Hoe ging het in Juni?

Nou, Mei was een grote teleurstelling. Daar legde ik uit hoe enorm op ik was en hoe moeilijk het is om ondanks gezondheidsproblemen aan de gang te blijven.

Zoals te verwachten, heb ik in Juni dan ook niks gedaan.

Nou ja, niet compleet niks natuurlijk. Ik zal het uitleggen.

Week 1 & 2

Ik ben helemaal op, dus ik kijk vooral series en YouTube filmpjes de hele dag. (Bereid je voor op een lading aan recensies over films/series die ik heb gekeken. Meer dan ik de afgelopen 10 jaar in totaal heb gezien.)

Ik doe nog steeds mijn oefeningen, zowel voor mijn stem als mijn lichaam. Dat verandert nooit en dat zit er na al die jaren ook goed in. Zelfs op mijn slechtste dagen sport ik een uurtje. Het gevolg daarvan is dat je ook goed blijft eten en slapen, ongeacht hoe depressief je je voelt.

Met als nadeel dat mensen om je heen dus denken dat alles helemaal oké is en je behandelen alsof je zware serieuze gezondheidsproblemen slechts een verkoudheidje zijn, maar ach.

Ik heb mijn gesprek met de huisarts. Vanwege wachttijd kan ik pas volgende maand (of nóg veel later) terecht bij sommige hulpverleners, dus daar schrijf ik dan wel weer over.

Ik heb best wat liedjes geschreven in deze tijd. Dat gaat me ook het makkelijkst af. En een liedje is natuurlijk een directe uiting van je gevoel op dat moment, dus heel stom gezegd: hoe kutter je je voelt, hoe meer liedjes je bedenkt :p

En ik bedenk een aantal ideeën voor spellen of verhalen. Voornamelijk verhalen, voornamelijk geïnspireerd door de series die ik kijk (of dingen die ik lees in het nieuws). Een van die series is bijvoorbeeld gebaseerd op de legendes van Koning Arthur, en toen ik daar meer over ging lezen, kwam ik geweldige ideeën tegen.

Niks wereldschokkends. Niks waarvan ik denk “dit moet ik nu meteen maken en beroemd mee worden”. Maar allemaal wel veelbelovend en vaak beter dan de ideeën die ik nog had liggen.

Week 3

Zelfs series kijken en uitrusten houdt ergens een keer op. (Daar word je ook “moe” van. En het wordt steeds minder interessant als dat het enige is dat je doet.)

Vooruitgang #1: ideetjes verder uitwerken

Dus ik zoek een manier om toch iets te doen, maar zonder mezelf over de rooie te helpen. Zonder grote verwachtingen of iets dergelijks.

Na wat probeersels ontdekte ik het volgende.

Elk (creatief) project begint met een hele belangrijke “onderzoeksfase”. Hier schrijf je het idee verder uit, maakt het specifiek, onderzoekt of het überhaupt mogelijk is wat je allemaal bedenkt.

(In mijn Engelse dagboeken over computerspellen schrijf ik vaak over “feasibility” ( = haalbaarheid). Enerzijds omdat ik dat gewoon een mooi en duur woord vind. Anderzijds omdat je bij die projecten vaak tegen de limieten van computers en digitale zaken aan hikt, en het dus belangrijk is om te weten of je idee überhaupt haalbaar is. Ik heb iets te veel projecten gezien waar iemand vol goede moed begon, om een maand later pas te beseffen dat geen enkele computer op aarde genoeg geheugen had om hun gigantische idee op te slaan.)

Dit moet sowieso gebeuren. Hier ontdek je of je idee echt zo goed is als je denkt, wat je nodig gaat hebben, wat je specifiek wilt gaan doen.

Ik merkte dat ik best motivatie had om een uurtje of twee voor oude ideeën deze onderzoeksfase te doen.

Dus ik pakte elke dag een idee dat ik al langer “veelbelovend” vond en werkte het uit naar een completer voorstel. Meestal betekent dit een Word document van 5-10 pagina’s, met enkele schetsen, en vooral in dikgedrukte letters “PROBLEEM!”. (Zo communiceer ik al jaren met mezelf dat ik een groot probleem voorzie waarvoor ik sowieso een oplossing moet vinden.)

Ik had bijvoorbeeld ooit een idee voor een bijzonder soort interactief prentenboek. Maar ik was bang dat het veel te duur zou worden om te printen én twijfelde aan de haalbaarheid van het interactieve gedeelte. Inmiddels heb ik daar oplossingen voor gevonden en een klein opzetje voor gemaakt.

Hier kan ik dus niet direct iets mee. Maar als ik in de toekomst dat project oppak, helpt dit enorm.

