Na de (om het zacht uit te drukken) uiterst teleurstellende finale van de Game of Thrones televisieserie, vond ik het tijd om de boekenreeks te gaan lezen. Het verhaal kon gewoon niet zo slecht eindigen, vond ik. Ik moest de boeken lezen om mezelf gerust te stellen dat het originele verhaal niet zichzelf in de voet schoot en zich van een klif af probeerde te storten.
Ik had van anderen gehoord dat George R.R. Martin een verrassend toegankelijke schrijfstijl had, zeker als je de dikte en materie van zijn boeken beschouwt, en dat de boeken nóg beter waren dan de eerste seizoenen van de serie. Bovendien had ik de maanden daarvoor voornamelijk jongerenromans gelezen (ter onderzoek), zoals die van Carry Slee, en ik begon daar een beetje genoeg van te krijgen.
Zodoende begon ik een half jaar geleden met het eerste boek. Elke avond las ik 1 à 2 hoofdstukken in bed, met maar drie uitzonderingen (als ik pas om half vier ’s nachts in bed lig ga ik niet nog lekker een half uurtje Game of Thrones lezen), en nu heb ik alle boeken uit.
Wat vind ik ervan? Ik geef het 8 uit 10 sterren.
Hieronder leg ik uit wat ik wél en niet leuk vond aan de boeken, en aan wie ik de boekenreeks zou aanraden. Dus lees verder, lees verder!
Let op! Wie dit artikel trotseert, heeft héle lichte spoilers geleerd!
Boek 1, toch?
Hierboven schreef ik dat ik een half jaar geleden aan het eerste boek begon.
Dat klinkt logisch. Dat is het ook.
Maar ik moet, met het schaamrood op mijn kaken, toegeven dat het niet de allereerste keer is dat ik aan de boekenreeks begon.
Zo’n vijf jaar geleden probeerde ik ook aan het eerste boek te beginnen. Ik had tijd vrijgemaakt, alle afleiding weggehaald, en was mijn leesuurtje begonnen. Ik las een pagina. Nog een paar pagina’s. Ik las het eerste hoofdstuk uit. Maar het was pas bij het derde hoofdstuk dat ik durfde te stoppen en per ongeluk hardop zei: “Waar gáát dit over?! Ik snap er hélemaal niks van!”
Eh, ja, ik bleek te zijn begonnen in het derde boek van de reeks xD
Ik snap niet hoe ik die fout toen heb kunnen maken, want de volgorde is toch vrij duidelijk. Maar ik was nog jong en onbezonnen.
Deze keer begon ik wél in het eerste boek. Het feit dat ik ondertussen de TV-serie had gekeken, en dat die op bijna identieke wijze begon, stemde mij gerust dat ik deze keer goed zat.
Waar gaat het eigenlijk over?
En daarmee is eigenlijk het allerbelangrijkste gezegd: het eerste boek verloopt bijna exact zoals het eerste seizoen van de TV-serie. Daardoor ben ik misschien niet helemaal “onbevooroordeeld” in mijn recensie, omdat ik dus eigenlijk alles voor de tweede keer meemaak. En als je de serie hebt gezien, staat hieronder waarschijnlijk niks nieuws.
Game of Thrones (ook wel: A Song of Ice and Fire) gaat eigenlijk over een hele hoop mensen die macht willen, of wraak willen, of allebei.
Voor mij voelt het verhaal als een deprimerende boodschap verhult in een intrigerend en spannend ridderverhaal. Terwijl de machtige families diplomatische spelletjes spelen en elkaar een dolk in de rug steken, zijn er enkele véél grotere dreigingen die ze over het hoofd zien: de white walkers (“levende doden van ijs, gemaakt uit magie”) in het noorden en de rechtmatige troonopvolger (Daenerys) die verbannen is naar het oosten.
