Ik krijg al een jaar lang van iedereen te horen dat ik toch écht WandaVision moet kijken, dus dat heb ik toch maar gedaan.
Deze keuze werd nog makkelijker toen ik ontdekte hoe kort de serie was. Ik heb sowieso een hoop series en films van Marvel in te halen; dit was een goede plek om te beginnen.
Zo kort als de serie is, zo (relatief) kort zal deze recensie zijn.
Ik geef het 9 uit 10 sterren.
Waarschuwing: (hele) lichte spoilers door de recensie heen!
Wat is het idee?
De serie begint als een sitcom uit de jaren 60 waarin Wanda en Vision een koppel spelen die constant hun superkrachten moet verbergen voor de omgeving.
Om eerlijk te zijn: ik vond dit eigenlijk best hilarisch en had er geen problemen mee gehad als de hele show simpelweg de allereerste superheldensitcom was geweest.
Maar natuurlijk blijft het niet zo. Elke aflevering ga je naar een volgend tijdperk in de geschiedenis van televisie/sitcoms. Met elke aflevering komen er meer gaten in deze realiteit en meer mysteries die om antwoord vragen.
De serie begint als sitcom en eindigt als “reguliere” superheldenserie, en je krijgt alles daartussenin.
Waarom is het goed?
Het idee
Het is simpel. Er zit een idéé achter de serie waar men vol voor is gegaan.
Te weinig films en series doen dit. Ze zijn bang risico’s te nemen, ze hebben geen enkele creativiteit, ze zijn niet slim genoeg, ik weet niet wat de reden is! Maar ik vind het eindeloos jammer.
Want juist zo’n algemeen idee, een bijzondere structuur waarin het verhaal wordt gegoten, maakt de hele serie fris en uniek. Het is een relatief simpele manier om letterlijk elke seconde van een serie interessanter en beter te maken.
De structuur is hier natuurlijk: elke aflevering is een ander tijdperk, je volgt een sitcom en tegelijkertijd de wereld buiten die sitcom. Elke aflevering is net ietsje langer en verschuift net ietsje meer naar de wereld buiten de sitcom.
En het is nog beter dat deze structuur ten volste is uitgewerkt en aan het einde zelfs een goede (emotionele) reden blijkt te hebben.
Dankzij deze structuur, kan de serie constant spanning en vragen opwerpen, zonder dat het gemaakt of overduidelijk is.
Dankzij deze structuur, krijg je grappen of uitspraken die je werkelijk nooit in een ander verhaal zou vinden, maar hier compleet logisch zijn.
Ik zal één klein voorbeeld geven van de eerste aflevering. Daar hebben Wanda en Vision een diner met hun nieuwe baas (want zo hoort het als je een nieuwe werkgever hebt). Als ze vragen hoe ze elkaar hebben ontmoet en hoe lang ze al getrouwd zijn … probeert Vision te antwoorden, maar hij weet het niet.
Enerzijds wordt dit gespeeld als een grapje, een gênante situatie uit een sitcom. Anderzijds is dit natuurlijk een voorboden. En dan gebeurt iets dat ik eerst niet helemaal begreep, maar waarvan ik nu zie dat Wanda simpelweg de conversatie hierover probeerde te stoppen. Wéér een hint, subtiel gebracht, zonder de sitcomstijl te verliezen.
Het is echt zo simpel. Er worden zó veel verhalen gemaakt waar ze niet eens de basale ingrediënten hebben van “een idee erachter”, “een verfrissende structuur of perspectief” en “subtiel spanning en interesse opwekken de hele tijd”.
Deze serie doet dat wel en daarom heb ik, de persoon die vrijwel nooit tijd of zin heeft voor series, hem helemaal gekeken in twee dagen.
Familie
Een bijkomende reden voor mijn enthousiasme is het familiaire aspect.
Ik heb als klein jongetje altijd maar één wens gehad: een lieve vrouw vinden en een gezin beginnen. Deze serie gaat bijna 100% over dat plaatje: Wanda en Vision die samen proberen het perfecte lieve gezinnetje te zijn. Dus dan komt het allemaal wat meer bij mij binnen, zeker ook het einde.
Het acteerwerk was ook geweldig. Het kan niet makkelijk zijn: de serie switcht regelmatig tussen compleet verschillende manieren van vertellen/spelen/zijn, je moet het maar kunnen. Elizabeth Olsen (Wanda) komt sowieso heel moederlijk op mij over en vind ik ook perfect voor een serie als deze.
