Het is weer die tijd: mijn volgende album is uitgebracht!
Deze heet “A Ship to Something” (klik om de officiële pagina op mijn artiestenwebsite te bezoeken)
Of Google op “Tiamo el Troubadour”, mijn artiestennaam. Of beluister de YouTube afspeellijst hieronder:
Het Avontuur
Zoals altijd met mij, zo lijkt het, was het weer een heel avontuur om dit album gemaakt te krijgen.
Ten eerste kreeg ik Corona. Na meer dan een week wachten was mijn stem nog steeds nergens te bekennen, dus toen heb ik maar met verkouden stem een soort “schetsopname” opgenomen van het album, om toch maar een idee te krijgen van hoe het gaat klinken. Die zal ik wel een keer online zetten.
Om mijn zangopnames meer natuurlijk en levendig te krijgen, besloot ik de basis van elk nummer in één take op te nemen, live, zang + gitaar tegelijkertijd. Dat is voor mij ook waarmee ik het beste overweg kan.
Maar daarvoor had ik extra apparatuur nodig, want ik moest drie microfoons aansluiten (twee op gitaar, links en rechts, één op stem). Na lang twijfelen, want ik heb geen geld en hou niet van spullen kopen die ik niet écht hard nodig heb, besloot ik het tóch te doen. Het kwam veel later binnen dan gepland.
In de tussentijd besloot ik de nummers maar zoveel mogelijk te oefenen. Zodoende kwam ik erachter dat enkele delen niet lekker in elkaar overliepen, of dat ik ineens van toonsoort veranderde zonder dat ik daar vroeger een overgang voor had geschreven (want zo intelligent ben ik wel).
Dus vlak voordat ik wilde gaan opnemen, moest ik ineens links en rechts aanpassingen doen, nieuwe stukjes bijschrijven, toonhoogtes precies uitvogelen.
Nou, toen besloot ik voor de verandering ook maar mijn nummers op papier uit te printen. Want ja, als je helemaal moeite doet om een live uitvoering te krijgen, is het een beetje stom als je ondertussen met je mobiel op schoot zit en probeert tegelijkertijd te scrollen om de tekst/akkoorden te blijven lezen :p
Dus dat had ik gedaan. Mijn notities er met pen bijgeschreven. De apparatuur ingeschakeld, aangezet, getest.
Alles werkte! Behalve … ah nee, dat ook weer, een van mijn microfoons is soort van kapot. Ik kan er met moeite wel omheen, voor nu, maar die moet een keer gerepareerd of vervangen. (Er zit een hoge pieptoon in die je altijd hoort. Moest ik er nu handmatig uithalen én de microfoon heel zacht zetten tijdens het opnemen.)
EINDELIJK zijn we zover dat ik de nummers kan gaan opnemen.
Nee, natuurlijk niet! Ik maakte nog een paar domme fouten, maar dat was ook wel te verwachten, aangezien het mijn eerste keer is dat ik het zo doe. De microfoons stonden niet goed, waardoor één van de gitaarmicrofoons meer stem opnam dan gitaar, wat de hele opname uit balans trok. Dat soort dingen.
De wanhoop nabij, na vele pogingen, heb ik dan uiteindelijk toch van alle nummers meerdere takes kunnen doen … in z’n geheel … zonder (onherstelbare) fouten of valse stukken.
Wat leren we hiervan?
De eerste conclusie? Ja, dit is véél comfortabeler voor mij, en de zang klinkt een stuk natuurlijker.
De tweede conclusie? Ik zweer het, de goden zijn tegen mij en proberen alles wat ik aanpak te verpesten. Dit verhaal hierboven beschrijft nog niet eens de helft van de toevallige problemen die voorbij kwamen waaraan ik echt niks kon doen. Niet alleen muziek. Elke keer als ik een nieuwe verhaal wil schrijven, besluit ook Word ineens niet meer te werken, of is mijn computer op magische wijze z’n Nederlands instelling kwijt waardoor ik geen trema’s meer kan typen, altijd hetzelfde. Nou ja.
De derde conclusie? Ik moet de volgende keer nog véél meer oefenen van tevoren. Nu kende ik de tekst en akkoorden … 99%. Maar ja, zal je net zien dat je dat ene halve zinnetje mist, of dat ene akkoord in de bridge verkeerd aanslaat, en ineens is je take niet meer zo vloeiend.