Boek 1 begint met een proloog. Het mysterie van die white walkers. Nachtruiters zijn op missie in een winterig landschap, doden worden ineens tot leven gewekt, iemand wordt vermoord door zo’n dode, en dan eindigt de proloog met de enige overlevende die vlucht.
De rest van het boek komt dit niet meer terug.
Ik weet niet wat ik daarvan vind. Enerzijds vind ik dat gaaf: het zorgt voor een spannend begin, het roept vragen op, het zorgt voor een goede samenhang over de hele reeks. Anderzijds voelt het als een soort obstakel waar je overheen moet voordat het verhaal écht begint.
De scene die de serie maakt
Gelukkig wordt dit meteen goed gemaakt in de scenes daarna. Het hoofdstuk van Bran komt in mijn ogen in aanmerking voor “beste begin van een boek aller tijden”. Als ik aan een universiteit les zou geven over schrijven, en iemand zou vragen “maar hoe begin je een verhaal?”, zou ik deze scene er sowieso bij halen.
Waarom is dit zo’n goede scene? Ik ben bang dat ik hier wat spoilers moet geven, maar aangezien je deze informatie binnen vijftig pagina’s allemaal zelf te weten komt, vind ik het acceptabel.
In deze scene volg je Bran die over de daken klimt. Dat is zijn ding: klimmen. Hij ontdekt, echter, dat twee andere personages (Jaime en Cersei) in een van de torens seks hebben. Nog erger: het zijn een broer en zus, waarvan laatstgenoemde de koningin is. Bran wordt ontdekt en Jaime ziet geen andere optie dan Bran uit het raam duwen en hopen dat de val dodelijk is.
Dit is een geniaal begin om de volgende redenen:
- Het is natuurlijk/organisch: de informatie wordt ontdekt, en het conflict gestart, op een natuurlijke manier. (Ik haat het als boeken een Proloog doen waarin ze letterlijk alle feitjes en informatie opsommen. Of een andere oppervlakkige reden bedenken dat mensen ineens boos zijn of domme dingen gaan doen.)
- Bran wordt gedefinieerd als “de persoon die niets liever doet dan klimmen”. Na deze scene kan hij niet meer klimmen, wat meteen een emotionele connectie en drama opbouwt.
- Het feit dat de koningin seks heeft met haar broer, is op zichzelf al redelijk schokkend. Je weet meteen dat daar problemen van komen. Je weet meteen: als Bran dit overleeft, dan zijn er véél problemen en véél haat tussen deze machtige families.
- Maar … het verhaal ontvouwt zich zelfs op een manier die nog veel meer betekenis verbindt aan deze ene gebeurtenis. Dit ene beetje informatie dat wordt onthuld. (Ik zal dit niet verder spoilen.)
- En tegelijkertijd is dit niet zo’n over-the-top gebeurtenis als in andere (fantasy) boeken. Ik heb ontelbare boeken gelezen die begonnen met een oorlog, of een “groot kwaad dat de hele wereld gaat verslinden”, of “de held die de wereld moet redden”. Dat is niet boeiend, omdat ik nog niks om die wereld geef, en het in de meeste gevallen ook té onrealistisch is om in te geloven. Game of Thrones begint met een jongetje dat wil klimmen en uit een raam wordt geduwd, en het is duizend maal interessanter.
Oftewel, de eerste paar personages geïntroduceerd in het verhaal komen direct allemaal in de problemen. En dat uit een redelijk natuurlijke en simpele gebeurtenis, gestoeld op de persoonlijkheden van de personages.
Een vloedgolf aan … alles
Vanaf dat moment is elke scene eigenlijk een reactie op de vorige. Natuurlijk willen de ouders van Bran uitvinden wat er is gebeurd en wraak nemen. Natuurlijk doet de koningin er juist alles aan om dit geheim een geheim te laten blijven. En een personage genaamd Littlefinger (of Pinkje in de Nederlandse versie) gooit constant meer olie op het vuur. (Meer olie zelfs dan ik dacht. In de TV-serie werd zijn personage toch iets anders neergezet.)
