Een jaar geleden schreef ik kort iets over dat mijn mobiel ermee ophield, en dat ik eigenlijk de dag erna al klaarstond om 200 euro neer te tellen voor een nieuwe, voordat ik besefte hoe belachelijk dat was.
Zoveel gebruikte ik het ding niet. Ja, ik communiceer met mensen en ik moet mijn eigen spellen kunnen testen, en steeds meer cruciale websites vereisen de DigiD app … maar verder? Ik hoef geen groot scherm, snelle processor, vingerafdrukscanner, vier camera’s, of weet ik wat.
Een kennis had net een nieuwe mobiel gekocht en ik mocht zijn afgedankte mobiel hebben. Het ding was al vijf jaar oud en de batterij deed het niet langer dan een paar uur, maar toch was het een grote stap vooruit op mijn oude mobiel. (Zeker, eh, gezien die het niet meer deed.)
Daarmee heb ik nu een jaar gedaan. Onlangs is hij definitief gestopt. (Ik begon al een paar dagen gek te worden, omdat ik zeker was dat hij 100% was opgeladen, en toch was hij een half uur later alweer 10%.) Niet meer opladen, niet meer aan, nergens reactie op, het is gedaan.
Dus ik pakte mijn oude lijstje er weer bij (dat ik een jaar geleden had opgesteld) met wat ik belangrijk vond en wat de goedkoopste mobieltjes waren die dat leverden. Vervolgens heb ik de nieuwste gepakt in die lijn (een Motorola) en gekocht. Kostte zo’n 150 euro. Mijn vorige Motorola heeft het zes jaar gedaan en die kostte nog minder, dus ik zie niet waarom ik meer zou uitgeven.
Maar blijkbaar gebeurt dat veel, want bijna alle mobieltjes die ik tegenkwam waren duurder, en groter, en hadden meer geheugen. En overal die ellendige twee “nadelen” die nu al jaren meeslepen:
- Buiten WhatsAppen en hele lichte spelletjes zal de telefoon met z’n zwakke processor toch haperen.
- Telefoon is te groot om handig te bedienen.
Ik heb nog nooit een haperende mobiel gehad. Alleen eentje die op een dag gewoon compleet stopt met werken, meestal omdat de batterij dood is. En ik maak spellen die ik veel moet testen. Ik heb de telefoon verrassend veel bij me om snel geluidsopnames te maken van ideeën voor liedjes, bijvoorbeeld. Ik heb altijd de goedkoopste die ik kan vinden.
En dan kom je bij zo’n productpagina en dan staat er dat een telefoon “12 GB werkgeheugen heeft, dus wel lekker snel reageert”. Twaalf gigabyte? Waar heb je fucking 12 GB werkgeheugen voor nodig? Wil je soms de hele wereld gaan simuleren op je mobieltje? Heeft iedereen besloten dat driehonderd tabbladen Chrome open hebben staan écht nodig is?
Mijn laptop, acht jaar oud, waarop ik alles heb gemaakt wat je van mij online ziet (en voor mijn technische studie), heeft 8 GB. En ik kom nooit ook maar in de buurt van al dat geheugen gebruiken.
(Mijn laatste paar puzzelspellen hebben gegenereerde puzzels, wat betekent dat ik de computer miljoenen zetten laat proberen tot het een puzzel vindt met een oplossing. Dat doet mijn oude vertrouwde laptopje maar mooi binnen een paar seconden.)
En dan lees je verder, wordt je nog verdrietiger. “Het scherm heeft slechts een resolutie van 1600 bij 720 pixels, wat behoorlijk laag voelt”.
Weet je wat ik de afgelopen drie jaar heb gedaan als ik iets had ontworpen of getekend? Ik stuurde het via WhatsApp Web naar mijn mobiel—die oude goedkope Motorola—om het daar te bekijken, want dat scherm was vele malen beter dan mijn laptopscherm. Op mijn laptop is alles wazig, op mijn mobiel was het scherp en kwamen de kleuren daadwerkelijk goed naar voren.
Een resolutie van 1600 bij 720 pixels is een godsgeschenk, beter dan ik had durven dromen. Maar vrijwel alle mobieltjes, zeker die 500 euro’s duurder zijn, gaan hier ver (ver) boven zitten, en overtuigen mensen dat ze dat echt nodig hebben.
(Overigens, lagere resolutie betekent een lagere last op vrijwel alle onderdelen van een mobieltje. Dus de batterij gaat langer mee, hij reageert sneller, etcetera, want er hoeven veel minder pixels te worden uitgerekend. Een lagere resolutie is een geweldig compromis als je dat er allemaal voor terugkrijgt.)
