Ik moest onlangs naar het ziekenhuis om de resultaten van een onderzoek te horen te krijgen.
Sinds het overlijden van mijn broer, wat waarschijnlijk kwam door een hartafwijking, moet ik regelmatig op een routinecontrole. Bij de vorige controle dachten ze misschien iets raars te zien, dus moest ik een extra MRI voor het hart doen.
Nou, op deze (hele warme) dag mocht ik om 10.10 (’s ochtends) in het ziekenhuis staan om de uitslag hiervan te horen.
Vroeger betekende dat in een lange rij staan bij een aanmeldbalie, je naam zeggen, dan je naam nog een keer zeggen (als je Tiamo heet), en dan je geboortedatum en eventueel de tijd van je afspraak. (Inmiddels zeg ik alles van tevoren, want ik weet wat ze vragen om te controleren of ik het echt ben.)
Maar sinds een jaar geleden hebben ze een nieuw aanmeldsysteem! Maximaal 24 uur voordat je de afspraak hebt, kan je je online aanmelden, waarvoor je een QR code krijgt. Als je bij jouw afdeling komt, kan je die QR code scannen, en … je bent aangemeld!
Sinds dit systeem heb ik geen volle wachtkamers meer gezien en was ik meestal zo goed als direct aan de beurt.
Maar deze keer was het apparaat net kapot gegaan :p
Dus het is precies 10 uur en ik loop naar de balie.
“Hoi, ik heb een afspraak om 10 over 10, mijn naam is Tiamo Pastoor.”
“Oké, wat is je … "
Vanwege coronamaatregelen zitten er maar liefst twee plastic schermen tussen mij en deze vrouw, dus ik versta het voor geen meter, maar ik denk dat ze om mijn geboortedatum vraagt.
Dat is een probleempje voor mij. Ik heb iets te vaak, compleet zelfverzekerd en zonder stotteren, de compleet verkeerde geboortedatum verteld. Ik heb sterk het idee dat ik een milde vorm van dyslexie en dyscalculie heb, want deze compleet verkeerde geboortedatum was altijd een mix van de cijfers van mijn echte geboortedatum. Ik ben jarig op 18-02. Ik heb wel eens geroepen dat ik op 12-08 jarig was :p
Hoe dan ook, ik focus heel hard om de juiste geboortedatum te vertellen. Het moet er verdacht uit hebben gezien, dat kan niet anders. Ik die heel langzaam de datum vertel, terwijl ik naar het plafond kijk alsof het antwoord daar staat, alsof ik aan het spieken ben tijdens een moeilijke toets.
Maar ze accepteert het. Ik mag gaan zitten.
Oh nee, toch niet, ik word al geroepen.
Ik loop de kamer binnen en zit een paar seconden later op de stoel. Mijn arts vertelt dat de MRI er helemaal prima en perfect uitzag, niks om je zorgen over te maken.
Dat was het.
Als ze niet een opmerking had gemaakt over mijn tas (die vol knuffeltjes hangt) en dat mijn routinecontrole gewoon (elke 2 jaar) doorgaat, had ik daar 30 seconden gezeten.
(Overigens was het deze keer flink raak. Misschien was iedereen in een goed humeur vanwege het weer, maar drie verschillende mensen besloten allerlei opmerkingen te maken over mijn tas en zelfs mijn kleding.)
Het effect is dat ik rond 10 uur binnenliep … en rond 5 over 10 naar buiten liep … terwijl mijn afspraak 10 over 10 was.
Ik heb 2x langer door de gangen gewandeld, mijzelf vragend waarom mijn afdeling altijd helemaal aan de andere kant moet zijn, dan dat ik op die afdeling zat. Ik heb 10x langer op de fiets gezeten dan in het ziekenhuis.
Dat is nog eens een flitsbezoek.
Laatste serieuze notitie. Zulke onderzoeken gaan af van je eigen risico. En ik snap dat niet. Wat heb ik verkeerd gedaan? Welke acties van mij hebben risico opgeleverd? Hoe is dit mijn schuld en moet ik er voor betalen?
Deze onderzoeken zijn op aanraden van het ziekenhuis, mede om te achterhalen wat er met mijn broer is gebeurd of een genetische afwijking te vinden. Iedereen maakt opmerkingen over hoe kerngezond mijn hart is, wat niet raar is gezien ik mijn hele leven veel heb gesport. Ik doe kneiterhard mijn best om gezond te zijn en heb nooit domme of ongezonde dingen gedaan, zelfs niet in mijn jeugd.
Dus waarom kost dit mij dan 400 euro? Ik snap het niet. Noem het dan gewoon “de verzekering wil dat je alsnog bijna al je zorg zelf betaald” :p