Laatst werd besloten dat het huis moest worden opgeruimd, met als gevolg dat tientallen dozen vol met onze oude spullen naar beneden werden gehaald om te worden uitgezocht.
Ik heb eigenlijk altijd redelijk minimalistisch geleefd, dus in mijn geval was mijn hele leven terug te brengen tot drie dozen, voornamelijk gevuld met spullen van de middelbare school en de universiteit.
Ten eerste wil ik even benadrukken hoe zielig dat is. Mijn hele jeugd, twintig jaar keihard werken, en deze dozen zijn het bewijs dat school eigenlijk je hele jeugd omvat en al je tijd opneemt. Van de 100 papieren, waren er 99 proefwerken en aantekeningen, en eentje was iets niet-school-gerelateerds (zoals een eigen project, of een kaartje van iemand, of iets dergelijks).
Maar ten tweede wil ik laten zien wat voor rare en grappige dingen je dan terugvindt! Dus laten we snel beginnen met de anekdotes.
Het Beste Idee van ANW
Deze gigantische mindmap vond ik terug. (Op de foto lijkt het misschien minder, maar het is volgens mij een A1 formaat papier?)
Waarvoor was dit? “Het Beste Idee van ANW”, 5e klas, middelbare school.
ANW staat voor Algemene Natuurwetenschappen en was, zoals te verwachten, een vak dat elke week praatte over algemene dingen die iedereen zou moeten weten. Eén keer deden we onverwacht een soort missie “hoe overleef je in een woestijn?” Een andere keer ging het over algemene onderzoeksmethoden, hoe je iets kunt “bewijzen” of juist “ontkrachten”.
De docente die we hadden is, nog steeds, één van de beste die ik ooit heb gehad.
En zij deed al jaren een soort parodie op “Het Beste Idee van Nederland”. (Maar dan met een betere titel, want deze rijmt tenminste.)
In ons jaar was het doel “vind iets uit om mensen met diabetes te helpen”. Dat was het. Vervolgens kreeg je een paar maanden om, met je groepje van drie, iets te bedenken, maken, en vervolgens presenteren.
Het enige probleem? Ik en iemand anders hadden tegelijkertijd een project dat al onze tijd innam, genaamd het Aischylosproject. Hiervoor kregen we vrijstelling van school tijdens een bepaalde periode, omdat we letterlijk een week lang door Nederland reisden om optredens te doen.
Dus ons derde groepslid moest praktisch het hele project in z’n eentje doen :p
En dan, op een zonnige vrijdagmiddag, worden wij naar een stoffige zaal geroepen voor de resultaten en de prijsuitreiking. We komen daarheen met het idee “nog even dertig minuten staan en klappen, dan mogen we naar huis en vakantie houden”. Ik had nauwelijks een idee wat we nou eigenlijk hadden “uitgevonden”.
En toen hoorde ik mijn naam. En die van mijn groepsgenoten. We waren derde geworden.
Je hebt geen idee hoe blij een puber wordt van een onverwachte chocoladereep en geldprijs :p Beetje jammer dat we daarna nog op de foto moesten en andere dingen moesten regelen, en dat diezelfde foto’s nooit online zijn gekomen of iets, maar toch. Goede herinneringen.
Talent heeft nergens iets mee te maken
Ik ben niet iemand die erg zeker is van zichzelf, maar ik durf toch te zeggen dat schrijven (en lezen) vaardigheden zijn die ik redelijk onder de knie heb.
(Gezien de meerdere blogs die ik bijhoud, zelf uitgegeven prentenboeken, mijn boekrecensies die veel worden bezocht, enzovoort.)
En als je iets kan, zeggen mensen maar al te graag dat je er “talent” voor hebt, en zoveel geluk hebt dat je het goed kan en dat je er aanleg voor hebt!
Boekverslagen
Nou, nee. Sta mij toe een boekverslag van de middelbare school te tonen:
Zie jij wat ik zie? Bij de vraag “wat is het genre?” heb ik doodleuk opgeschreven “Probleem”.
