Ik kijk niet veel series. Ik wil graag dingen volledig zien, maar de gemiddelde TV serie heeft inmiddels zoveel afleveringen dat je het na seizoen 4 wel zat bent.
En dan ben je vaak pas op de helft!
Om mezelf te dwingen toch wat rust te nemen en nieuwe verhalen te ontdekken, besloot ik een korte serie op te pakken.
Na een kleine zoektocht kwam ik uit bij Silicon Valley: zes seizoenen, maximaal tien afleveringen per seizoen.
Ook ging het over iets waarmee ik veel bezig ben: computers, programmeren, technologie, proberen mezelf in de markt te zetten.
Natuurlijk zie ik zo’n serie niet als een of andere leerzame documentaire, maar het is toch fijn om een comedyserie te kijken met een beetje inhoud en die een beetje aansluit bij wat je doet.
En nu zijn we hier. Ik heb de serie in een maand of drie helemaal gezien—wat vind ik ervan? Ik geef het 8.5 uit 10 sterren. Dit cijfer ging steeds een stukje omhoog naarmate ik verder in de serie kwam.
Belangrijke opmerking: de serie is van HBO. Dat betekent véél gescheld, seksreferenties, etcetera. (Het betekent ook géén lachband.) Ik ben niet principieel tegen schelden of iets dergelijks, maar ik vond het in deze serie vaak behoorlijk overbodig en een goedkope manier om een grap te maken. Hoe dan ook: geen serie dus voor kleine kinderen of mensen die het bij iets lievere media houden.
Wat is het idee?
De serie draait om Richard Hendriks die een geweldige nieuwe “compressiemethode” uitvindt.
Hij besluit, samen met zijn vrienden, het bedrijf Pied Piper op te richten en hiermee succesvol te worden.
Maar ze hebben géén idee hoe je een bedrijf runt. En anderen maken daar misbruik van. En het bedrijf waarvoor ze eerst werkten doet natuurlijk alsof het hun uitvinding is. En zo stapelen de problemen zich op, terwijl je zes seizoenen lang hun pogingen volgt om van de startup iets succesvols te maken.
Vooral interessant vanwege het plot
Het is een komische serie en dat is natuurlijk te merken. Afleveringen zijn 25-30 minuten. Uit alles probeert men een grap te halen. De groep doet meestal de meest achterlijke dingen, maar dat levert dan wel weer de leukste scenes op.
En toch … keek ik vooral door vanwege het verhaal. Een kleine startup, een berg om te beklimmen, alles zit tegen, hoe gaan ze het doen? Gaat het hen lukken om groot te worden? Wat komt er uiteindelijk van het bedrijf en hun ideeën? Hoe gaan ze Hooli (het grote, rijke bedrijf dat hen tegenwerkt) verslaan met hun gelimiteerde middelen?
Ik wilde gewoon het antwoord weten. De grappen waren soms echt goed, maar meestal slechts “oké”. Het verhaal, daarentegen, was verrassend sterk en goed uitgedacht.
En ik denk dat hier veel meer te halen valt. Als iemand besluit om een serieuze serie te maken over een startup die het probeert te redden, met 8 seizoenen vol moeizame strijd om aan de top te komen, zonder ook maar één grap, dan zou ik dat met plezier kijken :p
Sterker nog, nu ik deze recensie schrijf, en terugdenk aan de laatste aflevering(en), moet ik concluderen dat het plot en de personages veruit het sterkste van de serie waren.
De manier waarop de serie eindigt vind ik persoonlijk geweldig. Alle verhalen goed afgerond, een keuze en gebeurtenis die er écht toe doet en iets betekent, zelfs een beetje spannend zonder cliché te worden.
Het maakte me zelfs een beetje emotioneel, wat heel bijzonder is voor een serie die relatief weinig afleveringen heeft en vooral luchtig en grappig probeert te zijn.
