon dat hij iets anders wilde doen? Het kan onmogelijk slechter zijn dan wat hij nu probeerde.
Nogmaals, één kleine fout (waarvan de scheepsmeester ook nog ziet dat het waarschijnlijk expres was en helemaal geen fout), en ineens is alles voorbij voor hem (en zijn vrienden), en hij heeft zijn familie beschaamd, en nog meer ergs? Ik snap dat dit fijn is voor het plot, maar logisch is het niet.
(Hoe Galadriel de bewakers verslaat en vervolgens voor de zoveelste keer ontsnapt is vooral komisch. Ik hoop dat het zo bedoeld was, de Numenorians neerzetten als een stel stuntelende idioten, want serieus kan ik het niet nemen.)
De scenes daarna met Galadriel vond ik goed. Eindelijk krijgt ze iets van persoonlijkheid, scenes met goede opzet en dialoog. De semi-poëtische insteek van de zinnen die in de eerste afleveringen vaak mislukten, komen hier beter uit de verf.
(Hoewel het bijzonder is hoe geduldig ze zijn met Galadriel die hen alleen maar beledigt en misbruikt. En ik vind de actrice die Galadriel speelt zeer matig, maar misschien wordt dat nog beter naarmate we verder komen.)
De cinematografie en de slow-motion shots kwamen in deze aflevering ook beter uit de verf. Voor het eerst viel het me op hoe goed het was en kon ik me oprecht zorgen maken of een karakter het wel zou overleven. (Even terzijde dat het natuurlijk raar is dat Adar die elf gewoon laat gaan, wapens teruggeeft, en doodleuk met zijn orks laat vechten.)
En zoals altijd, wint de verhaallijn van de elven en de dwergen. Gewoon veruit het beste uitgewerkt, beste personages, meest interessant, voelt alsof het belangrijk gaat zijn. Ik hoopte eigenlijk dat Durin, of eventueel een paar dwergen, echt gestorven waren bij die instorting. Want dat zou een grote gebeurtenis zijn met belangrijke gevolgen. Nu werd er spanning opgebouwd om het meteen weer weg te halen door te onthullen dat er helemaal niks aan de hand is.
(Het gesprek tussen Durin en diens vader is dan weer een voorbeeld van hoe je dialoog wel doet: “Forever am I with you, my son. Even in anger. Sometimes, in anger most of all. There is nothing to forgive.”)
Ik ben wel een beetje klaar met mensen die vage uitspraken doen, over dingen die “eraan komen” of het “kwaad dat gaat komen”, maar weigeren om het te onderbouwen of verder uit te leggen. Geweldig voor plot en mysterie, compleet zinloos als je daadwerkelijk in die wereld leeft.
Eindoordeel? Ik vond dit een betere aflevering dan alles hiervoor. Ik heb eindelijk het idee dat de serie een beetje z’n voeten op de grond heeft gekregen, een richting heeft, ergens heen gaat. Het is jammer dat ze constant onlogische dingen laten gebeuren en de regels van hun eigen wereld breken en buigen waar het plot dat nodig heeft, maar in deze aflevering heeft dat tenminste nog een functie.
(Bijvoorbeeld: Theo maakt een superzacht geluid terwijl hij in de put zit, en de orc hoort het meteen. Vijf seconden later springt hij uit het water met alle herrie van dien, en alle orcs horen niks?)
Galadriel blijft met haar matige acteren en persoonlijkheid eigenlijk het minste punt, maar deze aflevering deed al iets om dit te verzachten en een andere kant op te sturen. Als je haar verhaallijn op Numenor samenvat zie je hoe raar het is:
- Ze komt aan en eist een schip om meteen te vertrekken
- Numenor zegt dat ze drie dagen blijft.
- Ze eist de koning te zien.
- Numenor zegt dat het niet mag, staat het daarna alsnog toe, waarna ze Galadriel vertellen dat ze een schip krijgt om meteen te vertrekken.
- Galadriel is nog steeds niet tevreden en eist een hele vloot om haar te helpen.
- Numenor is boos en weigert, tot het moment dat ze precies doen wat ze vraagt en zelfs nog meer.
Wat?
Nou ja, gewoon op de juiste momenten je hersenen uitzetten, en de serie is best oké.
5: Partings
Als ik deze serie puur zou kijken voor mezelf, zou ik op dit punt gestopt zijn. Het is vaak te onlogisch, te oppervlakkig, te langzaam, en mist een duidelijke lijn die interesse of plezier zou moeten wekken. Iets dat laat zien dat de serie een hart heeft. Iets waarop ik echt graag het antwoord wil weten.
