Soms besluit ik dat ik het blog wil opruimen en ga door mijn concepten heen. Dat is simpelweg een lijst met artikelen die ik ooit ben begonnen, maar nooit heb gepubliceerd. Het kan zijn dat ze nét niet af waren, het kan ook goed zijn dat er alleen één regel staat (met een idee) en dat is het.
Als ik dit schrijf, zijn er 120 concepten. Dat is veel :p Dus dat wil ik verminderen.
En zo ging ik naar het alleroudste concept, van 26 November 2016, getiteld “Ik hoor hier niet thuis”. De inhoud was slechts twee regels:
Over hoe iedereen om me heen bij de studie daadwerkelijk iets erom lijkt te geven, en ik wil er gewoon niet zijn en geef er niks om.
En over hoe mijn werk steeds minder inhoudelijk is geworden en steeds meer op uiterlijk, layout, structuur en netheid zijn punten heeft gescoord. En dat zijn vaak meer punten.
Normaal gesproken zou ik een oud concept dan uitschrijven tot een heel artikel.
Maar in dit geval spreekt het denk ik voor zich: ik zat op een studie die ik al van tevoren niet wilde doen en had met elke seconde het idee dat ik echt écht op de verkeerde plek zat. Het feit dat ik niet meteen verder heb geschreven kwam denk ik vanwege tijdgebrek, want een studie Wiskunde is zwaar.
Niet omdat het gevoel er maar eventjes was, of niet zo sterk was, want ik heb dit gevoel constant gevoeld vanaf het moment dat ik naar de basisschool ging.
Ons leuke verplichte onderwijsyssteem heeft mij letterlijk niets positiefs opgeleverd en heeft mijn hele leven gewoon 20 jaar vertraagd.
(Zelfs dingen zoals lezen en schrijven heb ik mezelf moeten leren. Daarom ben ik een klas overgeslagen op de basisschool! Ik kon het al. Terwijl we het eigenlijk pas volgend jaar zouden leren. En nee, dat komt niet omdat ik geniaal ben, dat komt omdat ik—eh—boeken las en eigen verhaaltjes schreef van jongs af aan. Zo simpel is het.)
En als je er zo naar kijkt, vind ik de term “kinderarbeid” of “slavernij” nog best goed passen op dit hele systeem. Want ik ben tegen mijn zin gedwongen om elke dag, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, keihard te werken voor iets wat zinloos is en waar ik niks over te zeggen had, en ik kreeg er niet eens voor betaald.
Maar omdat het “school” is en “onderwijs” negeert men even dat ik hierboven zo’n beetje de definitie van slavernij heb neergezet. Dat ieder kind dit moet meemaken.
Op onverklaarbare wijze hebben we dit genormaliseerd en haalt iedereen de schouders op bij het feit dat een gigantisch deel van de jongeren depressief raakt vanwege school en misschien zelfs zelfmoord pleegt.
Op belachelijke wijze doet iedereen alsof de stress, de achteruitgang, de ongezonde gewoontes, het feit dat kinderen leren dat ze geen eigen wil hebben en alleen maar commando’s van docenten moeten opvolgen … goed is. Want school is belangrijk. En het is voor onderwijs, voor een goed doel!
Dus de stelling “ik hoor hier niet thuis” is nogal een understatement. Het is de meest verdrietige en individule manier om de situatie weer te geven. Want het suggereert dat het onderwijssysteem een goede plek is voor de meesten, maar voor mij specifiek werkte het niet. Terwijl ik weet dat helemaal niemand thuishoort in de slavernij.
Maar, aan de andere kant, is het logisch dat ik op dat moment (toen ik nog middenin het systeem zat) de situatie op deze manier beschreef. Om mij heen zaten mensen die zelf de studie hadden gekozen, die geïnteresseerd waren in Wiskunde, die lol leken te hebben. Dat was echt wel een verschil met hoe ik erbij zat.
En dat had alles te maken met het feit dat ik, van binnen en van buiten, 100%, ben opgebouwd uit creativiteit. De wil om dingen te maken. De wil om dingen te verzinnen die nog niet bestonden, inspiratie te halen uit werkelijk alle hoeken en gaten. Het is niet dat ik een “beetje creatief ben” of dat ik “talent heb voor creatief zijn”, ik ben creatief. (En dat geldt voor de meeste kunstenaars!) Als ik dat niet mag doen, als ik de hele dag op een stoel moet zitten en routinewerk moet verrichten, dan sterf ik letterlijk af.
