Het kaartspel Guillotine is een van de eerste spellen die ik ooit zelf ontdekte, speelde op een spellenbeurs, en toen waarschijnlijk mijn ouders overhaalde om te kopen.
Het is een heel simpel maar leuk spel. (Dat zijn de beste.)
Op tafel staat een kleine houten guillotine waarvoor je een rij van “edelen” legt. Aan het eind van elke beurt wordt de voorste edele op die rij onthoofd en aan jouw stapel toegevoegd. Natuurlijk wil je de edelen met de hoogste punten hebben en die met minpunten ontwijken.
Hoe doe je dat? Door actiekaarten te spelen. Je mag er zoveel in je hand hebben als je wilt en zoveel spelen als je wilt. De meesten doen zoiets als “verplaats een edele twee plekken naar voren in de rij”, of “verplaats een rode edele één stap naar achteren”, of “je hoeft deze beurt geen edele te onthoofden”.
Simpele, handige dingen om precies de edelen te krijgen die je wilt.
Maar er is één kaart … die me nachtmerries oplevert. Een kaart die elk potje Guillotine verpest. Elke keer als iemand hem speelde, begon ik te zuchten en wist ik dat vanaf dat moment het spel verschrikkelijk zou worden. (En meestal speelden ze hem op mij want ik “stond voor”!)
Wat doet die kaart? “Je mag geen actiekaarten meer spelen om de volgorde van de rij te veranderen”
Lees jij wat ik lees? Deze kaart verbied jou om hetgeen te doen waarop 99% van het spel is gebaseerd. Het is alsof je tegen iemand zegt: “Ga maar Yahtzee spelen! Maar die dobbelstenen? Die mag je niet gebruiken.”
Om het nog erger te maken is er (volgens mij) maar één kaart in het hele spel die dit teniet kan doen. Er is één kaart waarmee jij een actieve kaart voor jouw neus (of die van een medespeler) mag vernietigen. Tja, als jij die nooit krijgt, of hij komt veel te laat, maakt het niks uit.
Jij zal een half uur lang Guillotine spelen en letterlijk niks kunnen doen, terwijl jouw tegenstander de puntjes binnen harkt.
Inmiddels, als iemand voorstelt dit spel te doen, en dat gebeurt best vaak want veel mensen hebben het, zoek ik die kaart op en ik gooi hem uit het spel.
En weet je waar ik dus achter kwam? De maker van het spel doet dit ook :p
Dit is een quote van de maker zelf:
“A couple years ago I was teaching people how to play Guillotine and I hadn’t played in a while. The first thing I did was say, ‘The first thing you gonna do when you open your game is you look through this deck and you take this card.’ I pulled out the Callous Guards card and threw it over my shoulder. Everybody laughed. I said, ‘That’s the biggest mistake I ever made as a game designer in my life.’”
Ondanks het feit dat hij het spel heeft bedacht. Ondanks het feit dat het zeer vaak moet zijn getest, gebalanceerd, opnieuw getest, is die kaart erin gebleven. Terwijl het achteraf overduidelijk een grote fout was.
De mensen die dit spel maakten wisten echt wel wat ze deden, het is zo simpel en zit zo goed in elkaar. Daar ligt het niet aan.
Ik gok dat de maker simpelweg zoveel mogelijk opties had bedacht voor actiekaarten. En dingen verbieden die je normaal gesproken kan doen is meestal één van de standaardopties.
(Zeker in kaartspellen, zeker als ze zo competitief en “in your face” zijn, zijn de meeste kaarten in de trant van “hé, jij mag DIT niet meer doen vanaf nu”)
Dus hij bedacht deze kaart, stopte hem erbij, hij deed wat het moest doen, dus hij is nooit meer weggehaald.
Wat leren we hiervan?
Les #1: Mensen moeten stoppen met creatieve dingen als definitieve versie zien. Vaak zie je dat iets wordt uitgebracht, en dat is dan de “definitieve versie”, en als je ook maar overweegt iets te veranderen of een herdruk te doen worden mensen laaiend.
Maar de werkelijkheid is dat mensen fouten maken en dingen altijd beter kunnen. Dus het moet eigenlijk “normaal” zijn dat, zodra de maker ontdekte wat hij had teweeggebracht, hij meteen het spel had geüpdatet en vanaf dat moment de nieuwe versie de wereld instuurde.
(Zeker in dit digitale tijdperk kan je altijd online een duidelijke update of verklaring plaatsen waarbij je simpelweg zegt: “Die kaart? Gooi hem weg, alsjeblieft!” Het enige wat nu soms gebeurd is dat men op een hoekje van de website een Word document met “errata” plaatst: een stuk of 10 foutjes die in de huidige versie van het (bord)spel zijn geslopen. Dat is niet genoeg.)
Les #2: Doe dit niet als je zelf spellen maakt :p
Ja, een spel heeft obstakels en restricties nodig, anders is er geen spel en geen uitdaging. Maar ik heb keer op keer gemerkt dat je het beter veilig kunt spelen en veel meer toestaan dan je denkt, dan het omgekeerd.
Want in het eerste geval hebben spelers plezier en denken hoogstens “dit is wel wat makkelijk” of “ik mis wat richting”, terwijl je in het tweede geval gewoon een onwerkbaar, stom spel creëert waarin je een uur lang vastzit.