En dan heb ik het nog niet eens over de camera’s! Waarom hebben alle mobieltjes ineens 3 of 4 camera’s? Wat willen ze hiermee bereiken? Als je écht geïnteresseerd bent in fotografie, dan koop je een camera, en dan is de kwaliteit van zulke mobieltjes toch niet genoeg in jouw ogen. (Sinds ik meer muziek ben gaan opnemen, bijvoorbeeld, kan ik het niet meer uitstaan hoe slecht de geluidskwaliteit van mobieltjes is.) Zo niet, heb je zojuist honderden euro’s betaalt voor iets wat je niet echt gebruikt of kan waarderen.
Zijn we klaar? Nog lang niet! Elke recensie praat uitvoerig over het omhulsel, de kleur, hoe het voelt in je hand, of het plastic aanvoelt of niet, de ronde hoeken, etcetera. Weet je wat ik doe, net als de meeste mensen met hersenen? We stoppen de mobiel in een hoesje. Dan zie je al die dingen niet meer. De kleur, de hoeken, het maakt allemaal niet uit. Er komt een hoesje omheen met eventueel een leuke kleur of tekst en dat is het.
(Want als je geen hoesje gebruikt, maar slechts een “screen protector” of helemaal niks, ben je aan het spelen met de goden. Ik ken bijna niemand zonder hoesje die niet bekend staat om het feit dat ze elke paar maanden een nieuwe barst in het scherm heeft, of de telefoon weer instuurt voor reparatie, of uiteindelijk maar een nieuwe koopt als reparatie onmogelijk blijft.
Telefoons zijn zo klein/dun omdat alle onderdelen heel nauw op elkaar zitten geplakt. Dus elke harde stoot zal iets afbreken, en als een paar dingen afbreken (zoals het scherm en een hoekje), gaat het allemaal.
Ik zou willen dat ze telefoons net zo bouwen als audiokastjes. Die dingen zijn een groot blok metaal en kunnen een atoombom overleven. Waarom? Omdat je er de godganse tijd kabels insteekt, uittrekt, het kastje verplaatst, er dingen bovenop zet, aan de knoppen draait. En ondanks dat allemaal moet het geluid goed binnenkomen, niet verstoord worden, geen ruis ontvangen, en zonder vertraging naar de computer verstuurd. Weet je wat goedkoper is dan een smartphone? Een audiokastje van professionele kwaliteit.)
“Het 64 GB opslaggeheugen zit redelijk snel vol” Aaaah. Aaaaaaaaaaah. Mijn vorige mobiel had 2 GB. Weet je wat dat betekent? Dat ik kritisch was over wat ik opsloeg en wat niet. Dat ik eens in de zoveel tijd even de mobiel leegmaakte, een backup maakte van wat belangrijk was, en verder ging. Zo heb ik veel goede ideeën teruggevonden die ik eigenlijk was vergeten, omdat ik ze snel had opgeschreven/ingesproken weken geleden.
Ik heb nooit iets niet kunnen doen omdat er geen geheugen voor was. Anderen om mij heen, daarentegen, zeuren eindeloos over de opslag van hun iPhone (meestal 128 GB of meer) die vol zit. Dat ze al zó veel foto’s hebben verwijderd, maar hij blijft maar zeuren! Dat klopt echt niet!
Wederom, 64 GB is alsof er een doos met snoep uit de hemel valt, zoveel snoep dat ik niet eens meer weet wat ik ermee moet en het waarschijnlijk nooit opeet. Maar ja, voor andere mensen is dit dus iets negatiefs, iets om over te zeuren en klagen.
Het maakt me gewoon verdrietig dat we in een wereld leven waarin iedereen overtuigd is dat ze al deze dingen nodig hebben. Dat ze het nieuwste van het nieuwste moeten hebben. Puur omdat het kan moeten ze ook perse een mobieltje hebben die alles kan, sneller is dan je ooit nodig gaat hebben, een scherm heeft waar je u tegen zegt. En alles wat minder is vinden ze een reden om te klagen.
Ondanks dat alle reviews dus zeggen “hè, waarom zijn telefoons nou zo onhandig groot tegenwoordig”, blijven ze het maken, want mensen tuinen erin. Wij zien een groot flitsend scherm en denken meteen: “dat wil ik hebben!”
(Ondanks het feit dat het dus onhandig te besturen is én je telefoon trager maakt op den duur, zoals ik hierboven uitlegde.)
En al die tijd geven mensen hun zuurverdiende centen dus uit aan iets dat ze niet nodig hebben en niets anders doet dan onze planeet sneller kapot maken. Mensen hadden dat geld aan betere dingen kunnen besteden. Ze hadden minder kunnen werken, meer tijd kunnen doorbrengen met hun dierbaren, en gewoon langer gedaan met een oud goedkoop mobieltje.
Maar in plaats daarvan kopen de meeste om de één à twee jaar een mobieltje dat 10x sterker is dan elke computer waarop ik ooit heb gewerkt, wat meestal slechts betekent dat ze nonchalant worden en de mobiel 10x sneller kapot maken.
