Ik was heel positief over mijn vorige boekenreeks die ik had gelezen: De Openbaringen van Riyria.
Dus voor mijn volgende avontuur zocht ik online naar aanbevelingen voor boeken in ongeveer hetzelfde straatje. Ik weet niet waarom, maar ik heb blijkbaar een afkeer tegen de “populaire keuzes” lezen en zoek meestal door tot ik iets vind waarvan ik nog nooit eerder heb gehoord.
Zodoende kwam ik op de Greatcoats Series van Sebastian de Castell. Er verschijnen wel andere boeken in hetzelfde universum, maar de reeks zelf is af.
(Na het fiasco van Game of Thrones en Gentleman Bastards wil ik alleen nog reeksen lezen die daadwerkelijk af zijn :p Daarnaast: pluspunten voor de covers. Stijlvol, uniek, niet te druk, kleurenschemaatje, lekker bezig.)
Wat vind ik ervan? Ik geef het 7 uit 10 sterren. En dat verbaasde mij, want ik was op sommige punten véél positiever over deze boeken. Maar terugkijkend moet ik toch zeggen dat het grotendeels een matige ervaring was.
Wat is het idee?
Je volgt Falcio val Mond, de leider van de Greatcoats, ook wel First Cantor.
De Greatcoats hebben als verantwoordelijkheid om door het land te reizen en geschillen op te lossen. Om te zorgen dat de burgers de wetten en vonnissen onthouden, moeten ze deze vaak zingen. Vandaar de naam “First Cantor”.
Als kind droomde hij ervan om de Greatcoats terug te brengen. Het lukte. Samen met de koning riep hij deze groep en waar ze voor stonden weer terug in het leven.
Maar nu is de koning dood, wrede hertogen de baas in hun eigen provincies, en worden de Greatcoats al vijf jaar lang overal bespuugd en afgejaagd.
Je volgt zijn avontuur terwijl hij probeert … tja, Tristia een betere wereld te maken.
Het begint met simpele overleving: een veilige plek vinden, ergens je eten mee verdienen. Maar langzaam probeert hij de Greatcoats terug te vinden die allemaal hun eigen weg gingen na de dood van de koning, de groep te herstellen tot de plek waar ze horen, terwijl hij gevaar na gevaar afwendt.
Een geweldig begin
Zoals zo vaak bij (succesvolle) reeksen, is het opgezet met een idee dat aanspreekt en sterk is.
De hoofdpersoon heeft zijn hele leven gedroomd over die geweldige Greatcoats. Hij heeft het zo ver geschopt dat hij de leider is. En dan knalt die hele droom uiteen wanneer de koning sterft en moet hij leven met de gevolgen.
Al snel leer je dat de koning, vlak voor diens dood, elke Greatcoat een geheime laatste opdracht heeft gegeven. Ook iets dat geweldig werkt om mysterie en vooruitgang in zo’n verhaal te brengen.
Puur op basis van deze sterke ideeën vlieg je dat eerste boek door. Ik had het idee dat er een goed tempo in zat, een goede afwisseling tussen het heden en herinneringen/flashbacks (over het ontstaan en regelen van die Greatcoats).
Je leert de hoofdpersonages kennen. Ze vormen een fijn trio, afgestemd op elkaar met elk hun eigen rol.
Je voelt mee met het bijzondere gevoel van je hele leven ergens keihard voor werken, dat daadwerkelijk bereiken, en het dan op de meest vervelende manier kwijtraken.
Rond het midden van het boek is een hele lange periode van spanning, die slim is opgezet. Richting het einde zijn er wat plot twists en onthullingen.
Een heel sterk eerste boek. Voor mij dan ook de reden om de rest te gaan lezen.
Wat ik kon waarderen
Het is inmiddels behoorlijk zeldzaam dat de hoofdpersoon van fantasy geen 18-jarig meisje is. Ik merkte oprecht verbaasd te zijn toen ik erachter kwam dat de hoofdpersoon een vent van in de dertig of veertig was.
