En daar zijn we weer: ik heb de volgende Marvel serie gekeken die ik nog moest inhalen!
Net als al die andere was deze “slechts” zes afleveringen, wat betekent dat het een behoorlijk korte serie is en dit een korte recensie wordt.
Wat vond ik van de serie? Ik geef het 6 uit 10 sterren.
Oh, waarschuwing: lichte/vage spoilers.
Wat is het idee?
Kamala is een Pakistaans meisje op de middelbare school. Ze is groot fan van superhelden. Ze droomt ervan, ze tekent ze overal, ze gaat naar AvengerCon.
Dan ontvangt ze een oud sieraad van haar grootmoeder dat magisch blijkt te zijn en haar zélf een superheld maakt.
Wat vond ik goed?
Ik heb vaak gemopperd over dat alle films/series zo hetzelfde zijn. Ze moeten die onnodig grijze, donkere toon aannemen, zeker richting het einde. Ze hebben dezelfde soort muziek, dezelfde archetypes in de hoofdrol, dezelfde voorspelbare scenes op alle mogelijke manieren.
(Er zijn van die mensen die een “kleurenplot” maken van films. Dan pakken ze de gemiddelde kleur van alle frames en zetten die naast elkaar. Bij het overgrote deel van de films is het nogal monotoon: alle scenes hebben bijna precies dezelfde kleur. Bij films die ik als “mooi” en “divers” zou bestempelen, zie je dat alle kleuren van de regenboog voorbijkomen op zo’n plot.)
Deze serie belicht alles heel erg vanuit de cultuur en achtergrond van Kamala. De muziek is erop aangepast, de kleding, het interieur van huizen, de locaties die je bezoekt. En dat is allemaal dus anders dan je in de meeste verhalen tegenkomt. En dat kan ik waarderen.
Het plot zit op zich prima in elkaar. Elke aflevering heeft wel iets van diepgang/informatie, iets van actie, iets van een cliffhanger. De mix van flashbacks/herinneringen en wat ze te maken hebben met het huidige familiedrama was goed, hoewel ietwat voorspelbaar.
Zeker de eerste aflevering speelt heel veel met getekende visuele effecten. Bijvoorbeeld, terwijl ze naar huis fietsen worden er allemaal superhelden achter hen op de muren getekend. Dat is hartstikke mooi en goed uitgedacht.
(Het enige probleem is dat het daarna bijna compleet wegvalt. Ofwel door vergeetachtigheid, ofwel door hoe moeilijk het was, ofwel door gebrek aan tijd/budget bij de visual artists—iets waarvan Marvel keer op keer wordt beschuldigd.)
En zoals altijd: de kleinere shows hebben mijn voorkeur. De shows die meer gegrond zijn in de hedendaagse realiteit en kleinere werelden, met slechts één of twee duidelijke referenties naar de rest van het Marvel universum.
Je kan niet in elk verhaal de wereld laten eindigen, je kan wel in elk verhaal iemands wereld laten eindigen.
(In deze serie is op een gegeven moment óók de “hele wereld in gevaar”. Maar dat duurt dermate kort dat ik het al was vergeten.)
Wat vond ik minder?
Laten we bij het plot beginnen. Pas halverwege de reeks verschijnt “de grote dreiging”. Alles daarvoor heeft geen urgentie. Het kabbelt een beetje voort terwijl je langzaam personages leert kennen en de serie links en rechts kleine dingetjes wilt vertellen of opzetten.
Zodra ze haar krachten krijgt, is ze zo van “oh, cool” en gaat door met haar leven. Want ze heeft geen reden om de krachten nu te gebruiken of trainen, er is verder niks aan de hand.
Dit is sowieso niet ideaal. Maar zeker nu niet, want de serie is al heel kort. Dus die “grote dreiging” is ook alweer weg voordat je kunt knipperen met je ogen :p
Dan de hoofdpersone(n). Enerzijds vond ik hen uniek, goed neergezet, herkenbaar en “likeable”.
Anderzijds krijgt vooral Kamala ontwikkeling, de rest komt aan het einde terug met “oh ja, wij waren er ook nog!”
Er zijn meerdere momenten waarop Kamala een behoorlijke bitch is tegenover haar vriend(en), maar de serie zet het neer alsof dit compleet normaal is. (En dat is extra jammer, omdat ik veel van haar relaties met o.a. familieleden juist leuk en herkenbaar vond neergezet.)
Neem Bruno, bijvoorbeeld. Hij is veruit de coolste van allemaal. Hij heeft geen ouders, dus leeft op zichzelf en runt zijn eigen winkel, en in zijn vrije tijd is hij een geniale wetenschapper die allemaal shit bouwt. (Ja, hij is ook een kind en zit in hetzelfde leerjaar als Kamala.) Hij doet moeite om mee te gaan in haar cultuur en staat altijd klaar.
