Nou. Poeh. Maart was een moeilijk maandje. En weet je wat dan altijd ná Maart komt, zal je altijd zien? Precies: April.
Dus dat was ook een moeilijk maandje :p
Ten eerste had ik natuurlijk vertraging op mijn album zitten, dus April begon met het album (af)maken dat eigenlijk al in Maart gepubliceerd had moeten worden.
Ten tweede is mijn computer steeds meer aan het tegenwerken, tot het punt … dat ik mijn eigen werk niet meer kan bekijken/testen. Ik wilde bijvoorbeeld mijn spel definitief afmaken, maar totdat ik hier een oplossing voor vind, kan ik het niet eens zelf spelen/openen en dus zeker niet ontwikkelen. Tja, overmacht.
Het originele plan
Het negatieve nieuws terzijde, dit was het originele plan:
- Tweede versie voor mijn fantasyboek (voor die schrijfwedstrijd). Ik heb een klein beetje feedback van anderen, die er heel positief over waren, maar je weet nooit of vrienden/familie dat alleen maar zeggen omdat ze denken dat je dat wilt horen. (Dat wil ik niet. Ik heb niks aan leugens of alleen maar positieve woorden. Kritiek is goud waard voor kunstenaars.) Ik ga voornamelijk veranderen wat ik zelf denk dat sterker kan.
- Het volgende album. Al helemaal geschreven, moet alleen (opnieuw) veel voorbereiden en mijn stem lang genoeg op de rails zien te krijgen om het allemaal in te zingen.
- De eerste twee “HyperCasual Games”: mobiele spelletjes die ik in een week kan maken, met advertenties om op de achtergrond een paar cent te verdienen.
Maar … waarschijnlijk zijn, tegen het einde van deze maand, wat artikelen van mij verschenen over hoe moeilijk ik nog motivatie kan opbrengen. (Zo niet, dan komen die binnenkort.)
Nou, ja, dat niet per se. Ik ben nog steeds productief, zoals de vele projecten aangeven die ik heb uitgebracht dit jaar alleen al. Maar veel minder productief dan ik zou willen en het kost de grootste moeite.
En na (heel kort) nadenken moest ik toch concluderen dat het kwam doordat ik niet gemaakt ben om in mijn eentje de hele dag hard te werken. Ik wil iemand hebben om te knuffelen, ik wil ontspannende en leuke dingen doen met anderen. Zonder dat heb ik misschien wel heel veel tijd, maar die gebruik ik niet, want ik ben niet gelukkig met hoe het gaat.
Dus dat plan werd meer een soort “vage richtlijn” terwijl ik deze maand probeerde achter datgene aan te gaan wat ik eigenlijk al mijn hele leven wil. Of op z’n minst uitrusten en alles even op een rijtje zetten.
Week 1: Van alles wat
Het album is afgemaakt. Het is hier en daar niet 100% zuiver, de opnamekwaliteit is ietsje minder omdat het live uitvoeringen zijn, maar hopelijk wordt dat gecompenseerd door een meer natuurlijke en vloeiende opname. Zo niet, jammer dan, beter dan dit kan ik niet op het moment.
Ik heb uitgezocht of mijn huidige versie van de spelsoftware al advertenties ondersteund. (Best een belangrijk onderdeel van het hele plan om spelletjes met advertenties uit te brengen …) Dat deed het niet. Toen heb zelf de oudere versie maar handmatig overgezet, wat gelukkig redelijk makkelijk ging.
Toen realiseerde ik dat ik al maandenlang mijn websites niet had geüpdatet. Al die projecten was ik vergeten aan het portfolio toe te voegen, mijn spellenwebsite, etcetera. De links en teksten/akkoorden van het volgende album stonden er ook nog niet.
Dus toen heb ik een paar dagen al die dingen bijgewerkt.
(Marketing is echt veel werk. En dan is dit nog maar het minimale wat je eigenlijk moet doen. En het betaalt zich wel uit, hoor, anders zou ik het niet doen. Steeds meer mensen vinden mij. Ze klikken langer rond op de websites, omdat alles er netjes opstaat. Een spel met een mooi logo, plaatje, paginadesign, verkoopt natuurlijk veel beter. Maar dan nog.)
Maar ik ben toch vooral bezig geweest met datingapps uitzoeken, uiteindelijk gewoon als eerste Tinder installeren en wel zien hoe het loopt.
(Hier schrijf ik vast een keer iets over. Zelfs zoiets simpels als de app installeren wist ik nog te laten mislukken, ondanks al mijn pogingen, waardoor ik uiteindelijk maar exclusief de website van Tinder ben gaan gebruiken.)
