Na Loki was het tijd voor de volgende serie van Marvel: Hawkeye.
Net zoals de andere series was dit weer een “miniserie” met maar zes afleveringen, wat betekent dat dit ook een minirecensie gaat zijn.
Wat vond ik ervan? Ik geef het 8 uit 10 sterren.
Wat is het idee?
Hawkeye is in New York, de week voor kerstmis. Net voordat hij met z’n kinderen terug wil vliegen naar zijn vrouw, duikt er ineens iemand op die zijn aandacht eist. Iemand liep rond in een oud pak van hem dat hij droeg in een periode waarin hij véél vijanden heeft gemaakt.
Hij wil dat pak zo snel mogelijk weg uit het zicht én degene die hem per ongeluk droeg beschermen. Natuurlijk gaat het niet zo makkelijk en is de grote belangrijke vraag: komt hij nog voor kerstmis thuis bij zijn vrouw? :p
Wat vond ik goed?
Het verhaal dat meer down to earth blijft. Het maakt alles automatisch kleurrijker, interessanter, geloofwaardiger in mijn ogen. Ik snap echt echt niet waarom zoveel films alles opschalen naar “oh nee het universum gaat ten onder”: mensen kunnen zich juist verbinden en inleven met de kleine dingen, met de kleine grapjes of eigenaardigheden van een personage, met de rotzooi in iemands appartement.
Bijvoorbeeld: de slotscene van de serie vindt plaats op een schaatsbaan met een grote verlichte kerstboom in alle kleuren in het midden. Het zorgt voor een bijzondere scene, waarbij alles goed verlicht is in allerlei bijzondere kleuren, waarbij Hawkeye gebruik maakt van het ijs om te glijden, hartstikke leuk!
Vergelijk dat met al die Marvel films waarbij het laatste half uur een grijze homogene massa is waarin ze een of andere god of monster bevechten en je slechts aan het wachten bent tot het voorbij is, want het ziet er toch allemaal hetzelfde uit, en je wéét dat het universum niet ten onder gaat.
Nee, geef mij dan maar scenes zoals in Hawkeye.
De supporting characters vond ik goed. Zeker het meisje waarmee Hawkeye optrekt—Kate Bishop—vond ik goed overkomen. In eerste instantie vond ik ze wat koud en kortaf naar elkaar, maar naarmate we verder kwamen begreep ik dit beter en vond ik het juist logisch en mooi hoe Hawkeye een beetje levendiger werd dankzij haar aanwezigheid.
De meeste grappen landden goed. Niks cliché, niks geforceerd. Goed gevonden situaties waaruit automatisch iets grappigs voortkomt, en dat zijn de beste.
Bijvoorbeeld (grappen geschreven uitleggen werkt niet, maar ik moet toch iets van voorbeelden geven): ergens schrijft Kate per ongeluk met de verkeerde stift op een whiteboard, waardoor het niet meer uit te vegen was. Kleine glimlach. Herkenbaar. Maar vervolgens krijg je in de volgende scene onverwacht een shot vanuit Hawkeye die voor het eerst ziet dat Kate de kerstboom onhandig voor het whiteboard heeft gezet om haar fout te verbergen. Dat is grappig op een slimme, herkenbare manier 🙂
En ik houd persoonlijk van dit soort superhelden: geen superkrachten, gewoon heel goed in wat ze doen. En boogschieten. Ik vind boogschieten cool. (Vind het dan ook jammer dat Hawkeye in het algemeen een zwaar underused personage is gebleken.)
Wat vond ik minder goed?
Er waren net iets te veel scenes tussen Kate en haar moeder/familie waarin ze eigenlijk hetzelfde riedeltje afdraaiden.
Op dezelfde manier waren de vechtscenes vaak nogal hetzelfde. Ja, ze deden een goede poging door allerlei soorten trick arrows te gebruiken.
Maar verrassend veel gevechten eindigden alsnog in een kamer/appartement/hal/dak, terwijl Hawkeye (en Kate) hun boog al hadden verloren en dus met de vuisten vochten. Dan worden die scenes allemaal redelijk hetzelfde, weer zo’n grijze waas van slaan en schoppen.
Ik had het veel sterker gevonden als op z’n minst Kate waardeloos was zonder haar boog. Dat zou je als kijker daadwerkelijk bang maken als ze die verliest. Dat zou de situatie daadwerkelijk veranderen. (Van Hawkeye weten we al dat hij prima zonder kan, dus dat is lastig te veranderen. Hoewel het altijd kan: geef hem een handicap waardoor vechten met de vuisten bijna niet mogelijk is.)
En dat alle gevechten écht anders waren geweest, met allerlei verschillende pijlen, manieren van schieten, locaties, voordelen en nadelen van zo’n boog, etcetera.
Als laatste zit er een doof personage in de serie (Maya). Dit is prima uitgewerkt, maar ze hebben het nadeel dat ik vlak hiervoor “Only Murders in the Building” zag, die iets soortgelijks véél en véél beter deed.
(Ze hadden een hele aflevering waarin je letterlijk niks hoort, want je volgt dat personage. Ze hadden een paar hele sterke scenes over de impact van het doof zijn op die persoon zelf en de vader die voor hem zorgt. Bij Hawkeye is het feit dat ze doof is … meer een soort bijzaak dat op het laatste moment op de serie is geplakt. Niet perse een minpunt, maar ik vond het interessant om te melden.)
Ik twijfelde over één ding, wat betekent dat ik niet weet of het een minpunt of pluspunt is. De “gang” van slechteriken, met Maya aan het hoofd, is een stel clowns die er niks van kan. Dit vond ik oprecht grappig op veel momenten. Maar het ondermijnt natuurlijk de spanning in het verhaal én clasht qua toon met het feit dat er daadwerkelijk mensen worden vermoord (en in het verleden bruut zijn vermoord).
Weet dus niet wat ik ervan vind. Maar als dat het geval is, moet je denk ik toch leunen naar dat het een pluspunt is.
Conclusie
Een legendarische serie? Natuurlijk niet.
Een goede en vermakelijke serie? Ik vind van wel. Onderhoudend, een paar echt goede grappen of scenes, een kleinschaliger superheldenverhaal, onthullingen die de boel aan de gang houden. Het neemt zichzelf net serieus genoeg om het te laten werken.
Er komt waarschijnlijk geen tweede seizoen. Even geleden is wel bekend geworden dat er een film komt voor Echo (ofwel Maya), wat ik niet helemaal begrijp, want ik vond haar een behoorlijk oninteressant personage (en het leek alsof de serie dat ook vond), maar wie weet. Ik hoop eigenlijk vooral dat Kate Bishop een grote rol krijgt in de toekomst, want ik vond haar goed en verfrissend spelen.