Terwijl dit gaande is, komen er de hele tijd nieuwe personages en nieuwe plekken bij. Net als je denkt dat je alle kanten van het conflict kent, komt er nog eentje bij. Net als je denkt dat verhaallijnen netjes op locatie blijven, zodat je ze goed kunt volgen, blijken er ineens nog tien locaties te zijn in de wereld. En allemaal zijn ze zogenaamd belangrijk.
“Hé, cool, ik snap nu alle partijen die in oorlog zijn en ze gaan sowieso binnenkort allemaal vechten.”
“Verrassing! Je hebt ook nog deze groep mensen met een leger, en deze persoon die ook ineens meer voorstelt dan je dacht.”
“Oh … dat is inderdaad een verrassing.”
Een groot minpunt
Dit is mijn eerste grote minpunt aan de boeken: het is net te veel personages en locaties. De laatste twee boeken deed ik regelmatig niet eens meer moeite om te weten over wie of wat het ging. De tijd die het zou kosten om op te zoeken wie het was en wat diegene hd gedaan, kon ik beter besteden aan verder lezen en hopen dat het vanzelf duidelijk werd.
Op zich werkte deze strategie best goed, ware het niet dat je toch een beetje minder meeleeft met een verhaal als je het niet goed kunt volgen. (Raznak zo blabla … wie was dat ook alweer? Oh, hij praat met Yagnak alal blabla. Wacht, nee, is dat dezelfde persoon? Ik heb die naam al hoofdstukken lang niet voorbij zien komen. Was hij belangrijk? Oh shit—helemaal gemist dat er iemand werd vermoord.)
Opmerking: het interessante is dat de schrijver zelf ook de oplossing heeft. Hij geeft bijna alle personages bijnamen. Die bijnamen zijn uniek, en gebaseerd op de persoonlijkheid en significantie van het personage, dus die onthoudt je wel.
George R.R. Martin heeft dit ook zelf heel vaak benoemd. Hij zegt dat sommige schrijvers een “Architect” zijn, die van tevoren het hele verhaal plannen en het dan perfect invullen. Maar hij noemt zichzelf een “Gardener”, die liever een zaadje plant (met bijvoorbeeld een hele interessante scene aan het begin), en improviseert tot hij bij het einde van het verhaal komt.
Dat is te merken. In mijn ogen had het verhaal gestroomlijnder kunnen zijn. Niet alleen was dat makkelijker te lezen en te volgen, dan had er ook meer kunnen gebeuren in die duizelingwekkende hoeveelheid woorden die hij heeft geschreven. Nu had ik soms een hele week (waarin ik elke avond twee hoofdstukken las) waarin niks noemenswaardigs was gebeurd. Alle hoofdstukken waren gesprekken tussen mensen, personages die langzaam boos werden of een plan bedachten, en vooral heel veel “opzet” voor iets wat later ging gebeuren.
Ik heb het idee dat dit erger werd in de latere boeken (deel 4 en 5, voornamelijk). Maar dat zie je vaker: een auteur moet zijn eerste boek heel compact en gestroomlijnd houden om bij een uitgeverij binnen te komen. Als het eenmaal aanslaat, krijgen ze vrij baan, kijkt de editor niet meer zo kritisch naar de woordenaantallen, en dan krijg je van die meanderende boeken.
Opmerking: ik wilde in eerste instantie deze recensie opbreken in één aparte sectie per boek, maar dat bleek dus onzinnig. Ten eerste zou ik heel veel spoilers moeten vertellen. Ten tweede was het moeilijk om zo’n volledige recensie te schrijven zonder praktisch het hele boek over te schrijven.
Is dat alles?
Ja, want de reeks is nog niet af. Ik kan geen conclusie geven, ik kan geen oordeel vellen over het verhaal in het algemeen, omdat er pas 5 boeken zijn verschenen van de beoogde 7.
