Onlangs heb ik de eerste twee boeken van de Skyward serie gelezen: Skyward (#1) en Starsight (#2).
Brandon heeft aangegeven dat het hele verhaal uit vier boeken zal bestaan, wat dus betekent dat het verre van af is en ik geen volledige recensie kan schrijven. (De volgende zal eind dit jaar verschijnen. En, als hij een beetje consistent blijft qua tempo, de laatste één of twee jaar daarna.)
Maar ik vond het ook zonde om er niks over te zeggen. (Zeker omdat ik waarschijnlijk veel van mijn gevoelens en gedachten erover zal zijn vergeten zodra het laatste boek is verschenen.) Dus bij deze een recensietussendoortje. Het heeft hele lichte spoilers voor de eerste paar hoofdstukken.
Ik heb beide boeken met veel plezier gelezen!
Hoewel de eerste iets “sterker” en “gestroomlijnder” voelde dan de tweede, maar dat is eigenlijk altijd bij fantasyreeksen. (Bij deel één proberen ze compact te blijven en het verhaal op zichzelf te laten staan. Als dat een succes is, krijgen ze daarna de complete vrijheid en besluiten het verhaal te laten ontploffen qua woordenaantal.)
De wereld zelf vond ik maar matig. Het is eigenlijk niets meer dan een samenleving van mensen die ondergronds leven, omdat ze aan de oppervlakte constant gebombardeerd (zouden) worden door de Krell. Naast een paar leuke details hier en daar, is daarmee eigenlijk wel alles gezegd. Het voelt alsof dit al veel vaker is gedaan, en dan ook nog met meer creativiteit en, tja, fantasy.
De vele gevechten met (ruimte)schepen hadden zowel goede als slechte kanten. Ze waren goed beschreven en zorgden voor constante spannende en actievolle scènes. Nog belangrijker: al vrij vroeg laat Brandon merken dat hij geen problemen heeft met personages dood laten gaan, wat elk gevecht extra lading meebrengt, want er zullen (grote) gevolgen zijn.
Het nadeel, echter, is dat je dit soort dingen véél beter visueel kunt vertellen. Na de zoveelste zin waarin een technische manoeuvre word beschreven, na de zoveelste zin als “Spensa trok aan de hendel” of “Spensa versnelde” of “Spensa draaide”, heb je eigenlijk geen idee meer wat er gebeurt en is het ook niet zo interessant om te lezen. Ik weet niet hoe je dit oplost in boekvorm. Het voelt meer alsof deze scenes pas tot hun recht komen als ze een film waren.
Wat het verhaal toch zo goed maakt, zijn de personages en de algemene manier waarop het plot is opgebouwd. Brandon is, in mijn ogen, een meester van de juiste mysteries openen en, stukje bij beetje, hints en informatie aan de lezer voeren.
Het boek opent met een scene waarin Spensa’s vader eerst wordt neergezet als een liefhebbende, dappere, intelligente vader … en in het eerstvolgende gevecht vlucht en wordt neergeschoten omdat hij een lafaard is. Spensa weet zeker dat haar vader zoiets nooit zou doen. Maar het definieert nu wel haar leven (en dat van haar familie). Dus het hele boek lang probeert ze onder dat stempel van “dochter van een lafaard” uit te klimmen, terwijl ze onderzoekt wat er wél gebeurt is.
Dat is een geweldige opzet voor een verhaal. Het is een groot mysterie waar je als lezer antwoord op wilt, gekoppeld aan een duidelijk conflict/obstakel én emotionele ontwikkeling van de hoofdpersoon.
Op diezelfde manier zet de schrijver andere mysteries op, zoals het geheim van de “hyperdrive” (waarmee je direct tussen planeten kunt reizen, een technologie die de mensen dus niet bezitten) en waar het zeer geavanceerde vliegtuig “M-Bot” (dat Spensa vindt in de grotten) vandaan komt.
Het verhaal gaat niet overboord, in tegenstelling tot veel andere fantasyverhalen, die proberen je zoveel mogelijk te verwarren in de eerste honderd pagina’s, en vervolgens nergens meer op terugkomen of antwoorden geven. Nee, er is een constante stroom van dingen die té interessant zijn om niet verder te lezen.
En die geweldige opbouw van het plot wordt verwikkeld met een goede groep personages. Ik zou niet willen zeggen dat er een geweldig personage tussenzit, maar stuk voor stuk hebben ze hun plaats in het verhaal, en zijn ze goed beschreven en goed mee te verbinden.
(Daarom vind ik het zo jammer dat in deel 2 deze personages grotendeels worden vergeten en we ineens zijn verwikkeld in de politiek van een of andere verre plek. Om spoilers te voorkomen, ga ik er niet meer over zeggen.)
Kortom: met veel plezier gelezen. Sterk plot dat constant mijn interesse hield. Goede hoofdpersoon met een goed conflict. Een herkenbare/leuke groep personages die constant spannende ruimtegevechten mag doen en daadwerkelijk voor elkaars leven moet vrezen. En oh ja, M-Bot is hilarisch. Beetje jammer dat de wereld zelf niet al te nieuw of gevarieerd is en sommige scenes misschien niet geweldig zijn als je ze in woorden moet opschrijven.
Ik hoop dat de laatste boeken niet verder duffe politiek induiken, en wat meer risico’s durven nemen, zodat dit verhaal naar een hoger niveau wordt getild. Want boek twee ging toch in een redelijk “veilige” richting. En de manier waarop het afloopt en wordt “opgelost” was ook een beetje een anti-climax.
Ik zou het aanraden voor iedereen die graag Young Adult en/of (Light) Fantasy leest.
Dat was het dan. Tot over twee jaar, als de serie hopelijk af is :p