Voor de duidelijkheid: ALLE VERHALEN HEBBEN EEN PROBLEEM. Het is geen genre xD
Ik had net zo goed kunnen opschrijven “Genre? Verhaallijn” of “Genre? Personages”
En diezelfde persoon—ik dus—is nu een schrijver.
Werkstukken
Visueel ontwerpen en vormgeven is een andere vaardigheid die ik bezig. (Want ja, prentenboeken zijn natuurlijk 50% schrijven, en 50% tekenen.)
En ook dat is geen “talent”, of “oog voor detail”, of “aangeboren vaardigheid”. Ik toon u de eerste pagina van mijn werkstuk over de zwartvoetkat:
Zelfs al was de foto scherp geweest, je had de tekst niet kunnen lezen :p
Herhaal na mij: GEEN TEKST OVER PLAATJES PLAATSEN. Tenzij je moeite doet om deze mooi met elkaar te verweven, door bijvoorbeeld het plaatje een beetje donker/blurry te maken, of een mooie overgang toe te voegen.
En hoe denk je dat ik dit soort regels heb geleerd? Waarom denk je dat ik het nu niet meer verkeerd doe? Juist ja: omdat ik het toen, op de middelbare school, wél meerdere keren fout heb gedaan en daar flinke kritiek op kreeg.
Het onverklaarbare punt
Maar daarmee komen we wel bij een pijnpuntje van school. Hieronder zal ik een paar foto’s geven, maar dit patroon zat eigenlijk in alle dingen die ik terugvond: de docent zegt helemaal prima! en geeft geen feedback (of zet geen rode strepen) … maar toch krijg je geen tien?!
Dit gebeurt zelfs op de universiteit! Dan lever je een verslag in, je feedback is alleen maar “alles in orde, alles goed uitgeschreven, geen minpunten gevonden” … en dan krijg je een 5,5!? (Dit is echt gebeurd. Op een studie wiskunde. Geen fout maken en toch randje onvoldoende scoren.)
Waarom gebeurt dit? Wat moet je doen om wél een hoger cijfer te halen?
“Mooi werkstuk! Geen fout te ontdekken en alle vragen goed beantwoord. Ik wilde een 7 geven, maar toen zag ik tot mijn verbazing dat je een heel BOEK had geschreven over dit onderwerp! En toen vond ik de CD waarin je zingt wat voor geweldige leraar ik ben en hoe scheikunde je leven heeft verbeterd! Nou, toen werd het wel een 8,5 hoor!”
Dus let goed op.
Ach ja, uiteindelijk zijn cijfers én school toch betekenisloos, we moeten door.
Gelukkig kreeg ik het ook voor elkaar om een pijnpuntje bij de docenten te creëeren door het netjes insteken van al mijn projecten:
Een enerverend leven
Dit is een “betoog” dat ik terugvond in mijn Nederlands schrift. Niet alleen laat het wederom zien dat je niet wordt geboren als schrijver, het wekt ook de indruk dat ik ongelofelijk spannende weekeindes beleefde als 11-jarige.
Ook vond ik in de doos al mijn excursies terug. Ik ben natuurlijk naar Rome geweest (de buitenlandse excursie van de bovenbouw), maar ik heb óók een weekje in Dublin gezeten voor Cambridge. Ik heb dus meegedaan aan dat Aischylosproject, waarmee ik vrijstelling kreeg van een half jaar school.
Ik heb in groep 8 meegedaan aan de “Pluskukelclub”, wat neerkwam op “hé, deze kinderen vervelen zich rot op de basisschool, stuur ze naar een middelbare school in de buurt en geef ze moeilijke opdrachten om te doen!” Maar ja, het betekende wel elke week vrijstelling van school, dus tja.
Ook heb ik meerdere keren meegedaan met de Wiskunde Olympiade, en ben de laatste keer zelfs tot de tweede ronde gekomen. Want ja, middagje vrij van school.
