Laatst besloot ik (voor de zoveelste keer) mijn digitale leven op te ruimen en schoon te maken. En dan vind je van alles terug. Dingen waaraan een leuk verhaal vastzit, of waarvan je geheel vergeten was dat ze bestonden.
En daarover wil ik wat leuke, grappige, of emotionele verhaaltjes vertellen 🙂
Screenshots
Bij het verkrijgen van mijn laptop (van de universiteit), installeerde ik meteen het programmaatje “ScreenshotCaptor”. Het is gratis software, van een programmeur die werkt op donaties (DonationCoder), die precies doet wat je denkt: makkelijk screenshots maken op de computer. Dus ik gebruik het al jarenlang voor alles :p
Wanneer een screenshot meer dan een maand oud is, wordt deze verplaatst naar een “OLDER” folder, in nóg een folder met de datum als naam. Dat is op zich fijn … maar je vergeet vaak in die folder te kijken.
Dus toen ik hem opende, werd ik begroet door honderden screenshots van de afgelopen zes jaar, verdeeld over ook nog eens honderden mapjes. (Je begrijpt vast wel hoe leuk het was om dit urenlang uit te zoeken.)
Hieronder een greep uit de plaatjes die ik vond.
Worlds We Used To Own
Dit is een computerspel waaraan ik maandenlang superhard heb gewerkt, met de projecttitel “Worlds We Used To Own”.
Ik ben opgegroeid met van die spellen als “Age of Empires” of “Civilization” waarin je begint met (bijna) niets en vervolgens moet proberen om de wereld te ontdekken, grondstoffen te vergaren, en zo je eigen “volk” te groeien naar succes!
Ik wilde ook zo’n spel maken. Dus dat deed ik. In plaats van een volk, kon je een diersoort kiezen. Op het plaatje zie je een willekeurig gegenereerde wereld van bovenaf, waarbij de gekleurde velden de startplekken van de verschillende dieren zijn.
Maar het zijn allemaal konijnen. Waarom geen andere dieren?
Nou, omdat het spel nooit zo ver is gekomen. Ik was al zeker 3 maanden bezig … maar het was gewoon te groot. Véél te groot. Zulke spellen worden door gigantische teams gemaakt, niet één 20-jarige.
Waarom vertel ik dit? Omdat dit project een stom idee was. Ik heb er zoveel tijd en energie in gestoken, maar het was vanaf het begin gedoemd te mislukken. Ik had in diezelfde tijd 10 kleine projectjes daadwerkelijk kunnen afmaken, en het was beter geweest voor mijn motivatie en gezondheid.
Als ik dit terugvind, ben ik enerzijds trots op hoe ver ik kwam (en vind het idee nog steeds sterk), maar anderzijds verdrietig over al die verspilling. Zelfs nu ik meer tijd en vaardigheden heb, zal ik dit project nooit afmaken, en in de huidige staat is het alles behalve speelbaar. Dus ja, letterlijk 3 maanden weg. Het enige positieve: het leerde mij om nooit meer zulke grote projecten te doen.
Soort van …
In The Same Boat
Zo’n twee jaar later. Ik begin een ander project genaamd “In The Same Boat”. Het idee? Je verbindt je smartphone met de computer, vervolgens wordt iedereen in teams van 2 of 3 in een boot gestopt, en het doel is natuurlijk om samen te werken en de andere boten te laten zinken 🙂
(Want iedere speler heeft andere rollen. De ene persoon kan misschien het schip sturen en de kanonnen laden, maar iemand anders moet de zeilen veranderen en daadwerkelijk varen.)
Het idee was supersterk. Als ik eraan terugdenk krijg ik weer datzelfde gevoel: trots en enthousiast, maar ook verdrietig. Sterker nog, ik heb op dit blog een wekelijks “ontwikkelaarsdagboek” bijgehouden voor dit project, met véél meer screenshots. (Inmiddels heb ik deze weggehaald, want ze waren te oud en zinloos. En ik wilde ze niet voortdurend meeslepen.)
Ik heb hier, wederom, 3 maanden lang keihard aan gewerkt. Het begon klein genoeg, maar … terwijl ik bezig was maakte ik het groter en groter. Wat in eerste instantie 3-4 rollen waren, werden ineens 6-8 mogelijke rollen die je kunt vervullen op een schip. Waar de computer eerst een mooie wereldkaart moest maken, besloot ik ineens dat deze ook echt een geschiedenis moest hebben, met allerlei schatkisten of diepzeewrakken op logische plekken als gevolg.