Week 2: Eindelijk dat HyperCasual spel
De eerste paar dagen was ik nog steeds bezig met het album helemaal afmaken. Ik kwam achter enkele nadelen van mijn nieuwe opnamemethode, dus dat vertraagde. En er werd een bonusnummer toegevoegd dat ik bedacht terwijl ik de rest aan het opnemen was, vond ik wel leuk.
(Bovendien weet ik dat de uitgever die ik gebruik het ook niet enorm waardeert als je echt elke paar weken een album uitgeeft. Dus ik probeer er nog wat tijd tussen te laten zitten om geen problemen te krijgen.)
Toen heb ik een basis gelegd voor die HyperCasual spellen. Een vrij simpel systeem dat …
- Een bepaalde resource bijhoudt: zoals muntjes die je kan sparen, diamanten, hartjes, wat dan ook relevant is.
- Aan het begin of einde van levels ertussen kan komen en jou, in ruil voor die muntjes, iets extras kan geven. (Zoals een extra leven, een tweede kans, zoiets.)
- Of een deel van een spel controleren. (Zoals een wereld die je pas vrijspeelt als je die muntjes betaalt.)
- Of nieuwe dingen laat kopen in een winkel. Denk aan cosmetische items (nieuwe achtergrond, ander poppetje), permanente upgrades, dat soort dingen.
- En hoe krijg je die muntjes? Door te spelen. Maar sneller door een korte advertentie te kijken.
Waarom doe je dit? Omdat het nodig is voor al die spelideeën die ik heb. Niemand betaalt nog voor mobiele spellen. Maar advertenties die altijd in zicht zijn, of zonder toestemming opkomen, vind ik een litteken op mijn werk en zijn bovendien niet effectief en jagen spelers alleen maar weg.
Met dit systeem zal een gemiddelde speler regelmatig een advertentie kijken. Maar ze doen dat alleen omdat je er iets leuks en nieuws voor terug krijgt. En als je dat niet wilt, hoef je niks te kijken.
Met eventueel wat aanpassingen, kan ik dit algemene systeem in elk spel zetten en zo de “monetization” regelen.
Eindelijk. Met advertenties geregeld. Met dat systeem op z’n plek. Met ruimte in het schema.
We maken dat eerste kleine spelletje.
Dit was het idee. (Geïnspireerd door een spel dat we vroeger bij de Kinect Sports hadden zitten.)
- Je zit zogenaamd in een onderzeeër, achter een stuk glas.
- Over tijd zwemmen vissen tegen dat glas aan en maken barsten.
- Jij moet die barsten zien te fiksen.
- Eerst is dat natuurlijk makkelijk: je klikt erop met een vinger en het is weg.
- Maar hoe verder je komt, hoe meer barsten tegelijk, en hoe moeilijker ze weggaan. Misschien moet je hem twee seconden lang aanraken. Misschien moet je rondjes eromheen trekken.
Dat is alles. Dit leek me toch wel te doen in een week.
En dat was ook zo. Willekeurig een barst plaatsen en controleren of een speler deze (op een bepaalde manier) aanraakt is natuurlijk niet de moeilijkste opgave als je al vijftien jaar lang programmeert. Het meeste werk ging zitten in de plaatjes, de animaties, de balans om het allemaal leuker en interessanter te laten voelen dan vingers op nepbarsten plaatsen :p
Dat dus. Het spel heet “Leaks in the Deeps” (een van m’n betere titels) en verschijnt vast binnenkort.
Verder? De openstaande spellen (voornamelijk van vorige maand) zijn getest en definitief afgemaakt. Ze zijn best prima geworden, niet geweldig, niet slecht. Zoals altijd ging het meeste werk weer zitten in marketing (trailers … ik zou willen dat ze niet zo belangrijk waren) en mensen regelen om het te testen.
En Tinder? Misschien is het geluk of toeval of ben ik stiekem goddelijk knap, maar na twee dagen had ik ineens drie matches. Allemaal mensen die er lief en aardig uitzagen, met interesses die overeenkwamen. En daar heb ik leuke gesprekken mee gehad. Geen idee of het ergens heen leidt, want ik heb hier geen enkele ervaring mee, hoewel ik wel het idee heb dat ik rond dit moment eens moet voorstellen elkaar in het echt te ontmoeten …
Week 3: Boek af en volgende album
Ik had dus al een lijst van “karakter X moet aan het begin veel meer sus en zo zijn, zodat later Y meer impact heeft”. Die lijst ben ik afgegaan, hetgeen het boek ietsje langer maakte, maar wel veel sterker en meer gebalanceerd.
