Oké, ik heb nu zes albums uitgebracht. En elke keer heb ik dat natuurlijk aan vrienden en familie laten horen, gevraagd wat ze vonden, gevraagd wat hun favoriete nummer is.
Elke keer zeiden ze iets anders. Iets dat ik niet verwachtte.
Dus de eerste les is: zelfs na al die jaren, na zoveel creatief werk maken en muziek opnemen, kan je nog steeds totáál niet voorspellen wat anderen (het meeste) aanspreekt.
Maar we gaan het toch proberen!
Ik baseer me nu op directe feedback/uitleg van iedereen om me heen. Maar als je naar mijn Spotify gaat, zie je natuurlijk de lijst “populaire releases” geordend op hoeveel elk nummer wordt gestreamd. En die komt vrijwel geheel overeen met wat ik hieronder schrijf.
(Dat is dus inclusief de groep vreemdelingen die mijn muziek ook vindt en luistert. Die nu nog vrij klein is, maar hopelijk over tijd groeit. En het is, in zekere zin, een “eerlijker” of “objectiever” meetpunt. Want waar mensen daadwerkelijk vrijwillig naar luisteren geeft natuurlijk aan waar hun hart écht ligt :p)
Keeping the Sunset On My Side
Favoriete nummer is “The Mighty King Still Runs”. (Mijn broertje vond “There Is A Need” het beste, en de opening van het album blijft ook bij velen hangen, maar dit is gemiddeld de meest geliefde.)
Wat denk ik van het nummer? Nou, het is een leuk nummer, maar de manier waarop het op het album staat is zo matig en vol fouten dat ik het persoonlijk het minste van het album vond xD
(Het laatste stuk heb ik achteraf nog extra dingen voor moeten opnemen, omdat ik per ongeluk de gitaar met één microfoon had opgenomen, in plaats van twéé, zoals de rest van het nummer. Vervolgens heb ik het laatste stuk met de computer een stukje versneld en qua timing aangepast, omdat ik daar óók fouten had gemaakt. Ik hoor dus alle rotzooi die in de opname zit, maar blijkbaar stoort het anderen niet.)
Wat kunnen we hiervan leren? Tja, dat je toch vooral moet focussen op een goed nummer maken in plaats van een perfecte opname/mix. Want ik denk inderdaad wel dat het een leuk nummer is, met een goed tempo, en een catchy afwisseling van melodie.
Is it Too Much to Ask?
Favoriete nummer van iedereen thuis is “What are we doing?”
Favoriete nummer buitenshuis is “Move On” of “Where the Flowers Still Bloom”
Ik vind zelf “What are we doing?” ook het beste nummer! Qua tekst, melodie, opname, uiteindelijk mix, alles. Dingen kwamen (toevallig) mooi samen hier.
Maar “Move On” vond ik persoonlijk de zwakste van het album, een beetje een nietszeggend nummer vergeleken met de rest, maar daar dacht vrijwel iedereen anders over.
Misschien is dat wel de reden: het nummer is het meest “veilig” van allemaal, het meest neutraal en richting de popmuziek. Dus dat vind ik dan saai en meh, maar het zorgt er wel voor dat het makkelijk weg luistert en een groot publiek aanspreekt.
Tegelijkertijd is “Where the Flowers Still Bloom” juist een heel raar nummer. (Het refrein is veel rustiger/zachter dan het couplet, terwijl het altijd andersom is. Er is geen bridge, of solo, of overgang, het is gewoon steeds couplet-refrein-couplet-refrein tot het einde.) Maar omdat dit het eerste nummer is, heb ik er meer tijd in gestoken dan de andere nummers (want ja, het is de opening van het album, het is hetgeen waarmee ik begon). Dus als je het goed uitvoert en afwerkt, moet je toch met unieke nummers velen kunnen aanspreken.
Feast your Eyes on Me
Het wordt nog gekker. Het favoriete nummer, volgens echt iedereen, is “Maybe You Were Right”
Wat ik, wederom, misschien wel het minste nummer van het album vond. Voordat ik ging opnemen had ik eigenlijk alleen het refrein en het catchy deuntje van de (gitaar)solo. Dus toen heb ik snel de avond van tevoren het nummer afgeschreven op een manier die oké was, maar ook niet heel vernieuwend.
Maar blijkbaar had ik alles juist gedaan. Iedereen is fan van dit nummer en noemt het als favoriet.
Mijn eigen favoriet? “Feast your Eyes on Me” (het titelnummer), maar dan ook vooral omdat het een hele prestatie was om zo’n ingewikkeld nummer te schrijven en op te nemen, en tegelijkertijd heel mooi te laten klinken.
Wat leren we hiervan? Ik begin langzaam te begrijpen waarom alle artiesten in de “radio versie” of “album versie” ineens een drum (en bas, of iets anders voor groove) toevoegen. Zelfs als het nummer dat niet nodig heeft, of de akoestische versie veel mooier is.
Het helpt met een nummer toegankelijk maken, wat meer vrolijk en dansbaar en meezingbaar. “Maybe You Were Right” is wel veruit het meest vrolijke, springende, poppy nummer van het album. Van alle muziek tot nog toe, zelfs :p
Dus misschien moet ik toch wat minder deprimerende ballads schrijven, en wat meer focussen op de vrolijke deuntjes die ik heb, en beginnen met een drum toevoegen.
Don’t Give Me Up
Het favoriete nummer is “Set Sail”.
Ik moet toegeven dat ik dit album met zoveel frustratie, gezondheidsproblemen en meer heb gemaakt, dat ik alle nummers shit vond. Maar, achteraf, is mijn favoriete nummer denk ik “Birds”.
