Ik heb 6 jaar lang regelmatig naar mijn universiteit gefietst (de TU/e). De eerste paar jaar zo goed als elke dag heen en weer (soms zelfs twee keer als ik ’s avonds iets had), daarna minder regelmatig (zeker toen ik een jaartje weg was van de studie kwam ik er alleen om dingen te regelen of af te spreken met vrienden).
En ik kan mij geen enkele periode herinneren van langer dan een week waarin ik gewoon de normale route kon fietsen.
Een deel van de weg lag open, de halve binnenstad was afgezet, de fietstunnel kreeg een nieuwe muurtekening, de stoplichten deden het niet, ineens moesten er auto’s over het fietspad (want de normale weg was, je raadt het al, opengebroken), vanwege een festival in de stad werden we omgeleid, het gaat zo maar door.
Inmiddels ken ik een stuk of 10 verschillende routes naar de universiteit, de een nog langer dan de ander, en ik weet nog steeds niet waar al die omleidingen goed voor waren. De binnenstad is niet significant veranderd. De belangrijkste aanpassingen die ze zouden doen hebben ze nog steeds niet gedaan. (Ze hebben een een autobaan weggehaald om deze samen te voegen met het fietspad. Eindelijk iets goeds voor fietsers! Maar … eh … we zijn nu een paar jaar verder en er staan nog steeds gewoon een stel hekken om de fietsers om te leiden.)
Als ik de normale route fiets is het al driekwartier, met al die omwegen werd het niet leuker. En al helemaal niet als ik een belangrijk tentamen had (of aan de late kant was), en ik wéér onverwacht niet bij de universiteit kon komen! Inmiddels heb ik de gewoonte om, als ik naar de universiteit moet fietsen, eerst even de wegeninformatie van Eindhoven te checken om zeker te weten dat ik niet dadelijk weer aan halfuur door een ander deel van de stad moet racen.
Het is al helemaal bijzonder dat ze, na die eindeloze projecten waarbij ze wegen openbreken en veranderen, nog steeds niet hebben geleerd hoe je duidelijk omleidingen neerzet.
Ik heb een half jaar elke dag een supergevaarlijke maneouvre moeten maken in het verkeer, omdat er gewoon géén pad of verkeerslicht was voor mijn route, maar de omleiding niks anders toestond. (Om een idee te geven: een kruispunt met vier wegen, ik kom vanaf de verkeerde kant aanfietsen en moet schuin oversteken, terwijl het stoplicht dat normaal gesproken voor de andere kant bedoeld is wordt geblokkeerd door een stel hekken.)
Of wat denk je van die keer dat ik een spellenmiddag had met mijn vrienden op de universiteit, en een half uur te laat kwam omdat ik twee keer de verkeerde omleiding had gepakt. Op een gegeven moment kwam ik borden tegen met “route 11” en “route 29”, en dan weet je dat je verloren bent, zeker als je eigenlijk “route 4” aan het volgen was.
Of wat dacht je van de pijlen op die borden! Soms wijzen ze naar voren om aan te geven “hier rechtdoor”, soms wijzen ze naar voren om aan te geven “je moet bij het volgende punt zijn”, en soms weet je niet eens of ze naar voren wijzen of naar boven (als je een heuvel opmoet of iets dergelijks). De ene keer betekent een pijl naar rechts dat je meteen rechts moet gaan, de andere keer betekent het dat je bij de volgende afslag naar rechts moet, en heel soms ligt je bestemming aan de rechterkant.
Ergens is het een wonder dat ik meestal, binnen een uur, heelhuids, op de juiste plek en de juiste tijd op de universiteit ben gekomen. Vergeet uitdagende stof—de fietsroute naar de TU/e is de echte uitdaging!
Het leukste is nog dat ze ergens een keer zo’n fietspaal langs de weg hebben gezet, die bijhoudt hoe warm het is, hoe laat het is, en hoeveel fietsers er die dag al zijn langsgekomen. Dat ding heeft één maand gewerkt, totdat deze óók de geest gaf. In al die jaren is deze paal op en af in werking geweest, vaker niet dan wel, totdat ze het volgens mij gewoon hebben opgegeven.
(Wat mij erg doet twijfelen aan de informaticavaardigheden van de overheid, als ze niet eens een simpele fietspaal met vier functies werkend kunnen houden, maar goed.)
Mocht je binnenkort aan de TU/e beginnen en vanuit de richting Waalre komen, gij zijt gewaarschuwd! (Althans, als ze ooit weer fysiek mensen op de campus gaan toestaan.) En anders ben ik nu even mijn frustratie kwijt.
P.S. Dit artikel was eigenlijk geschreven toen ik nog op de universiteit zat, maar ik was het (net zoals andere artikelen onlangs) vergeten te publiceren. Dus bij deze!