Ik wilde in eerste instantie de Marvel series/films in volgorde terugkijken, maar heb dat idee uiteindelijk toch weggegooid. Ik merkte dat ik véél meer geïnteresseerd was in Moon Knight dan, bijvoorbeeld, Falcon and the Winter Soldier.
Waarom? Omdat het een compleet onbekend personage is, in een compleet nieuwe en onbekende setting, vol verwijzingen naar Egyptische mythologie. Het is weer eens wat anders dan superhelden in dezelfde paar Amerikaanse steden, met dezelfde soort wapens en problemen.
Deze miniserie heeft zeker aan deze verwachting voldaan. Het wás anders en nieuw. Maar maakt dat de serie ook goed? Ik geef het uiteindelijk 7 uit 10 sterren.
Wat is het idee?
Steven Grant is medewerker bij een (Egyptisch) museum. Elke avond ketent hij zichzelf aan zijn bed, omdat hij het idee heeft dat hij ’s nachts allemaal dingen doet en wordt overgenomen door een ander persoon. Ta da: dat is ook zo. De Egyptische maangod leeft in hem en leent hem krachten.
Vanzelfsprekend levert dit zowel voordelen als nadelen op, en zonder enige voorbereiding raakt hij verstrikt in een groter conflict over en tussen Egyptische goden.
Wat vond ik goed?
Veel verhalen, zeker ook die van Disney/Marvel, zouden beginnen met alles uitleggen. Met een proloog of “info dump”.
Kijk, ik ben Steven, en ik leid een dubbelleven. <expositie, expositie, expositie>
Deze serie doet dat niet. Je volgt echt het perspectief van Steven, hoe hij zijn dagelijks leven probeert te leiden, maar langzaam allemaal rare dingen tegenkomt en ontdekt wat er aan de hand is. Veel beter natuurlijk. Zo ontdek je dat als kijker ook, samen met hem.
(Het maakt het verhaal wel langzamer, want het duurt langer om zoiets te laten gebeuren dan om het gewoon in een paar zinnen direct uit te leggen. Dat zou normaal geen probleem zijn, maar bij zo’n miniserie is dat enigszins vervelend.)
Dankzij dit gegeven, is er redelijk veel afwisseling tussen actie en alledaagse momenten, mysterie en onthulling. Dat is altijd fijn.
(Er is één scene in een Egyptische tombe waar de schrijvers ineens besloten dat ze toch wel fan waren van horror/thriller denk ik en ineens meer die kant op gingen. Vond het wel gaaf, maar het viel op omdat de rest van de serie dat dus niet deed :p)
De serie leent veel ideeën van Egyptische mythologie en probeert het te verweven met het verhaal en onze eigen wereld. Niet altijd even succesvol, maar het probeersel is al uniek genoeg.
Online zie ik wat geklaag over de visuele kant en de traagheid van de serie. Maar daar kan ik met niet zo in vinden: ik vond het er goed en uniek uitzien, het is langzaam maar niet té langzaam.
Oscar Isaac is geweldig, maar dat wisten we al.
En als laatste zit er een emotionele kern in het verhaal die bijzonder is en veel wordt uitgediept. Maar daar beginnen tegelijkertijd de problemen …
Wat vond ik minder?
De serie is lekker bezig, gaat z’n gangetje, dan ineens boem wordt alles stilgezet. Twee afleveringen lang duik je in die emotionele/thematische kern van de hoofdpersoon en het verhaal, als een soort intermezzo, alsof er een tweede verhaal begint, terwijl het eigenlijke verhaal compleet stilstaat.
Ik snap waarom je het zo doet. Het is makkelijker, het is duidelijk. Maar ik vind het altijd vervelend als series dit doen. Je stopt al je momentum, je haalt je lezer uit het verhaal, omdat de schrijvers vonden: “ah, dit is het moment waarop we even heel veel tijd nemen om dit ene ding uit te leggen”
Ik had erg veel moeite met verder kijken tijdens dit moment. Het duurde letterlijk een maand voordat ik motivatie vond om de laatste aflevering te kijken. Wat overigens een goede finale was, in mijn ogen.
(In mijn ogen probeer je zoiets te verspreiden door de serie heen, als kleine broodkruimels die je als kijker kan volgen. Nooit het hele verhaal stopzetten.)
Ook het regelmatige heen-en-weer tussen Steven Grant en zijn andere persoonlijkheden was soms wat vermoeiend. Meestal hartstikke nuttig, interessant of grappig. Maar soms iets te veel.
Daarnaast heb ik vooral kleine problemen:
- De Egyptische goden en mythologie worden eigenlijk nauwelijks gebruikt.
- Voor zover ze voorkomen, vind ik hun acties en methodes nogal raar. De goden gebruiken mensen als hun “avatars”, soort van hun woordvoerder in de menselijke wereld. Op sommige momenten zijn deze super machtig, op andere momenten zijn het niets meer dan domme mensen, en dat verschil wordt slechts gemaakt op basis van wat het plot nodig heeft.
- Een paar scenes zijn “gekunsteld”. Ik, en ik denk de meeste kijkers, zie dan vrij duidelijk de hand van de schrijvers. De scene hoeft er niet perse te zijn, de manier waarop het verloopt voelt onnatuurlijk en geforceerd, en vaak weet je al voordat de scene begint precies waarom deze in het script staat.
- Het gevolg hiervan is ook een paar losse eindjes. Karakters die eerst belangrijk lijken te zijn, en dan ineens hun nut vervullen en worden vergeten. Stukjes informatie die een scene zelf spannender maken, maar, opnieuw, daarna compleet worden vergeten.
Conclusie
Prima serie. Echt wel uniek in de context van het hele MCU. Enkele geweldige actiescènes, langzame onthullingen van mysteries, acteerprestaties. Maar mijn problemen ermee waren iets te groot om héél positief te zijn over de serie, met name het compleet stopzetten van de hele serie voor letterlijk 1/3 van de tijd.