(Ik heb het al vaker gezegd, maar ik schijn hier een beetje alleen in te zijn. Ik vind haar veel stoerder en mooier als ze in normale casual kleding is, dan wanneer ze van die oncomfortabele superheldenpakken aantrekt. Hoe dan ook, ik kan geen andere persoon in de MCU bedenken die meer moederlijk over zou kunnen komen.)
Paul Bettany (Vision) is ook prima, maar ik heb het gevoel alsof zijn kant een beetje is onderbelicht en dat hij niet zo veel kans had om echt indruk op mij te maken.
Wat ging minder goed?
Tempo
Er zijn mensen die vonden dat de serie heel langzaam op gang kwam.
Ik vond van niet. Ik vond dat het te snel op gang kwam.
Ik had prima nog een paar afleveringen kunnen kijken waarin ze vooral binnen de sitcom bleven, met links en rechts hints of mysteries die worden opgebouwd. Zo goed vond ik het uitgevoerd, zo vernieuwend voelde het.
Tegelijkertijd ging het einde weer wat snel.
Ik snap dat je als Marvel zijnde altijd open eindes, cliffhangers, en vage post-credits scenes wilt houden. Als ze te veel afronden of te veel eindes maken, wordt de toekomst van hun MCU lastiger.
Maar nu zien we helemaal niets van hoe sommige dingen verder gaan en worden twee grote bedreigingen vrij snel weggezet.
Maar ik weet eerlijk gezegd niet hoe groot dit minpunt is. Want toen ik de laatste aflevering zag kreeg ik een stemmetje in mijn hoofd dat zei: “Ah nee hè, gaan we zeker weer twintig minuten lang vechten en vechten en nog meer zinloos vechten tot iemand wint.”
Maar in plaats daarvan was het gevecht heel kort en opgelost op een slimmere manier, wat ik kon waarderen. Eigenlijk zoals de hele serie: het feit dat ze superhelden zijn is meestal slechts bijzaak.
Saaiheid
Als ik online kritieken van anderen lees, zie ik vooral veel mensen die een standaard serie over superhelden hadden verwacht en daarover teleurgesteld waren.
Ja, dit is dat niet.
Dan ga je al vanaf het begin overal over klagen. Dan is het allemaal saai, en gaat nergens heen, en je begrijpt niet waarom ze in een zwart-wit sitcom blijven. Dat begrijp ik, maar het is niet de fout van de serie.
Is de serie saai? Ik vond van niet. Uiteindelijk draait alles om Wanda en haar leven, dus ik vind het niet meer dan logisch dat je veel tijd met haar krijgt, zelfs in “normale situaties”. Ik kan dat soort “stille” momenten in verhalen zeer waarderen en weet uit ervaring hoe belangrijk ze zijn voor een gebalanceerd geheel.
Waren de meeste mysteries uiteindelijk niet heel groots, mysterieus of diep uitgevoerd? Jup. Maar ze waren goed genoeg, bijzonder genoeg, om hun relatief kleine functie in deze serie te vervullen. De serie vertelt niet een of ander groots verhaal over ondergrondse heksen, hun historie, hoe ze stiekem overal iets mee te maken hadden, of weet ik het allemaal. Want dat is niet het punt van de serie en het zou alleen maar afleiden.
Op zichzelf bekeken, zonder rare verwachtingen (zeker als je de trailer had gezien), vond ik het een sterke serie.
Conclusie
Het hele unieke idee achter de serie is goed uitgewerkt én tilt het geheel naar een hoger niveau. Het acteerwerk is geweldig en de subtiele manier waarop het plot en de mysteries zich opbouwen kon ik waarderen.
De lengte van de serie is in het algemeen goed. De sitcomstijl aan het begin vond ik persoonlijk zo leuk dat hij wel langer had mogen duren, aan het einde werden sommige dingen afgeraffeld.
Het belangrijkste is dat ik de serie heel snel met plezier heb afgekeken en nog lang zal blijven herinneren. Dat is wat zo’n unieke opzet doet. Daarvoor is de emotionele lading, vooral aan het einde, sterk genoeg.
Enige nadeel? Zo’n opzet betekent dat er nooit een seizoen 2 gaat komen. Ach ja, je kunt niet alles hebben.
