Normaal gesproken schrijf ik geen recensies over blockbusters of superheldenfilms, maar voor deze keer maak ik een uitzondering. (De recensie is wel héél kort als gevolg.)
Black Widow is de eerste Marvelfilm in lange tijd (sinds de Coronacrisis alles platlegde). Vóór die tijd volgde ik het “Marvel Cinematic Universe” behoorlijk goed.
Dus hoewel niks in de trailer/marketing/recensies mij deed denken “deze film moet ik zien!”, vond ik het toch de moeite waard snel deze film te kijken.
Mijn oordeel? De film doet een paar dingen heel goed. Het heeft een heel pakkend begin (dat ook écht gevolgen heeft voor de rest van het verhaal) en weet een aantal cliché’s met superheldenfilms te ontwijken. Het is eigenlijk op z’n sterkst als een familiedrama, iets dat ik verrassend goed kon waarderen. Het is niet langer dan nodig (godzijdank) en het past allemaal netjes in elkaar.
Maar … van het personage (Black Widow) en de trailers verwachtte ik een spionagefilm. Iets als James Bond of Mission Impossible, maar dan in een ander universum en met een ander tintje.
Dat is het niet. Er wordt behoorlijk weinig gespioneerd of geplot. En halverwege de film merkte ik dat het verhaal eigenlijk constant “toevallig” van de ene op de andere plek belandt en dat het bijzonder was dat al deze mensen zonder goddelijke superkrachten niet allang dood of zwaargewond waren van alle klappen.
In plaats daarvan lijkt de film niet te weten wat het moet doen. Het probeert een beetje op de familiedrama te leunen, zowel qua emotionele als grappige momenten, maar het is allemaal “net niet”. Daarvoor gaat het te snel, vliegen ze te veel van het ene in het andere gevaar, en gaat teveel tijd verloren met actiescènes (en in het algemeen dingen die instorten).
Op dezelfde manier begint de film met een spooky montage van de “Red Room”—waarin dus Black Widows worden getraind en gebrainwasht—met daaronder een vertraagde versie van Smells Like Teen Spirit van Nirvana. Het zette een hele sterke toon neer. Eentje van spionage, intrige, een beetje horror, onrust en onveiligheid.
En vervolgens … doen ze er niks mee! De rest van de film volgt eigenlijk redelijk netjes de standaard “Marvelformule” of “blockbusterformule”.
Oftewel, deze film had geweldig kunnen zijn als ze all-in waren gegaan op dat familiedrama en die algemene creepy (spionage) sfeer eromheen. Ik merkte dat ik veruit het meest geïnteresseerd was in de stille momenten, toen ze even met elkaar spraken, of toen de familie aan tafel zat, of toen iets van informatie uit het verleden aan het licht kwam. Al die actie, al dat superheldengedoe, voelde als ruis. Dat heb ik al duizend keer gezien en het paste niet in deze film.
Ze proberen grootschalig te zijn, met gebouwen die instorten en lawines en weet ik veel wat (zoals de meeste actiefilms), maar eigenlijk is de film hartstikke kleinschalig en straalt hij daarin ook het meest.
Maar nu voelt het alsof de meest interessante dingen in het verleden zijn gebeurt en deze film de “hippe samenvatting” probeert te geven van iets dat een heel diepgaand spionage-familie-superhelden-verhaal had kunnen zijn.
Dat waren mijn gedachten over Black Widow. Doe ermee wat je wilt.