Maar we kijken dus door. Het is ook niet zo slecht dat het een martelstraf is om te kijken. En alleen al van de eerste vier afleveringen heb ik véél notities gemaakt onder de noemer “zorg dat je dit nooit doet in je eigen verhalen”.
Harfoots, nu modern
Kijk, het idee kan ik waarderen. Dat ze laten zien hoe hun migratie verloopt, met tegenslagen maar ook mooie momenten. En een soort migratienummer erbij zingen. Ik hou van simpele volksnummers, van zeevaartsliedjes, mooie slaapliedjes, etcetera.
Daarom vond ik het jammer dat dit nummer iets te simpel en eentonig was. De eerste paar regels zijn duidelijk ter plekke gezongen, daarna switcht het naar een gepolijste studio opname, en dat is teleurstellend. Een rauwe stem, met imperfecties, die een goed simpel nummer zingt is véél sterker.
Het was mooier geweest als ze dit nummer, eventueel samen, live bleven zingen terwijl we de montage van de migratie kregen.
(En een paar stippellijnen op een kaart van Middle-Earth die niet klopt en die we maar sporadisch hebben gezien … doen weinig om te verduidelijken waar ze precies naartoe gaan :p)
Wezens met moeilijke blikken
Ik moet hier altijd een beetje om lachen. Als series personages introduceren die niets anders doen dan moeilijk kijken 99% van de tijd. Dat moet dan interesse of mysterie opwekken, maar ik vind het saai en onnodig.
Aflevering 3/4 maakten er een heel punt van dat Adar een vriendelijk persoon is die geeft om het lijden van zijn orks. Een beetje raar dat hij iemand dan zonder reden een halve minuut z’n arm laat verbranden in de zon. (En het herinnerde mij dat het raar blijft dat orks dus jarenlang een flinke tunnel groeven door het landschap, en dat werkelijk niemand daar iets van merkte.)
Numenor
Eindelijk, eindelijk, is Numenor een plek waar interessante dingen gebeuren en mensen kunnen acteren. (Dat kan ik jammer genoeg niet zeggen van de Southlands. Die ene zin die Arondir daar zegt is wel zo matig uitgesproken dat het een grap lijkt.)
Dit komt doordat we nu karakters hebben, die we kennen, met hun eigen doelen en persoonlijkheden en dergelijke! Dus gesprekken worden ineens interessant en betekenen iets. Ze maken keuzes, sommige goed sommige fout, en dáár komen goede verhalen uit. (Sommige zijn wederom wat cliché of gekunsteld, maar het is al beter dan de eerste afleveringen, en het heeft een functie.)
Het zwaardgevecht van Galadriel voelt een beetje alsof het onderdeel zou moeten zijn van een tienerfilm. Maar het is goed gefilmd en heeft een meer “whimsical” toon, waardoor het eigenlijk wel werkt, en ik vond het best leuk.
Daarnaast meen ik te herinneren dat Elendil slechts een van vele kapiteins was. Sterker nog, Miriel kent hem niet echt als hij met Galadriel aankomt, en hij moet zijn oorsprong uitleggen. Het is raar dat hij nu ineens blijkbaar de kapitein is van alles en bij alle vergaderingen aanwezig is.
De elven
Hetzelfde geldt voor de elven. We krijgen nu daadwerkelijk interessante gesprekken, moeilijke keuzes, onvoorspelbaarheid.
De schrijvers kunnen het dus wel. Het is jammer dat er vier hele matige afleveringen aan vooraf moesten komen. Misschien dachten ze dat ze kijkers eerst moesten aantrekken met “actie” of “een simpel snel plot”. Dat was dan de verkeerde gedachte, in mijn ogen, want in deze aflevering gaat de serie meer in de richting van Game of Thrones. Gefocust op karakter, voornamelijk goede gesprekken met gevolgen, een klein beetje actie.
Sterker nog, de serie had haast kunnen beginnen met een aflevering die alle belangrijke dingen opzet (uit de eerste 4 afleveringen), en dan meteen deze vijfde aflevering, en het was een heel sterk begin geweest.
Galadriel, waarom?
De scene tussen haar en Halbrand voelde weer als een parodie. De manier waarop ze praten, melodramatisch weglopen en naar een vuur staren.
De camera is heel raar ingezoomd? Recht op Galadriels gezicht, maar soort van te laag op Halbrand? Waardoor het dus opnieuw voelt als een middelbare schoolproject.