(Dit heb ik vroeger namelijk zó vaak gedaan. Een of andere regel bedacht met het idee “dat is een goede uitdaging voor spelers in het spel”, terwijl in de praktijk bleek dat je gewoon niks meer kon en iedereen het opgaf met alles wat hen werd verboden. Terwijl, andersom, heb ik mensen soms eerste versies laten testen van spellen waarin ik nog geen tijd had gehad om bepaalde dingen af te dekken … en dan bleek dat geen probleem.
Sterker nog, het bleek een pluspunt. Gingen mijn spelers allemaal misbruik maken van die vrijheid en leuke dingen ermee bedenken, hadden ze misschien wel meer plezier mee dan het spel zelf.)
Waarom schrijf ik er nu over? Omdat ik het opnieuw tegenkwam 🙂 Dus ter bevestiging dat het gewoon regelmatig gebeurt. Zelfs bij iets wat veel groter en bekender is dan Guillotine.
Ik heb het namelijk over Exploding Kittens. Dat spel is al járenlang razend populair, heeft superveel uitbreidingen, het succes heeft zelfs een heel spellenbedrijf opgeleverd.
(Als je naar explodingkittens.com gaat zie je dat ze inmiddels al tientallen andere succesvolle spellen hebben gemaakt en over de wereld verspreid.)
In één van de uitbreidingen zit de “Blind” kaart. Als je die op iemand speelt, moet diegene zijn kaarten schudden en gedekt voor zich leggen. Hij mag deze niet bekijken totdat zijn volgende beurt is afgelopen (door een kaart te trekken van de stapel … en niet te exploderen).
Op zich een redelijk idee. Weer zoiets waarvan ik denk: “ja, dat had ik ook als een van de eerste dingen bedacht en in het spel gestopt” Je kan normaal gesproken je kaarten zien—laten we een situatie bedenken om dat te verbieden of veranderen.
We spoelen door naar afgelopen Kerst, wanneer we twee potjes spelen met het hele gezin. In beide potjes …
- Kreeg iemand een “Blind” kaart om de oren
- Moest vervolgens een ronde lang zitten en wachten, terwijl iedereen daar misbruik van maakte en ze konden niks
- Trok toen een kaart … en explodeerde. (Want ja, ze konden zich niet beschermen.)
- Wat moet je dan doen? Tja, ja kan je kaarten niet zien, dus je moet kaarten blijven weggooien totdat je degene pakte waarmee je de bom kan ontmantelen.
- Het gevolg? In beide gevallen was men alle kaarten kwijt en een ronde later definitief uit het spel.
(Eén van die keren overkwam het mij. De andere keer mijn broertje. In beide gevallen hadden we hele goede kaarten en stonden er prima voor, maar hier konden we niks aan doen.)
Toen dit de eerste keer gebeurde zei ik nog: “Huh? Is dat echt de regel? Lijkt me een beetje raar.” De tweede keer wist ik zeker: “Dit hadden ze nooit moeten doen, dit is alleen maar frustrerend en onnodig.”
Maar het stond echt in de spelregels. En het leek zo’n logische kaart, dus we accepteerden het maar.
We spoelen nogmaals door (naar het nu) en ik lees de spelregels van hun nieuwste uitbreiding. (Had een idee voor een soort kloon van het spel, maar dan beter, dus wilde eerst het origineel even goed bekijken.)
Regelmatig staan er blokken door de tekst met “als je blind bent, gelden deze net iets andere regels”
Ik kom onderaan, en wat zie ik daar?
Een hele lange sectie met alle speciale uitzonderingen en regeltjes om andere kaarten samen te laten werken met deze kaart (of “blind” spelen in het algemeen).
En dus de verontschuldiging van de makers over het ooit maken van deze kaart.
(Deze “Curse of the Cat Butt” is een variant op de “Blind” kaart. Het doet praktisch hetzelfde, maar dan nog stommer, en ik denk dat dit de makers eindelijk het licht heeft laten zien en deze “regrets” doen schrijven :p)
Die sectie met uitzonderingen is bijna even lang als alle andere nieuwe kaarten/regels.
En dat voor een spel dat extreem succesvol is, wat echt miljoenen keren moet zijn getest, door mensen die overduidelijk weten wat ze aan het doen zijn. (Het is de derde grote uitbreiding. En ze verkopen dus al bakken met succesvolle spellen sinds zo’n 8 jaar geleden.)
Ik meen het. Ondanks dat ik Exploding Kittens dus een beetje meh vind, van alle spellen die ze hebben gemaakt denk ik: “Wow, dat is zo slim! Zo’n simpel idee, maar het werkt zo goed voor dit soort spellen, en precies goed uitgevoerd.”
Ook creatieve mensen blijven mensen die fouten maken, en hun ervaring of vorige prestatie kan hen niet altijd redden. En dat is oké. Ik ga niet verwachten dat ikzelf of andere mensen ooit “perfect” word of “het perfecte spel” op de markt breng.
Maar het minste wat je dus kunt doen is inzien dat die foute kaart/spelregel erin zit en een volgende versie maken die beter is. En dat mensen dan niet gaan zeuren of ontevreden zijn dat hun versie nu “verouderd” is, of iets dergelijks. Want het enige wat je zegt is: “ik wil dat iedereen stopt met innoveren, fouten toegeven en verbeteren, zodat ik me voor eeuwig geweldig kan voelen over elke aankoop” :p
Oh ja, en dus een duidelijk bericht op hun website en eventuele andere fora/social media plekken over wat er aan de hand is en wat ze voorstellen om te veranderen.
Want ja, mensen kunnen natuurlijk ook gewoon zelf een kaart in de prullenbak gooien als het hun speelplezier niet verhoogt.
