Ik heb Cambridge gedaan op de middelbare school. Net zoals vele andere keuzes rond die tijd (zoals dat ik drie profielen tegelijk heb gedaan of een tijd lang alleen lelijke zwarte shirts droeg), heb ik achteraf geen idee waarom ik het koos.
Waarschijnlijk een beetje druk van mijn ouders, een beetje “Engels is belangrijk, misschien is het goed voor mijn toekomst?”, en een beetje “hé, mensen die ik leuk/aardig vind gaan het ook doen”.
Hoe dan ook, ik heb 2,5 jaar netjes de naschoolse lessen bezocht en ben meegegaan met de excursie naar Dublin.
En toen kwam het eindexamen.
Kijk, als ik op school was, dan zat ik er vooral voor de vorm. Het interesseerde me allemaal niks. Ik ging vooral om te kletsen met anderen, spelletjes te spelen, en tijdens de lessen te doodlen in mijn schriften en nieuwe ideeën te bedenken. (Oh ja, en natuurlijk omdat het verplicht was.)
Dus waar veel van mijn Cambridge-genoten netjes, met enige regelmaat, de oefeningen deden en zich voorbereidden op het examen … had ik dat allemaal niet gedaan.
Dus laten we het examen er eens bijpakken. Het is een flinke gebeurtenis die je hele dag in beslag neemt, op locatie, met een paar grote onderdelen.
Eerste stap: “Use of English”. Je krijgt allerlei bijzondere zinnen en je moet het juiste woord (of de juiste vervoeging) invullen. Prima, ik werk dagelijks in het Engels (voor mijn programmeerwerk), dat gaat wel.
Tweede stap: “Listening”. Je hoort allerlei verhaaltjes via een grote speaker in de ruimte en moet daarover vragen beantwoorden. Altijd een beetje paniekerig, want die mensen zijn nooit goed te verstaan, en het zijn altijd strikvragen, en je zult net zien dat het meisje voor jou begint te kuchen tijdens het belangrijkste deel.
(Ze moeten dit eigenlijk via oortjes of koptelefoons doen. Maar ja, dan heb je natuurlijk de kans dat men spiekt of overlegt met elkaar. Tegelijkertijd kan je natuurlijk niet overleggen via die koptelefoons zonder dat de surveillanten je horen. Tenzij je kunt buikfluisteren.)
Maar goed, dat ging ook prima.
Derde stap: “Reading.” Je leest een paar verhaaltjes en beantwoordt standaardvragen. Niet zoveel anders dan een simpele Engelstoets op de middelbare, dus ging ook lekker. (Geen idee waarom ze het in deze vorm in het examen stoppen, het stelt echt weinig voor.)
En toen kwam de vierde stap: “Writing”
Op de pagina werden enkele korte verhaaltjes gegeven. Denk aan: een advertentie, het begin van een brief, een krantenartikel.
Bij elk stuk was de opdracht “maak het af” of “schrijf een reactie hierop”. Je moest twee hiervan kiezen, maar je mocht helemaal zelf beslissen welke.
En daaronder stond een lijst (boek)titels. Hiervan hoefde je er maar één te kiezen en je moest een soort samenvatting of recensie schrijven. Dus mijn hoofd dacht: “Oh, minder werk! Ik schrijf al jarenlang verhalen! Ik kies een titel die leuk klinkt en verzin er een verhaaltje bij.”
Dus ik kies er een en begin te schrijven. En ik schrijf. En ik schrijf. Mijn hoofd verzint een hele roman bij die ene titel, die het vervolgens samenvat én recenseert in diezelfde paar pagina’s vloeiend, oogstrelend Engels.
Ik ben trots op mezelf!
Ik loop de zaal uit, ontmoet de rest, en iemand zegt: “Dit was echt makkelijk, hè? Gewoon reageren op een paar stukjes, ik was klaar binnen twee pagina’s. Een halfuurtje.” De rest beaamt dit en begint aan de lunch.
Ik denk: hmm, ik heb verkeerd gekozen. Ach ja.
Dan komt de rest van de groep aanlopen. “Poeh, ik had wel moeite hoor om dat boek dat ik had gelezen goed samen te vatten.”
Het boek … dat ze had gelezen … vantevoren … het is dus een bestaand boek … _het waren dus bestaande boektitel_s …
Ah, fuck.
De bedoeling was dat je een hele hoop bestaande, bekende boeken vantevoren kon lezen. Op het examen kozen ze er 5-10 waarover je dan bepaalde vragen of opdrachten kon beantwoorden.
Ik had, met mijn stomme hoofd, besloten dat je ter plekke een heel boek moest verzinnen afgaande op een titel xD
Ik kon wel door de grond zakken. Volgens mij heb ik dit nooit tegen iemand gezegd, en dat is toch bijzonder, want ik ben niet iemand die zich echt schaamt voor dingen. (Ik zie liever de grappige kant en maak er een leuk verhaal van.)
De resultaten komen terug … en ik heb een A (of zelfs A+) voor alle onderdelen, maar een dikke vette F voor writing :p
Wat moet die corrector hebben gedacht? Een heel lulverhaal van vijf pagina’s dat totáál niet aansluit bij hoe het boek daadwerkelijk gaat? Van een leerling die verder overal geweldig op scroot? Ik hoop dat ik ze even aan het twijfelen heb gebracht en dat boek erbij heb laten pakken.
Ach ja, gemiddeld een B, toch met een behoorlijk cijfer Cambridge goed afgesloten. Maar het had een veel beter diploma kunnen zijn als ik niet die achterlijke fout had gemaakt.
Het is het nadeel van een creatief brein hebben. Zeker 10% van de opgaves die ik kreeg vanuit school wist ik verkeerd te interpreteren. En ik weet dus dat ik niet de enige ben: veel kunstenaars hebben hetzelfde. Terwijl alle andere klasgenoten direct begrepen wat werd bedoeld, zat mijn hoofd altijd nog bij de vijf verschillende manieren waarop je een toetsvraag kon opvatten.
Dit vond ik een hilarische anekdote die ik even wilde delen.
Voor de oplettenden … ja, er is natuurlijk nog een vijfde onderdeel: “Speaking” Maar dat was een apart examen, enkele weken daarvoor, op afspraak. En dat ging hopeloos voor mij, want ik heb al sinds de tweede klas van de middelbare best wel grote stemproblemen. En, ik zal het nog eens zeggen, ik zat er vooral voor de vorm. Dus er kon ook geen interessant en mooi gesprek ontstaan tussen mij en de interviewer.
Maar uiteindelijk had ik er net een C uitgesleept. Het hielp ook niet dat de persoon waarmee ik een paar vormde—je zit altijd met z’n tweeën en moet dan samen een gesprek gaande houden—uiteindelijk de ENIGE was uit ons hele leerjaar die zakte voor het examen. Verder een heel aardig persoon, hoor, maar zij had ook geen zin erin. Dus daar zaten we dan met ons “oral exam” :p