Richting het einde durfden ze meer unieke grappen te maken, maar ook meer de grappen te laten ontstaan vanuit het goed geschreven verhaal. Op die momenten vond ik de serie eigenlijk op z’n sterkst en dat maakte me dan ook verdrietig dat het juist op dat “hoogtepunt” abrupt stopte.
Niet altijd realistisch
Hoewel de serie (schijnbaar) heel goed de cultuur en grappige gewoontes/gebeurtenissen van de Silicon Valley neerzet, is het verder op technologisch vlak wisselvallig. Sommige dingen kloppen en zijn goed erin verwerkt, andere technische ideeën kloppen van geen kant.
Wederom, dat hoeft geen probleem te zijn. Maar als je weet hoe dingen in het echt werken, of je had iets meer verwacht, dan gaat het met elke aflevering meer in de weg zitten.
Ik zal één voorbeeld geven, daarna gaan we door!
Seizoen 2, Aflevering 8. Ze proberen een cruciale opdracht binnen te slepen waarin ze moeten laten zien dat zij_, beter dan hun competitie_, een gigantische hoeveelheid videomateriaal kunnen comprimeren.
Wat gebeurt er? Terwijl ze de video’s binnenhalen, laat iemand per ongeluk een fles op de “delete” key staan … waardoor ineens al die video’s worden verwijderd van de website (waarvoor ze de opdracht doen).
Uiteindelijk hebben ze 9000 uur aan materiaal vernietigt. (Needless to say: ze krijgen de opdracht niet.)
Dit is geweldig voor de drama en de verhaallijn! Maar het is daarbuiten compleet belachelijk.
Ten eerste: helemaal niemand die ook maar enigszins weet wat hij doet (en dus 15 miljoen euro te bieden heeft voor deze opdracht) gaat anderen directe ongelimiteerde toegang geven tot hun server :p
Als je zo’n opdracht geeft, dan maak je een kopie, en geeft dat. Of als je écht wilt, geef je toegang, maar binnen een duidelijk gelimiteerd account dat nooit rechten zou hebben om dingen te verwijderen. Of je opent de connectie in “interactieve” modus, wat betekent dat hij elke keer jouw bevestiging vraagt voordat je een cruciale operatie uitvoert (zoals toevoegen of verwijderen).
Maar ook aan hun kant gaat het natuurlijk mis. Een willekeurige computer, die nonchalant openstond op de keukentafel, begint alles te verwijderen als je op “delete” drukt? Dat kan niet natuurlijk. Ik mag toch hopen dat er één iemand is met zulke toegang, en niemand anders.
En zelfs dan moet deze functionaliteit vergrendeld zijn. Zodat je een wachtwoord (oid) moet typen om het uit te voeren. En zelfs als dat allemaal faalt, mag ik hopen dat ze automatisch backups maken, of meerdere “layers of redundancy” hebben in al hun systemen.
De serie vind het leuk om regelmatig technische termen eruit te gooien. (Waarvan ik de helft al kende, de andere helft niet.)
Maar dat is makkelijk: je zoekt eventjes wat rond en je vind wel iets relevants.
Het moeilijke is om de realiteit van werken met technologie (en in dit geval servers en cloud-systemen) weer te geven, in plaats van een versimpelde versie die in de praktijk compleet nergens op slaat.
En dan is het natuurlijk moeilijk voor mij om me in te leven en de serie echt spannend of interessant te vinden. (Ik ben niet eens zo’n computerpersoon: het is slechts een van de dingen waar ik soms mee werk. Ik denk dat het frustrerender is voor mensen die écht veel hiervan weten.)
Dus ik zag deze spannende ontknoping en dacht alleen “wat dachten de schrijvers hier in hemelsnaam?”
De personages
De hoofdpersoon van de serie is Richard Hendricks, de uitvinder van dat geweldige nieuwe compressie algoritme. (En, zo herinnert elk ander personage ons regelmatig, geniaal en veruit de beste programmeur van het stel.)
