Ik weet eigenlijk niet hoe ik op deze serie ben gekomen. Volgens mij zocht ik op Selena Gomez, want ik hoorde die naam al jaren maar had eigenlijk geen idee wie ze was of wat ze had gedaan. En toen zag ik dat ze deze serie had gedaan samen met Steve Martin, die ik altijd wel leuk vond.
De stijlvolle vormgeving, de grappige trailer, het simpele idee en de korte afleveringen zorgden ervoor dat ik de serie besloot te kijken.
Ben ik daar blij mee? Ja!
Ik geef de serie 9 uit 10 sterren.
Seizoen twee wordt op het moment van schrijven uitgezonden, maar afleveringen verschijnen om de week, dus het duurt nog iets meer dan een maand voordat deze klaar is. Ik wilde deze recensie zo snel mogelijk naar buiten brengen, misschien dat het anderen aanspoort om te gaan kijken. Vandaar dat het alleen over seizoen één gaat.
Wat is het idee?
Een inwoner van het luxe appartementencomplex The Arconia sterft.
De politie noemt het meteen een zelfmoord en sluit het onderzoek. Maar drie inwoners (Charles, Oliver en Mabel) ontmoeten elkaar omdat ze allemaal dezelfde detective podcast luisteren en ontdekker daardoor bewijs dat het waarschijnlijk géén zelfmoord was.
Ze besluiten samen de moord verder te onderzoeken en een podcast te beginnen waarin ze erover vertellen.
Wat volgt is een detectiveverhaal over het ontrafelen van een moord waarbij alle inwoners van het gebouw de mogelijke dader zijn, maar ook over de levens van die inwoners (en onze drie hoofdpersonen in het bijzonder).
(Overigens dacht ik eerst dat de titel sloeg op een grap die ze ergens zouden zeggen in een aflevering. “Heeft dit gebouw mooie ruimtes? Leuke evenementen?” “Nope, only murders in this building” Maar dat is niet zo. Ze besluiten simpelweg om hun podcast binnen het gebouw te houden, in plaats van ook moordzaken daarbuiten te behandelen :p)
Waarom is het zo goed?
Het simpele antwoord: omdat er werkelijk niks matig of slecht is.
We kunnen naar kleinere dingen kijken, zoals muziek en de titelsequentie.
Ik vind de muziek perfect. Het is licht en luchtig (zoals de serie), maar tegelijkertijd geeft het duidelijk een detective of “true crime”-vibe af. Het is memorabel en simpel, maar niet cliché.
En op dezelfde manier is de titelsequentie uniek en stijlvol weergegeven.
Zie het filmpje hieronder om te zien/horen waarover ik praat …
We kunnen naar iets grotere dingen kijken.
De cast is uniek: twee comedians die (lang) geleden heel succesvol waren, en een jonge actrice die op dit moment al jarenlang succesvol is. Waar zie je dat? Wie bedacht dit? Het is geniaal. Ze werken enorm goed samen. Het trekt een ouder publiek, maar ook een jonger publiek. Het brengt de serie in balans.
(Ondanks het feit dat de show vaak grappen maakt over de leeftijd van Steve Martin en Martin Short, vind ik ze behoorlijk energiek en jeugdig overkomen in de serie. En zeker Martin vond ik ge-wel-dig acteren, die steekt echt wel boven de andere twee uit.)
De locatie geeft veel mogelijkheden en mooie shots. Vanwege de luxe appartementen, de warme belichting, de vele decoratie, kan je nauwelijks een beeld vinden in de serie dat er niet interessant, kleurrijk, cozy uitziet.
Of we kunnen naar de grootste onderdelen kijken, en nog steeds alleen maar pluspunten vinden.
Ik vond de serie regelmatig erg grappig. Het heeft geen “extreem hilarische” scenes, zoals je misschien in een goede sitcom vindt, het is meer dat de hele serie een constant laagje slimme grappigheden heeft.