En dan tijdens een discussie (over eigenlijk niets) zeggen ze niks van substantie, niks specifieks, maar komt Galadriel met haastig uitgespuugde zinnen als “one cannot satisfy thirst by drinking seawater” waarvan ik na lang nadenken nog steeds niet weet wat het moet voorstellen.
(Halbrand zegt dat hij slechte dingen heeft gedaan, en als mensen daar achter komen zullen ze hem niet als leider willen. Daarop reageert Galadriel dat ze haar eigen broer is verloren. Halbrand zegt “dus dit gaat om wraak?” En Galadriel zegt dus dat je niet dorst kan lessen door zeewater te drinken. Wat? Mis ik iets? Heb ik per ongeluk doorgespoeld?)
Maar scriptproblemen terzijde, Galadriel kan niet acteren, en dat is heel jammer voor een serie die om haar draait.
De elven, een kanttekening
In eerste instantie kon ik nog redelijk in de uitleg komen van de elven. Ze hebben het “licht” nodig om te leven, en dat wordt langzaam weggehaald, dus ze zoeken mithril om dat licht voorgoed aan zich te binden. (Of iets in die trant.)
Maar hoe langer ze ermee doorgaan, hoe vager en zwakker het wordt. (Ik lees online ook dat het tegen werkelijk alles van de “lore” ingaat, maar daar heb ik dus geen last van, want die ken ik praktisch niet.)
Het is een hele vage uitleg waar je als (niet-elf-zijnde) kijker niet zoveel mee kan. Wat is dat licht? Waarom hebben de elven het zo nodig? Hoe kan het dat ze het nu pas doorhebben en nog maar een paar maanden hebben totdat ze blijkbaar ineens compleet verdwijnen? Op welke manier gaat een stuk steen daar precies bij helpen?
Met elke scene hierover wordt dit niet duidelijker, het wordt niet voortgezet, maar het is alsof de schrijvers om deze problemen heen dansen en de antwoorden ook niet hebben.
Ze doen ook ineens achteraf alsof dat de reden was dat Elrond naar Khazad-Dum ging en dat hele plot opzette. Terwijl de reden die ze overduidelijk geven en ondersteunen (aan het begin) is dat hij simpelweg de elven vraagt om te helpen met iets bouwen.
De dwergen ontdekten toevallig even later mitrhil, en dat kreeg hij toevallig later in het bezit, en meer is het niet: een compleet toevallige samenloop van omstandigheden.
(Overigens zijn al die goede gesprekken over het breken van zijn eed nu weer teniet gedaan. Want blijkbaar maakt het allemaal niks uit! Hij vraagt het gewoon direct aan Durin die ongeloofwaardig snel “ja” zegt.)
Numenor
Hetzelfde met deze verhaallijn. Hoe verder je komt, hoe minder het allemaal klopt.
Een schip bevat alleen maar tonnen olie? Wat is het nut daarvan? Waar krijgen ze het vandaan? Waarom zouden ze dit meenemen, en als ze dat doen, waarom zouden ze zo’n drijvende bom niet uit alle macht bewaken en veiligstellen?
Er is zojuist een heel schip compleet opgeblazen, maar het lijkt alsof ze de dag erna vertrekken?
(Update: bij nader inzien benoemen ze dit. Ze hebben vijf schepen en twee zijn opgeblazen. Voor een zeevaardersvolk op de toppen van hun macht vind ik vijf schepen wat karig. En vervolgens de schouders ophalen en met drie vertrekken zou ik met enige zekerheid een militaire blunder noemen.) language: nl
En Isildur die eerst overduidelijk toegang werd ontzegd, mag alsnog op het schip omdat hij … bij die explosie aanwezig was?
En de Queen Regent negeert de waarschuwingen van haar eigen adviseurs, volk en vader (om wie ze veel geeft en wie ze altijd heeft vertrouwd) om volledig op Galadriels tocht in te zetten?
En waarom zien de helmen/harnassen eruit alsof ze bij werkelijk niemand passen en eerder een groot nadeel zullen zijn in een daadwerkelijk gevecht?
Dat Halbrand alsnog meegaat is prima. Heb alleen niet het idee dat Galadriels vage uitspraken en betoog over hoe zielig ze was nou de doorslag had moeten geven.
