Ik heb een hele sterke herinnering aan een moment jaren geleden, toen ik nog in Drenthe woonde, toen ik nog niet zo lang gitaar speelde. Ik was waarschijnlijk acht of negen jaar.
En ik had een nummer gehoord in de film Fame dat ik mooi vond. Dus ik stopte de CD (herinner je die dingen nog?) daarvan in een walkman (herinner je die nog?) en luisterde het nummer keer op keer.
Enerzijds omdat ik het mooi vond, anderzijds om de akkoorden en tekst te achterhalen.
De tekst was niet zo lastig. Ook al kon ik slecht Engels, en waren er vast woorden die ik niet kende, kan je de tekst natuurlijk luid en duidelijk verstaan en heeft het nummer geen ingewikkelde woorden.
Maar de akkoorden … ik kwam er maar niet uit.
Ik weet nog dat ik daar echt lang heb gezeten, op de keukenvloer, steeds opnieuw en opnieuw luisterend, gitaar in de hand.
Eens in de zoveel tijd vind ik het juiste akkoord voor een bepaald moment, of iets dat in de buurt kwam. Het nummer heeft namelijk een paar vrij standaard akkoorden, de eerste die je leert op gitaar, dat lukte nog wel.
Maar het was niet genoeg. Ik weet nog dat ik toentertijd gefrustreerd opgaf en het nummer nooit meer speelde, want ja, ik kon het niet.
Laatst moest ik weer aan het nummer denken. Het kwam ineens in me op toen ik een eigen nummer schreef en mijn hoofd afzocht naar bestaande dingen met een beetje dezelfde “vibe”.
(Dat is hoe je dat doet als kunstenaar :p “Hmm, dit nummer heeft iets extra’s nodig, kan ik rare akkoorden jatten van soortgelijke nummers?”)
Dus ik zocht de akkoorden op. Want dat kan nu, met internet enzo, in drie seconden.
Ik hoefde maar drie seconden te kijken om het te kunnen spelen. Dus dat is fijn: zijn we toch flink vooruit gegaan qua gitaarvaardigheden in vijftien jaar tijd!
Maar het bevestigde ook mijn vermoedens: het nummer verandert meerdere keren van toonladder. (Of, nouja, het leent regelmatig akkoorden die eigenlijk ergens anders thuishoren.) Maar dat doet het zo kunstig, dat het goed klinkt in plaats van slecht.
En al die jaren geleden was dit concept helemaal onbekend voor mij. Ik kende de toonladders, moest ze uit mijn hoofd leren, en probeerde dus alleen akkoorden binnen de toonladder uit. Tja, daar kwam ik niet ver mee bij dit nummer.
Bovendien was het concept van “variaties” op akkoorden mij niet bekend. Ik heb klassieke gitaarles gehad, dus ik kon (met de nadruk op kon in de verleden tijd) noten lezen, toonladders, en de absolute basisakkoorden om bijvoorbeeld iemand anders te ondersteunen.
Maar dat je een vinger weg zou kunnen halen? Of ietsje zou kunnen verschuiven? En het wordt ineens een veel mooiere Csus4 in plaats van een C? Had ik geen weet van.
Dus dit was een mooi moment om mijn zelfvertrouwen ietsje op te krikken :p Dat ik toch wel wat beter kan gitaarspelen dan al die jaren geleden, toch wel het een en ander heb geleerd over de jaren.
Ondanks het feit dat elke keer dat ik een microfoon op de gitaar richt, ik ineens vijftig takes nodig heb om iets foutloos in te spelen. En zelfs de simpelste akkoorden net verkeerd aansla. Wat je natuurlijk vervelend luid hoort in zo’n opname. (Je merkt dat hier wat frustratie zit … )
Het nummer is ook eigenlijk helemaal niet moeilijk. Dus dat is weer een mooi nummer dat ik vanaf nu kan spelen en zingen als ik daar zin in heb.
Maar het laat, wederom, zien wat ik de hele tijd roep. Ga iets gewoon veel doen over lange tijd, terwijl je experimenteert en probeert, en je zal groeien.
Toen ik naar Eindhoven verhuisde heb ik nog een half jaartje gitaarles gehad (waarin ik leerde improviseren), toen ben ik definitief gestopt. Want we kwamen niet vooruit, gingen nergens heen, terwijl ik oefeningen moest doen die ik saai vond en alle plezier weghaalden. Net zoals ik jarenlang ben gestopt met boeken lezen omdat school begrijpend lezen zo verschrikkelijk maakt, had het weinig gescheeld of ik was gestopt met muziek maken juist vanwege die strakke zinloze muziekles.
Als je een instrument wilt leren spelen, is dat het enige wat je hoeft te doen: pak een nummer dat je leuk vindt, zoek op (of vogel zelf uit) hoe je het moet spelen, oefen/faal/probeer, en je groeit.
Het feit dat ik dit nummer niet kon uitvogelen al die jaren geleden, is me dus altijd bijgebleven. Want het was een probeersel dat faalde. Juist omdat het een obstakel was waar ik niet overheen kon, heb ik het onthouden, en motivatie gehad om meer soorten akkoorden te gaan leren.
Het feit dat je iets nu probeert en niet kunt, is slechts een voorbode van dat je datgene later wel zal kunnen.
(En als je slechts tegen jezelf zegt dat je het niet kan, dat het nooit gaat lukken, en nooit iets probeert, dan is dat slechts een voorbode van dat je het inderdaad nooit zal kunnen.)
Ik weet niet. Heb het idee alsof dit blog steeds meer een soort zelfhulpwebsite wordt, wat enigszins ironisch is, want zelf accepteer ik nooit hulp :p
Hoe dan ook, mooi nummer, simpel nummer (dat máákt het vaak juist mooi), nu kan ik het spelen met ogen dicht, terwijl ik vijftien jaar geleden na urenlang proberen nog niet een kwart ervan kon uitvogelen.
Ik denk dat het goed is om regelmatig dit soort dingen bij te houden of na te gaan zodat je voor jezelf kan zien dat je wel degelijk vooruitgang hebt geboekt. Een soort mijlpalen die je opschrijft, dingen die je niet kunt, zodat je ze later kan afstrepen als het wél is gelukt. Want anders is vooruitgang onzichtbaar voor je en denk je al snel dat je niks bereikt of te langzaam gaat.
Hmm. Misschien is een zelfhulpwebsite toch iets.