Ik ben bij de fysio. Hij moet door met een volgende afspraak, terwijl ik de laatste herhalingen van mijn oefeningen doe. Daarna moet ik zelf naar de balie om alvast de volgende paar afspraken in te plannen.
Geen probleem. Dat heb ik zo vaak gedaan. Ik weet waar de balie zit. Dus met rode wangen en uitgeputte armen loop ik ernaartoe.
De glazen schuif zit dicht. Een bel ligt op de toonbank en een houder met flyers staat ervoor. De vrouw aan de andere kant heeft haar ogen volledig gericht op iets onder haar.
Ik loop naar de balie, maar ze ziet me niet. Blijkbaar is er iets héél interessants daaronder. Ik doe alvast mijn jas aan, pak mijn fietssleutel, zwaai een beetje met mijn armen, maar er komt geen reactie.
Ik besef dat ze misschien pauze heeft. Of ze is aan het bellen. Ik leun nog verder naar voren, maar ze lijkt helemaal niks te doen—niet eten en ook niet bellen.
Inmiddels zijn er al een paar minuten voorbij, waarin ik de hele tijd een halve meter van de vrouw heb gestaan.
Ik besef ineens dat ze slaapt. Haar ogen lijken dicht. Haar hoofd hangt een beetje schuin naar beneden. En elke assistente achter een balie had toch allang opgemerkt dat ik hier een minuut sta te zwaaien en te kijken?
Maar ze slaapt niet. Als ik nog verder leun, zie ik dat ze op haar mobiel zit.
Ik sla op de bel.
Ze schrikt zich kapot en gooit bijna de mobiel over het bureau. Snel schuift ze de glazen wand open.
Ik zeg: “Ik wilde niet storen, ik dacht dat jullie misschien pauze hadden.” (Het was half 1.)
Zij zegt: “Nee joh, stel je vraag, daarvoor zitten we hier toch?”
Maar daar twijfelde ik over, aangezien ze mij minutenlang niet had gezien omdat ze aan het scrollen was op haar mobiel :p
Het was een aardige mevrouw en binnen de kortste keren waren de afspraken gepland, maar ik vond het een bijzondere ervaring.
Enerzijds een paar ongemakkelijke minuten waarin ik niet wist wat de bedoeling was. (Ja, ik kon tegen het glas gaan schreeuwen, maar ik weet nooit in hoeverre ze dat verstaan aan de andere kant. Ofwel ze horen je niet en je staat voor gek. Ofwel ze horen je wél … en je staat voor gek.)
Anderzijds is het bijzonder hoe mensen de wereld om zich heen vergeten als ze met hun smartphone bezig zijn. Ik was écht overtuigd dat ze sliep: ze had alle kenmerken. Ik stond een halve meter voor haar, zwetend en rood aangelopen, te zwaaien met mijn handen en sleutels.
Een olifant had binnen kunnen lopen en zij had het niet gemerkt. Tot het moment dat de olifant misschien de router kapot had gemaakt en ze geen Wi-Fi meer had :p
Dan kunnen ze nog zoveel onderzoeken doen die zeggen dat op je mobiel zitten op de fiets geen extra gevaar oplevert—ik geloof er niks van.