Ook vond ik meerdere brieven waarin ik letterlijk vrijstelling vroeg (vanwege Open Dagen, of projecten, of wat dan ook) en het vervolgens kreeg.
Wacht. Ik begin een patroon te ontdekken …
Deze dozen waren eigenlijk een opsomming van het patroon “Tiamo probeert zoveel mogelijk vrijstelling voor school te krijgen” xD (Het wordt dadelijk zelfs nog erger.)
It looks a bit silly
Eerste jaar universiteit. Het hele leerjaar krijgt een groot modelleerproject en we krijgen het voor elkaar om twee losse vriendengroepjes met elkaar te mengen voor dit project.
Dit was zo’n succes, dat deze groep nu nog steeds mijn vriendengroep is 🙂 Sterker nog, onze supervisor op dit project bleef maar de feedback geven “well, it just looks a bit silly”, wat uiteindelijk de naam van onze groep is geworden. (Onze spellenavonden heten iLabs-avondjes.)
Maar het leukste waren de laatste twee pagina’s van het project.
Eerst komt een mooie tekening (waarin ik, wederom, urenlang oefende met vormgeving en hoe ik dit mooier kon maken) van ons model, met daaroverheen een hoop feedback/kritiek van die supervisor.
Let op de wisseling tussen Engels en Nederlands! Linksboven staat bijvoorbeeld “aantal cliënten”, rechtsboven “aantal gehandicapten”, maar daaromheen staan weer dingen in het Engels.
Let hier goed op! (Het hele verslag was in het Engels.)
Want nu komt de pagina daarna:
Stick to one language yourself! Otherwise, it just looks a bit silly.
Ik wilde gewoon mooie plaatjes
Deze is van héél lang geleden. Ik was als klein kind al geïnteresseerd in verhalen, boeken, films, hoe kunst tot stand kwam, etcetera.
Zodoende heb ik op een blauwe maandag, in ongetwijfeld krakkemikkig Engels, een brutaal mailtje gestuurd naar Disney met de vraag of ze me informatie konden geven.
Zij … eh … interpreteerden dat alsof ik een investeerder was die vroeg naar hun financiele resultaten, vanwege een mogelijke investering van mijn kant. Dus toen kreeg ik meerdere dikke, professionele, afgewerkte boekjes vól met hun cijfers, plannen voor de toekomst, redenen waarom ze een goed bedrijf waren en ik de samenwerking met hen moest aangaan, ga zo maar door.
Hieronder een plaatje van de bijgevoegde brief én een impressie van de boekjes
Ik … ik wilde gewoon een paar mooie plaatjes van Disneyfiguren :/
De nieuwe spelshow: raadt de vraag
Het leukste van oude proefwerken/huiswerkopgaves/projecten terugvinden, is dat je vaak de vragen mist en alleen nog de losse antwoorden hebt.
En dan kom je de raarste dingen tegen.
“Je hebt geen zout-ijs!”
Klinkt als een passief-agressieve belediging tegen iemand die zegt “hmm, ik heb wel zin in een ijsje … maar dan eentje met een zoute smaak.”
Wat kon hier in hemelsnaam de vraag zijn?
(Ik zou willen dat ik meer foto’s had gemaakt hiervan, achteraf gezien waren ze toch heel leuk. Maar ja, na urenlang op de grond zitten en oude dingen teruglezen + opruimen, ben je niet helemaal helder en productief meer :p)
Voor de laatste keer: school is zinloos
Ik heb hier al eerder iets over geschreven, maar nu heb ik definitief al deze oude spullen weggedaan, dus ik grijp deze kans voor een laatste verhaaltje.
Ik heb zelfstudie economie gedaan op de middelbare. (In een vlaag van verstandsverbijstering koos ik drie profielen.)
Wat denk je? Al die mooie economieboekjes zaten nog steeds in het plastic. Ik heb ze nooit geopend, nooit bekeken, nooit iets mee gedaan. En toch heb ik economie gehaald met een zeven.
