Welkom bij het volgende artikel in de reeks “dingen die niet de aandacht krijgen die ze verdienen”
Er is een artiest, genaamd Foy Vance, die ik lang geleden op het spoor kwam. (Meer dan tien jaar geleden denk ik?) Enkele nummers van hem vond ik geweldig, de meeste waren slechts “oké” of klonken nogal hetzelfde.
Toen was hij een tijdje weg … en kwam even later terug met dit album. Ik vind het album heel goed, bijna alle nummers sterk of interessant om hun eigen reden. Het is mooi om te zien hoe zo’n artiest over tijd groeit, zichzelf opnieuw uitvindt, steeds net wat scherpere nummers schrijft.
Maar nog mooier vind ik dat hij op YouTube akoestische/live uitvoeringen van alle nummers plaatste voorafgaand aan de lancering van het album. Deze uitvoeringen zijn mijn favoriet. Het is zo rauw, zo echt, en zo’n tentoonstelling van zijn bijzondere zangstem. (Van het type: het kraakt aan alle kanten, maar op magische wijze toch zuiver.)
Dit is het eerste nummer van het album. Het nummer begint heel zacht de eerste paar seconden, voordat je denkt dat er niks is.
In een ander interview vertelde hij over het vinden van zijn vrouw, en het verhuizen naar de Schotse hooglanden, waar hij nu samen met haar woont en een kind heeft. Daar zijn deze video’s opgenomen (Live From The Highlands), maar dit nummer gaat ook letterlijk over het feit dat zijn leven geen richting had totdat hij haar ontmoette en samen met haar dat zaadje plantte.
Ik weet niet. Identificeer me gewoon enorm met dat gevoel dat mijn leven geen richting heeft totdat ik iemand vind om het mee te delen. Daarnaast natuurlijk een prachtig nummer.
En van dit nummer gaan we naar het ongelofelijk rauwe en krachtige Roman Attack.
Is dat alles wat hij kan? Hard op een piano slaan en een catchy refrein schreeuwen?
Neehoor. Dit simpele, rustige nummer zingt hij veel in falsetto en met minimale gitaarbegeleiding (If Christopher Calls):
Nu hebben we alles wel gezien, toch? Nope.
Dan komt hij ineens met een nummer dat, als hij een groot marketingteam achter zich had gehad, een wereldwijde hit was en overal werd meegezongen (We Can’t Be Tamed).
Ik zou vrijwel alle nummers hier kunnen sturen omdat ze goed zijn om andere redenen. Maar hier houd ik op.
Conclusie? Een geweldige artiest, die almaar beter wordt, en zijn live uitvoeringen zijn nu al liedjes die ik vaker heb geluisterd dan wat dan ook.
Ik zou willen dat alle artiesten meer akoestische, rauwe, live uitvoeringen van hun nummers zouden plaatsen. Want deze YouTube video’s zijn echt een hele andere luisterervaring dan de nummers op het album zelf (Spotify), wat er praktisch voor zorgt dat hij twee albums heeft gemaakt.
Dat wilde ik even mededelen.
(Het nummer waardoor ik hem origineel leerde kennen was Closed Hand Full of Friends. Nog steeds geweldig.)
(Andere conclusie? Stop een zachte constante accordeon/harmonica onder een gitaar en je hebt een prachtig geluid. Oh, en een kraakstem is leuk, maar ook niet al te best voor je stem, zoals je merkt als hij echt moet pushen op sommige van deze opnames.)
