Welkom bij het volgende deel in de reeks “dingen die niet de aandacht krijgen die ze verdienen”.
Vandaag wil ik even iets zeggen over de film Mr. Peabody & Sherman.
Wat is er zo bijzonder?
Het is een animatiefilm voor kinderen uit 2014 over, compleet onverwacht, Mr. Peabody en Sherman. Toen ik deze film toevallig zag, was ik al halverwege de middelbare school en eigenlijk bezig met iets anders … maar toch herinner ik me dat de film bleef boeien en dat ik hem uiteindelijk tot het eind heb meegekeken.
Sterker nog, toen ik onlangs nadacht over een visuele stijl voor mijn volgende prentenboek, was de eerste gedachte in mijn hoofd: “hè, was er niet zo’n film jaren geleden die dit en dat deed, en dat zag er wel leuk uit? Dat is eigenlijk perfect voor dit project!”
Als een film zo’n indruk achterlaat, dan moet het wel een hele goede film zijn, toch?
Dus ik heb hem onlangs teruggekeken. Enerzijds omdat ik dus herinnerde hoe goed hij was, anderzijds voor die visuele stijl die ik wilde imiteren.
En ja, het was inderdaad een verrassend goede film.
Toegegeven, het is verre van perfect: zo is hij eigenlijk te kort, op sommige punten cliché, en zijn er een paar grappen die totaal niet landen.
Maar de film is anders dan alle andere animatiefilms, en de dingen die het doet, doet het ook goed.
Waar gaat het over?
Mr. Peabody is een ongelofelijk intelligente hond: kan praten, Nobelprijzen gewonnen, speelt alle sporten en instrumenten, etcetera.
Op een dag vindt hij een jongen en besluit hem te adopteren, omdat het hem doet denken aan hoe alleen (en anders) hij zich voelde tussen de andere honden.
(Het hele concept van een hond die een jongen adopteert voelt eigenlijk geen moment “bijzonder”. Pas toen ik bovenstaande zin schreef twijfelde ik even of dit extra uitleg nodig had.)
Die jongen inspireert hem om zijn grootste uitvinding ooit te maken: de WABAC (Wayback) Machine. Een tijdmachine, dus.
De film begint met Sherman die zijn eerste schooldag heeft en, enigszins voorspelbaar, gepest wordt met het feit dat zijn vader een hond is. Vanaf dat moment loopt alles in het honderd, als hij probeert indruk te maken op zijn pesters door de tijdmachine te laten zien … en van het ene tijdperk in het andere belandt.
Waarom is het zo goed?
Het is fris, het is nieuw, het is iets anders dan alle andere animatiefilms die ik ooit zag. De hele opzet is al bizar: een hyperintelligente hond in de hoofdrol, die een jongen adopteert … én ze hebben een tijdmachine!?
Tijdens de film belanden we in een stuk of vijf verschillende tijdperken van groot historisch belang. Denk aan het Paard van Troje dat voor de poorten klaarstaat, of de Franse Revolutie.
Al die scenes zijn een soort geschiedenisles, actiescènes, komische sketch, en emotioneel moment ineen. De grappen en verwijzingen gaan zó snel dat ik er sowieso nog een hoop heb gemist, maar toch is het altijd goed te volgen.
Daarom had de film langer mogen zijn in mijn ogen: ik had véél meer tijdperken willen bezoeken! Tegelijkertijd, de huidige film is eigenlijk perfect qua tempo en spanningsboog. Het heeft echt geen énkele opvulling.
Zelfs de emotionele spanningsboog, hoewel enigszins voorspelbaar, voelt óók fris aan.
Hoeveel films eindigen met honderden historische figuren in een kring die zeggen “I am a dog, too!”? Hoeveel films laten de grote slechterik op een intelligente, passende, grappige manier verdwijnen? Hoeveel films hebben een verhaallijn in een verhaallijn, een emotionele ontwikkeling in een emotionele ontwikkeling, maar blijven compleet begrijpelijk en logisch?
Conclusie
Oftewel: als je kinderen hebt, laat ze deze film dan eens zien. Zoals ik al zei is het niet perfect, geen meesterwerk dat je wereld gaat opschudden, maar het is wel gewoon goed en anders en intelligent.
Ik vind het héél jammer dat de film het zo slecht heeft gedaan, qua financiële (en kritische) prestaties. Onbegrijpelijk.
Ik heb het als 24-jarige met veel plezier teruggekeken. En ik zou het toejuichen als ze een deel twee zouden maken, met allerlei andere tijdperken. (Daar zit ik meer op te wachten dan de volgende voorspelbare Disneykopie.)