En daar zit denk ik het probleem. Het voelt nog steeds alsof karakters heen en weer worden geschoven puur omdat het plot dat behoeft. Ik voel niet dat de karakters een eigen karakter zijn en hun eigen logische keuzes maken. En een direct gevolg daarvan is dat het verhaal moeilijk te volgen wordt. Want bij elke gebeurtenis denk je: “wat? waarom? maar het personage zei net nog iets anders? en hoe zijn we ineens daar? en waarom doet Galadriel weer een vage uitspraak die ik niet kan plaatsen?”
En IK WEET NOG STEEDS NIET WAT SILMARILS ZIJN MAAR MENSEN BLIJVEN HET MAAR NOEMEN ALSOF ZE HET ALLERBELANGRIJKSTE OOIT ZIJN.
Het probleem is dus dat ik wil opzoeken wat het is en de daadwerkelijke achtergrond lezen. Maar huiswerk doen zou niet nodig moeten zijn voor een serie, zeker niet eentje die deze achtergrond dus compleet negeert of verdraait. In zekere zin wekken ze goed vragen op bij de kijker … maar alleen bij de kijkers die niks weten van Tolkiens werk, en het is een vraag die ze denk ik nooit gaan beantwoorden.
Conclusie
De poging tot meer diepgang en betere dialogen tussen karakters maakte de aflevering een stuk beter.
Het is alleen jammer dat alle andere minpunten blijven. Het is nóg meer teleurstellend dat veel van die diepgang en dialogen uiteindelijk zinloos blijken te zijn en weer onderuit worden gehaald, nog voordat deze aflevering voorbij is.
Deze serie heeft een heel langzaam tempo alsof ze het écht goed stapje voor stapje willen opbouwen, maar tegelijkertijd is de opbouw onnodig ingewikkeld en staan heel veel mensen op precies dezelfde plek waar ze anders ook hadden gestaan.
Dit eerste seizoen kan misschien nog worden “gered” als de laatste 2-3 afleveringen volle bak dingen oplossen, opzetten, actiescenes bevatten, en betekenisvolle logische oorzaken en gevolgen hebben.
Want tot nog toe is het vooral matig.
6: Udun
Southlanders vs Orcs
Het gevecht tussen de Southlanders en de Orcs laten bestaan uit een paar slimme trucs over en weer vind ik goed gevonden! Zo bouw je tenminste langer spanning op, zo maak je het méér dan “wie kan er het hardste slaan”, zo betrek je de kijker.
Het is wel jammer dat de trucs nogal doorzichtig en onlogisch zijn. Bijvoorbeeld, de orcs sturen de tweede keer niet zichzelf … maar de helft van het dorp vrijwillig met hen was meegegaan. Oftewel, de dorpelingen hebben hun eigen dorpsleden vermoord. Op zich een goed idee.
Totdat je erover nadenkt. Waarom zouden zij in hemelsnaam volle bak hun eigen dorpelingen aanvallen? Waarom zouden ze hun orc masker/vermomming in stand houden? Als ze dan echt niks geven om hun eigen familie en vrienden, dan kunnen ze zichzelf beter prijs geven, want dan valt niemand hen meer aan en winnen ze makkelijk!
En deze serie moet echt ophouden met de “oh nee gaat deze persoon dood?!!?” momenten. Want je weet dat die persoon niet doodgaat. Je bent een een minuut aan het wachten tot het voorspelbare gebeurt. (Dit doen erg veel films en series, overigens. Misschien werkte het vroeger, bij kinderen die voor het eerst een film zagen, maar inmiddels ziet iedereen er direct doorheen.)
Tevens is het niet heel realistisch. Iemand haalt eerst geen adem en heeft geen hartslag … maar dan een halve minuut later komen ze ineens weer tot leven? Zonder hersenschade, ze kunnen meteen praten en bewegen, en alle verwondingen zijn vergeten?
De timing van de komst van Numenor is nogal raar. Het is overduidelijk diep, diep in de nacht als de orcs de taveerne binnenkomen. En een seconde later is het ineens vroege ochtend, klaarlichte dag, en de Numenoreans komen precies op dat moment dat ene dorp in? Ik snap niet hoe ze dat wilden verkopen.
Ook moeten ze leren om hun helm op te houden. Ik snap dat de seriemakers in beeld willen brengen wie er in dat harnas zit. Maar het is natuurlijk compleet ongeloofwaardig dat soldaten links en rechts delen van hun harnas verliezen of afdoen, en doorgaan alsof ze die toch niet nodig hadden :p
Traagheid
Deze serie besteed gewoon véél tijd aan dingen die uiteindelijk niks uitmaken. Zo krijgen we van alles over dat Arondir dat zwaard verstopt, en vervolgens een “spannende” scene waarin Theo onthult waar het is, en vervolgens gebeurt daar niks mee en pakken ze het zwaard even later weer terug.
