In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven in 2017/2018 en was niets meer dan één cryptische zin.
Dit was de zin die in dit concept stond: “over niet mensen kunnen troosten, dat dat sowieso lastig is, dat het ook veel afhangt van perspectief en je eigen ervaringen/principes/gewenning”
Daar kan ik weinig mee. Maar gelukkig weet ik nog wat ik ongeveer wilde zeggen met dit concept, want ik heb over de jaren meerdere keren dit artikel geopend om het af te schrijven, maar elke keer kwam er iets doorheen :p
Dit is het punt: ik kan mensen niet troosten. Het is niet alsof ik niet begrijp wanneer of hoe je het doet, maar als ik mezelf forceer om iemand te troosten, is het precies dat: geforceerd. En ik hou niet van leugens of mezelf anders voordoen dan ik ben.
De reden waarom ik het niet kan, is omdat mijn hoofd dingen simpelweg heel anders ziet. Dit is altijd al zo geweest en alleen maar duidelijker geworden naarmate ik ouder werd.
Dit is het patroon:
- Er is iets ergs / vervelends / verdrietigs
- Kan ik het oplossen? Los het op.
- Kan ik het niet oplossen? Waarom zou ik er nog tijd aan spenderen?
- Wil ik toch iets doen met het gevoel? Uit het door te bewegen, te zingen, iets te schrijven, wat dan ook bij jou past.
Ik snap simpelweg niet het idee van blijven hangen in dingen, of je slecht voelen over een probleem in plaats van die energie steken in het oplossen (als dat mogelijk is).
En ik weet dat dat nogal “logisch” en “koud” is. Ik weet ook dat de meeste mensen het, misschien onbewust of onwetend, precies hetzelfde zien.
Als iemand in mijn omgeving verdrietig is, dan bied ik aan om iets te doen. Misschien is het fijn als ik even diens kamer opruim, misschien willen ze best even een spel spelen om van gedachten te veranderen, iets in die richting. Elke keer als ik dat deed, werd ik achteraf bedankt door die persoon, met een zin als deze: “dankjewel dat je vroeg of je kon helpen, in plaats van alleen maar te zeggen dat je het toch zó erg voor me vindt en dat alles goedkomt en dat soort shit”
Ik weet niet of het aangeleerd is, mensen op deze manier troosten. Ik weet dus alleen dat ik het niet kan en dat veel mensen er ook geen behoefte aan hebben. Het fijnste is als een probleem wordt opgelost. En als dat niet kan, dan ga je iets anders doen om je gedachten van dat probleem af te krijgen.
Maar mensen die eindeloos zeggen “och alles komt goed” en “ik vind het zó erg voor je”, eventueel met een hand op je schouder, daar kan ik heel weinig mee.
Mede omdat ik weet dat niet alles goed komt.
Mijn leven is een jarenlange hel geweest, waar ik nog allesbehalve uit ben, waarin werkelijk niks goed is gekomen. Niet door te wensen dat het goed kwam, niet door keihard daarvoor te werken.
Ik kan de toekomst niet voorspellen. Teleurstelling komt harder binnen als wij verwachten dat iets goed of geweldig wordt, maar de realiteit anders blijkt. Ik kan de zin “alles komt goed” niet over mijn lippen krijgen, want het voelt als een leugen, eentje die ik zelf niet eens geloof.
Op diezelfde manier kan ik “ik vind het zó erg voor je” niet uitspreken, want ik vind het niet erg. Ik vind er niks van. Iets is gebeurd. Het is al gebeurd, je kan er niks aan veranderen, we zijn nu in de situatie na die gebeurtenis—wat maakt het uit wat ik ervan vind? Het enige dat je kan doen is doorgaan na deze verdrietige situatie. Kijken of je er iets van kan leren, kijken of je iets kan oplossen, en anders doorgaan met leven.
Dus misschien moet ik dat maar zeggen. “Niet huilen, ga gewoon door, ga dingen doen.”
Maar ja, dan kom ik al helemaal over als een klootzak :p
Tot zover mijn onvermogen om anderen te troosten. Met als gevolg dat anderen mij dus ook niet kunnen troosten, want als je dat soort zinnetjes gaat zeggen en gaat doen alsof je toch zó met mij meeleeft, dan ren ik gillend het huis uit.
(“Meeleven” betekent niks. Net zoals “respect” niks betekent. Ik heb respect voor niemand, en niemand hoeft respect te hebben voor mij, en dat verandert helemaal niks, want het betekent niks. Als je, zoals ik, al jarenlang nauwelijks kunt praten, dan leer je dat woorden echt niks betekenen. Het zijn klanken, uit onze mond, die men uitspreekt terwijl men ze bedenkt, en waaraan wij willekeurige betekenis hebben verbonden.
Het gaat om daden, niet om woorden. Iedereen kan even snel “gefeliciteerd” zeggen als je jarig bent. Het enige dat jij herinnert, het enige dat jou goed en jarig kan laten voelen, is iemand die iets voor je doet als je jarig bent. Want die persoon geeft wél echt om jou en is bereid om daarop te handelen. Mag jij raden waarom ik nooit mensen feliciteer met hun verjaardag :p)