Wederom kies ik de kleine, intieme, singer-songwriter deuntjes. De rest kiest allemaal het meest vrolijke, volledige, dansbare lied. (Hoewel enkele bonuspunten naar “Don’t Give Me Up” gaan, maar dan vooral vanwege de mooie mondharmonica erdoorheen met een mooi en herkenbaar melodietje.)
Want dat is Set Sail: het heeft een rapgedeelte, het eindigt met een hele funky rap/hiphop/achtig iets, en de rest van het nummer zit de groove er lekker in door de manier van gitaarspelen.
Het is, wederom, het nummer dat het meeste kans maakt om op de radio te worden gespeeld, het meest “volledige” nummer.
Wat leren we hiervan? Tja, nog steeds hetzelfde als vorige albums. Nee, ik ga niet meer rappen, want ik ben er helemaal niet zo goed in en heb slechts twee andere nummers met rap geschreven. (Dat lijkt misschien veel, maar het is praktisch niets op een repertoire van 500+ nummers.)
Oftewel, als je een nummer echt wilt laten aanspreken bij een groot publiek, moet je …
- Van begin tot eind iets van een drum, of beat, of groove hebben. Maakt alles vrolijker, sneller, meer dansbaar.
- Ergens een catchy melody die mee te zingen is. (Of mee te neuriën.)
A Ship To Something
Favoriete nummer “You Never Will, I Never Won’t”.
Het nummer … waar wederom alles misging met de opname … en waar ik veruit de meeste foute noten aansla of inzet met mijn stem.
(Ik was nog aan het experimenteren met mezelf opnemen met drie microfoons. De opzet die ik deze keer had gebruikt, zo kwam ik later pas achter, nam véél te veel stem op in alle microfoons, en te weinig gitaar. Dus er zit een gigantisch effect over de gitaar om precies de frequenties van de stem eruit te snijden, en de frequenties van de gitaar flink omhoog te brengen.)
Maar het valt mensen dus niet op. Het gaat echt om de kwaliteit van het nummer zelf, de opnames hoeven slechts “goed genoeg” te zijn. En ja, dit nummer heeft alles:
- Lekker tempo
- Een paar veranderingen van toonhoogte. (Maakt de melodie meteen uniek en herkenbaar.)
- En een paar grote veranderingen van tempo/speelstijl richting het einde.
- Heel makkelijk mee te zingen refrein met lange noten.
(Hmm. Eigenlijk hebben alle nummers die mensen als favoriet bestempelen veel lang aangehouden noten in het refrein of de bridge. Zou dat echt het verschil zijn? Is dat echt zoveel beter? Iets om uit te testen.)
Verder schiet het alle kanten op qua favorieten. Iedereen noemt een ander nummer, om andere redenen.
En ik denk dat dat precies is wat je wilt. Geen nummers die overduidelijk, voor iedereen, de minste van het album zijn. Maar ook niet alleen maar dezelfde nummers, die slechts een klein groepje mensen geweldig vindt, en de rest niks mee heeft. Een beetje variatie, een beetje afwisseling, een beetje verschillende dingen aanspreken, lijkt een goed idee.
Mijn eigen favoriet? Voorafgaand aan het opnemen/mixen vond ik “Dreamboats to Share” de meeste potentie hebben. Tijdens het opnemen, schreef ik een bonusnummer dat een soort van “deel twee” is daarvan: “Nightmareboats to Keep”. En dat is uiteindelijk mijn favoriet geworden. Tja, wederom het kleinste en meest intieme nummer, het blijft toch een beetje mijn stijl. Ik ben niet voor niets een singer-songwriter met troubadour in de naam.
Conclusie?
Ik moet voortaan meer focussen op de drum, op de beat. Al vanaf het begin van het nummer. (Nu voeg ik het vaak in een laat stadium toe, omdat ik de opnames terugluister en denk “meh het mist iets”. En dan is het eigenlijk te laat.)
En proberen om altijd één catchy melodie, een “hook”, te hebben in elk nummer. Dat doe ik eigenlijk al onbewust, maar vervolgens verberg ik ze dus ook weer onbewust onder allerlei andere instrumenten en opnames. Die hook moet eigenlijk aan het begin of eind van het nummer prominent aan bod komen.
Ik moet vooral ook bezig blijven met variatie aanbrengen in de albums. Maar niet té veel, want dat zorgt er juist voor dat mensen stoppen met luisteren, omdat ze te lang moeten zoeken om de “goede” nummers uit je oeuvre te pakken. (Misschien ontdekt iemand jou vanwege dat ene prachtige gevoelige nummer … om erachter te komen dat 90% van dat album, of van jouw hele playlist, compleet andere muziek is.)
Dus ik heb mijn aankomende albums iets meer thematisch gemaakt, iets meer één duidelijk geheel gemaakt dat binnen een bepaald genre of stijl blijft. Maar ik zal desondanks, binnen die kaders, proberen altijd de variatie in de nummers te houden.
En de grootste les: dat nummer waarvan ik denk dat het niet goed genoeg is om überhaupt op te nemen? Überhaupt een dag aan te besteden? Wel gewoon doen, want het zal vast weer de favoriet worden van driekwart van de mensen.
(Grappige opmerking: ik heb dit jaar dus elke maand een nieuw album uitgebracht. De profielfoto op de meeste muziekservices updatet slechts eens per maand. Om goede reden: de meeste artiesten zullen slechts eens in de paar jaar een album uitbrengen en dus een update willen. Maar het gevolg is dus dat mijn profielfoto steeds precies het één na nieuwste album is :p __Wat zelfs de mensen om me heen, die wéten hoe het zit, eindeloos verwart.)