(In een scene waar Galadriel het ene moment letterlijk een meter achter Adar is, en vervolgens een minuut lang uit de scene verdwijnt, om vervolgens te doen alsof ze nét aankomt xD Sorry, maar er zitten zoveel overduidelijke fouten in de editing dat ik er niet overheen kan kijken.)
Galadriel kan niet acteren, maar ze doet een poging. De acteur die Adar speelt is veel beter. De “onthulling” van wat hij is en waar hij vandaan komt is redelijk goed verwerkt in het verhaal, maar valt qua inhoud nogal tegen.
Er zit een algehele traagheid in de serie. Shots die te lang doorgaan. Gesprekken waarvan maar 10% nuttige informatie is. Langzame transities.
Einde
Zeker richting het einde van de aflevering wordt dit nog erger. Maar het meest belachelijke vind ik dat ze dat extreem belangrijke zwaard uit hun handen hebben laten glippen, en niet eens één keer hebben gecontroleerd of ze hem wel echt hadden.
Ze hadden het zwaard dagenlang in hun bezit. Ze wisten dat het een sleutel was voor iets. Maar even testen of dat ding past in die gleuf die precies die vorm heeft? Ho maar. Het is onlogisch, het is een verhaal schrijven waarbij je alleen maar let op de uitkomst die je wilt behalen.
Zoals, in dit geval, dat de slechteriken alsnog die sleutel activeren en de boel laten overstromen. En daardoor de vulkaan uitbarsten. De vulkaan die verder nooit is genoemd of relevant geweest.
Het levert coole scenes op, dat wel. Het ziet er goed uit. Maar alle gebeurtenissen zijn zo onrealistisch en komen uit het niets. Zelfs bij zo’n uitbarsting—waar je weinig fout kan doen—weten de schrijvers het nog te verpesten, door alle dorpelingen eerst minutenlang gewoon te laten stilstaan en kijken naar die vulkaan die uitbarst. Door de vulkaan allerlei vuurballen weg te laten slingeren, wat in het echt niet gebeurt, in plaats van de overstroming zelf de grootste dreiging te laten zijn. (Ja, zo’n vulkaan slingert stof de lucht in, maar dat zijn brokken steen die pas veel later misschien naar de grond vallen.) Door op de een of andere manier de vulkaan te laten uitbarsten … door water?
Enerzijds kan ik waarderen dat de serie onze hoofdpersone (toch wel Galadriel) constant laat falen en domme beslissingen maken. Anderzijds had dit gekund zonder het hele verhaal compleet onlogisch en traag te maken.
En natuurlijk weten we nu al dat iedereen die dreigt dood te gaan … toch niet dood gaat door een zee van lava.
7: Out of the Ashes
Dit voelt misschien als een zeikpuntje, maar ik vind het vervelend dat ze niet consistent zijn met titels. Sommige zijn verzonnen woorden of termen, anderen zijn (ietwat afgekauwde) Engelse zinnen. Zo’n seizoen wordt meer een geheel als alle titels een samenhangend patroon vormen. Maar misschien let ik daar te veel op.
Ik snap dat de vulkaanuitbarsting en de gevolgen heel goed uitkomen voor het verhaal. Maar het slaat natuurlijk nergens op dat mensen …
- Worden overspoeld door de uitbarsting
- Dat overleven en alleen een beetje gruis van zich af hoeven te schudden
- Vervolgens vrijwillig langer gaan rondlopen in die chaos
- En daar niet per direct van flauwvallen of grotere schade door oplopen
Het is moeilijk inleven in een verhaal (of dat verhaal volgen), als het constant hele onlogische of onrealistische stappen zet die overduidelijk alleen voor het plot zijn.
Het ziet er daarentegen wel goed uit. En de onthulling dat de koningin blind is geworden was goed gedaan, een zeldzaam teken van intelligent schrijven in het script.
De Harfoots waren al vrij hypocriet. Het wordt alleen maar erger. Ik kan niet meer inschatten of dit expres is, ergens heen leidt, of niet. Het moment dat de leider die vreemdeling toch helpt en toe nadert, was goed voor het verhaal en nodig … maar wel compleet inconsistent met hoe ze daarvoor met hem omgingen.