Een meer interessante vraag lijkt me dan ook: zou ik boek 6 lezen wanneer het uitkomt? Wil ik de serie nog uitlezen?
En het antwoord is: ja!
Maar niet zo’n overtuigende ‘ja!’ als ik dacht. Er zijn veel goede kanten aan dit verhaal, en er zijn veel vragen waarop ik een antwoord wil, dus ik zou zeker de serie uitlezen. Maar er zijn ook een paar dingen waaraan ik me ben gaan ergeren.
Na vele vormen te hebben geprobeerd, heb ik uiteindelijk besloten om een lijst te maken van pluspunten en minpunten (gebaseerd op de huidige reeks van 5 boeken).
Waarom Game of Thrones bijzonder is
Realistische Fantasy
Eerder in deze recensie stipte ik al mijn probleem met fantasy aan: het is allemaal zo over-the-top dat het niet geloofwaardig meer is. En als je het geloof in een verhaal kwijt bent, heeft het verhaal dan nog waarde? Als ik niet kan voelen dat de held een bestaand personage zou kunnen zijn, of dat de omstandigheden echt bedreigend zijn, dan ga ik het ook niet voelen als hij/zij in levensgevaar is. En zonder emotionele connecties is een verhaal toch niet heel veel waard.
Game of Thrones is dat niet. De personages zijn gewoon heel … menselijk en herkenbaar. Ze praten redelijk normaal, gedragen zich redelijk normaal, denken redelijk normaal.
Dialogen
Het overgrote deel van de serie bestaat uit dialogen. Dit zorgt ervoor dat er een goed tempo in zit, zelfs als die dialogen alleen maar een hoop informatie aan de lezer proberen te geven. Natuurlijk krijg je daardoor soms vreemde situaties, waarbij een personage ineens uitbarst in een verhaal van twee pagina’s over een gebeurtenis van vroeger. Maar dat is moeilijk te ontkomen. En als je met je vrienden (of vijanden) rond een kampvuur zit te eten, is het op zich niet raar om verhalen te gaan vertellen.
Gelukkig weet George hoe hij dialogen moet schrijven. Vrijwel elke scene, zelfs als het maar twee karakters zijn die droog een probleem bespreken, heeft iets van spanning en iets van een cliffhanger. Door zijn dialogen te bestuderen heb ik heel wat geleerd over hoe ik zelf subtiel (stiekem) informatie kan geven door middel van dialoog.
Zo heb ik gemerkt dat hij vaak, binnen één hoofdstuk, een soort structuur van drie aktes gebruikt. Het begin van het hoofdstuk gebruikt hij om de lezer te herinneren aan de situatie van dit personage: wie was hij ook alweer, wat waren zijn problemen, en wat is er gebeurd sinds de vorige keer dat je hem zag?
Halverwege het hoofdstuk begint een nieuw conflict wat langzaam uit de hand loopt.
En aan het einde van het hoofdstuk gebeurt (of zegt iemand) iets schokkends. (“En toen ze wakker werd … was ze blind.”)
Als er veel dialoog is, betekent dat natuurlijk dat er weinig beschrijvingen zijn. Dat verbaasde mij enigszins. De serie staat er toch om bekend dat er veel actie is, dat er veel mensen worden vermoord, en dat heel veel verschillende locaties worden aangedaan.
Dat is nog steeds waar, alleen heb je vóór elk hoofdstuk met actie eerst twintig hoofdstukken met opbouw, meestal in de vorm van gesprekken.
Ik hou hier wel van. Het creeërt een mooie spanningsboog, een mooie eb en vloed van scenes met hoge intensiteit en scenes met lage intensiteit. Er zijn, echter, wel een paar vervelende uitzonderingen die ik zodadelijk zal benoemen.
Magie?
De manier waarop deze serie magie aanpakt vind ik interessant. Er zijn veel verhalen die zeggen “magie is een onderdeel van deze wereld, het is overal, deal with it”, of die zeggen “je hebt de niet-magische mensen en de magische mensen”, of die zeggen “magie bestaat niet, punt uit”.