Niet omdat ik zo “slim” ben, of “goed in economie”, of wat dan ook. Ik ben niet slim, geloof me.
Gewoon omdat het schoolsysteem niet deugt en je met trucjes, samenvattingen, en een goed begrip van hoe het systeem werkt eigenlijk overal kunt komen. Als een 5,5 “voldoende” is, waarom dan alles leren? Waarom niet focussen op datgene dat makkelijk punten scoort en de rest compleet negeren? Waarom inhoud leren, als je ook kunt ontdekken wat voor persoon de docent is en wat voor antwoorden die waarschijnlijk wilt horen?
Wat een onzin is het ook allemaal. En dat dan twintig jaar lang.
Om af te sluiten …
Ik raad alle onschuldige, tedere lezers aan om nu te stoppen met lezen. Want hieronder komen foto’s van wat puberjongens graag in de schriften en agenda’s van anderen tekenen en schrijven. (Ik niet! Maar andere jongens.)
Tja, als mensen seksgrappen gaan maken in de vorm van wiskundige integralen, dan weet je dat je met gasten op het gymnasium te maken hebt.
Ik weet ook niet wat mensen bezielde. Ik liet ze waarschijnlijk doen wat ze wilde, terwijl ik probeerde geen zelfmoordneigingen te krijgen op die zieldodende school. In dat soort situaties zijn hele slechte, ongepaste, bizarre grappen over seks nog altijd te prefereren, denk ik.
Het eindexamen
Overigens zijn die “verplichte examenworkshops” ook een leuk verhaal. We moesten een hele week lang elke dag minstens één examenworkshop doen, wat betekende dat je een paar uur met een docent een specifiek vak besprak en, je raadt het al, voorbereidde op je examen.
Ze waren héél duidelijk: dit is verplicht. Niet inschrijven is spijbelen. Niet komen opdagen is spijbelen. Als je dit niet doet, verhoog je je kans om te zakken enorm!
Ik heb me niet ingeschreven. Ik was school helemaal zat. Ik heb die hele week vrijgenomen waar mogelijk, en anders in de kantine een beetje gekletst met mensen en spelletjes gespeeld (of getafelvoetbald).
Ik heb er nooit iets over gehoord, heb niet geleerd voor de eindexamens, en ben uiteindelijk compleet geruisloos (met een zinloos diploma) van die middelbare school gerold.
En, terugkijkend, is dat eigenlijk het ergste. Niet dat ik heb gespijbeld, instructies genegeerd, niks heb geleerd, en het allemaal wel zag gebeuren. Nee, dat ik geruisloos ben gegaan. Ik had de hele middelbare school herrie moeten schoppen, moeten laten horen hoe slecht en zinloos het systeem was, samen met mijn vrienden/klasgenoten er een knallende afsluiting van moeten maken.
In plaats daarvan ben ik, op de zonnige zomeravond van de examenuitslagen, geruisloos naar binnengelopen en een uur later geruisloos naar buiten. Fiets gepakt, alleen naar huis gefietst, ik kon dat kutdiploma wel verscheuren. Een goede vriendin van mij vroeg nog in het voorbijgaan “jij bent natuurlijk geslaagd, toch Tiamo?” En ik kon alleen een zwak “ja” uitbrengen met een nog zwakker lachje.
Ik mis die mensen. Dat waren aardige mensen, leuke mensen. Ik mis die zomeravond waarin we ineens klaar waren met school, waarin we een soort van volwassen waren geworden, vrijheid hadden gewonnen, elkaar konden omarmen en knuffelen en toosten bij een ondergaande zon. En ik was te doodgeslagen door het onderwijssysteem om mee te doen.
Dus als je zover bent gekomen: als je nog op school zit, laat mensen rotzooi in je schrift schrijven, en ga samen met die mensen rotzooi schoppen. En als je klaar bent? Zwaai het onderwijssysteem gedag en ga iets nuttigs doen met je leven. Na twintig jaar kinderarbeid mag dat wel, toch?
Tiamo out.