Ik moest laatst bloedprikken. Dat lijkt me toch een redelijk makkelijk proces, waarbij ik naar de bloedprikafdeling ga in het ziekenhuis, ze stoppen een naald erin, ze hebben bloed, klaar is kees.
Maar zo makkelijk was het niet.
Ik kreeg een brief thuis dat ik in een specifieke week een afspraak moest maken. Dat stond er: bloedprikken in de week van XX.
Dus ik zet het in mijn agenda. Die week breekt aan, ik plan om morgen naar het ziekenhuis te gaan, als ik onderaan de brief in kleine letters (maar wel dikgedrukt) zie staan dat het alleen op afspraak kan. En dat je alleen een afspraak kan maken via hun website.
Dus dat doe ik. En wat denk je? Er is deze week geen plek meer. Dus uiteindelijk ben ik maar op de maandag van de week daarna gegaan, ik hoop dat het geen probleem is.
Bij het maken van de afspraak krijg ik een mailtje met een 6-cijferige code en de nadrukkelijke mededeling dat ik die moet meenemen, evenals dat het extreem belangrijk is om mijn ID/paspoort bij te hebben.
(En een reeks coronamaatregelen, zoals dat je weg moet blijven als je veel moet hoesten, maar waar “je hebt op dit moment letterlijk corona” gek genoeg geen probleem was.)
Ik schrijf de code in mijn notitieboekje dat altijd in mijn tas zit. Top. We zijn helemaal voorbereid.
De avond van tevoren controleer ik of alles in order is, staat ergens in de bevestigingsmail dat het ook essentieel is om de labbon mee te nemen.
Labbon? Oh, een bon voor een laboratorium. Geen Frans woord dat ik niet ken. Maar dan nog: ik heb geen labbon, waar moet ik die krijgen dan?
Uiteindelijk doe ik wat ik altijd doe: ik ga er wel heen en ik los het ter plekke wel op. Misschien heb ik geluk aan mijn kont, misschien ben ik gewoon een heel vriendelijk persoon :p Maar mijn ervaring met ziekenhuizen is dat je nooit voorbereid bent zoals ze willen, maar als je een paar vragen stelt aan de juiste persoon kom je er uiteindelijk wel.
Ik kom aan bij het ziekenhuis. Bij binnenkomst word ik begroet door een hele reeks aanmeldzuilen waarbij je je paspoort moet scannen.
Kijk, hier gaat het alweer mis. Mijn hoofd dacht al: dit lijkt me niet voor mij bedoeld. Want ik had een code van zes cijfers, geen afspraak op basis van mijn ID. Maar er is geen andere optie, alle pijlen wijzen ernaar, en de instructies zeggen heel duidelijk dat je hier móet aanmelden.
Dus ik probeer het. Het lukt niet. Ik probeer nog een paar keer. Nog steeds niet. (Overigens was mij ook niet duidelijk hoe ze wilden dat ik het paspoort scande. Er was wel een animatie, maar die liet de achterkant van het paspoort zien, wat betekent dat je alleen maar wist welke kant er eerst in moest.)
Ik loop naar de mevrouw bij de balie en vraag of ik hier wel moet scannen voor bloedprikken.
“Oh? Nee, nee, dat hoeft hier helemaal niet. Loop gewoon daarheen en toets je code in.”
Waarom staat dat nergens? Waarom is dit een uitzondering?
Nou goed, ik snelwandel ernaartoe want ik was inmiddels aan de late kant. Het is helemaal aan de andere kant van het gebouw, maar dat komt omdat ze vanwege corona een “eenrichtingsroute” hanteren waarbij maar één ingang en één uitgang over zijn. Anders was je er met twee stappen geweest, via een andere ingang.
Ik toets de code in, heb mijn paspoort dus helemaal nergens voor nodig, krijg een kaartje met een nummer dat echt nog lang niet aan de beurt is, en ga zitten.
Twee seconden later ben ik aan de beurt. Geen idee hoe dat kan. De rest kijkt me ook zo half chagrijnig aan. Maarja, prima!
Ik kom binnen in het hokje. De vrouw vraagt of ik een formulier heb.
“Ik heb wel een brief, is dat ook goed?” Ik overhandig haar de brief. “Ja, precies.”
Ze scant een QR-code op de brief. Twintig seconden later krijg ik een watje op de wond en mag het hokje alweer uit. Ik heb vijf keer langer op de fiets gezeten dan dat ik in het ziekenhuis was :p
Wat is mijn punt? Nou, dat de communicatie (of het “systeem”) hier echt belachelijk was. (Verder was het natuurlijk allemaal prima. Lekker snel ook.)
Een brief (zonder andere aanduiding of naamgeving) … wordt daarna een labbon genoemd … en daarna een formulier. En is essentieel voor deze procedure blijkbaar. Deze informatie heb ik bijeen moeten rapen verspreid over de brief, de website, de afspraakbevestiging, en in het ziekenhuis zelf. Op al die plekken stonden ook bergen andere informatie die niet op mij van toepassing was of simpelweg onjuist.
(Meestal staan die paragrafen ook in andere lettertypes en lettergroottes. Je weet wel, zo’n mail die eerst allemaal in hetzelfde ontwerp gaat … en dan ineens kleiner wordt, met andere witruimtes, en een ander soort letters. Wat aangeeft dat ze op het laatste moment erbij zijn gekwakt, zonder enige zorg over hoe het eruitziet of hoe de informatie nu wordt gepresenteerd.)
Ik denk dat ziekenhuizen nog een hoop kunnen leren van hoe onze overheid dingen communiceert. Alle ministeries hebben al jarenlang een simpel, eenduidig, overzichtelijk ontwerp. Als ik een brief van de belastingdienst ontvang, zelfs toen dat voor het eerste gebeurde, heb ik geen enkele onzekerheid over wat de bedoeling is. Het ziet er verzorgd uit. De belangrijkste informatie is meteen zichtbaar, er is weinig ruis omheen. De brief is voldoende: ik hoef niet de andere 75% van de details als puzzelstukjes te verzamelen door bij het hoofdkantoor van de belastingdienst langs te gaan :p
Tot zover mijn avonturen bij het bloedprikken. Tot de volgende keer! (Een anekdote over de hond uitlaten ofzo, zeker sinds Corona beleef ik weinig avontuurlijks.)