Hij wordt grotendeels neergezet als een zwak, jaloers, eigenwijs, sociaal stom, vervelend … tja, gewoon een naar persoon in mijn ogen. Natuurlijk, dit wordt vaak gebruikt voor een grap, of om het verhaal op gang te houden. En sommige dingen die hij doet zijn dingen die je in het echt ook vaak ziet bij programmeurs, of “nerds”, of ICT-gasten.
Maar op een gegeven moment stopt het met leuk en realistisch zijn, en wordt het gewoon vervelend en gemakzuchtig. Zo zijn er behoorlijk wat scenes die eindigen (of beginnen) met Richard die moet kotsen (van iets kleins). Wat is daar leuk aan? Waarom doen we dit? Ik weet het niet.
Ook is hij constant aan het liegen tegen al zijn vrienden, foute keuzes aan het maken puur en alleen omdat hij best wel een klootzak is (en niet communiceert). En de rest? Die is misschien drie seconden boos, daarna vergeten en vergeven ze alles en gaat het door zoals het ging.
Ik snap niet echt waarom ze zo iemand als hoofdpersoon hebben gekozen. In mijn ogen is het de zwakste schakel van de hele serie en uiteindelijk wilde ik veel scenes met hem gewoon doorspoelen omdat ik geen zin had in zijn sociaal onhandige gedoe en eindeloos frustrerende manier van praten en bewegen :p
Minpunten dus, in mijn ogen. Wel goed geacteerd natuurlijk.
Datzelfde geldt voor alle andere acteurs. Allemaal geweldig in het neerzetten van karakters en vertellen van grappen. Na het kijken van de serie besloot ik nog een paar interviews met de cast op YouTube te kijken, en daar zie je hoe ongelofelijk comfortabel ze zijn met elkaar, met de schrijvers, met het improviseren van allerlei soorten grappen. De interviewer kwam meestal niet eens aan bod xD
Dat is, in mijn ogen, een belangrijk ingrediënt voor het maken van een serie die altijd goed is en fris aanvoelt. Alle acteurs kunnen het daadwerkelijk goed met elkaar vinden en voelen de vrijheid om alles te zeggen/doen wat ze willen, zelfs als de “bazen” van de serie erbij zitten.
Na de eerste vier seizoenen verdwijnt wel één van de hoofdpersonen uit de cast. Online lees ik dat veel mensen dit het einde van de serie vonden, want hij was zó belangrijk/grappig, en daarna was het niet meer hetzelfde. Ik ben het daar niet mee eens.
Ja, het was anders, dat hoort ook als een belangrijk personage verdwijnt. Maar ik vond hem na de eerste twee seizoenen eigenlijk al niet meer passen en geen functie vervullen. Hij was voor mij nooit de grappigste en ik ben blij dat de serie een paar seizoenen zonder hem heeft mogen doen en een iets andere richting kon inslaan. (Want als hij had moeten blijven, was dat lastig geweest, want hij had dus niet echt een functie meer). Als ik eerlijk ben: als ik denk aan de cast van deze serie, dan zie ik hem er niet bij staan, want voor mijn gevoel paste hij nooit helemaal.
Pluspunten
Het intro is lekker kort en to-the-point, inclusief een leuke (snelle) 3D animatie en grappig deuntje. Kan ik altijd zeer waarderen. Het verandert ook elk seizoen subtiel, om de nieuwste “hippe” bedrijven van dat jaar te laten zien, of iets te “foreshadowen” dat in de serie gaat gebeuren.
De muziek is verrassend goed! Veel nummers die speelden heb ik achteraf opgezocht. Allemaal onbekende nummers, bijzondere keuzes, die ik vaak erg kon waarderen.
Hoewel sommige grappen of situaties maar matig zijn, en de hoofdpersoon dus enorm kan irriteren, zakt de serie nooit door een ondergrens. Het verspilt nooit tijd aan zinloze verhaallijntjes, gemaakte drama over verboden liefde of iemand die ineens sterft aan een erge ziekte. Je weet wel, de dingen die elke serie constant uit de kast trekt omdat ze niet weten wat ze anders moeten doen.