Ik begin wel op te warmen aan de rare manier van spreken van veel karakters. Hoewel het nog steeds soms geforceerd is, in een poging wijs en filosofisch te klinken, zitten er ook echt wel goede vergelijkingen en zinsconstructies tussen.
Theo moet echt verdwijnen. Zijn hele rol in het verhaal is zeuren en domme beslissingen maken zodat hij er daarna weer over kan zeuren :p Dat Galadriel eindelijk verteld over haar man, Celeborn, klopt blijkbaar totaal niet met de echte lore, maar vond ik wel een goed stuk. Het had alleen véél eerder gemogen en gemoeten. Tegen deze tijd hebben kijkers allang allemaal andere aannames daarover gemaakt, op basis van wat we wel weten.
De acteur die Durin’s vader speelt is geweldig. Hun ruzie die uit de hand loopt is op zich ook goed, hoewel het wat overtrokken is. Een meningsverschil. Hij begint eerst zelf over zijn moeder, maar als Durin zijn moeder erbij haalt, is hij ineens geen prins meer? Het is een beetje de cliché manier om iemand helemaal pissig te maken in een verhaal: noem de naam van een dierbare die is overleden.
De Harfoots die hun oogst verliezen is wederom goed en slim voor het verhaal. Ik moet nog zien of er een verklaring wordt gegeven voor waarom die rare wezens in gewaden zoiets zouden doen. Want iets te veel verhalen gebruiken “de slechterik doet nou eenmaal slechte dingen”, wat de slechterik meer een “cartoon villain” maakt.
Theo die eindelijk Arondir als een soort van vader accepteert is wél weer mooi.
Oké, laat maar, de Harfoots zijn weer terug bij hypocrisie ten top. Een hele speech over “we can do one thing, better than any creature in Middle-Earth: we stay true to each other”. Terwijl ze de hele serie niks anders hebben laten zien dan dat ze iedereen zonder pardon laten vallen bij het eerste kleine beetje moeilijkheden.
De animatie van het blad en het ontwaken van de Balrog zag er weer geweldig uit.
Maar hoe de fuck heeft die Adar dit ook zonder enige kleerscheuren overleefd?! Hij zat vastgebonden in één van de eerste huizen die de vulkaanuitbarsting raakte!
De overgang van Southlands naar Mordor was onnodig amateuristisch. De hele serie doet niks met titels of tekst effecten, waarom dit ineens weergeven door een stukje tekst te veranderen? De serie laat veel vaker een kaart zien, dus gebruik dat—het past nog veel beter ook. Of laat die Adar zeggen / fluisteren dat het nu Mordor heet.
Al met al, een aflevering met een paar geweldige korte dialogen en visuele effecten. Anderzijds dezelfde traagheid en matigheid van de andere afleveringen. Allemaal veroorzaakt door een script dat onlogische stappen zet puur om plotpunten te behalen. En dat is zonde, want zoiets kan je dus makkelijk oplossen van tevoren, waarna de hele serie geweldig had kunnen zijn.
Ik weet gewoon niet of deze serie nou realistisch wil zijn of niet. Soms laat het de actie, de verwondingen, de resultaten van een gevecht heel realistisch zien. (Afgehakte benen, bloed, etcetera.) Op veel andere momenten heeft het juist een heel geromantiseerd beeld van avontuur en conflict, waarbij iedereen alles overleeft en alles is altijd goed en mooi.
8: Alloyed
Het “gevecht” tussen de vreemdeling, Harfoots en die rare mensen (waarvan ik nog steeds geen idee heb hoe ze heten of wie ze zijn) vond ik op zich goed. Duurde wat lang, maar niet té lang. De verschillende stappen, spanning, zowel een innerlijk gevecht (is de vreemdeling goed of niet?) en uiterlijk gevecht. Dat werkt samen altijd het beste.
Wel vreemd om Sadoc een mes in zijn buik te geven, daarna loopt hij rond alsof het niets is, en vervolgens komt de wond toch ineens terug alsof het hem sowieso binnen nu en een half uur gaat vermoorden. (Wel een mooie sentiment om nog de zon op te willen zien komen. Dat ga ik stelen voor een eigen verhaal, hopelijk beter toegepast dan.)
De “bait-and-switch” over dat de vreemdeling Sauron zou zijn was ook best prima en slim gedaan. Maar het is wel vreemd dat die mensen—die blijkbaar hun hele leven besteden aan Sauron terugvinden en ontwaken—gewoon compleet de verkeerde persoon zouden hebben! :p (En ze wisten het ook meteen, want ze zeiden “oh nee, het is die Istari!” Alsof ze wisten dat ze er compleet naast konden zitten.)
