Alle cijfers zijn officieël ingevoerd, alle vakken zijn gehaald, ik heb mijn studie Technische Wiskunde afgerond!
Mijn diploma is officieel aangevraagd en er is geen enkele reden waarom ze hem 31 Augustus (tijdens de examenzitting) zullen afwijzen. Ze hebben enkele maanden geleden mijn vakkenpakket expliciet goedgekeurd en ik heb alle vakken met ruime cijfers gehaald, dus ik ga er even vanuit dat hij binnen is. (Hoe het diploma daadwerkelijk binnen komt hier—ik heb geen idee. Sturen ze het op met de post? Moet ik hem afhalen bij de balie?)
Reguliere lezers van dit blog weten inmiddels wel dat ik een ongelofelijke hekel had aan mijn studie en naar mijn idee zes jaar van mijn leven heb verspild.
Toch kon ik het niet laten om even een bericht te schrijven over het halen van mijn diploma. (En mijn LinkedIn aan te passen.)
Het heeft namelijk een aantal onbetwistbare voordelen:
- Ik ben nu officieel een Wiskundig Ingenieur. Ik kan mezelf “universitair opgeleid” noemen, of een professionele wiskundige, of een expert in de toegepaste wiskunde.
- Ik heb de afgelopen jaren regelmatig aanbiedingen gekregen voor banen (meestal binnen de ICT) op basis van deze studie, en nu ik hem heb afgerond met goede cijfers zullen die aanbiedingen vast toenemen.
- Als ik mezelf nu voorstel aan mensen kan ik indruk op ze maken en denken ze meteen dat ik superslim ben. (“Dus, wat voor werk doe je eigenlijk?” *haalt nonchalant een hand door het haar* “Ik ben … een toegepast wiskundige.”)
- Een groot deel van mijn studieschuld zal worden kwijtgescholden.
- Ik hoef nooit meer terug naar het verschrikkelijke onderwijssysteem en kan nu volle bak dingen doen die ik wél leuk en nuttig vind.
En zulke voordelen veranderen toch eigenlijk je hele leven. Ik heb mijn hele leven lang—toch zo’n 23 jaar—in het onderwijssysteem vastgezeten. Ik heb meer dan fulltime gewerkt aan dingen omdat school zei dat het moest, terwijl ik steeds hoorde dat ik een carrière moest maken en verstandige keuzes moest maken om mijn eigen inkomen te regelen.
Voor het allereerst in mijn hele leven valt dit hele systeem weg. Ineens hoef ik niet meer om 12 uur ’s nachts aan mijn eigen projecten te werken, ik heb de hele dag. Ineens hoef ik niet meer al mijn harde werk gratis te doen, maar kan ik daadwerkelijke betaalde projecten oppakken. Ineens heb ik een diploma dat in de ogen van andere mensen om onverklaarbare redenen zeer waardevol is. Eindelijk kan ik me ontwikkelen, maar ook eindelijk komen er verantwoordelijkheden.
Dat is best even schakelen.
Ik heb de afgelopen weken vooral heel veel uitgerust. Slaap ingehaald, mijn gezondheid bijgewerkt, slechte gewoontes afgeleerd die nodig waren om de studie af te ronden.
Inmiddels ben ik weer op krachten, maar is het moeilijk om te kiezen wat ik moet doen. Ik heb zoveel dingen die ik jarenlang heb uitgesteld, dat de mogelijkheden nu overweldigend zijn. Een aantal projecten zijn inmiddels in mijn geheugen gegraveerd onder de categorie “ooit een keer doen als ik eindelijk tijd heb”, en het is moeilijk om die projecten uit dat vakje in mijn hersenen te halen, en daadwerkelijk uit te gaan voeren. Door zo vaak aan iets te denken, houdt je jezelf voor de gek, en denkt je hoofd dat je het allang hebt gedaan.
Daarnaast wordt het ook ineens iets serieuzer. Eerst kon ik nog denken “ik ben nog aan het studeren, geld verdienen kan later wel” Nu moet ik toch binnen de kortste keren iets van richting aan mijn carrière geven. En dan vooral een iets meer commerciële richting dan mijn huidige navigatie aangeeft (met bijna twintig experimentele projecten die ik het afgelopen jaar heb gemaakt en daadwerkelijk afgerond en gepubliceerd).
Mijn huidige gedachten gaan naar projecten zoals “mijn eerste musical opnemen en die andere musical schrijven!”
Of ze gaan naar spelideeën die een mix zijn tussen bordspellen en computerspellen, meestal coöperatieve multiplayer spellen voor de hele familie.
En de allersterkste drang gaat naar het opnemen van mijn eigen muziek. Ik ben, stiekem, eigenlijk een muzikant, maar dat zou je nooit denken als je mijn werk ziet, omdat ik bijna nooit muziek opneem. Waarom niet? Omdat ik het goed wil doen. Mijn lat ligt het allerhoogst bij muziek, zeker omdat ik denk dat de liedjes die ik heb geschreven zeer goed zijn en zo’n goede opname verdienen. En tja, als je de hele dag met een studie bezig bent geweest die je haat, dan ga je niet de meest gevoelige gitaarpartijen meer spelen.
Allemaal dingen die 0,0001% kans hebben om mij daadwerkelijk een inkomen te geven. (Serieus, musicalproducenten hebben niet eens een knop of emailadres op de website waarop je musicals kunt aanbieden. Je moet al in het netwerk zitten en een bekende schrijver zijn om zulk nieuw werk aan de man te krijgen.)
Dus dit is enerzijds een nieuwsbericht (ik heb mijn diploma, ik ben officieël een wiskundige, ik hoef nooit meer te studeren!) en anderzijds een twijfelbericht (ik heb zo hard geen idee welke carrièrerichting ik nu moet inslaan—mijn passie achterna of iets met meer (financiële) zekerheid?).
Doe met die informatie wat je wilt. Als je mij chips wilt sturen als cadeautje voor het halen van mijn studie, ga vooral je gang. Als jij denkt te weten wat ik moet kiezen—misschien denk je “nee Tiamo, jouw musicals zijn echt superslecht, ga vooral meer spellen maken”—laat het ook maar horen. Tot die tijd heb ik nog een aantal lopende projecten die ik kan afronden, deels vanuit opdrachtgevers.
En als ik eenmaal iets heb besloten, en weer iets gaafs heb gemaakt, dan zie je het vanzelf op dit blog verschijnen 🙂