Ja, nee, slecht idee. Dit was mijn tweede grote les: als je een goed idee hebt, houdt deze dan klein, en maak hem niet gaandeweg steeds groter!
Want als het kon, als ik een klein team kon vinden en het idee weer terugbracht tot de kern, zou ik altijd dit spelidee willen afmaken. Maar het gaat waarschijnlijk nooit gebeuren, want het initiële enthousiasme is weg, en ik wil (en moet) nu kleinere projectjes maken die geld gaan opleveren.
In zekere zin is, na al deze projecten, de angst voor tijdverspilling er flink ingeslopen.
Willekeurige grapjes
Deze is vrij recent. De naam was “GREaT RECOMMENDATION YOUTUBE”. Ik was op zoek naar digitale piano’s, maar voor elke recensie die ik keek (“deze piano is geweldig!”) was de aanbeveling een video die het tegenovergestelde beweerde (“deze piano is een complete faal!”)
Dus op een gegeven moment heb ik een lijst gemaakt van piano’s in mijn prijsklasse … en heb inmiddels nog steeds geen piano gekocht. Het nadeel van dat alles op het internet staat en alles een recensie krijgt (en iedereen een mening heeft).
Foto van mijn overzicht in “Google Analytics” (dus statistieken van mijn websites).
Ja, ik wil graag zoeken in rapporten en de HEL.
Oké, ondanks het feit dat ik dus mijn studie HAATTE, vond ik het een jaar geleden blijkbaar wel nodig om een screenshot te maken van mijn eindresultaat met de titel “jahoor natuurlijk net geen 8 gemiddeld”. En om eerlijk te zijn, nu ik het weer zie, snap ik het sentiment en ben ik een beetje gefrustreerd dat ik gemiddeld een 7,46 heb.
Ik bedoel, stel je voor. Mijn diploma, en de punten daarop, worden ooit belangrijk. Weet ik veel, wanneer ik—god verhoede—toch een baan moet krijgen binnen de wiskundige sector. Op dat moment zal de werknemer alleen de afgeronde punten zien. Mijn diploma zal allemaal 6-en en 7-s laten zien, die eigenlijk praktisch een 6,5 en 7,5 waren. Vanwege een paar procentpuntjes in de verkeerde richting zal er géén “cum laude” op dat diploma staan. Terwijl dat totaal geen afspiegeling is van het werk dat ik heb geleverd en mijn resultaten!
Conclusie: doe geen moeite voor school. Je zal altijd bedrogen uitkomen en een leugenachtig cijfer op je diploma krijgen.
Deze is heel oud, van een paar maanden nadat ik de laptop had. De titel? “IKHEBEENNUTELLAPOT”
Ja, jazeker, dat is iets om een screenshot van te maken en van de daken te schreeuwen. Goed zo, jongere Tiamo.
“Wat heb jij deze zomer gedaan?”
“Ja, ik heb me ingeschreven voor een studie wiskunde aan de Technische Universiteit Eindhoven.”
“Oeh. Ai. Gecondoleerd. Ik betuig mijn steun.”
Middelbareschool DropBox
Op de middelbare gebruikte ik DropBox voor alles. Ik maakte elke avond een backup door handmatig allerlei bestanden ernaartoe te slepen. Ik werkte samen met mensen aan projecten (middels een gedeelde folder). Ik gooide mijn vele samenvattingen erop, zodat anderen ze ook altijd konden bezoeken en downloaden.
Nou, op de universiteit werd dat steeds minder en minder, en inmiddels heb ik geen enkel DropBox account meer.
Maar ik wilde natuurlijk niet zomaar alles weggooien: ik ben door dat gigantische account heengegaan en heb alles bekeken.
De conclusie? Wat is onze jeugd droevig. Alles stond altijd maar in het teken van school. Dat hele account stond bomvol met huiswerkopdrachten, projecten, samenvattingen, planningen van proefwerkweken en dergelijke. Ik had gehoopt op wat persoonlijke dingen, iets grappigs, iets interessants, maar er was niks.
Niks behalve mijn profielwerkstuk.
Wat een onzin was dat. Hele schoolperiode allerlei grootste dingen gehoord over “hét profielwerkstuk”, maar toen het onze tijd was bleek het gewoon een normaal werkstukje te zijn, maar nu telt hij zwaarder mee!
Hoe dan ook, ik had een voorkant getekend, die verrassend goed was geworden. (Ter herinnering, ik had nog nauwelijks geoefend met tekenen in die tijd, dus ik was net zo verbaasd als al mijn vrienden/klasgenoten toen er iets acceptabels uitkwam.)