Als ik tegen mensen zeg “oh, mijn mobiel doet het niet meer zo goed”, dan is de meest voorkomende reactie “huh, dan koop je toch een nieuwe?” Als ik hun WhatsAppje na twee dagen nog niet heb gelezen omdat ik geen internet heb als ik onderweg ben, worden ze boos en denken mensen dat ik hen negeer.
Veel mensen kunnen er niet eens bij met hun hoofd, dat je niet het geld zou hebben voor de nieuwste smartphone, of bewust ervoor kiest om niet allerlei apparaten te kopen als je er zin in hebt.
(Mijn moeder heeft dit probleem zelfs met haar generatie. Zij vertelde ooit dat haar contacten het ook niet snappen dat ze nog steeds rondloopt met een iPhone van generaties geleden die maar half werkt, volledig levend in de illusie dat mijn moeder dus het geld heeft om elke nieuwe iPhone te kopen.)
Wat is mijn punt? Ik weet het niet. Ik denk gewoon dat het allemaal de verkeerde kant op gaat. Mensen moeten tevreden zijn met wat ze hebben, realiseren dat bijna alles aan een product niets meer is dan marketing, langer doen met hun spullen. We zeggen allemaal “oh nee, klimaatverandering, vervuiling, grondstoffen die opraken, ik installeer een zonnepaneel!” en doen allemaal “klimaatverandering? Nooit van gehoord”
En mensen die opgroeien met redelijk wat geld om zich heen, moeten beseffen dat dit niet voor iedereen geldt, en dat je leven gewoon significant anders wordt als je niks kunt betalen. Ik durf het woord haast niet te gebruiken, maar die mensen zouden er goed aan doen te beseffen in wat voor privilege ze zijn geboren, en daar het meeste van maken, in plaats van onbegripvol neerkijken op zij die elke dag worstelen. En al dat geld dat ze wél hebben verkeerd besteden en alsnog ombuigen in iets om over te klagen.
(Ik heb zo vaak in mijn leven vragen gehad van mensen waarom ik bijna elke dag redelijk hetzelfde eet en niet geïnteresseerd ben in nieuwe dingen proberen, zeker als ik toevallig bij hen eet. Zij beseffen niet dat ik dolblij ben met eten op tafel en geen andere missie heb dan genoeg voedingsstoffen binnenkrijgen. Ik ga geen risico’s nemen met dingen die ik misschien niet lust of waar ik ziek van word. Ik wil echt, echt, echt geen eten verspillen. De aanwezigheid van eten is nooit een grote zekerheid geweest, dus ik neem met alles genoegen.)
150 euro uitgeven aan een nieuwe mobiel is voor mij simpelweg a big deal, iets waarover ik minstens een week kan twijfelen, iets wat zelfs voelt als een rib uit mijn lijf als mijn aankoop uiteindelijk 120% een succes blijkt. (Daarom ook zoveel artikelen erover :p)
Ik denk niet dat het ooit gaat veranderen, mocht ik ooit veel geld gaan verdienen. Ik hoop zelfs dat het niet veranderd. Mijn plek zal altijd zijn bij de mensen die niks hebben en er toch het meeste van maken. Het feit dat ik alles op zo’n oude laptop doe is inmiddels een soort badge of honor, de reden waarom ik weiger een nieuwe computer te zoeken totdat dit rotding definitief de geest heeft gegeven.
Ik overweeg haast om het op elk project te zetten: “made in the Netherlands, with an 8 year old laptop, that doesn’t have a battery anymore and takes very long to start, but it does the job, so what are you doing buying new shit you don’t need and won’t magically make your work better?”
(Ironische opmerking: mijn laatste spel werkt perfect op mijn computer, maar toen ik hem wilde testen op de nieuwste computer in huis, zelfs uitgerust met Windows 11, crashte hij bij het opstarten. Ik heb het nog steeds niet gefikst, maar aangezien het op alle oudere apparaten perfect werkt, ben ik maar doorgegaan.)
Tot zover dit rare artikel over geld, smartphones, dingen kopen, en dat soort zaken. Hopelijk gaat dit nieuwe apparaat weer 6+ jaar mee.
Om volledig eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat er wel één nadeel is aan zo lang met apparaten doen tot ze ermee ophouden. Ik had iets van 5 ideeën voor liedjes—behoorlijk goede ideeën—opgenomen op die mobiel … maar daar kan ik dus niet meer bij. Toen moest ik ze recreëren uit mijn geheugen en ik hoop maar dat ik niks was vergeten intussen. De les hier is natuurlijk: maak elke dag een backup van wat je hebt gedaan, niet eens in de paar dagen (met het idee van “nah komt wel goed”).