Wat doet Kamala? Ze zegt keer op keer dat hij “saai” is, en of hij alsjeblieft “normaal Engels wil praten” (als hij iets wetenschappelijks uitlegt). Hij doet alles voor haar en ze bedankt hem nergens.
Op dezelfde manier verzwijgt ze haar identiteit tegenover iedereen, zonder heel duidelijke reden. (Het oppert alleen “mijn ouders zouden het nooit goed vinden”. Maar we hebben allang vastgesteld dat ze niks geeft om wat haar ouders vinden en alsnog doet wat ze zelf wilt. En zij moet toch ook inzien dat je niet je hele leven kan verbergen dat je een superheld bent.)
En alsof dat niet genoeg is, wil deze hele korte serie drie “love interests” introduceren voor deze hoofdpersoon zonder hobby’s of karakter, en er vervolgens werkelijk niks mee doen?
Het kwam wat vreemd over.
Net als sommige verhaallijnen die heel duidelijk een bepaalde boodschap willen overbrengen. Bijvoorbeeld over hoe de overheid omgaat met de Islam. Op zich prima, maar ook een beetje gekunsteld. De dialoog haperde en het voelde verwijderd van de realiteit.
De “politie” is komisch incapabel. Als het plot dat nodig heeft worden de superkrachten van personages ineens uitgebreid. En vrijwel alle problemen worden opgelost door het met één of twee zinnen uit te praten.
Behalve dan de paar problemen waar de serie ineens besluit om niet komisch en lichtzinnig te zijn, en mensen gruwelijk te laten sterven door messteken?
En als laatste haar krachten: ze kan … blokken van licht maken in ongeveer ronde vormen?
Ik zou willen dat ik het nu belachelijk maakte, maar dat is niet zo.
En soms kan ze die blokken maken tot een vuist, die ze soms kan laten groeien tot veel grotere vuist. Het is niet echt duidelijk. Het is niet een superkracht die veel variatie toestaat in hoe je het gebruikt. Ze snapt het zelf niet, wij snappen het niet.
Origineel kan ze blijkbaar haar hele lichaam vervormen, zoals Elastigirl van de Incredibles. Dat was véél interessanter en cooler geweest. Geen idee waarom ze dat niet deden, maar in plaats daarvan deze vage lichtgevende-glasscherven-vormen-plateaus-kracht kozen.
Conclusie
Ik heb geen spijt van het kijken, maar overdonderd ben ik ook niet.
Het is zoals zo vaak met Marvel: solide. Er zijn geen overduidelijke gaten, of fouten, of scenes die écht niet kunnen. Dat wordt er allemaal uitgehaald door hele groepen van schrijvers, investeerders, editors, weet ik het.
Maar daardoor stijgt het nooit uit boven een gevoel van “oké”. Daardoor lijken ze soms te veel te leunen op het feit dat mensen het toch wel kijken, zeker omdat het te maken heeft met het hele universum. In plaats van dat ze het sterkste mogelijke verhaal schrijven, waarbij ze je in de eerste aflevering echt proberen te pakken met een héél sterk begin.
En zo krijg je dus verhalen waar je pas halverwege een urgent conflict krijgt en een reden om iets erom te geven.
(Ik ben hier gevoelig voor, want dit probleem had ik zelf ook jarenlang met mijn eigen verhalen. Dan had je eerst vijf hoofdstukken waarin dingen werden geïntroduceerd, personages iets leuks deden, je de wereld leerde kennen. En dán pas begon het verhaal. Niet handig, niet interessant voor anderen.)
Zo krijg je verhalen waar vrienden elkaar niet echt behandelen als vrienden. Want elk personage heeft slechts een functie voor het plot en bestaat de rest van de tijd niet.
Daarom een 6. Prima, zeker qua unieke insteek fijn om te bekijken, maar niet geweldig.
De laatste aflevering begon met een “trigger warning”. Na het kijken van de aflevering had ik echt geen flauw idee waar deze over ging. Na het opzoeken bleek dat deze aflevering uitkwam vlak na de zoveelste school shooting in Amerika. In de aflevering zelf lopen politiemannen met geweren een school binnen. Het lijkt mij een beter plan dat Amerika dat gigantische probleem aanpakt, dan dat we nu waarschuwingen voor zulke afleveringen moeten zetten.
Daarnaast ben ik in het algemeen geen fan van dit soort waarschuwingen, maar ik gedoog het. Het is ook vrij zinloos, want je kan geen details geven, anders geef je het plot weg. Dus je weet als kijker niet eens wát er dan zal worden getriggerd.
(Hetzelfde idee met House of the Dragon dat onlangs uit kwam. Het is in de wereld van Game of Thrones, de trailers zijn heftig, dus er gebeuren heftige dingen. Ik snap niet hoe sommige vonden dat er een waarschuwing vooraf moest komen omdat ze dachten een leuke luchtige serie te gaan kijken :p)