En hier zien en het probleem van de vele matige verhaallijnen in Numenor. Nu ze eindelijk terug zijn, heb je urenlang niks van Numenor meegemaakt. Je bent er helemaal uit en daardoor voelt elke stap meteen gemaakt, gehaast of onlogisch. (Zelfs al is het best een redelijke scene.)
Het gesprek tussen Elendil en de koningin was sterk. (Zo’n beetje elke scene met hem is goed geweest tot nog toe.) Omdat het ergens over ging, met goed gekozen zinnen, en een punt had.
Ook vind ik Halbrands inmenging met Celebrimbor (en werken met de mithril) best natuurlijk en leuk. Het feit dat hij Galadriel een perkament ziet aannemen en meteen achterdochtig wordt is wel raar. Ze is een belangrijke elf. Dit kan over allerlei dingen gaan :p
De onthulling van Halbrand was … voorspelbaar. Maar wel redelijk goed gedaan, door in haar gedachten terug te gaan. (Dit was in veel films een lange saaie scene geweest waarin de slechterik compleet uitlegt, alsof het een doodnormaal gesprek is, een wandeling in het park, wat er aan de hand is en wie hij is.)
Het stoort me wel dat het heel vaag eindigt. Dit voelt eerder als een truc, omdat ze niet wisten hoe Halbrand anders zou moeten verdwijnen, of hoe de scene anders had moeten eindigen. Dan vinden veel scriptschrijvers het leuk om de “hoofdpersoon-weet-niet-precies-wat-er-is-gebeurd-of-wat-ze-doen-of-wat-nou-waarheid-is”-kaart te spelen. (Hmm. Veel streepjes zetten tussen dingen is niet geweldig voor de leesbaarheid. Dit was een gefaald experiment qua schrijfstijl.)
Ze moeten ophouden met de slow-motion op rare momenten en de extreem ingezoomde gezichten op andere rare momenten :p Het is echt heel, heel, vreemd en amateuristisch.
Ik weet niet hoe dat door de editing is gekomen of de vele test screenings die ze moeten hebben gedaan. Misschien was het een experiment en gingen ze voor een of ander effect. De scene wordt zeker intenser als je bijna in iemands neusgaten zit. Maar je wordt er ook compleet uitgehaald, omdat het zo bizar en raar is gefilmd / ge-edit.
De slow-motion in deze aflevering bestaat (onder andere) uit vijf seconden van iemand die op een schip staat, uitkijkt over het water, en weer terugloopt. Dat is het. Dit shot zegt niks, het personage is niet zo belangrijk, dit hebben we al vaker gezien. En daarvoor gebruiken ze dan slow-motion? (Iets waarvoor ze waarschijnlijk een hele dure camera en opstelling nodig hadden.)
Het afscheid van de Harfoots is best prima gedaan. Maar het voelt als mosterd na de maaltijd. Bijvoorbeeld, Nori praat met haar vader zo van “oh, al die lessen die je me hebt geleerd, ik luisterde echt wel”. Maar het hele seizoen lang leert hij haar geen lessen en is dit verder nooit voorgekomen. Dus dan voelt het, opnieuw, alsof de schrijvers aan het einde dachten “oh nee, ze moet even doen alsof ze lessen heeft geleerd, we laten haar wat algemene levensadviezen opnoemen”.
(Dat Poppy uiteindelijk toch terug rent is … voorspelbaar. Op zich wel goed geacteerd. Ze had meer tijd mogen krijgen.)
Het einde, met het eindelijk vormen van de drie ringen, is goed en krachtig. (Dat shot daarna van Halbrand dat naar zijn vulkaan loopt zag er nep uit en voelde opnieuw amateuristisch. We get it. Hij is Sauron, hij is naar Mordor gegaan, hij is slecht. Geen reden om hem in een donkere cape naast de vulkaan te zetten en een bijna zwart kleurenfilter over het hele plaatje te gooien.)
Het is wel jammer dat de andere verhaallijnen bijna allemaal géén knallende afsluiting krijgen. Ze blijven open hangen. Maar niet op een groot mysterie, niet omdat er net een twist of belangrijke gebeurtenis is geweest. Ze blijven gewoon … open staan op de scene die toevallig de laatste was.
In Numenor liepen wel vijf verschillende verhaallijnen. Waar staan die? Geen idee. Numenor kwam terug en er was een vaag gesprek over “we moeten door”, en toen zagen we er niks meer van.
