Het had weinig gescheeld of ik had deze boeken nooit gelezen. Of, nou ja, misschien niet nooit, maar op het verkeerde moment.
Toen ik online zocht naar mijn volgende boekenreeks, kwam ik die woorden “Riyria” overal tegen. Maar steeds stond iets anders erachter: The Riyria Chronicles, The Riyria Revelations, those Riyria novels, etcetera.
Na wat verwarrende zoektochten was ik 90% zeker dat ik moest beginnen met “Revelations”, in het Nederlands dus De Openbaringen van Riyria. (Wat ik, zeker gezien veel thema’s in het boek, een perfecte vertaling van de titel vind.)
Dat bleek de juiste keuze. Deze 6 boeken vertellen het verhaal van hoe twee dieven, die al twaalf jaar nauw samenwerken en zowel beroemd als berucht zijn, erin worden geluisd en bijna worden onthoofd. Maar dan komen ze ineens op een ander spoor, en voor ze het weten zijn de rollen omgekeerd en moeten ze het koninkrijk redden van een aankomend gevaar.
Dit is slechts de introductie: al na vijf of tien hoofdstukken ben je hierdoorheen en gaat het verhaal alle kanten op, wordt steeds groter en groter, en krijgt allerlei extra personages en plotlijnen. Maar, voor het allereerst in mijn leesgeschiedenis, liep dit niet uit de hand. Het tempo zat er goed in, alles werd opgezet en afgerond op goede momenten, het verhaal voelde nooit té groots/ambitieus (of juist té klein).
Misschien is dat wel het grootste compliment: deze boeken weten alle goede fantasy-elementen te combineren, met vleugjes Game of Thrones tot Lord of the Rings, maar zijn daadwerkelijk afgekomen en hebben niet 300,000 woorden te veel.
Ik geef het 9 uit 10 sterren.
Lees de rest van mijn review voor de details!
Niet gevreesd! Weet dat je geen spoilers leert als je deze recensie leest! (Behalve het laatste stukje onder de spoilergrens. Ik geef het aan.)
Wat is het idee?
Hadrian en Royce vormen samen het duo Riyria. Al twaalf jaar lang doen ze allerlei “klusjes” voor de edelen, waarmee ze goed geld verdienen. Als er weer een klusje op hun pad komt—steel een specifiek zwaard uit het kasteel voor véél geld—besluiten ze het te doen, met alle gevolgen van dien.
Het blijkt een valstrik. Als ze binnenkomen in de kamer waar het zwaard zou moeten zijn … zien ze de koning liggen, vermoord. En nét op dat moment komt iemand anders binnen en ziet hen over het lijk hangen. Problemen? Problemen.
Het bijzondere is eigenlijk dat deze introductie werkelijk niks weggeeft van het hele verhaal. Het is meer het typische schrijfadvies van: “schrijf een hele spannende introductie voor je boek, ga daarna je echte verhaal vertellen”. Ja, natuurlijk is het feit dat ze erin worden geluisd, en dat de koning is vermoord, van belang. Maar 95% van het eerste boek gaat hier niet eens meer over: het introduceert meer personages, meer verhaallijnen, andere delen van de wereld, andere dingen die later in de reeks steeds meer in het spel gaan komen.
Dus wat is het echte idee? Nou, deze reeks gaat over twee dieven die véél te goed zijn in wat ze doen, en daardoor verwikkeld raken in steeds grotere avonturen. Eerst een strijd om het koninkrijk te redden, dan een strijd om meerdere koninkrijken te redden, en niet veel later een strijd om de hele mensheid te redden tegen de potentiële invasie van de elven.
Elk boek is een opzichzelfstaand avontuur waarin we zien hoe de twee dieven de volgende onmogelijke klus aanpakken, en in het proces groeien, meer over elkaar (of de wereld) leren, en vaak de problemen juist groter maken.
Maar omdat de hele reeks in één keer is geschreven (voordat het eerste boek überhaupt werd uitgebracht), zijn al deze avonturen nauw met elkaar verweven, wat ervoor zorgt dat de hele rits van 6 delen toch meer leest als één heel lang boek.
