Vandaag wil ik even héél kort mijn gedachten geven over Als De Dijken Breken. Deze gedachten zijn compleet spoilervrij.
Als De Dijken Breken is een dramaserie, van zes afleveringen, over wat er zou gebeuren als de dijken doorbraken in Nederland en België. Het is, niet geheel verrassend, gemaakt in samenwerking tussen Nederlandse en Vlaamse oproepen.
Onlangs heb ik zelf een jongerenroman geschreven over (onder andere) klimaatverandering, stijging van de zeespiegel en het gevaar van doorbrekende dijken. Vandaar dat ik uiterst geïnteresseerd was in deze serie en hem van begin tot eind met aandacht heb bekeken.
Mijn oordeel?
De serie was … best oké. Prima. Niet saai, ook niet iets waar ik een lang artikel over zou schrijven. Dit komt niet omdat het allemaal middelmatig was, maar vooral doordat er uitschieters waren aan beide kanten: hele goede punten en hele slechte punten.
Wat ging er goed?
Het acteerwerk vond ik, met enkele uitzonderingen, erg goed. Ook de combinatie van Vlaamse en Nederlandse acteurs in dezelfde serie werkte goed en verfrissend, hoewel ik blij was met de Nederlandse ondertiteling bij de Vlaamse stukken :p
Het verhaal was geloofwaardig, evenals de special effects. Op geen enkel moment zag het er goedkoop uit, of nep, of ondermaats. Het voelde alsof dit een hele succesvolle internationele serie had kunnen zijn, wat ik zeker niet bij alle Nederlandse producties kan zeggen.
De keuze om op zes verschillende “families” te focussen, elk met hun eigen problemen en blik op de ramp, was ook een juiste. Het was maar al te makkelijk geweest om in herhaling te vallen en twee groepen te laten zien die eigenlijk nagenoeg hetzelfde conflict hadden, maar dat was niet het geval. Iedereen had een iets andere ontwikkeling, iets andere positie, iets andere emotie. Zo kende de korte serie toch een aantal hele sterke emotionele momenten.
Ook zat er natuurlijk veel spanning en actie in het verhaal, vanzelfsprekend vooral op het moment van de dijkdoorbraak en de uren daarna.
Wat ging er minder goed?
Heel veel gebeurtenissen kwamen vrij … plotseling. Er was geen opbouw, geen reden om te denken dat dit zou gebeuren, en de afronding van verhaallijnen was soms erg snel. Veel “discussies” tussen mensen kwamen keer op keer terug, zonder ergens heen te gaan, zonder voortgang te boeken. En toen aan het einde “poef, afgerond!”
Daardoor zat ik de serie enkele keren met een beetje afwezigheid, misschien zelfs frustratie, te kijken. Het begin is sterk en in hoog tempo, hetzelfde geldt voor het einde, maar het middenstuk is een beetje ingezakt. Het beslaat slechts zes afleveringen, elk van drie kwartier, dus er is geen enkele reden om mij het gevoel te geven dat het verhaal “langzaam” en “uitgerekt” is.
Ook vond ik enkele personages simpelweg dom en onnavolgbaar bij belangrijke beslissingen. Ik kon er wel enigszins inkomen, maar tegelijkertijd was duidelijk dat dit vooral een opzet was om de rest van het verhaal interessanter te maken. Mede daardoor kon ik bijna alles al voorspellen in de laatste paar afleveringen.
Als laatste eindigen heel veel scenes simpelweg met iemand die … stopt met praten of wegloopt. Dat was een beetje flauw. Het kan best gebeuren, zekers als iemands karakter betekent dat diegene niet veel praat, maar om elke scene op die manier te laten eindigen?
Dus?
Tja, ik vind het jammer dat ik eigenlijk niks nieuws heb geleerd over dijken en overstroming van deze serie, maar desondanks was het een prima dramaserie om eventjes te aanschouwen. (In ieder geval leuker dan een decennia-oude documentaire over de watersnoodramp.)
Daarnaast weet ik dat ik nogal zeurderig kan zijn over de minpunten hierboven, dat ik verhalen dikwijls met een iets te “logische” of “sobere” blik aanschouw, zonder helemaal in de emotie van het moment te komen.
Dus ja, prima serie, kort en een beetje krachtig, redelijk wat actie en bijzondere momenten. Goede kwaliteit voor iets van eigen bodem. Geef het een kans als het je iets lijkt. Of als je ook ineens (tijdelijke) bovenmatige interesse ontwikkelt in dijken en waterstromen.