De Southlands zijn een gigantisch onderdeel van het verhaal. Waar staan die? Geen idee. We horen dat ze naar een andere plek zullen lopen. Ze zijn nog steeds in Mordor, bij die vulkaan, waar nu alle evil zich verzamelt—maar dat negeert het verhaal even. (De laatste shots van hen zijn onder blauwe luchten en met zo’n gevoel van: we zijn helemaal veilig en hiermee is het klaar.)
Daaraan voel je dat dit is geschreven als plan van vijf seizoenen. Want ik weet zeker dat elke verhaallijn uiteindelijk een punt heeft of wordt afgerond. Maar daardoor vergeten ze dat elke aflevering en elk seizoen een sterk begin en einde willen hebben. Anders dan is het vrij willekeurig om het op te delen in afleveringen én maak je het minder waarschijnlijk dat iemand wil blijven kijken.
Conclusie
Ik vind het eindeloos jammer dat ze niet de gehele geschiedenis tot het maken van de ringen hebben verteld. Er is een reden waarom zovelen hier fan van zijn: het is interessant en het klopt allemaal goed. Door deze keuze schieten ze zichzelf in de voet, want de serie begint dus op een raar punt zonder enige plot of spanning, terwijl je het idee hebt dat al die dingen uit de proloog veel leuker waren geweest om naar te kijken.
Er zijn veel fouten gemaakt (voornamelijk qua plot, dialoog, en editing), maar ze hadden nog véél meer fouten kunnen maken. Dus soms was ik positief verrast, soms was ik teleurgesteld. De visuele kant was meestal prachtig, maar werd ondermijnd door constante onnodige foutjes in editing, consistentie, en waarop de scene focust.
En daarmee kom je uit op een middelmatige serie waarover ik een neutraal gevoel heb. En waarvan ik nog steeds niet begrijp waarom een steen alleen maar omlaag kijkt en een schip stiekem omhoog.
Dat had ik op zich kunnen accepteren. Maar deze serie heeft een compleet belachelijk budget, het heeft “free rein” gekregen van Amazon (qua tijd, budget, mogelijkheden), en ik zie het gewoon niet terug.
Script is het belangrijkste. Begin met het beste script mogelijk, en voeg daarna je visuele effecten, je trucjes, je mooie plaatjes toe. Want al het geld in de wereld kan een script met zulke matige dialoog en gekunstelde plotkeuzes niet redden.
(Het is vergelijkbaar met dat je een spel maakt met prachtige speelkaarten … maar regels die niemand begrijpt, zichzelf tegenspreken, en alleen eens in de twintig potjes leuk zijn. En vervolgens, als mensen kritiek hebben, besluit je nóg meer geld te steken in mooiere tekeningen, in plaats van de kern van het probleem op te lossen.)
Veel mensen verdedigen de serie door te wijzen naar alle details die in de decors en de kostuums zitten. Alle verwijzingen die je alleen begrijpt als je alle Lord of the Rings lore hebt gelezen. “Kijk dan hoeveel aandacht er in is gestoken! En zelfs dát en dát hebben ze meegenomen!”
Maar dat is natuurlijk niet waarom je een serie kijkt. Het is slechts een klein pluspuntje. Het gaat vooral om de inhoud, het plot, de personages, of je plezier had tijdens het kijken. En als je dit soort argumenten weghaalt, dan kan ik online niks vinden dat onderbouwt waarom de serie zo goed zou moeten zijn als sommigen beweren.
(Dit geldt ook voor de andere kant, maar in mindere mate. Veel haters zijn boos puur omdat het dingen verandert aan de wereld, of omdat acteurs alleen zijn ingehuurd vanwege huidskleur, of dat soort dingen. Als je die wegstreept, blijft er wel alsnog een groep over met goede argumenten waarom de serie zo matig is.)
En daarmee kom ik dus uit op een grote “meh” ten opzichte van deze serie.
Het is geen popcornvermaak, daarvoor is het veel te langzaam en mist actie of coole momenten. Het is ook geen diepere serie, want de meeste gebeurtenissen zijn onlogisch en inconsistent. Het is enerzijds visueel prachtig, en anderzijds gevuld met vele amateuristische beslissingen in de editing. Enerzijds heeft het soms een sterke dialoog of scene, anderzijds is het gevuld met scenes zonder punt en verhaallijnen die nooit ergens heengaan.
Tot zover al mijn gedachten over deze serie. Hopelijk was het grappig, interessant of leerzaam.
