In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven in 2019 en ontstond nadat ik zelf steeds meer recensies begon te schrijven.
Ik noem al jarenlang de twee belangrijkste dingen die school zou moeten leren: logisch nadenken en communicatie.
Wie logisch kan nadenken, kan elk probleem oplossen dat op diens pad komt, en is dus geweldig voorbereid op de toekomst. Wie kan communiceren, kan deze problemen en oplossingen dus bij anderen krijgen.
Maar school doet dit niet, ze doen het tegenovergestelde. Zelf nadenken is verboden en ze denken dat eens in de zoveel tijd zinnen ontleden je taalvaardigheid verhoogt.
Maar wat nou … als er een simpele manier was om dit te veranderen? Een simpele opdracht, die leerlingen sowieso leuk vinden, waarbij je allebei deze vaardigheden nodig hebt?
Ik heb het antwoord: recensies.
Wat is een recensie?
- Je communiceert je gedachten over iets …
- … aan de hand van logische argumenten waarom je dit vindt
Dus geef leerlingen de opdracht om iets te recenseren. Je kan het zelfs helemaal vrij laten: zij mogen zelf iets kiezen. En ja, sommige zullen dan expres iets belachelijks kiezen, want het zijn pubers die op elk moment proberen school te grazen te krijgen, maar dat maakt niet uit!
Het gaat erom dat ze een recensie schrijven. Een eindoordeel geven en de argumenten die hen daarnaartoe leidden.
Dan zullen ze merken dat het niet zo makkelijk is als het lijkt. Misschien vind je een film geweldig, maar je hebt geen idee waarom, je kan het niet uitdrukken in woorden. Misschien vind je een boek superstom, maar je kan er geen argumenten voor verzinnen, dus je ontdekt dat dit slechts een aanname was die je al van tevoren had.
Logische argumenten vóór en tégen bedenken en duidelijk communiceren is lastig. En daarom is het een geweldige oefening.
En omdat het in de vorm van een recensie is, over iets waar de leerling iets om geeft (want ze mogen het zelf kiezen), is het een veel leukere opdracht die ze waarschijnlijk best willen doen.
Ik heb zelf ook veel geleerd van recenseren. Mijn eerste recensies hingen een beetje van los zand aan elkaar: willekeurige statements als “ik voelde er niks bij” en “dit personage vond ik gewoon leuk”. Ik schreef de domste dingen op, sprak mezelf tegen, kon niks uitleggen.
Daarna ging ik naar het andere extreem: véél te gedetailleerd ingaan op alles. (Dat zijn de recensies op dit blog die echt heeeeeel lang zijn.)
En uiteindelijk leerde ik daarvan en kwam uit op een middenweg. Recensies waar ik alleen de belangrijkste argumenten pak en die uiteenzet. Recensies die, in mijn ogen, veel duidelijker uitleggen waarom ik bepaalde kanten goed of slecht vond. Als ik positief ben, hoop ik daarmee de lezer te overtuigen dit ene ding ook een kans te geven. Als ik negatief ben, hoop ik dat ze begrijpen waarom, en zo een goede keuze kunnen maken of ze dit ene ding een kans geven.
Maar het belangrijkste hier is dus dat ik dit vrijwillig heb gedaan. Ik wilde delen met de wereld wat ik vond van iets. De geweldige dingen die zij ook moesten zien, of de verschrikkelijke dingen waaraan je jouw tijd niet moest verspillen. Het voelde niet als een opdracht, een huiswerkopgave, een leerproces. Terwijl het hartstikke moeilijk is en ik minstens vijftig recensies nodig had om er een beetje goed in te worden.
En daarom denk ik dat recensies een geweldig leermiddel zijn voor de middelbare school.