Dat levert natuurlijk andere verhalen en perspectieven op, wat ik kon waarderen. Het voelt … volwassener dan veel andere moderne fantasy. De boeken proberen niet sensationeel te zijn of geforceerd heel duister te worden. (Wat de techniek is die andere fantasy gebruikt om te doen alsof de capriolen van hun tienermeisje heel volwassen en serieus zijn.) Ik had het gevoel dat het verhaal altijd realistisch en oprecht bleef voelen, zelfs al was het soms daadwerkelijk duister (best vaak zelfs) en bijna nooit licht.
Eén van de boeken heeft een geweldige structuur waarbij Falcio constant nieuwe soorten “duelers” gebruikt om problemen en oplossingen uit te leggen. (De ene persoon wacht tot de ander vermoeid is, de andere probeert het duel binnen twee seconden te beslissen, dat bedoel ik met verschillende types “duelers”.) Dat zorgt echt voor meer samenhang, meer variatie bij het lezen, ik kan het waarderen.
Dit is een lichte spoiler! Pas op! Vanaf het begin van het boek wordt er vaak “gescholden” (of simpelweg een uitroep gedaan) in de naam van een of andere specifieke heilige of god. Prima idee, kon ik mee leven, hoewel er een hoofdstuk was waar ze het zoveel deden dat ik die beschrijvingen over begon te slaan. Maar er is één aanname die denk ik iedereen maakt: die heiligen zijn deel van hun godsdienst, hu cultuur, hun mythologie—ze bestaan niet echt. En dan kom je erachter dat ze wél bestaan en simpelweg rondlopen door het land :p Dát zijn van die ideeën, van die twists, die ik kan waarderen. En ik ben blij dat de schrijver de rest van de reeks hier consistent mee bezig bleef.
Waaraan ik mij stoorde
De hoofdpersoon is erg monotoon. Hij blijft constant dezelfde dingen denken, op dezelfde manier reageren, dezelfde dilemma’s bespreken in zijn hoofd. En het is niet eens slecht geschreven of zinloos, maar vooral repetitief, zeker na vier boeken.
De hoofdpersonen daaromheen, vooral zijn twee vrienden (Kest en Brasti), doen lekker mee.
Hoewel elk boek allerlei informatie onthult, grote gevaren afwendt, en permanente verandering aanbrengt in Tristia … voelt het alsof je constant stilstaat en dezelfde dingen opnieuw doet.
Ook de manier waarop sommige gevaren worden bestreden is ietwat repetitief. Falcio kan goed praten en mensen overhalen dingen te vinden of denken. Daarbovenop is hij natuurlijk een man van wetten, van woorden, van een eed afleggen. Maar het gevolg is dat veel problemen letterlijk worden weggepraat en hele groepen mensen van gedachten veranderen door een woord keer op keer te herhalen.
Sommige belangrijke situaties, zelfs na wat online onderzoek, begrijp ik nog steeds niet helemaal. En als dat te vaak gebeurt, en de rest van het boek is niet sterk en meeslepend genoeg, dan begin je dit te accepteren en lees je maar schouderophalend verder. Geen geweldig teken.
Daarom was ik in het begin zéér positief over de boeken, maar werd het met elk deel minder en minder, juist omdat we precies meer van hetzelfde kregen.
Conclusie
Dit is een hele korte recensie voor mijn doen. Dat zegt denk ik genoeg. De boeken hadden simpelweg niet genoeg inhoud en karakter, voor mij dan, om er veel bij stil te staan of langer over na te denken.
Buiten het lezen elke avond, dacht ik er niet over na. Ik heb niks opgezocht, tijdens of achteraf. Ik weet sowieso nog steeds erg weinig van de wereld en de personages, en ik geef er ook niet genoeg om.
Het feit dat ik alle boeken heb gelezen, geeft aan dat het “goed genoeg” is. Maar uiteindelijk zal ik de boeken vrij snel vergeten, zonder dat ze veel indruk op mij maakten.
Geef het eerste boek een kans. Als je het daarna niet geweldig vindt, stop met lezen, want er komt slechts meer van hetzelfde en dan is de reeks simpelweg niet voor jou.
