In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven in 2017, maar was zo kort dat ik het heb aangevuld.
Ik sta versteld van de compleet bizarre kinderseries die men vroeger keek en die nog steeds worden gemaakt, hoewel in mindere mate.
Kijk naar zoiets als Lazytown. Van begin tot eind ziet het er gewoon eng, raar, bizar uit. Wie heeft dat ooit bedacht? Wie vond het een goed idee om uit te werken? Waarom was het zo lang op televisie?
Zoiets als Ik Mik Loreland geeft iedereen vooral nachtmerries dankzij Karbonkel, terwijl ik geen flauw idee heb waar de serie nou eigenlijk over ging.
Er was er eentje over een Aziatisch jongetje die constant geen broek aan had, zijn billen liet zien, en scheten liet. Ik kan de naam en details niet terugvinden, maar ik kan me niet voorstellen dat dit nou het hoogtepunt van (kinder)televisie was.
Hoe iemand ooit op het idee van Spongebob is gekomen, en hoe het een wereldwijd fenomeen is en volgens mij nog steeds de grootste televisieserie voor kinderen, is een raadsel.
Zelfs de “normalere” dingen, zoals Teletubbies, zijn raar. Wie bedenkt zoiets? Wie denkt: hé, laten we vier mensen in een gekleurd pak stoppen, en ze wonen in een semi-modern huis in een heuvel, en er is een levende stofzuiger, en het enige dat ze doen is wafels maken (en die vaak meteen weer opzuigen), en de zon heeft een babygezichtje, en er is één aflevering waar een leeuw op wieltjes een ander achternazit de hele aflevering en ik heb er nog steeds nachtmerries van.
Maar aan de andere kant, had je dingen zoals Phineas & Ferb, Avatar, Pokémon, Lilo & Stitch, enzovoort. Prachtige series, met sterke verhalen en goede grappen, dingen die ik nog steeds zonder problemen zou kijken.
(Overigens, nu ik de historie van Disney Channel en Nickelodeon met elkaar vergelijk, wordt het kwaliteitsverschil toch wel pijnlijk duidelijk :p Disney staat vol met klassiekers, dingen die ik nog ken en goed vind, dingen die nog steeds mooi zijn. Nickelodeon staat vol met rare shit die er toen al slecht uit zag. Er was een tijd dat we geen Disney XD mochten kijken van onze ouders, want daar zouden ze “te veel series met schelden en geweld hebben”. Ik weet niet hoe dat idee ooit ontstond, want het is juist omgekeerd.)
Wat is mijn punt? Enerzijds dat ik niet begrijp waarom kinderseries zijn zoals ze zijn. Het is keer op keer bewezen dat je simpelweg een goed verhaal kunt vertellen, eventueel met een lichtere insteek en kinderen in de hoofdrol, en—ta da—je hebt een serie waarvan kinderen ook genieten.
Maar in plaats daarvan kiest men de raarste opzet, laat de hele aflevering karakters hyperactief rond stuiteren, en uiteindelijk heb je geen idee waarnaar je hebt gekeken. En je twijfelt in sommige gevallen of iets überhaupt wel op televisie had mogen komen.
En dat vind ik jammer, want anderzijds zijn kinderseries dus heel belangrijk. Het vormt je op een moment dat je het meest beïnvloedbaar bent. (Op diezelfde manier is het belangrijk hoeveel toegang je hebt tot muziek, theater, spellen, etcetera in je jeugd.)
En dat kan dus negatief zijn, door series die gewoon heel raar zijn en je rare ideeën geven, of positief, door series die je inspireren en slimme ideeën geven.
Kinderseries hebben de potentie om letterlijk de volgende generatie naar een hoger niveau te tillen. En wat doen wij? Wij bedenken een serie genaamd Catdog over een kat en een hond die aan elkaar vast zitten en daardoor constant tegen dingen aanlopen en niks kunnen, en dat is het. Wij maken Dora the Explorer, wat praktisch een quiz is waarvan zelfs peuters de antwoorden al weten, maar zo vaak herhaald dat het de aflevering wel vult.
Wat moeten we hiermee? Nou, ik ben een groot voorstander van vrijheid.
Dus nee, de oplossing is niet om je kinderen te verbieden Disney XD te kijken (of, tja, de kindersectie van Disney+ inmiddels). Of om de TV boos uit te zetten als een bepaalde show verschijnt waar je als ouder niet blij mee bent. Of om regels in te stellen om “rare” shows, dingen die misschien “niet helemaal gepast zijn”, te verwijderen.
Het is, zoals altijd, andersom. Jij als ouder kan je kinderen dingen aanbieden. Jij kan opties geven. Als je niet blij bent met de series die ze kijken, kan jij zeggen: “ik denk dat deze en deze serie veel leuker en beter zijn, geef ze een kans”
Je kind kan je negeren, hoewel ik dat in de praktijk niet verwacht. Ze kunnen jouw aanbeveling ook een kans geven, en voor je het weet kijken ze niet meer die “troep”, maar een serie die kwaliteit heeft.
Je hoeft geen dingen te verbieden, de diversiteit van kinderseries hoeft niet omlaag, je hoeft geen regels in te stellen of boos te worden. Het enige dat je doet is je kind zoveel mogelijk kunst aanbieden en laten zien. Series, films, muziek, spellen, wat het dan ook is.
Ik heb als kind veel van die compleet bizarre series gekeken. En ik heb ervan geleerd. Namelijk wat ik stom vind in een verhaal, wat je niet moet doen, dat ik niet dingen in dat genre/stijl wil maken.
Op dezelfde manier als dat jij een nieuwe serie uitzoekt, zijn kinderen ook altijd nieuwsgierig naar iets nieuws. En dat is goed. Sommige dingen die ze een kans geven blijken hartstikke slecht of veel te eng voor jouw kind. Andere dingen zijn een schot in de roos.
Maar je kunt die geweldige series niet vinden als je überhaupt de optie niet krijgt.
Dus er hoeven slechts twee kleine dingen te gebeuren:
- Ouders bieden hun kind allerlei dingen aan, gooien nieuwe uitdagingen of ideeën toe
- Seriemakers begrijpen dat het niet nodig is om een gekke hyperactieve rommel te bedenken voor kinderen, een goed verhaal is voldoende hoor
En dan zou het nog wat kunnen worden met die kinderseries.