Laatst heb ik mijn oudste website overgezet naar een nieuw systeem: Pandaqi Tutorials
Het is een tutorial website. Dat betekent dat ik met tekst, plaatjes en voorbeelden uitleg hoe iets werkt. Zoals hoe je een website programmeert, hoe je visueel ontwerpt, hoe je tafelvoetbal speelt, wat er dan ook in mij op kwam.
De website is bijna acht jaar oud. De allereerste tutorials zijn inmiddels gedateerd en waren nooit van al te beste kwaliteit. (De website blijft vooral bestaan omdat de laatste courses die ik maakte erg goed zijn en veel worden bezocht.)
Dus bij het overzetten werd ik constant geconfronteerd met mijn domme keuzes van vroeger.
Sommige waren begrijpelijk. Mijn code is rommelig en vol fouten, want ik kon nog niet zo goed programmeren. Ik had mijn plaatjes ergens anders laten hosten, want mijn server van dat moment had niet genoeg geheugen om zelf de plaatjes op te slaan. Ik gebruikte het enige systeem dat ik toen kende, niet wetende dat er veel betere alternatieven waren.
Het zijn foutjes vanwege een gebrek aan ervaring. Foutjes omdat je iets voor het eerst doet.
Maar andere keuzes … zijn niet zo vriendelijk te verklaren.
Ik had toen ook al beter moeten weten. Het heeft niks te maken met ervaring of schoonheidsfoutjes.
Ik zal een voorbeeld geven. Van de eerste 10 “courses” (of “gidsen”) die ik op de website zette, heb ik er uiteindelijk maar 2 bewaard in deze nieuwe versie. Waarom?
Nou, ik had het lumineuze idee om een gids te schrijven over voetbaltechniek. Een geschreven gids. Over de fijne details van voetbaltechniek. Met slechts drie plaatjes.
Op dezelfde manier schreef ik een gids over goocheltrucs met kaarten. Nogmaals, dit zijn dus lappen tekst met “plaats je vinger ongeveer hier”, “draai je duim nu naar de andere kant” en “pak de kaart vast bij het puntje”.
Dit zijn dingen die moeten uitgelegd met een filmpje. Of heel veel, hele goede plaatjes. Maar lappen tekst? Dat is wel het allerstomste dat je kan doen. Niemand heeft daar iets aan. Ik heb er toen waarschijnlijk een paar weken op lopen zwoegen.
Laten we optimistisch blijven en zeggen dat ik hierdoor beter leerde schrijven :p
Maar waarom deed ik dit? Ik roep al van jongs af aan dat dingen meer praktisch en fysiek moeten. Waarom schrijf ik dan een theoretische gids over hoe je een sport speelt?
Nou, omdat ik dacht dat ik discipline had. Net als iedereen, twijfel ik constant aan wat ik doe, en hoef ik niet te rekenen op magische motivatie. Dus ik dacht “ik heb discipline, dus ik ga gewoon werken”. Geen twijfels, niet afremmen, ik kies een onderwerp en ik schrijf er een hele gids over. Huppakee, een week later heb ik tienduizend woorden, een paar plaatjes, een icoontje, en de gids kan online.
Want dát is discipline, dacht ik.
Nee, dat is het niet, dat is gewoon dom.
Ik had binnen een dag moeten denken “dit is onzin, ik ga een gids schrijven over iets dat je wel met een tekst op een website perfect kan overbrengen”. Ik had een dagje pauze moeten nemen van de website, even afstand, en dan had ik dit meteen ingezien.
De meeste mensen weten inmiddels wel dat discipline goed is. Dat je niet moet rekenen op motivatie, talent, of een toevallige gelukstreffer. Dat je twijfels en pijntjes opzij moet schuiven als je ergens wilt komen.
Maar mensen vergeten erbij te zetten dat blinde discipline juist heel slecht is. Je doet elke dag iets onzinnigs, of zelfs iets slechts, maar blijft daar keihard mee doorgaan omdat je denkt je discipline hebt.
Zo heb ik een handjevol oude spelprojecten waar ik héél gedisciplineerd 3 maanden aan werkte. En toen pas nam ik afstand, vaak gedwongen door externe omstandigheden, en zag meteen dat het spel nooit ging werken en dat ik beter kon stoppen. Sommige van die spellen zijn genoemd op dit blog of op mijn portfolio. Maar ze zullen nooit verder komen, want de fout zat al in het originele idee. En die fout kwam ik tegen op dag twee van het proces … maar besloot ik te negeren, want ik had discipline!
Discipline slaat dus vaak om in niks anders dan dom en blind gedrag. Het zegt eigenlijk: “Doe elke dag precies wat je moet doen, en bij twijfel, negeer het en doe gewoon wat je hoort te doen!”
Dus ik probeer dat woord eigenlijk niet meer te gebruiken.
In plaats daarvan heb ik al tijden een andere regel: “Doe elke dag iets. Bij twijfel, doe iets anders.”
Maar het belangrijke is dat iets dus niet perse hetzelfde project is, of hetgeen je gepland had te doen. Soms is een dagje rust nemen het beste dat je kan doen tegen twijfel. Soms zit spellen maken er niet in, dus dan ga ik maar andere dingen regelen op die dag.
De laatste tijd heb ik veel korte verhalen geschreven. Soms schreef ik een heel verhaal op een dag—en soms twijfelde ik na het eerste hoofdstuk of dit nou wel een goed begin was. Dan deed ik de rest van de dag een ander project. Meestal sta je de volgende morgen op met een oplossing voor je probleem. En zo heb ik voorkomen dat ik heel gedisciplineerd een verhaal heb geschreven dat vanaf het begin gedoemd was te mislukken.
Deze regel werkt denk ik beter dan eindeloos hameren op discipline.
Zo verlies je nooit productiviteit. Zo verlies je nooit een “flow” waarin je zit. Maar je blijft niet koppig hangen in dezelfde fouten maken elke dag, maandenlang, totdat je eindelijk ziet wat je hebt gedaan.
Dat wilde ik even mededelen. Veel van dit soort artikelen ontstaan uit het besef dat ik jaren geleden uren, weken of maanden heb verspild aan discipline hebben :p
(Overigens werkt discipline ook niet in de andere richting. Want mensen blijven luie wezens die alles uitstellen en toegeven aan hun behoeftes. Ik ga liever een stap verder. Je moet je omgeving zodanig inrichten dat je geen andere keus hebt dan onbewust discipline ontwikkelen.
Als jij ongezond eten koopt, kan je wel de hele dag tegen jezelf zeggen “ik pak het niet” of “ik pak maar één stukje taart” … maar je kan ook gewoon de taart niet in je koelkast zetten. Je kan wel proberen jezelf op te peppen om elke dag te sporten na al het werken … maar je kan veel beter je werkruimte zo inrichten dat je altijd een beetje in beweging blijft.)