Ik heb, vooral vanwege mijn fysieke gezondheidsproblemen, echt héél veel hulpverleners gezien in mijn leven. Fysiotherapie, osteopaat, psycholoog, noem het maar op.
Ze hebben allemaal eigenlijk niks voor me gedaan. De oorzaak van mijn ziekte is nog steeds onduidelijk en de beste “remedie” is simpelweg leven als een topsporter: goed eten, goed slapen, héél goed bewegen.
Het enige dat me bijblijft is hun eeuwige complimenten over het feit … dat ik kwam opdagen.
Ze waren altijd verbaasd (of positief verrast) als ik naar elke afspraak kwam, op tijd, voorbereid (als dat moest). In mijn ogen was dat niet meer dan normaal. En aangezien mijn gezondheidsproblemen erg serieus zijn, nam ik die afspraken extra serieus.
Maar zij zagen het als een groot pluspunt. Als ik dan de verslagen las (die richting mijn huisarts gingen), was er altijd een opmerking over dat “Tiamo naar de afspraken komt, op tijd is, zijn werk doet en zich inspant. Heel goed en gedreven.”
Laatst bij de logopediste kwam dit opnieuw ter sprake. Zij geeft mij een oefening, ik doe die elke dag. Maar ze was verbaasd, want vrijwel zei de afspraak daarna altijd “oh, ja, nee, die ben ik helemaal vergeten”
En dan blijft mij dus de vraag over: waarom zou je in hemelsnaam een duur traject beginnen bij een hulpverlener, als je niet van plan bent om daadwerkelijk dat traject te doen!?
Ik snap het niet. Wie plant er afspraken bij de fysio als ze niet naar de fysio willen? Zijn mensen verveeld? Doen ze het per ongeluk?
Hopen ze dat de fysio zegt “nou ja zeg, u bent tiptop in orde, zo’n goddelijk lijf heb ik nog nooit gezien, ik zet de behandeling meteen stop!”?
Of juist “hier, slik elke dag deze pil, en over een paar weken ben je ineens gespierd en heb je nergens meer last van, de afspraken hierna zijn optioneel”?
Wie gaat er naar de logopediste en weigert vervolgens te werken aan diens stemgebruik?
Het blijft een raadsel. En hulpverleners blijven me complimenten geven over opdagen en enigszins mijn best doen. Ik klaag er niet over—ik ben gewoon eindeloos verbaasd.