Daarnaast heetten alle bestanden “PWS” of “Der ProfielWerkstukschione!”, dus, eh, tja, blijkbaar was het leuk om alles een slechte Duitse naam te geven.
Maar het leukste is nog dat het gehele verslag iets van 20 pagina’s is, waarvan de eerste 10 niets meer zijn dan opvulling (grote inhoudsopgave, lange introductie, logboekje, etc.)
Oh ja, en twee pagina’s met een grappig motto, want dat vond ik altijd leuk om te doen. (“Zeg het met bloemen, geef je leraar een cactus”—Loesje)
Vervolgens komen er 10 pagina’s met ons daadwerkelijk onderzoek.
En daarna komt een bijlage van 30+ pagina’s met alle scheikundige informatie van de stofjes die we hadden gebruikt :p Zo vul je een profielwerkstuk op. Nog leuker is het feit dat in de inhoudsopgave letterlijk staat “Bijlage—De rest, helemaal achterin”, want eventjes uitzoeken op welk paginanummer die bijlage begint was blijkbaar óók teveel werk.
Maar zoals ik al zei: buiten dit juweel van een onderzoek was er niets persoonlijks, interessants, grappigs, leuks in die hele DropBox. 6+ jaar van mijn leven, intensief gebruikt en opgeslagen, en het is alleen maar zinloos schoolwerk.
Het is moeilijk om niet eindeloos gefrustreerd te worden over het onderwijssysteem en de negatieve invloed op ieders leven.
Toekomstplannen
Een terugkerend thema over mijn harde schijf waren bestanden van het type “plannen voor
Voor elk jaar, voor elk deel van een jaar, had ik wel duidelijk opgeschreven wat ik wilde doen.
Soms waren het specifieke projecten (maak X af, werk verder aan Y), soms waren het algemene doelen (“oefen meer met tekeningen”), maar ook vaak een soort levensvaardigheden (“let op mijn houding, doe meer oefeningen voor mijn bovenlichaam, meer spelen met mijn konijnen, vind een vriendin, etc.”)
Maar de gemene deler? Ik heb het allemaal niet gedaan :p
De laatste jaren heb ik geleerd dat ik géén planner ben. Iets opschrijven, mijn komende weken/maanden uitstippelen, zorgt er op magische wijze juist voor dat ik het niet meer wil doen. Dus de toekomstplannen worden steeds “vager”: geen duidelijk tijdstip, niet voor een specifiek jaartal, gewoon een sentiment van “ik wil een beter persoon worden”
En voor dit jaar? Tja, ik had alleen opgeschreven dat ik in 2021 al mijn onafgemaakte projecten wilde afmaken + eindelijk muziek opnemen. Inclusief natuurlijk een lijst van die potentiële projecten.
En als je dit blog ook maar enigszins volgt, weet je hoe goed dat is gegaan xD Ik heb een paar hele grote, nieuwe projecten gedaan dit jaar. Niks is afgemaakt. En mijn muziek komt eraan, maar we zijn al halverwege het jaar, dus “vertraging” is het juiste woord hier.
De les hier is vrij duidelijk. (Nou ja, ik heb hier de laatste jaren ook veel over nagedacht.)
Als ik dingen opschrijf, en plan, en structureer … dan denkt mijn hoofd “hé, lekker bezig, je hebt vandaag aan dat project gewerkt!” Dus tegen de tijd dat ik een sterk plan heb voor een project, denkt mijn hoofd dat ik het al heb gedaan, en verlies ik dus alle motivatie en enthousiasme. Ik maak eigenlijk alleen dingen af als ik niet plan om ze te gaan doen.
Bovendien ben ik dus een “improvisator”. Ik werk veruit het beste zonder plan, zonder script, maar op basis van gevoel en improvisatie. Dag in, dag uit. Dus zo werk ik nu al meer dan een jaar, en het is een wereld van verschil.
Hopelijk, bij de volgende grote schoonmaak, kom ik géén honderden to-do lijstjes tegen die nooit zijn waargemaakt.
Muziek
Eigen werk
Van jongs af aan wilde ik muzikant worden. En daar heb ik ook hard aan gewerkt, want al mijn apparaten stonden voornamelijk vol met ideeën (en covers) van liedjes. Van toen ik veertien was, tot nu.