Vooruitgang #2: deductie bordspellen

Ik ben al een tijdje gecharmeerd van een bepaald soort bordspel. In deze spellen is er een raadsel om op te lossen, maar de hints/instructies zijn verdeeld over de spelers.

Bijvoorbeeld: het raadsel is “ontdek het vakje op de kaart waar een mythisch wezen zich schuilhoudt”.

De hints zijn dingen als “het wezen is maximaal één vakje verwijderd van een bos” of “het wezen woont in de woestijn OF de rivier”.

Het belangrijke hier is dat elke speler unieke hint(s) heeft, maar als je alles weet kom je precies op de oplossing van het raadsel uit.

Dus terwijl je het spel speelt, probeer je zo min mogelijk van jouw hint weg te geven, terwijl je die van de anderen probeert te ontcijferen, om zo als eerste dat wezen te vinden.

Ik was geïnteresseerd hoe ze dit soort raadsels maakten. Hoe vind je een setje unieke hints die precies naar één locatie op een kaart wijzen? Hoe schrijf je een programmaatje die dit elke keer foutloos kan doen?

Dus ik besloot mijn beste poging te wagen. Terwijl ik dit schrijf heb ik de basisversie uitgevogeld en werkend. (Een website die een willekeurige kaart maakt + een setje hints die naar precies één vakje wijst.)

Ik zal een voorbeeld geven. Zoals meestal, maak ik deze spellen als “One Paper Games”: je hebt alleen papier en een pen nodig om te spelen. Daarom is de kaart zwart-wit met simpele icoontjes die je kan overtekenen.

Linksboven zie je een rijtje hints. Deze worden (in het geheim) verspreid over de spelers, dus iedereen krijgt er maar één of twee. Maar als je ze allemaal weet? Dan wijzen ze precies naar één vakje op deze kaart. Daar ligt dan de “schat”.

Maar dit is slechts de saaiste, meest simpele toepassing!

Je kan het steeds leuker en interessanter maken. Dus dat ga ik nog proberen. (Bovendien is het nu echt super lelijk en kan je het pas “spelen” als ik wat moeite doe om spelregels op papier te zetten.)

Waarom doen we dit? Om mezelf aan de gang te houden. Een investering in de toekomst, want ik heb heel veel geleerd over spellen en algoritmes, puur door hier even over na te denken.

Vooruitgang #3: Onafgemaakte projecten

Na een paar weken afstand van mijn werk, ontdekte ik weer hoe ongelofelijk veel projecten ik heb liggen die gewoon 80%-90% af zijn. Als ik snel motivatie en beloning wil hebben, op dit moment, moet ik die projecten afmaken en uitbrengen.

Dus ik maakte een lijst met al die projecten. Gesorteerd op hoe ver ze zijn. Inclusief notities over wat er precies nodig is om het af te maken.

Ik heb nog niet de motivatie of energie om de lijst af te werken. Maar het is een houvast en een soort planning voor in de toekomst. (Want met zoveel projecten, vergeet ik dus constant al dat werk dat ik al had gedaan, en is zo’n geschreven lijst erg nuttig.)

Week 4

Nog meer raadselspellen

Verder gewerkt aan die algoritmes voor die “raadselspellen”.

In totaal in 3 dagen de eerste twee varianten helemaal werkend gekregen. (Ik kon twee manieren bedenken om een stel hints te genereren die precies naar één vakje op de kaart wijzen. Ik wilde ze beide proberen. Ze werken allebei, met hun eigen voordelen/nadelen.)

Daarna 3 dagen besteed aan het afwerken. (Een mooiere kaart, foutjes oplossen, extra variatie en hints. Een PDF met spelregels, zodat het daadwerkelijk een spel is dat ik op mijn bordspelpagina kan gooien.)

Toen begon ik aan een idee voor een raadselspel dat ik nog veel interessanter vond, maar dat ook veel moeilijker was. Een soort van “de geavanceerde versie” van dit idee. Level twee van het algoritme.

Het eerste idee was namelijk een standaard “zoektocht naar een schat”: je hebt een kaart met vakjes, op eentje daarvan ligt de schat, en het enige dat je het hele spel doet is dat ene vakje achterhalen. Redelijk simpel.

Maar je kan dit ook anders toepassen, met iets dat ik “vervul je wensen” noem: elke speler heeft een eigen lijst met “wensen” en mag elke beurt iets aan het speelbord veranderen. Je wint als het speelbord er zodanig uitziet dat iedereen tevreden is ( = alle wensen zijn vervuld).

Je bent dus niet passief op zoek naar één vakje, je bent actief bezig met alle vakjes constant aanpassen tot je de “oplossing” hebt bereikt.

Dit is veel moeilijker. Je moet namelijk niet hints maken voor één vakje, maar hints voor een heel speelbord (met alles erop en eraan).