De vrienden van de hoofdpersoon blijven altijd bij hem, blijven altijd achter hem staan en werken aan het volgende idee dat hen moet redden. Het was hartstikke makkelijk geweest om hier drama uit te halen. Dat ze ontslag nemen, hem verraden, felle ruzies, vertrekken, weet ik het.
Maar dat doen ze niet: de serie verspilt er geen tijd mee. De momenten waarop dit wél belangrijk is, wordt het afgehandeld op een manier die past. Ofwel heel grappig, ofwel heel eerlijk en emotioneel oprecht.
Daardoor voelt de serie erg fris. Compact, samenhangend, uniek. Niet al te veel verspilde tijd, niet te lang stilstaan bij iets wat helemaal niet zo interessant of grappig is. Anders dan alle andere dingen die ik ooit heb gezien. Zeker binnen het genre van de komische TV serie.
En zoals ik al aanstipte: het verhaal van de groeiende startup en al hun tegenslagen krijgt verrassend veel aandacht, en is daardoor een sterke rode draad die zorgt dat je blijft kijken, zelfs als je de domme capriolen van de hoofdcast even zat bent.
(Extra complimenten voor de acteur die Jian Yang speelt. Toen ik hem achteraf hoorde praten als zichzelf en echt compleet anders was op alle manieren kwam ik er pas achter hoe enorm goed hij zijn personage neerzette en speelde. Ook al is het maar een side charachter dat nooit serieus wordt genomen en weinig aandacht krijgt, ondanks dat hij onbewust constant enorm belangrijk is in bijna alle verhaallijnen :p)
De seizoenen
Zoals meestal, voelde seizoen 1 het meest coherent en goed uitgedacht. Dat had een goede boog van begin tot eind, een lekker tempo, veel van de beste grappen, zette de rest van de serie goed op.
Daarna moesten de schrijvers ter plekke verzinnen hoe ze hiermee verder gingen. En dat werd soms pijnlijk duidelijk in afleveringen waar echt niet zoveel noemenswaardigs gebeurt. Of verhaallijnen die focussen op iets kleins en onbenulligs.
(Maar ja, dat gebeurt dus bij vrijwel elke serie. Ze moeten jarenlang keihard werken om hun eerste aflevering/seizoen gemaakt te krijgen. En als ze dan succesvol zijn, en door mogen, moeten ze ineens in véél minder tijd die volgende seizoenen uit de grond stampen. Inclusief alle restricties en verwachtingen van alle mensen die nu het project kennen en volgen.)
Dit verbeterde weer richting de laatste seizoenen. Daar vond ik ook de grappen weer van iets hoger niveau.
Ergens in het midden verloor ik de zin om te kijken en heb de serie even laten liggen. Maar richting het einde merkte ik weer de potentie van de serie en leek het alsof ze simpelweg meer hun best deden, en toen heb ik vrij snel de laatste seizoenen gekeken.
Conclusie
Een aantal geweldige grappen en afleveringen. Ook veel mindere dingen waarvan ik niet begrijp waarom je ze zou toevoegen. (Zoals het stomme hoofdpersonage of technologisch drama dat wel héél ver weg moet rennen van de realiteit.)
Lekker kort en compact, waardoor het tempo erin blijft. Het plot van een startup die uit het niets heel groot wil worden houdt alles goed bij elkaar.
De meeste personages zijn leuk, interessant, en goed neergezet. (Sommige krijgen verrassend veel diepte, andere blijven juist aan de oppervlakte terwijl ik ietsje meer had verwacht.)
Geweldig en hilarisch? Nee, alleen bij vlagen.
Prima vermaak, uniek, grappig, interessant en zelfs ontroerend? Jawel.
En één zin die me altijd bij zal blijven: “Always blue! Always blue!”