Veel van die covers stonden op mijn YouTube account, maar die heb ik onlangs er vanaf gehaald, omdat ik nu “professioneel” muziek wil gaan publiceren en met een schone lei wil beginnen. (En, laten we eerlijk zijn, niet alles daarvan is … zuiver of leuk om naar te luisteren.)
Ook veel daarvan heb ik ooit gemaild naar mijn vrienden, hoewel dat steeds minder werd in de bovenbouw. Ik weet niet precies waarom. (Misschien dacht mijn stomme hoofd dat ik goud in handen had en mensen anders mijn geniale muzikale ideeën zouden stelen! Want dat is ook een terugkerende gedachte in mijn oude bestanden: een obsessie met dingen verborgen houden, niks doorlaten van waar ik aan werk, want misschien wordt het gestolen!)
Hoe dan ook, dit is het laatste dat ik ooit heb doorgestuurd (op de middelbare school). Het is letterlijk een improvisatie, achter mijn iMac, zowel qua tekst als melodie. En ik heb geen idee wat ik zing, en wat voor raar accent ik opzet, maar sommige stukjes klinken nog best leuk.
<audio controls>
<source src="/uploads/2021/06/MOon-mixdown1.mp3" />
</audio>
Dit is trouwens ook een herinnering aan mezelf dat mensen heel slecht zijn in geleidelijke verandering inschatten.
Ik ben regelmatig behoorlijk geïrriteerd over mijn stemproblemen, het feit dat ik altijd last heb van mijn lichaam (en mijn keel/stem), dat ik op sommige dagen liedjes wil opnemen maar gewoon geen noot kan zingen.
Maar als je dit fragment terugluistert, hoor je mijn stem kraken aan alle kanten, heb ik moeite met hoge noten (die ik nu vrij makkelijk kan zingen), en klinkt het allemaal niet geweldig. Dit was ~8 jaar geleden! In die tijd ben ik dus toch, blijkbaar, stapje voor stapje, gigantisch verbeterd qua zang. Maar ik had het niet door, omdat het zo geleidelijk ging.
Toentertijd dacht ik dat dit het waard was om aan al mijn vrienden te laten horen xD Misschien dacht ik wel dat ik het toppunt van zangtalent had bereikt.
Maar, bijvoorbeeld, onderstaande heb ik blijkbaar drie jaar geleden uit de losse pols opgenomen ’s avonds achter mijn laptop. (Nadat ik die dag een oud-klasgenote had geïnterviewd en daar een goed gevoel aan had overgehouden. Dat herinner ik dan wel weer.)
<audio controls>
<source src="/uploads/2021/06/Own-Song-Morgen-zijn-we-allemaal.mp3" />
</audio>
En—dit wordt onderhand een patroon—dit frustreert me eindeloos. Ik vind het echt een heel goed nummer. Waarom moest ik zo lang wachten voordat ik muziek kon gaan opnemen? Waarom moest ik eerst twintig jaar wegzwoegen in een mislukt schoolsysteem, als ik zonder moeite dit soort nummers eruit kan pompen als ik eventjes een vrije dag heb? WAAROM!?
Vroeger stelde ik veel vragen
In dat artikel “Oude spullen terugvinden” liet ik zien dat ik Disney doodleuk had gemaild om informatie, en dat ze vervolgens allemaal boeken vol met jaarcijfers en marketingbeloftes naar ons huis hadden gestuurd.
Dat was blijkbaar een dingetje voor mij.
Want ik vond dus ook een mailtje terug … uit 2014 (ik was toen 16) waarin ik van een grote Engelse theaterorganisatie het volledige script + informatie + licentieovereenkomst ontving voor het opvoeren van “Peter Pan The British Musical”.
Ik kan mijn eigen mailtje niet meer vinden. Maar waarschijnlijk had ik (in het Engels) gevraagd om het script/de bladmuziek aan de makers van de musical, en toen kreeg ik die, maar alleen omdat zij dachten dat ik het wilde opvoeren :p
Ze hadden zelfs een stuk van het Nederlandse (vertaalde) script erbij gedaan, dus blijkbaar had ik ook duidelijk gemaakt dat ik daar vandaan kwam. (Ik ben nu echt héél benieuwd naar het originele mailtje, maar die is nergens te bekennen in mijn bestanden.)
Wat leren we hiervan? Als je iets wilt krijgen, moet je gewoon een net mailtje sturen naar een of ander hooggeplaatst persoon, en wie weet heb je geluk.
