Na een paar maanden hetzelfde patroon, was het de bedoeling dat we in Mei eindelijk andere dingen gingen doen.
(Het patroon was: oude spellen afmaken, aan hetzelfde boek werken, elke maand een mini album uitbrengen.)
Maar, zoals ik in het vorige artikel (Hoe ging het in April?) meldde … is de batterij gewoon leeg. Ik heb vijftien jaar lang non-stop gestreden om mijn gezondheid overeind te houden en er iets van te maken, 95% daarvan terwijl ik verplicht vastzat aan ons verschrikkelijke onderwijssysteem, en ik ben uitgeput.
Het is niet eens een motivatieprobleem of een gebrek aan fysieke energie. Het is gewoon op als het gaat om “carrière/inkomen/toekomst/keuzes maken”.
Misschien is het dus een compleet gebrek aan mentale energie. Ik sport nog steeds goed elke dag, ben altijd te porren voor een spel, sta netjes rond 9 uur op om aan de dag te beginnen, dat is allemaal geen probleem. (Heb al jaren een veel gezondere leefstijl dan toen ik nog studeerde, ben ook duizend keer productiever geweest sindsdien.)
Maar zodra ik wil werken aan een project, zodra ik keuzes moet maken over waaraan ik werk of hoe ik geld ga verdienen, blokkeert het volledig. Die tank is leeg na jaaaaarenlang alleen maar hiervoor te hebben gestreden, terwijl het universum me op elk punt tegenwerkt.
“Hé, ik wil muziek maken, als allerliefste in de wereld!” “Alsjeblieft, baard in je keel, en vanaf nu onverklaarbare gezondheidsproblemen waardoor je stem vaak niet werkt!”
“Hé, super jammer, maar dan ga ik hard aan mijn gezondheid werken!” “Nope, je moeder dwingt jou, met alles wat ze heeft, god weet waarom, om een zware studie te doen en lekker niks op te lossen!”
“Oké, heel kut, maar ik laat me niet uit het veld slaan, ik ga wel leren tekenen/ontwerpen!” “Aaaai, weet je wat in de buurt is van je stem? Je schouders, je nek, je armen. We hebben besloten dat daar ook een hoop mis is.”
Dus wat doen we nu?
Optioneel: ik heb een kort, los artikel geschreven (Een nieuwe weg) waarin ik voor mezelf uitzoek op welke manier ik mijn toekomstplannen moet omgooien. Het legt sommige keuzes die je dadelijk gaat lezen beter uit.
Maar voor de mensen met weinig tijd, een spoiler: deze maand heb ik eigenlijk niks gedaan.
Week 1
Hier en daar wat gedaan aan het album van vorige maand, het is zo goed als af op dit punt. Wederom zwaar ontevreden erover, maar het is wat het is.
Een paar routines veranderd/toegevoegd, vooral voor mijn stemtraining. Wat ik nu deed was overduidelijk niet genoeg (of niet het juiste) om verbetering te krijgen, dus dan moeten we iets anders proberen.
Dit zorgde natuurlijk voor wat schokgolven door mijn lichaam. (Enerzijds een teken dat er iets verandert, maar tijd zal uitwijzen of dat een positieve verandering is.) Nadat ik de routine had gedaan, wat echt niet meer is dan 10-20 minuten simpele oefeningen, voelde ik me de rest van de dag grieperig en had zoveel last van mijn bovenlichaam dat ik weinig meer kon doen.
(Ik zou willen dat ik het kon uitleggen, maar dat is al twintig jaar geen succes. Ik ga het toch proberen, hopelijk is het verhelderend. De spierspanning in mijn nek is zo scheef dat letterlijk mijn keel wordt afgeknepen, tenzij ik heel veel moeite doe om dat te voorkomen. Dus om dat recht te zetten moeten er gigantische aardverschuivingen plaatsvinden in hoe mijn bovenlichaam werkt, en hoe sterk of slap de spieren daar zijn.)
Dus verder heb ik rust genomen, geprobeerd motivatie en energie te vinden, zonder succes. Want als het op is, dan is het op.
Week 2
Het enige dat miste voor mijn album was: een paar goede stemopnames (voor bepaalde stukjes) en shakers! Dat tweede moest ik kopen en wachten tot het werd geleverd. Dat eerste … kon ik niet doen, omdat ik dus elke dag geen stem meer overhield na die simpele oefeningen.
Dus het 100% afmaken van het album moet jammer genoeg gepauzeerd.
Eén van de belangrijkste oefeningen voor mijn stem, die ik nu dus een week of twee doe, is om simpelweg met een koptelefoon op achter mijn microfoon te gaan zitten en rustig alle noten te te zingen (die in mijn bereik zitten). De computer checkt (terwijl ik zing) hoe zuiver de noot is. Ik blijf elke noot proberen totdat hij zuiver is.
Zodoende kwam ik achter een paar dingen:
- Om een of andere reden heeft mijn stem geleerd om een stukje onder de juiste noot te zingen. Welke noot ik ook zing, of ik opgewarmd ben of niet, het maakt allemaal niet uit: ik ga precies een kwartnoot eronder zitten.