Dus dat is de beste “zachte” uitspraak, vanuit mij gezien, over het onderwijs: ik hoorde er niet thuis. Ik heb dikwijls diepe onvoldoendes gehaald doordat ik hele toetsen gewoon verkeerd begreep. (Mijn hoofd associeerde drie andere dingen met een vraag, terwijl de meesten de vraag lazen en meteen wisten wat er werd verwacht.) Als ik een dag niet iets nieuws en zinvols heb gemaakt of verzonnen, word ik depressief. En tja, als je dagen gevuld zijn met stilzitten, luisteren, en huiswerk maken … wordt er niet heel veel creatief werk verricht.
Ik moet toegeven dat ik, toen ik nog door het onderwijs moest, vaak heb gedacht aan het beëindigen van mijn leven. Ik schopte aan alle kanten om me heen, maar ik werd vastgepind op het systeem. Ik moest meedoen. Ik moest op komen dagen, het werk verrichten, goede punten halen, een diploma halen. En al die dingen die ik net heb opgenoemd waren objectief zinloos en maakten mij zwaar gestrest en depressief. Dus ja, dan zie je weinig uitweg meer.
En, als we nog eerlijker zijn, een van de redenen dat ik het heb gered is: zodat ik de rest van mijn leven boos kan worden op het onderwijs. Het maakt me niet meer uit, ik ben bereid alles te doen om dat hele systeem af te breken. Het is belachelijk. Het is een schande. Hoeveel levens moeten er nog worden verpest?
(De andere redenen zijn natuurlijk: positieve sociale interacties, de kleine momentjes waarin ik wel creatief kon zijn en iets van een licht zag, een gigantisch koppig doorzettingsvermogen in mij, dat me meestal juist in de weg zit.)
En meestal als je zoiets zegt, dan hebben mensen zo’n reactie van: “ugh, hij is gewoon te lui om te werken” of “tja, dan ga je het nooit redden in je leven” of “dat is overdreven”
Maar hopelijk heb ik inmiddels ook laten zien dat dat complete onzin is. Ik ben productiever dan wie dan ook. (Tot zover in 2021: 5 boeken, meerdere websites helemaal (opnieuw) ontworpen en gelanceerd, 4 computerspellen, 1 muziekalbum gepubliceerd, 4 muziekalbums geschreven en al deels opgenomen, een stuk of 5 projecten die 80% af zijn, moet ik doorgaan?)
Ik heb, zelfs tijdens de studie, een paar duizend euro verdiend met kleine opdrachten hier en daar. Ondanks mijn kleine amateuristische portfolio (want geen tijd!) werd ik al gevonden en kreeg een paar opdrachten. Inmiddels is mijn portfolio vele malen groter, ik krijg links en rechts aanbiedingen, ik heb een sluimerend inkomen van bijv. die boeken (regelmatig kopen mensen weer een paar examplaren). Ik ben krap een jaar weg uit het systeem en de stijgende lijn is niet te missen.
En al die dingen die ik doe, zonder uitzondering, zonder te overdrijven, heb ik niet geleerd op school. Niet de basisschool, niet de middelbare school, niet de universiteit. Ik heb een fucking diploma Gymnasium en Toegepaste Wiskunde (allebei bijna cum laude) en het heeft me niets geleerd voor alles wat ik nu doe.
Ik heb een Cambridge diploma met twee vingers in de neus gehaald, zonder te oefenen of te weten wat er aan zat te komen, omdat ik al jaren daarvoor zelf Engelse teksten schreef en daardoor superveel real-life oefening had.
(Niet dat het uitmaakt, want iedereen lijkt te accepteren dat op het internet een soort gebroken Engels wordt gehanteerd. Echt helemaal niemand, in alle Engelse communicatie die ik heb, formeel of informeel, begint over zo’n diploma. Als iemand dat ooit wel doet, lach je diegene keihard uit. En ik denk dat dit misschien de allereerste keer is dat ik de titel van het blog “Niet dat het uitmaakt” daadwerkelijk in een serieus artikel heb opgeschreven.)
Kinderen (of jongeren) die zich verzetten tegen het onderwijs zijn niet lui of dom of irritant of een hopeloos geval. Het zijn juist de personen die iets geven om zichzelf en hun toekomst. Geef ze een kans om hun passie te volgen en ze zullen het hardste werken van iedereen. Creëer een schoolsysteem waar zij zich wél thuis voelen en ze komen hollend terug.
Ik hoorde zeker niet thuis in het onderwijs. Maar ieder ander persoon die ook maar een beetje creatief is, ook maar een beetje iets wil bereiken in het leven en goed wil worden in iets, hoort er ook niet thuis.