Dus ik was een dag kwijt met überhaupt bedenken hoe je dit zou doen, en dat in detail opschrijven. (Wederom vond ik twee manieren om het te doen. Je kan namelijk bijna alle algoritmes op twee verschillende manieren bekijken: voorwaarts of achterwaarts. Lang verhaal, misschien schrijf ik er ooit iets over.)

Daarna begon ik met de eerste variant, die makkelijker is, maar minder “goed”. (Het kan zijn dat je eindigt met hints die 10 oplossingen hebben, in plaats van precies 1. Sommige hints kunnen veel belangrijker zijn dan andere.)

Dus toen maakte ik de tweede variant. Dit is een van de lastigste dingen die ik ooit heb geprogrammeerd. Het is nog steeds niet af, maar ik heb dan ook een paar dagen aan iets anders gewerkt.

Herinner me ook alweer waarom we dit in hemelsnaam aan het doen zijn? In het universum van al mijn projecten … zijn dit soort dingen een “luchtig tussendoortje”. Ik heb nu niet de motivatie om aan een boek te beginnen, wat meerdere maanden schrijfwerk is, of een heel nieuw computerspel, wat een half jaar afzien is.

Maar dit soort algoritmes uitvogelen kost dus hoogstens een week en je leert er héél veel van. Bovendien komt er in dit geval een heel nieuw spel uit dat je daadwerkelijk kan spelen, zij het nogal “onafgewerkt”.

(Zo’n spel werkt dan grof gezien als volgt: open de website en genereer een nieuw potje. Geef de mobiel om de beurt aan elke speler, zodat ze hun individuele hints kunnen bekijken en eventueel overnemen op een papiertje. Als laatste geeft de mobiel je een beginkaart. Elke beurt mag iemand één ding aan de kaart veranderen en vragen wat mensen ervan vinden. Zodra iedereen tevreden is, binnen X beurten, heb je gewonnen.)

Dingetjes regelen

Als je maandenlang praktisch niks doet, stapelen veel “kleine dingetjes” zich op. Die probeerde ik aan het einde van deze maand allemaal af te werken. Geeft rust in het hoofd en zorgt dat je met een schone lei de volgende maand begint.

Wat voor dingen zijn dit?

• Iemand waarmee ik al jarenlang elke maand mailcontact heb weer terugmailen. (We zijn een soort moderne penvrienden, dus het kost wel een uurtje of twee om een mail op te stellen.)
• Mijn tekentablet opruimen, een backup maken, en updaten. (Want nu stonden veel bestanden onhandig verspreid over twee verschillende apparaten. En sommige tekeningen hadden nergens een backup. En mijn tablet werd langzamer.)
• Veel artikelen voor dit blog—die ik ooit 50% heb geschreven—afmaken en publiceren.
• Een spel van mij is een tijd geleden overgekocht door een website. Ze wilden een paar best grote aanpassingen. Ik heb gezegd dat het even kan duren, want dat is waar, maar voor de rust in mijn hoofd misschien toch beter als ik het nu meteen probeer te doen.
• Administratie voor mijn eigen bedrijfje.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik merk dat 90% van je leven bestaat uit “dingetjes regelen”. Het is vrijwel altijd saai en stom en je stelt het uit, maar tegelijkertijd voel je je zoveel beter als alles gewoon is geregeld.

Conclusie

Na zeker 2 maanden (bijna) volledige rust, merk ik wel weer energie te hebben om iets te doen.

Voor nu doe ik kleine projectjes zonder enige verwachting of einddoel. (Zoals uitvogelen hoe die “logische raadsel bordspellen” werken en ze vervolgens zelf namaken.)

Ik hoop komende maand gewoon één project te pakken van die lijst “onafgemaakte dingen” en dat af te maken. (Ik heb een jongerenroman over klimaatverandering. Het leek me logisch die tijdens de tophitte van de zomer te publiceren. Ik wil alleen nog een extra “revisie” doen, verder is die gewoon af.)

Verder blijft het allemaal op een laag pitje, want het blijft lastig. Elke dag opstaan met zoveel pijn en dingen die niet werken, toch maar weer elke dag al je oefeningen doen en aan de gang blijven. Ik wil niets liever dan kunnen praten en zingen, en juist dat kan ik al 10 jaar praktisch niet, en dat is eindeloos frustrerend. (Zoals ik al heel vaak heb gezegd: er staan honderden mooie nummers op mijn harde schijf, en ik wil ze héél graag allemaal opnemen, maar ik weet niet hoe of wanneer.)

Maar uiteindelijk is er maar één ding dat je kan doen: aan de gang blijven, zelfs hele kleine projectjes helpen.

Tot volgende maand, met hopelijk ietsje meer nieuws.