Mijn volgende mini album is af en gepubliceerd! Sterker nog, dit is een mini mini album, met maar 4 nummers, waarvan twee best kort.
Het heet Don’t Give Me Up.
Klik deze link om het op je favoriete muziekservice te luisteren: Don’t Give Me Up
Of gebruik de afspeellijst op YouTube. (Deze wordt automatisch gemaakt door mijn publisher, meestal binnen tien minuten na het uitbrengen. Muziekservices kunnen soms wel 2-3 weken pakken voordat ze het album hebben geaccepteerd.)
Wat is het idee? Dit zijn vier van de allereerste nummers die ik ooit schreef. Origineel was het plan, jaren geleden, om dit mijn eerste EP te laten zijn. Maar toen ik het probeerde op te nemen, klonk het te slecht voor woorden, wat me eindeloos demotiveerde en liet twijfelen over de kwaliteit van de nummers. Zo verdwenen ze een beetje uit het zicht.
Maar tijdens mijn reorganisatie van al m’n muziekideeën, kwam ik ze weer tegen. En ik dacht: dit is te goed om niks mee te doen, maar niet goed genoeg om te bewaren voor later. (Ook wel “als ik het nu niet opneem, doe ik het nooit”.)
Dus zo begon ik dit album op te nemen.
De nummers zijn behoorlijk divers:
- Eerste nummer = piano + stem, drie keer hetzelfde couplet en dan stopt het
- Tweede nummer = gitaar + stem, maar de gitaar speelt niet eens akkoorden, alleen een patroontje
- Derde nummer = een volledig rocknummer, voornamelijk geleid door piano en elektrische gitaar
- Vierde nummer = een nummer dat voor de helft een rap is.
Was dat een probleem? Ja, best wel. Ik moest ter plekke uitvogelen hoe ik het in hemelsnaam goed ging laten klinken, acceptabel ging inzingen, en dat soort zaken. Maar ik besloot het zien als goede training en er toch mee door te gaan. (Ik bedoel, ik rap vrijwel nooit, dat is ook niet iets dat je zomaar doet.)
De grootste kritiek op mijn vorige album was dat de stem een beetje “los” leek te staan van de muziek, niet helemaal lekker gemixt. En tegelijkertijd juist te zacht, te veel in de achtergrond. (Dit probleem achtervolgt me al sinds de eerste EP …)
Ik heb al veel geleerd hierover, maar er waren alsnog veel andere dingen om te proberen:
- Gewoon de stem harder zetten. Dat blijft het belangrijkste, het vinden van die perfecte balans tussen stem en muziek, dat perfecte volume. En inmiddels heb ik geleerd dat dit niet één volume is voor de hele track, maar dat je het volume constant moet bijstellen voor verschillende stukjes. (Als er een extra gitaar bijkomt, bijvoorbeeld, moet de stem ook ietsje harder om erbovenuit te blijven steken.)
- Nog sterker comprimeren. (Dus minder verschil in volume tussen verschillende woorden in de zang. Als je dit té sterk doet, begint het heel onnatuurlijk en vervelend te klinken. Maar ik ben eerder te voorzichtig met dit soort dingen dan andersom.)
- Een brede delay toevoegen aan de stem. Oftewel, als de stem iets zingt, is er een korte zachte echo die heen en weer stuitert tussen je rechter en linkeroor. Dit is zacht genoeg dat het niet bewust opvalt, maar het plaatst de stem beter in de muziek, omdat de stem letterlijk heen en weer gaat door de muziek. Net zoals, in een echte ruimte, de stem van de muren afkaatst en mixt met andere instrumenten die hetzelfde doen.
- Meer frequenties toevoegen die de stem “mist”. Mijn stem is wat zacht en ingehouden, mede dankzij mijn gezondheidsproblemen en dat ik mijn stem wil sparen. Dat zorgt ervoor dat de stem behoorlijk hard kan staan … en toch niet boven de muziek uitkomt, want het is niet “agressief” genoeg. Dus, met mijn beperkte ervaring met frequenties manipuleren, probeerde ik deze agressiviteit een beetje terug te brengen.
De nummers waren zó divers dat ik niet nog méér durfde te experimenteren. Ik voelde me een beetje te midden van drijfzand bij dit album, dus ik besloot houvast te houden en veel dingen net zo te doen als bij eerdere albums.
Hoe dan ook, weer een album, weer vier nummers naar buiten gebracht, allemaal behoorlijk anders dan al mijn andere (gepubliceerde) werk. Nieuwe dingen geprobeerd en geleerd over mixen.
Tot het volgende album! Tot nog betere muziek!
