In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven in 2019, na een alsmaar groeiende berg van frustratie over dat alles met belsystemen werkt.
Ik heb chronische gezondheidsproblemen. Eén van mijn vervelendste klachten is enorme keelpijn en een verlies van stem. Praten is heel pijnlijk voor mij. Ik doe het liever niet, zover ik controle erover heb, en bewaar het voor dingen die ik belangrijk vind.
Maar wat doen alle hulpverleners? Ze eisen dat je belt. Bellen om de eerste afspraak te maken, bellen als afspraken worden verzet of er een fout is gemaakt, altijd maar bellen.
Meestal zeggen ze dat dit sneller en handiger is. Je spreekt direct iemand, je kan direct je agenda’s naast elkaar leggen en plannen, etcetera. Maar dit is meestal niet waar!
Ten eerste moet je lang wachten. Want ja, iedereen moet bellen, maar er zijn slechts een gering aantal telefonische medewerkers.
Ten tweede heb je de helft van de tijd een simpele vraag of actie die je prima via een website/mail kon doen, maar de andere helft van de tijd is je vraag zo complex dat de eerste persoon die je telefoneert het ook niet weet.
Ten derde betreft het hier een datumprikker met slechts twee partijen: jij en de hulpverlener. Dat is de ideale situatie, want daarvoor hoef je elkaar dus niet te bellen!
De ene persoon geeft de data waarop diegene kan. De andere persoon kiest daaruit eentje waarop zij kunnen.
(Als hier veel tijd tussen zit, kan de datum inmiddels al bezet zijn, dan probeer je opnieuw. Maar inmiddels hebben we internet, waardoor je dus simpelweg online iemands huidige agenda kan inzien, en mailtjes binnen werktijd vrijwel direct worden gelezen.)
De enige reden om nog te bellen, in mijn ogen, is als je gewoon graag een persoon wilt spreken. Maar zeker voor mensen als ik, met klachten waardoor bellen een probleem kan zijn, vind ik dat hulpverleners toch een alternatief moeten hebben. Want nu heb ik vroeger constant afspraken uitgesteld, dingen pas laat geregeld, mijn gezondheid op pauze moeten zetten, omdat het even duurde voordat ik in staat was om te bellen.
(En nee, vaak hadden ze simpelweg geen mailadres of andere methode. Of dan stuurde je een mail en was de enige reactie: “stop hiermee, bel maar”)
Gelukkig is dat de laatste jaren steeds meer normaal geworden. Inmiddels kan ik wél op de meeste plekken online afspraken plannen, dingen teruglezen, dingen regelen, etcetera. Vandaar dat dit artikel enigszins verouderd is. Maar het bevat nog steeds een kern van waarheid :p
Dus we sluiten af met de anekdote die in het originele concept stond.
Ik ben inmiddels al wel gewend dat elke hulpverlener opnieuw je verhaal wil horen. Ze delen geen informatie of resultaten met elkaar. Je kan van tevoren aangeven wat je klacht is, ze willen het alsnog “persoonlijk van jou horen” als je bij de afspraak bent. Tot het punt dat je jouw klachten en geschiedenis op een USB-stick wilt zetten die je aan iedereen kan geven, want je wil écht niet nóg een keer je verhaal vertellen.
(Dit is een serieus probleem, trouwens. Want je verhaal wordt dus steeds korter en minder correct, want je hebt na tien hulpverleners niet meer de energie om het hele ding te vertellen, maar dat terzijde.)
Wat laatst gebeurde was nog een stapje verder dan dat. Ik ging naar iemand in het ziekenhuis voor mijn fysieke onbegrepen klachten. Die persoon stuurde me een maand later door naar de psycholoog, enkele kamertjes verder in de hal. Ik heb, voor allebei deze personen, exact dezelfde vragenlijst moeten invullen.
Twee mensen, in hetzelfde ziekenhuis, enkele kamertjes van elkaar verwijderd, konden blijkbaar niet de resultaten van mijn vragenlijst van twee maanden geleden opvragen :p Of zelf realiseren dat ik hem dus al had ingevuld.
En ja, toen ik bij de afspraak kwam hadden ze de vragenlijst niet bekeken en wilden ze mijn verhaal simpelweg opnieuw horen.
Misschien had ik het moeten opnemen met mijn mobiel zodat ik het geluidsbestand kon afspelen. Misschien was dat ook wel een oplossing voor het belprobleem: opnames maken van de meest voorkomende zinnen—zoals “ik wil een afspraak maken”, mijn volledige naam, “is goed”, mijn geboortedatum, “ja, op die datum kan ik”—en die afspelen tijdens het gesprek :p