In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven in 2017 en was toen één paragraaf, nu heb ik hem afgemaakt.
Als jongen op de middelbare school was ik nogal bezig met “wat zoeken meisjes in een jongen”, met als doel natuurlijk om mezelf zodanig te laten groeien dat meisjes mij zoeken :p
Je hoopt op van die antwoorden als “sportief” (want dat was ik al) of “slim” (men noemde mij slim, weet niet of het waar is) of “knuffelig” (ik hou van knuffelen). Ja, je hoopt op antwoorden die bevestigen dat je al bent wie alle meisjes zoeken. Ik was een puber.
Maar het antwoord dat ik kreeg van iedereen was “zorgzaamheid”.
Zonder uitzondering. Iedereen. Vriendinnen van mij (dus van mijn leeftijd) zeiden het net zo snel en zeker als wanneer ik het mijn moeder vroeg.
Maar als ik verder vroeg ontdekte ik vaak dat er eigenlijk twee onderdelen waren. Men zoekt een partner die …
- Voor hen zorgt als ze het nodig hebben
- Om hen geeft als ze het nodig hebben
Mooi, toch? Natuurlijk, ook in mijn tijd was het populair dat mensen een soort lijstje in hun hoofd hadden van hun “ideale vriend(in)”. En gespierd zijn, sportief zijn, slim, weet ik veel, stond er allemaal op. Maar bovenaan stond altijd zorgzaamheid.
Wat dus suggereert dat als je dáár goed in bent, al die andere dingen minder uitmaken. Jij kan samen zijn met wie je wilt, zelfs al heb je het idee dat die ander veel te knap is voor jou, of dat jij niet slim genoeg bent, als je maar de koning van zorgzaamheid bent.
Ik weet niet of dit helemaal waar is, maar op basis van mijn eigen onderzoek is het in ieder geval grotendeels waar. (Een onderzoek dat, eh, natuurlijk super betrouwbaar is.)
Het grote probleem is natuurlijk dat zorgzaamheid moeilijk te definiëren is.
Velen zullen misschien cadeautjes kopen voor hun partner. Je hebt honger? Ik neem een chocoladereep mee. Je voelt je slecht over hoe je eruitziet? Ik koop een prachtige jurk voor je.
Maar dan is je kwaliteit niet per se zorgzaamheid, maar vooral dat je geld hebt.
Op diezelfde manier kan je zorgzaam zijn door spullen te tillen, dingen te regelen, je partner te ondersteunen als ze moe/ziek is, klusjes te doen.
Maar dan is je kwaliteit vooral dat je sterk bent of hard werkt.
En daarom is dat tweede deel zo belangrijk: mensen willen gewoon iemand die iets om hen geeft.
Mensen willen een leven leiden dat niet wordt vergeten. Mensen willen zeker zijn dat wat zij doen iets betekent. En dat hoeft dus niet te betekenen dat ze beroemd worden, of een groot werk nalaten, of een succesvol bedrijf stichten.
Eén iemand die om hen geeft, om hun leven, om wat ze doen, is genoeg.
Enkele jaren geleden werd dit idee versterkt toen ik las hoe mensen, en zeker mannen, gedijen bij verantwoordelijkheid. En ik denk dat dit hiermee te maken heeft. We krijgen meer motivatie om elke dag hard te werken, de dingen te doen waar we misschien geen zin in hebben, als we weten dat er iemand is die daarop rekent. Dat er iemand is die boos wordt als we het niet doen.
Je merkt het al op school, in het klein. Ik had geen zak zin in alles wat daar moest gebeuren, net als de meesten, maar je deed het wel. Want je wilde je ouders niet teleurstellen, je wilde niet blijven zitten terwijl de rest van je vrienden verder ging.
Op een gegeven moment had ik een soort handeltje in samenvattingen. Mensen wisten dat ik altijd een samenvatting (redelijk) op tijd klaar had. Ze begonnen erop te rekenen, vertrouwden dat mijn werk van kwaliteit was. Het gevolg? Ik heb van al mijn studievakken een geweldige samenvatting, altijd op tijd af. En ik had een gloeiende hekel aan die studie!
Maar ik voelde een verantwoordelijkheid. Mensen rekenden erop. Mensen zouden boos zijn als het niet op tijd kwam of was afgeraffeld.
En dat helpt je om door te blijven gaan. Om elke dag op te staan, hard te werken, dingen te blijven doen, zonder die eindeloze twijfel van “wie zit er nou op te wachten” en “waarom zou ik dit überhaupt nog doen”.
Want hoe ouder ik word, hoe meer ik dat als het centrale probleem zie. Het moment dat je doorhebt dat er geen grote zin in het leven is, geen “reden” waarom je op aarde bent, maar dat je wel slechts een paar jaartjes hebt en daarna ben je er niet meer. Je gaat twijfelen. Je wilt niet meer. Je kan net zo goed niks doen. Je kan net zo goed het minimale doen om geld en onderdak te krijgen.
En dat hele probleem kan wegvallen als je de juiste zorgzame partner vindt. Die ene held(in) die geeft om jou en jouw leven.
Dit is trouwens ook de beste theorie die ik heb kunnen vinden over “plezier”. De theorie die de meeste argumenten heeft en het beste wordt ondersteund. Wij krijgen plezier uit iets geven om dingen. Wij vinden een spel leuk en spannend als wij geven om de uitkomst, geven om het verhaal dat we samen met de andere spelers vertellen.
Maar op dezelfde manier maken mensen onbewust rotklusjes leuk voor zichzelf door er met een trucje om te geven. Als je mij vraagt het gras te maaien, heb ik daar geen zak zin in. Maar dan stel ik mezelf de uitdaging om een tekening/patroon te maaien, of ik probeer te testen wat de snelste route is, en ineens geef ik er iets om. En dan kan een rotklus leuk worden. Niet omdat de klus zelf is veranderd—sterker nog, je hebt hem moeilijker en langer gemaakt—maar doordat je er iets om bent gaan geven.
Ik probeer eraan te werken. Echt al heel lang. Het is lastig, als jouw zin in het leven, jouw vermogen om iets te geven om dingen, compleet is weggehaald tijdens je jeugd. Maar ik weet dus dat het belangrijk is. Belangrijk voor mezelf, voor anderen, voor het vinden van een partner, voor het wegduwen van de eindeloze twijfels en vragen, in ieder geval in mijn hoofd.
Ik begrijp nu ook waarom vrijwel alle hulpverleners die ik vroeger sprak (tijdens mijn revalidatie) zeiden dat ik een vriendin moest vinden :p Juist om deze reden: zodat je hierover kan praten, de twijfels kan kwijtraken, weer kan voelen hoe het is om ergens iets om te geven.
Dus laat ik afsluiten met de laatste zin van het originele concept (dat ik dus jaren geleden schreef): “I guess, in the end, all everyone wants is for one person to care.”