En het feit dat ze te goed zijn in wat ze doen … is natuurlijk ook niet toevallig.
Wat maakt het goed?
Ik kan geen enkel zwak element aanduiden. Zes lange boeken die zowel op zichzelf staan (alsof je een los avontuur leest van Kuifje), als enorm knap samenhangen en verweven tot een groter verhaal.
De schrijfstijl is zeker niet slecht, maar ook niks speciaals. Maar … dat maakt het boek juist zo vlot en avontuurlijk. Zoals de schrijver zelf zegt in het nawoord: hij koos expres een stijl waarbij hij geen moeilijke woorden of constructies gebruikt, en zichzelf compleet uit het verhaal verwijderd, zodat alleen het pure avontuur overblijft.
Alle personages zijn interessant en krijgen zo hun goede momenten (en hun mindere momenten). Het plot is altijd logisch en goed te volgen, maar tegelijkertijd verrassend en spannend.
De globale fantasy elementen zijn erg cliché, maar dat is wéér de keuze van de schrijver, en ik moet na enig nadenken zeggen dat ik het met hem eens ben. Hij zegt in het nawoord: ik wilde een reeks die puur avontuur was, een reeks losse mysteries om op te lossen en in te verdwalen, en dat gaat veel makkelijker als ik de wereld opbouw uit wat mensen kennen. Dwergen, elven, ridders, kastelen, koningen, voorspellingen die natuurlijk uitkomen, alle fantasyclichés op een hoop.
De enige reden dat ik hem goedkeuring geef, is omdat hij de rest van de reeks zo goed heeft uitgewerkt (en trouw is gebleven aan dat idee van “puur avontuur”), en de paar unieke elementen die hij heeft toegevoegd ook echt uniek en interessant zijn.
Oftewel, zelfs in de fouten kan ik geen fouten vinden :p Ik heb deze reeks belachelijk snel uitgelezen, elke keer benieuwd naar wat er komen ging. Het heeft me veel geleerd over hoe je het tempo erin houdt en puur focust op het avontuurlijke en spannende van een fantasywereld.
Wat maakt het minder?
Natuurlijk lezen en vertellen we verhalen voor entertainment. Maar een andere essentiële factor, is dat wij verhalen vertellen om emoties en boodschappen over te brengen, om mensen te laten denken over de gebeurtenissen in dat verhaal.
Dus hoewel ik de hele reeks met veel plezier heb opgevreten, voelde het op punten (en zeker aan het eind) wel een beetje … leeg. Bij andere reeksen was ik echt verdrietig toen het voorbij was, want ik had zó’n band opgebouwd met geweldig geschreven personages. Bij weer andere reeksen heb ik na het uitlezen, om 2 uur ’s nachts, mijn telefoon gepakt om dingen na te zoeken of te kijken of internetvreemdelingen dezelfde vragen/antwoorden hadden als ik.
Bij deze reeks … legde ik het boek weg, dacht “jup, dat was een prima einde”, en ging vrolijk slapen en verder met mijn leven.
Iets meer diepgang, iets langer stilstaan bij sommige dingen, ietsje meer factoren buiten alleen “entertainment” was fijn geweest.
En soms, hoewel ik de “cliché keuze” kon begrijpen, waren enkele grote keuzes soms wel erg cliché en zag ik hem al aankomen. But then again: ik lees veel fantasy en deze boeken zijn relatief wat ouder.
Conclusie
Een geweldige reeks als je op hoog tempo goed geschreven avonturen wilt, met leuke personages en een sterk verweven rode draad.
Een mindere reeks als je meer diepgang wilt, meer iets om over na te denken of een emotionele rode draad.
Maar de schrijver koos om dat niet te doen. En dat vind ik een interessante keuze, een goed uitgewerkte keuze, en uiteindelijk ook iets waar ik achter kan staan.