Tegelijkertijd is de moord die ze oplossen niet té simpel of voorspelbaar, er is echt wel een detectiveverhaal met inhoud. Achteraf voel ik me dom dat ik het antwoord niet eerder al raadde—dat is de reactie die je wilt. Ja, er zijn wat dingen onderbelicht of onder de mat geschoven, maar het zijn kleine dingen die niet in de weg zaten voor mijn kijkplezier.
En tegelijkertijd balanceren ze dat met her en der serieuze scenes, een emotioneel inkijkje in iemands verleden. Net genoeg om het voelbaar te maken, niet zoveel dat het in de weg zit.
En als je dat allemaal samenpakt, krijg je dus een serie die een lekker tempo erin houdt en constant andere redenen geeft om te blijven kijken.
Mijn grootste pluspunt
Elke aflevering wordt verteld vanuit een ander personage. Dat is al een leuke structuur.
Maar ze doen ook nog hun best om het echt uniek te maken. Zo goed als 100% vanuit het perspectief van die ene persoon.
In de aflevering van Oliver—een geflopte theaterproducent—gaat hij verdachten af alsof hij audities houdt en ze op het podium staan.
In de aflevering van Mabel—een grafisch kunstenares—worden haar herinneringen getekend/geschilderd weergegeven voordat ze écht worden.
In de aflevering van Theo—iemand die al vanaf geboorte compleet doof is—hoor je de hele aflevering geen enkel geluid, behalve héél soms de achtergrondmuziek van de serie. (Tot het punt dat je snakt naar een halve minuut dat zachte pianootje horen.)
Al vanaf de eerste aflevering voel je dat er een idee achter de serie zit. (Voor wie de pilot heeft gezien: het “trampoline” effect van die eerste aflevering vond ik heel goed en mooi gevonden.) En dat is een goed idee dat ze goed hebben uitgewerkt.
Dit zorgt voor een serie die op alle manieren een unieke indruk achterlaat en niet voelt (of eruitziet) als iets dat je ooit eerder hebt gezien. Zelfs al is het dus soms wat té lichtzinnig, zelfs al zijn er “diepere” detectiveseries.
Wat vond ik minder?
Zoals ik al zei: de serie blijft constant wat meer licht en grappig, avontuurlijk in plaats van deprimerend. Zodoende heb je nooit écht het idee dat de hoofdpersonages in gevaar zijn. Zodoende komt soms de hele impact van een moord, of een nare gebeurtenis, niet helemaal binnen.
Maar tegelijkertijd zie ik niet hoe dit beter kan, want de serie heeft alsnog een goede balans met meer emotionele (of donkere) momenten.
Ook vind ik het altijd wat jammer als series hele lange credits aan het begin en het einde hebben. Gebruik die tijd dan voor méér inhoud! Maar ja, dat is nou eenmaal de standaard :p
Ik probeerde nog wel te kijken of er misschien hints in zaten, want de credits laten verschillende inwoners van het gebouw zien terwijl ze dingen doen. En inderdaad, er blijken verwijzingen in te hebben gezeten. Maar omdat de credits best lang zijn en er veel gebeurd, had ik ze niet gezien. Tevens waren het dus geen clues maar meer grapjes over delen van de serie.
Oh, en, het feit dat de echte artiest Sting even een belangrijke rol speelt vond ik enerzijds leuk en gewaagd, maar haalde je anderzijds juist een beetje uit deze wereld en het verhaal.
Maar zie je wat ik aan het doen ben? Ik zeur over hele kleine dingen die eigenlijk geen probleem zijn, want ik weet verder niks te vinden.
Conclusie
Voor het eerst in lange tijd ben ik snel door een serie heen gegaan en kan ik oprecht niet wachten om seizoen twee te kijken.
De serie heeft iets speciaals en voelt alsof het, in alle facetten, met heel veel hart en passie is gemaakt. Van de muziek, tot de stijlvolle shots en visuele effecten, tot het script dat consistent grappig maar ook gelaagd is, tot de drie hoofdrolspelers die een onverwachte supercombinatie zijn.
Kijken dus, als het aan mij ligt. En als je enigszins fan bent van detectives of crime series, maar niet zo’n superfan dat de losse stijl van deze serie je gaat storen.
