Header / Cover Image for 'Jij en ik, en de labrador'
Header / Cover Image for 'Jij en ik, en de labrador'

Jij en ik, en de labrador

In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven eind 2016, vlak na het overlijden van mijn broer. Het was niets meer dan het begin van een anekdote.

Eind 2016, vlak voor Kerstmis, overleed mijn broer plotseling. Hij was gaan wielrennen en was halverwege zijn rondje neergestort, een paar kilometer van ons huis op een afgelegen weg tussen de bomen.

Ongeveer een week later gingen we met hele gezin naar die plek toe. Het was dermate ver dat we een stuk fietsten en alleen het laatste stuk wandelden. Onze hond, een shepadoodle (kruising tussen herdershond en poedel), was mee.

En toen gebeurde iets heel bijzonders. Iets dat je normaal gesproken in films ziet op momenten dat dit het plot nogal handig uitkomt. Maar het gebeurt dus echt.

Toen we in de buurt kwamen, rende onze hond op de plek af waar mijn broer was gestorven. Precies die plek. En hij rende er als een dolle overheen, begon te graven, snuffelde in het rond.

Onze hond was daar nog nooit geweest. Er lag écht niks meer op die plek. Maar onze hond kon de geur van mijn broer ruiken, die hij nu al een week had gemist, en ging ervoor.

Dat was de hele anekdote.

Maar laten we dit artikel iets meer inhoud geven.

Ten eerste herinner ik nog de berichtgeving rondom het overlijden van mijn broer. Het is bizar om mee te maken. Je leest op lokale nieuwssites dat “een man is verongelukt, waarschijnlijk tegen een boom gereden”, en voor jouw gevoel is er zóveel mis met die zin. Een man? Het was mijn slungelige broer! Verongelukt? Tegen een boom gereden? Niks van dat alles, hij kreeg een hartaanval!

En dan de comments. Iemand reageerde “ook een lullige manier om te sterven, zó hard tegen een boom rijden”. De reactie daaronder, van een willekeurige internetvreemdeling, had het al opgenomen voor ons: “wat een belachelijke reactie, denk eens aan die familie die vlak voor kerst iemand kwijtraken”

(Voor de zekerheid: ik heb hier geen last van. Ik vond dit grappig en een aardige geste van die tweede reageerder. Het is vrij onmogelijk om mij te beledigen of boos te krijgen door zoiets te zeggen. Het is ook een lullige manier om te sterven. Als het waar was.)

Daarnaast heb ik me sindsdien regelmatig afgevraagd of het nou wel moreel verantwoord is om honden als huisdier te nemen. Om te bepalen wanneer ze wel/niet naar buiten mogen of hun ding mogen doen, ze op te sluiten in een huisje, commando’s te geven. Het zijn overduidelijk hele intelligente en sterke wezens.

Maar als je ziet hoe lief, bang of vertrouwend de meeste honden altijd zijn, vraag ik me hard af of ze het zouden overleven in het wild, zonder hulp van hun baasje.

En laten we dan dit artikel afsluiten met een verklaring van de titel. Labrador is een relatief onbekend nummer van Blof waarin ze dit zingen: “Jij en ik, en de labrador”. Het is een prachtig nummer en kan het iedereen aanraden, zeker als je een hond hebt en/of bent verloren.