(Hetzelfde geldt natuurlijk voor overduidelijke gaten in het plot of dingen die ik achteraf was vergeten.)
Daarna ben ik nog één keer door het hele boek gegaan, alsof ik een nieuwe lezer ben die het net oppakt. De fysieke versie, welteverstaan, niet de digitale versie, want dat werkt dus minder goed met proeflezen.
Ik heb alle spelfoutjes aangestipt, nog wat opmerkingen in de kantlijn geschreven, totdat ik het verhaal weer van begin tot eind had gezien.
En toen was de tweede versie af. Maar dan komt het moeilijkste deel: begeleidend schrijven. (Ik wilde hier de tekstuele versie van horrorgeluiden doen, maar kon niks beters vinden dan “boooeoeoeoeh”, wat natuurlijk totaal niet de gravitas van het begeleidend schrijven eer aan doet.)
Ik moet in (maximaal) twee pagina’s het hele plot samenvatten (110,000 woorden, vijf verhaallijnen, het boek gaat al behoorlijk snel) en een algemeen idee geven van het thema, het idee, waarom het een goed boek zou zijn, enzovoort.
De vorige keren dat ik iets opstuurde naar een literair agent—heel ander project waarover ik vrijwel nooit iets heb gezegd, was 2+ jaar geleden, misschien ziet het ooit het daglicht—zat ik hier ook dágen mee in de maag. Deze keer opnieuw, hoewel het ietsje makkelijker leek te gaan.
Album? Toen dat erop zat, was het natuurlijk weer albumtijd! Deze stond al helemaal klaar. Teksten, akkoorden, invulling, details, alles.
Ik gaf mezelf een schouderklopje en kwam er toen weer achter dat het pas 50% van het werk is.
Deze keer zijn er enkele nummers die met piano (of “niet gitaar”) worden begeleid. Dat was even fijn, want die kan ik dus los inspelen en inzingen, in kleinere stukjes met minder fouten. Geeft ook afwisseling.
Tinder/Dating? Poeh. Wat een wereld.
Iemand verdween ineens. Ik heb vast iets gezegd dat haar frustreerde, maar ik weet niet precies wat, dus tja. Enerzijds wordt verwacht dat de man het gesprek begint en gaande houdt en iets van een date bedenkt, anderzijds zit je als een professor elke zin grondig door te rekenen omdat de kleinste misstap betekent dat alles ophoudt. (En met “verdwijnen” bedoel ik dus dat het profiel, de match, het gesprek, alles weg.)
Iemand anders reageerde op een gegeven moment niet meer. Iemand anders matchte meteen … en zei toen nooit meer iets? Waarom mij naar rechts swipen om me daarna compleet te negeren? Je ne sais pas, maar we gaan door!
En ik werd geconfronteerd met de realiteit, hetgeen wat me altijd tegenhield om dit te gaan doen. Waarom zou iemand mij leuk vinden? Wat heb ik te bieden? Ik weet het niet. Ik ben maar een jongen die de zin in het leven maar moeilijk terug kan vinden. Ik heb het jarenlang geprobeerd door allerlei creatieve dingen te maken. Op zich geen slecht plan, maar het is niet het antwoord. Ik zoek iemand om mee samen te zijn. Weet alleen niet waarom iemand anders met mij samen zou willen zijn :p
Dus ik nam weer een halve pauze van Tinder terwijl ik dit probeerde uit te vogelen.
Week 4: De anderhalve week strikes again
Zoals altijd was dit dus een week en net ietsje meer.
Album? Dit ging langzaam verder. (Vanwege mijn stemproblemen en frequente herrie van buitenaf doe ik meestal één nummer per dag. Zelfs al heb ik tijd/energie/haast voor veel meer.) Het zijn zes nummers deze keer, die weer ver uiteenlopen, dus dan moet ik ook steeds de opzet veranderen en nieuwe dingen proberen.
Ik probeer mezelf te allen tijde te herinneren: elke dag een kleine stap betekent dat het uiteindelijk afkomt.
Dus als je per dag kijkt, doe ik vaak niet zo veel. Alleen zang opnemen voor een nummer, of alleen de gitaren, of alleen stukjes tekst aanscherpen. Maar als je dat dus een hele week lang doet, elke dag … komt zo’n album uiteindelijk toch wel af.
Spel? Vanwege problemen met motivatie, gingen de spellen maar langzaam vooruit. Dus die werden nu verder ontwikkeld, getest en afgemaakt. (Origineel was natuurlijk een tweede HyperCasual spel de bedoeling, maar dat gaat echt niet meer passen.)