- Het gevolg is dus dat de stem altijd nét een beetje duf en verkeerd klinkt. Het is ongelofelijk lastig om dit te herstellen, maar door dit elke dag te doen komen we er (hopelijk) wel.
- Maar het gevolg is ook dat ik meer moet (en wil) oefenen met mijn stem. Ik wil niet nog een paar albums maken met “matige stemopnames”, die ik achteraf subtiel moet “tunen”, terwijl ik dus een beetje aanmodder.
- De conclusie? Ik heb een “a capella” album geschreven en ga die eerst opnemen. Met als doel natuurlijk dat ik daarvoor véél stemmen moet inzingen en ze niet kan tunen (want dat hoor je, en er zijn geen instrumenten om dat te verdoezelen).
Maar ja, vooralsnog is mijn stem niet in staat om dat “a capella” album te maken, dus wat doen we in de tussentijd?
Ik heb een tijdje onderzoek gedaan naar de beste manieren om boeken (of schrijfwerk in het algemeen) te publiceren en marketen. De conclusie was eigenlijk te verwachten: je verdient weinig en de meeste internetmarketing (zoals een facebook pagina) werkt inmiddels niet meer, dus je moet gewoon véél schrijven totdat je zó goed bent (of zóveel hebt gemaakt) dat het iets oplevert.
(In zekere zin is de beste “marketing”: een boek schrijven waar mensen over willen praten, delen ervan gratis aanbieden (desnoods in ruil voor recensies), en andere boeken schrijven waardoor mensen je kunnen vinden. Ik zie het ook op dit blog. Een oud project dat nooit populair is geweest, wordt ineens veel bezocht omdat mensen mijn nieuwste werk vinden en denken: “wat heeft deze rare jongen nog meer gemaakt?”)
Week 3
Toen ik mijn schrijfprojecten op een rij ging zetten … werd ik eraan herinnerd hoeveel ideeën ik wel niet heb gegenereerd over de laatste 15 jaar.
Ik dacht: “ik heb een handjevol goede projecten om uit te kiezen”
De realiteit: “waarom heb ik veertig uitgewerkte ideeën die allemaal veel potentie lijken te hebben?”
Uiteindelijk koos ik eentje die kort moest zijn, anders dan werkte de opzet (en de plot twist) van het boek niet echt. Ik schreef H1 t/m H5, voordat ik weer een paar dagen te gefrustreerd was door gezondheidsproblemen om iets te doen.
Week 4
Ik schreef H6 t/m H16 van het boek. Een paar dagen verloren aan simpelweg uitvogelen waar het boek eigenlijk heen moet. En toen gerealiseerd dat veel delen van het begin compleet moeten worden veranderd, maar daar heb ik nu natuurlijk geen zin in, ik wacht eerst tot het hele boek af is.
(Dit lijkt misschien best productief, maar ik had één dag waarin ik als een malle heb geschreven zonder te letten op kwaliteit, en verder weer niks gedaan. Vandaar dus ook mijn opmerking dat het hele begin moet worden veranderd.)
Op dit punt zei mijn logopediste de woorden die ik tot mijn spijt al jarenlang hoor: “ik denk toch dat er meer aan de hand is met je stem, ik kan het met oefeningen alleen niet oplossen, ik raad ten zeerste aan om nogmaals langs de KNO-arts te gaan en ernaar te laten kijken” (Ik parafraseer natuurlijk. Dit zei ze niet letterlijk. Dit is meer een samenvatting van onze eerste paar ontmoetingen.)
Ik stond op het punt online aan mijn huisarts te vragen een verwijzing te schrijven.
(Dat kan inmiddels, een e-consult. En het is best handig. Hoef je niet fysiek te komen en een uur in de wachtkamer te zitten voor een simpele vraag.)
Maar toen dacht ik: wat ben ik ook eigenlijk aan het doen? Ik heb al vijftien jaar geen seconde plezier gehad in mijn leven, ik ben helemaal op als het gaat om toekomstplannen, en ik probeer het al die tijd maar in mijn eentje aan te vechten.
(Er gebeurt iets heel bijzonders als je als kind/jongere zegt dat je héél veel pijn hebt en zwaar ongelukkig wordt van school. Alle volwassenen om je heen, je ouders, je docenten … negeren het compleet, zeggen tegen je gezicht dat je liegt of je aanstelt, en dat is het. Dus het is niet zo raar dat kinderen dan besluiten om er maar niks meer over te zeggen en het helemaal zelf op te lossen.)
Dus ik heb maar een fysieke afspraak gemaakt om met hem te bespreken wat ik daarmee ga doen. Geen idee wat er uit komt, maar dat hoor je volgende maand dan wel weer.
Conclusie
Ik weet het ook niet meer.
Misschien verschijnt volgende maand een boek? Misschien wel drie? Misschien geen?
Misschien hoor je ineens drie maanden niks meer van mij?
Misschien besluit het universum eindelijk één keertje te doen alsof diens neus bloedt en me niet tegen te werken? Nog mooier als de goden denken dat het andersom-dag is en me een keer geluk meegeven?
Misschien kan een hulpverlener eindelijk iets vinden waarmee ik verder kan?
We zullen het zien.