Een anekdote
Ik vond ook een reeks mailtjes en chats terug tussen mij en de muziekdocente van iemand die ik leuk vond :p
Ik had met haar afgesproken om samen een uitvoering te doen bij de muziekavond van haar muziekschool. Ik kon zingen (hoewel de kwaliteit daarvan achteraf dus in twijfel kan worden getrokken) en gitaarspelen, zij piano, en een vriendin van haar—eh—vast ook iets belangrijks.
Hoe dan ook, het lijkt me duidelijk dat ik dit alleen deed omdat ik haar leuk vond. Maar zij namen het heel serieus, en ik moest uiteindelijk vechten om een popliedje gedaan te krijgen (dat ik kon spelen/zingen, want noten lezen is bepaald niet mijn sterkste kant). Dat lukte.
Maar zij woonde helemaal aan de andere kant van Eindhoven. En ik mocht van mijn ouders daar niet naartoe fietsen (in de dagen dat het snel donker werd). Dus toen ging het hele feestje op het laatste moment niet door.
Waar ik nog steeds een beetje boos over ben. Want ik wilde echt graag met haar hiervoor repeteren, en het liedje dat we kozen was echt goed (“Stubborn Love ~ The Lumineers”), en wie weet was er iets moois uitgekomen. Maar mijn ouders blokkeerden alles, zonder (in mijn ogen) goede reden.
Maar toen maakte ik de extra fout dat ik probeerde “volwassen” te zijn. In plaats van de situatie uit te leggen, nam ik alle schuld op me en bood excuses aan voor alles. Met heel veel boze mensen als gevolg, want die dachten dat ik gewoon lui was en op het laatste moment alles had gecanceld.
Wat is de les? Vertel gewoon de waarheid. Er is niks “volwassen” aan liegen of de schuld bij jezelf te leggen, terwijl die bij anderen ligt. En als je een kans hebt iets samen te doen met iemand die je leuk vindt, vecht er dan voor (met alles wat je hebt) om dat door te laten gaan! :p
Waar het op neerkomt
Eigenlijk ben ik vooral verdrietig dat ik niet een veel langer artikel kan maken over de bestanden die ik terugvind. (Of meerdere artikelen.)
Over al mijn apparaten verspreid, over een periode van 10+ jaar, is er gewoon bar weinig interessants dat ik kan delen (dat niet al is gedeeld in de vorm van een professioneel project, zoals een van de prentenboeken die ik heb gemaakt). En nog minder persoonlijks.
Het is allemaal school, school, school, administratie, belastingen, school, school, gefaalde projecten, gefaalde projecten.
Mijn laptop is half leeg. Mijn tekentablet is nog veel leger. Mijn mobiel heeft zichzelf laatst gecrasht, dus die is geforceerd 100% leeggeraakt, maar daarbij ben ik eigenlijk ook niks kwijtgeraakt. En ik heb met mijn grote schoonmaak al mijn online accounts gesloten, behalve twee, dus daar staat ook bijna niets meer.
Als je al het schoolwerk weghaalt, is dat een behoorlijk lege, betekenisloze jeugd. Meer dan tien jaar zwoegen, maar de dingen die je hebt gemaakt waren alleen belangrijk omdat een docent zei dat het belangrijk was, of omdat er een willekeurig cijfer aan verbonden werd voor een zinloos diploma.
Niet omdat ze écht waarde hadden. Niet omdat je er iets van leerde. Niet omdat je er blij van werd, of enthousiast, of wat dan ook.
Het is gewoon een verplicht zwart gat dat garandeert dat iedereens jeugd wordt verspild en omgezet in iets kuts.
Ik heb gezocht. Ik heb echt alles doorgepluisd tijdens het opruimen, en opnieuw voor het schrijven van dit artikel. Maar er is niks meer om te delen.
Dus hier is een nieuw doel voor 2021 (en daarna), om al die gefaalde doelen als “maak alle projecten af” te vervangen: een harde schijf vol foto’s, of gesprekken, of ideeën, of projecten die wél waardevol zijn en wél persoonlijk. Die bewaard moeten worden. Die stuk voor stuk nog zo’n artikel vol anekdotes kunnen opleveren. En alles wat met school te maken heeft voorgoed verbannen, want een positieve invloed gaat het nooit hebben.
En toch. In een mail naar mijn mentor, verstuurd een maand voor de centrale examens, eindig ik met deze zin:
“Als ik tot in de eeuwigheid met deze mensen de 6e kon blijven doen, zou ik dat perfect vinden, maar jammer genoeg willen alle andere mensen aan hun toekomst werken, en ik heb die drang totaal niet meer.”