Tinder? Elk gesprek stopt na een paar berichten, zelfs als het heel lekker loopt en je echt iets van een klik lijkt te hebben. Zodra ik te serieus wordt, haakt iedereen af en voel ik me een soort opa. (Het is letterlijk alsof mensen er alleen op zitten om te kletsen over kleine onzin dingetjes. Zodra je daadwerkelijk de ander probeert te leren kennen zijn ze weg?) Als ik speels ermee omga, heb je veel meer succes, maar gaat het weer nergens heen en voelt de hoogste uitkomst één leuke avond met iemand die verveeld is.
De conclusie is eigenlijk: ik ben een fysiek persoon die geeft om eerlijk/authentiek zijn, om elke dag mooie dingen doen en maken. Online daten is dus totáál niet handig voor mij. Want het is het tegenovergestelde van fysiek, iedereen presenteert zichzelf anders dan ze zijn, en de grootste interesses van alle meiden van mijn leeftijd zijn blijkbaar langs kroegen en nachtclubs gaan en daar dronken worden. (Als je alleen deze apps zou geloven :p)
Andere datingapps zijn niet beter. Ze stellen meer vragen, of gebruiken andere trucjes, maar het resultaat is vooral minder matches, minder mensen die het gebruiken, en het wordt gewoon … zwaar en vervelend op een gegeven moment. Alsof je elke dag huiswerk maakt, puur op de belofte dat je met 1% kans überhaupt iemand aan de andere kant van de lijn vindt die het nakijkt.
(Bij Bumble moet bijvoorbeeld de vrouw het gesprek beginnen, binnen 24 uur, anders verdwijnt de match weer. Het resultaat? Alle matches verlopen, want de vrouwen beginnen het gesprek niet. Lekker handig :p Jammer genoeg heb ik geen toverstok om mezelf extreem knap of rijk te maken, dan schijnt dit allemaal een stuk makkelijker te gaan.)
Conclusie?
Ik heb uiteindelijk wel iets gedaan en bereikt deze maand. Dus dat is al beter dan niets.
Echt heel veel geleerd over muziek opnemen/mixen/uitbrengen, mede omdat ik dus een hele nieuwe methode probeerde en eindelijk een (degelijke) koptelefoon heb. (Hoor je ineens allemaal dingen die je eerst gewoon niet kon horen.)
Schoorvoetend toch oude projecten afgemaakt en progressie gevonden richting die spellen.
Maar motivatie en zin in dingen blijft héél ver te zoeken, en op deze manier zal het slechts trager en trager vooruit kabbelen. Blijkbaar is 20 jaar leven als een slaaf en daar zwaar ongelukkig over zijn niet uit te wissen in twee jaar tijd op pure wilskracht. Jammer.
Het “online dating” ding geprobeerd, maar dat levert na een maand niet genoeg op om er mee door te gaan. (In ieder geval niet op deze manier.)
Tegelijkertijd wel bevestigd dat een relatie zoeken toch echt de richting is voor mij, want alleen al een simpel gesprek met iemand anders, alleen al het feit dat ik stappen was gaan zetten in die richting, gaf me weer een week of twee extra energie en motivatie. Zonder dat was dit hele artikel niets anders geweest dan “niks bereikt, we gaan door naar volgende maand”.
Dus de oplossing is simpel! (In theorie. Niet in praktijk. Dit was een grapje.) Ik moet fysiek iemand ontmoeten. Hoe doe je dat? a) Je sluit aan bij dingen waar mensen van mijn leeftijd zijn; b) je gaat fysiek daten, zoals een speeddate avond.
Nou, die date avonden zitten hartstikke vol (voor mannen, van mijn leeftijd, hoger opgeleid) van nu tot de voorzienbare toekomst.
(Wel interessant. Overduidelijk is die categorie het meest gewild en hierin het meest geïnteresseerd. Terwijl je zou denken dat juist 20-30 jarigen nog makkelijker ergens anders iemand vinden of wel zien hoe het loopt. En dan zou je tevens denken dat ze méér avonden voor die leeftijd organiseren … maar dat doen ze niet.)
Conclusie, conclusie, ik overweeg om willekeurige dingen op te gaan pakken in Eindhoven, bijvoorbeeld bij het studentensportcentrum, want anders weet ik ook niet meer waar ik het zoeken moet.
Komende maand wordt een beetje raar. (Ja, nóg raarder.) Want ik moet heel veel dingen nog nét afmaken, wat altijd meer tijd kost dan je wilt. En ik ga dus kijken of ik dingen in mijn leven/leefstijl drastisch kan omgooien, met veel onzekerheid. Want op deze manier gaan we weinig meer bereiken de rest van het jaar.
Tot dan!
