Welkom bij deel twee in mijn reeks “dingen die niet de aandacht krijgen die ze verdienen”.
Deze keer wil ik een film aanprijzen die ik erg goed vond: “Master and Commander: Far side of the World”
Ik snap niet waarom deze film zo onbekend is en niet duizend prijzen heeft gewonnen. (Oké, het heeft wel degelijk een Oscar gewonnen en heeft online goede ratings, maar het is niet genoeg!)
Het idee van de film is simpel: je zit op een schip tijdens de Napoleontische Oorlogen (dit hoef je niet te onthouden of begrijpen), terwijl ze proberen om te overleven en de tegenstander op te sporen. Dat is het.
Maar het is zoveel meer. Je volgt de kapitein en de dokter tijdens deze reis, die beste vrienden zijn maar tevens lijnrecht tegenover elkaar staan. De kapitein heeft natuurlijk als taak om het schip te leiden en deze oorlog te winnen, de dokter wil niks weten van al dat schipgedoe en wil mensen en diersoorten redden.
Dit is op zichzelf al genoeg om de film te zien. De manier waarop de karakters worden gespeeld, het wederzijdse respect tussen de kapitein en de dokter, hun discussies, allemaal perfect. Ik zou haast willen zeggen: eindelijk een film met mannelijke personages met sterke karakters die niet alles oplossen door te vechten.
Ondertussen volg je nog enkele karakters, zoals een jonge commandant die moeite heeft de orde te bewaren en respect te verwerven van zijn groep. Elk karakter is goed uitgewerkt en heeft een belangrijke invloed op het verhaal.
De muziek in de film is fenomenaal. De kapitein en zijn vriend spelen regelmatig samen klassieke muziek in zijn cabine. Dit past perfect binnen de setting, verweeft alle verhaallijnen mooi met elkaar, en heeft mij ook nog eens geïntroduceerd tot een paar hele mooie stukken. Als ik denk aan deze film, hoor ik als eerste die muziek in mijn hoofd, en wil ik hem meteen nog een keer zien.
Maar nu komt misschien wel het belangrijkste: het geeft een zeer realistisch beeld van het leven op een schip (in die tijd).
De film is spannend, want leven op een schip was gevaarlijk werk én er zijn natuurlijk zeegevechten. De film is interessant, want je leert veel over dat leven en hoe dingen werkten. De film roept interessante vragen en discussies op over, bijvoorbeeld, leiderschap—want het was ook moeilijk om zo’n schip met 100 mensen draaiende te houden. Je hebt echt het gevoel alsof je meereist op dit avontuur, zonder dat het stoffig, of langdradig, of ingewikkeld wordt.
(Sterker nog, naar verluidt is dit verhaal geïnspireerd door waargebeurde verhalen uit de geschiedenis.)
De film is prachtig om naar te kijken, alles is gestroomlijnd en geen seconde te kort of te lang.
Ik denk dat ik nu wel genoeg lovende woorden heb gezegd over deze film. Het is jammer dat er geen overduidelijke “plot” of “hook” voor deze film is, dat zou zeker meer mensen aantrekken. Want ja, in essentie ben je gewoon de hele film het leven op een schip aan het volgen, zij het wat spannender en dramatischer. (“Nu in de bioscoop: een film op een schip in een tijd die al eeuwenlang voorbij is! Met twee vrienden die boos zijn op elkaar!”)
Deze film is gewoon een klassieker. Dit stukje cinematografie is wat ik versta onder een (moderne) klassieke film.
Dus de eerstvolgende keer dat je een film gaat uitzoeken, zou ik deze zeker bovenaan het lijstje zetten.
Opmerking: de film is gemaakt naar een boekenreeks genaamd “The Aubrey-Maturin Series” van de (inmiddels overleden) Patrick O’Brian. Het verfilmt slechts de eerste paar boeken. Ik vind het oneindig jammer dat de film niet succesvol genoeg was om de rest van de serie ook te verfilmen. Hoe dan ook, als de film bevalt, zou ik aanraden de boeken eens te bekijken.