Dit verhaal zegt: “magie bestond, misschien bestaat het nog steeds, maar iedereen die erover kan vertellen of er iets van afweet is weg of gestorven”
Terwijl ik het verhaal las, had ik constant dat gevoel van: konden ze maar iemand vinden die meer wist. Konden ze de wereld maar herstellen naar het moment waarop ze magie hadden, ontdekken wat het geheim is. WAAROM HEBBEN ZE HET LATEN UITSTERVEN?!
Dit wordt het beste opgesomd door draken_:_ “in deze wereld hebben draken ooit bestaan, maar ze zijn uitgestorven” Ik kan niet precies vertellen waarom, maar dit voelt als een geniale zet. In veel verhalen zijn draken overpowered: als je ze hebt, ben je onoverwinnelijk. Het voelt dan al snel onrealistisch, omdat je het idee hebt dat iedereen elkaar zomaar kan vermoorden met hun draken. Het heeft ook implicaties voor de geschiedenis van de wereld: als je er over na gaat denken, kloppen heel veel dingen niet meer als je het bestaan van draken toevoegt.
(Om te beginnen met: waarom zouden draken ooit luisteren naar mensen? Waarom hebben draken niet gewoon de hele wereld platgebrand en iedereen hun onderdaan gemaakt? Dat zou interessant zijn: een verhaal waarin draken de baas zijn en een soort Game of Thrones spelen, en waarin mensen hun onderdanen zijn :p)
Maar met deze zet, heeft George een wereld gecreëerd waarin draken écht betekenis hebben, en waarin het voelt alsof ze echt hadden kunnen bestaan. En, wederom, hoop je vanaf het begin dat ze toch weer terugkomen op de een of andere manier.
Denk niet wit, denk niet zwart
Game of Thrones doet niet echt aan goede en slechte personages. Aan goeieriken en slechteriken, de juiste kant en de slechte kant, de engelen en de duivels.
Elk personage is grijs. Ze hebben iets goeds, ze hebben iets slechts, en meestal zijn alle eigenschappen te verklaren door hun geschiedenis en wat ze tijdens de boeken meemaken. Natuurlijk, bij sommige personage slaat de meter uit naar een bepaalde kant, maar zelfs dan zijn ze geen puur kwaad of pure goedheid.
De schrijver heeft vaak gezegd dat dit met opzet was: hij hekelde het feit dat alle fantasy boeken zo’n duidelijk tweedeling hadden van goed en kwaad. Het was niet realistisch, niet menselijk, en eigenlijk ook niet zo heel interessant.
Om diezelfde reden is hij niet bang om voortdurend personages te vermoorden (in zijn boeken, niet in het echt), zoals bijna iedereen inmiddels wel heeft meegekregen. Zelfs de allerbelangrijkste personages, zij die de held lijken te zijn, kunnen in één klap uit het verhaal verdwijnen. De reden? “Het is oorlog, in oorlog gaan mensen dood.”
Ik vind dat mooi. Het maakt het verhaal een stuk leuker en spannender dan wanneer je weet “de hoofdpersoon gaat toch niet dood, dat gebeurt nooit”.
Zeker toen ik de TV-serie voorbij was, en dus niet meer wist wat er ging gebeuren, las ik soms tot 3 of 4 uur ’s nachts door omdat ik bang was dat een leuk personage het niet ging redden. Of omdat ik gewoon benieuwd was hoe iemand zich uit een bepaalde situatie ging redden. Beter gezegd: of iemand zich überhaupt uit die situatie ging redden.
Ik heb dat maar met weinig boeken. Meestal is er toch een soort “afstand” van ongeloof: het is toch niet echt. Maar met dit verhaal niet, omdat alles kan gebeuren, en iedereen is grijs.
Alleen al voor dit gegeven krijgt het boek van mij veel bonuspunten.