(Omdat het boek werkt met dwergen, elven, ridders, enzovoort, wordt er geen enkele tijd verloren met deze dingen uitleggen of introduceren. Vanaf het begin zit je in het verhaal en blijf je doorrollen tot het einde. Nergens hoeft een of andere moeilijke term uitgelegd, of, op knullige wijze, achtergrond worden gegeven op een of ander verzonnen ras.)
Vandaar 9 uit 10 sterren.
Spoilergrens
Vanaf nu ga ik een paar specifieke dingen noemen die ik goed (of niet) vond, dus dat betekent volle spoilers!
Eigenlijk zitten heel veel goede elementen van de hele reeks in het eerste boek. Een goed begin is het halve werk, toch?
Bijvoorbeeld, het feit dat er een geheime gevangenis is (die zelfs de koning niet kent), en dat daar al 1000 jaar de meest machtige tovenaar ooit zit opgesloten, was een geweldig begin. Meteen spanning en interesse. En je weet gewoon dat die interessante dingen te zeggen heeft en ooit gaat ontsnappen. Nóg interessanter is het feit dat, als ze daar op bezoek gaan (Hadrian, Royce en Alric—de koning zelve), de wachters zonder problemen van plan waren om hen daar óók voor eeuwig op te sluiten.
Het tweede boek vond ik een van de beste, puur omdat het een spannend mysterie vertelt in een klein dorpje, waar je de mensen leert kennen en langzaam (van Esraheddon) informatie krijgt over wat er vroeger is gebeurd, en zelfs dan weet de schrijver het uiteindelijk nog in een (logische) grande finale te laten eindigen.
Het idee van de erfgenaam van de koning en diens beschermer achterhalen, vond ik ook goed. Het brengt meteen een soort mysterie en zoektocht mee, naar niet één maar twee personen (die mogelijk gelinkt zijn), inclusief een handig voorwerp dat kan helpen (de medaillons die ze 1000 jaar geleden kregen ter bescherming).
Het enige probleem … was dat ik natuurlijk vanaf dat moment al zag aankomen dat het gewoon Hadrian en Royce zelf zouden zijn. De schrijver probeert je vaak een andere kant op te sturen, maar eigenlijk waren ze beide de enige optie en was die onthulling dus weinig … onthullend.
(Op diezelfde manier zag ik ook allang aankomen dat de originele koning helemaal geen mens was, maar een elf. Hoewel ik moet toegeven dat de manier waarop dit werd onthuld en langzaam prijsgegeven wel zéér sterk was.)
En zo is deze hele reeks vooral gebouwd op een reeks goede, interessante mysteries. De prachtige hoofdstad van vroeger die op plotsklaps verdween. Waar zou hij zijn? Waarom verdween het? Wat voor informatie is daar te vinden?
In zo’n beetje elke verhaallijn zit wel een verrader. Hoewel dit natuurlijk repetitief werd, werkte het gewoon heel goed, en had het zelfs een functie in het algemene verhaal. Na meerdere keren verrader te zijn geweest, krijgt Magnus zijn “redemption” door deze laatste keer het niet meer te doen.
Op dezelfde manier worden onze helden behoorlijk vaak overwonnen en opgesloten. Ze zijn niet perse de slimste thuis, wat enerzijds verfrissend is, anderzijds ook weer het idee geeft van “waarom moeten deze mensen de hoofdpersoon zijn van het verhaal en de wereld redden? Ze denken niet eens na!”
En op weer dezelfde manier gaan er heel wat mensen dood, ook onder de hoofdpersonen. Soms te vroeg, als een soort anti-climax. (Zoals Saldur en Esraheddon. Die hadden denk ik veel meer te zeggen en te doen en waren te belangrijk om op een nietszeggend moment te verdwijnen, in mijn ogen.) Maar meestal precies op het juiste moment om het verhaal toch weer een impuls en gewicht te geven.
En hier ga ik stoppen. Ik heb de neiging mijn recensies veel te lang te maken, en alles is eigenlijk al gezegd. Een goede reeks, vol avontuur, slimme mysteries en goede personages, dat je in één klap wilt doorlezen tot het einde.