De vierde conclusie? Met zo’n goede opname ben je er alsnog niet. De meeste nummers hebben toch her en der een extra stem gekregen, of een tweede gitaar, of een andere instrument. Allemaal naderhand opgenomen op plekken waar ik gewoon iets miste, waar het niet sterk genoeg was, waar ik dacht dat het beter kon.
Maar die ene live take is de “basis” van elk nummer geweest en gebleven. (Daar was het album ook op geschreven: nummers die niet (veel) meer dan zang en gitaar nodig hebben om te werken.)
Een onverwacht nummer
Het album had eigenlijk maar 5 nummers. Die had ik allang geschreven, die stonden vast, was niet van plan om daar iets aan te veranderen. (Waarom zou ik?)
Maar toen ik aan het improviseren was om een intro toe te voegen voor “Dreamboats to Share”, kwam ik op een prachtige melodie uit. Die wordt nu gespeeld door de mondharmonica, aan begin en eind, maar ik vond het zo mooi dat ik er eigenlijk op verder wilde.
Dus een dag later, tijdens het editen, kwam ineens een extra nummer in me op. Met die intro als basis, maar een ander vervolg natuurlijk. Iets wat een soort “keerzijde” kan zijn van Dreamboats. Iets dat mede geïnspireerd werd door mijn ervaringen met daten de laatste dagen.
(Ik hou er niet van mijn nummers uit te leggen, maar zo’n heel stuk erover schrijven en dan zoiets vaags beweren is ook niet leuk. Ik heb al mijn hele leven het probleem dat ik niet wil wat alle andere tieners/jongeren willen. Zij gaan allemaal elke week naar de kroeg, een hoop zuipen, willekeurige feesten doen, en daar ontmoeten ze dan de liefde van hun leven (of levenslange vrienden).
Ik heb daar niks mee, maar ik zag keer op keer dat zulke activiteiten/plekken toch de plek zijn waar je leeftijdsgenoten kan vinden en ontmoeten/versieren. Dus ik twijfelde constant of ik niet toch daarin mee moest gaan, moest praten zoals die anderen praten, flirten zoals die anderen flirten. Maar het past niet bij mij en ik zou mezelf voordoen als iets dat ik niet ben, en is dat nou een manier om een relatie te beginnen? Nou, daar gaat het nummer over.)
Dus nu heeft het album een bonusnummer. Ik heb het met één microfoon opgenomen, gewoon gitaar en zang tegelijk, en verder niks meer aan gedaan. (Want dat kan ook niet, als alles met één microfoon, in één keer is opgenomen.) Het is een klein, schattig, zacht nummer en hoeft ook niet meer te zijn dan dat. Dat is dus “Nightmareboats to Keep” geworden.
En de inhoud?
Kunnen we het eindelijk over de muziek hebben?
Nah, daar heb ik eigenlijk weinig over te zeggen. Allemaal goede nummers, maar niet mijn beste werk, toch vooral om aan de gang te blijven en nog meer te oefenen met opnemen/mixen. Net iets sterkere teksten, betere melodieën/akkoorden, betere uitvoering dan de albums hiervoor.
Maar ik ben nog steeds mijn “wegwerpnummers” een beetje aan het gebruiken. Want ja, ik ben nog steeds in het stadium dat ik experimenteer en keer op keer grote fouten maak. (En mijn gezondheidsproblemen maken me moedeloos en niet in staat mijn beste werk te creëren.)
Ook ben ik aan het afwisselen tussen oud en nieuw werk. Want om nou alleen maar nummers te gaan opnemen die ik jaaaaaren geleden schreef, zeker omdat de kwaliteit iets minder is, heb ik geen zin in. Maar misschien verandert dat binnenkort, als ik zeker genoeg ben over mijn opnamevaardigheden.
(Daar heb ik wel vaker iets over geschreven. Wachten met je ideeën uitwerken is nogal zinloos, want een jaar later ben je die originele gevoelens en toestand kwijt waaruit het idee ontstond. Dus veel oude nummers gaan dan bijvoorbeeld over iemand die ik op de middelbare school leuk vond, of iets dat ik toentertijd belangrijk vond, wat nu totáál niet meer aan de orde is.)
Maar goed, ik ben altijd negatief over mijn werk en heb er nooit zin in, dus neem mijn mening daarover niet al te serieus :p
Weer een album af. Weer nieuwe dingen geprobeerd en veel geleerd. Door naar het volgende! (Als je dit blog leest weet je inmiddels dat de teksten en akkoorden van de volgende drie albums al helemaal klaar liggen :p Maken is makkelijk. Opnemen en afmaken is lastig.)