Opmerking: toen ik de eerste versie van deze recensie had geschreven, was ik dit punt helemaal vergeten te benoemen. Dat vond ik wel apart, aangezien ik het enorm belangrijk vond. Misschien was ik eraan gewend geraakt ondertussen, na een halfjaar deze boeken te hebben gelezen. Ik doe het nu ook zoveel mogelijk in mijn eigen verhalen (grijze personages, alles kan gebeuren), en het voelt heel bevrijdend en levert vrijwel altijd een beter verhaal op.
Waarom ik soms moest zuchten
Beschrijvingen
George heeft een probleem met beschrijvingen. Misschien dat hij daarom zoveel dialoog doet en relatief weinig andersoortige paragrafen. Maar bijna elke keer als ik zag dat er weer een blok tekst aan kwam, overwoog ik om deze te skippen.
Waarom? Omdat de tekst 90% van de tijd het volgende bevatte:
- Een lange opsomming van de exacte kleren, kleuren en logo’s die mensen droegen.
- Een nog langere lijst van etenswaren aanwezig op een bepaalde plek (feest, bruiloft, diner, etc.)
- Een omschrijving van het landschap waarin alles een metafoor wordt met “vingers”. (“Het rivier sijpelde door het landschap als vingers die de ochtenddauw probeerden te grijpen”, “De rook steeg op als vingers die aan de hemel likten”, of zoiets.)
- Nog erger: een omschrijving waarbij iets “bezwangerd” is. (“De lucht was bezwangerd met de geur van gras”, of iets dergelijks.)
Het stomme is dat George best goed is in actie opschrijven. De veldslagen (voor zover die worden beschreven, meestal wordt er omheen geschreven), het moment waarop iemand wordt vermoord of iemand een belangrijk plan uitvoert, dat is allemaal goed en spannend opgeschreven.
Maar om de een of andere reden kiest hij ervoor om duizenden woorden te verspillen aan herhaling en feitjes die echt niet belangrijk zijn.
Te lang, te veel
Mijn andere minpunt is hiervoor al uitgebreid behandeld: het verhaal had een stuk gestroomlijnder kunnen zijn. Iets minder personages, iets minder plekken, iets sneller naar een punt toe werken, iets minder gemeander.
Ik ben zelf een schrijver die houdt van de langere, meer uitgebreide verhalen. Als ik een boek van 80,000 woorden wil schrijven, schrijf ik er eentje van 150,000 omdat ik zoveel interessante dingen wilde laten gebeuren. En zelfs na meerdere rigoureuze edits blijven er 120,000 woorden over.
Dus als ik het gevoel heb dat een verhaal te uitgebreid is en te langzaam gaat, dan betekent dat denk ik wel iets.
(Ik zie het zelf altijd als een tweesplitsing: je moet van een fantasyboek niet ook tegelijkertijd een encyclopedie/Wikipedia willen maken. Schrijf je beste verhaal, waarin je alleen de informatie geeft die hoognodig is. Schrijf daarnaast een ander naslagwerk met alle interessante geschiedenis en alle andere dingen die je hebt bedacht, daar ben ik óók in geïnteresseerd. Maar voeg ze niet samen.)
De TV-serie
Hoewel deze recensie zich puur focust op de boeken, wilde ik toch kort de connectie met de serie leggen, omdat mij wat interessante dingen waren opgevallen.
Het eerste boek wordt bijna exact gevolgd door de TV-serie. Het tweede boek ook grotendeels, daarna begint de serie steeds verder af te dwalen, totdat de laatste ~4 seizoenen bijna helemaal van het spoor af zijn.
Sommige beslissingen begrijp ik helemaal. Bepaalde gebeurtenissen in de boeken zijn gewoon niet goed te verfilmen, of zijn te “langzaam” voor een TV-serie met maar tien afleveringen per seizoen. Dus die gebeurtenissen moet je weghalen, bespoedigen, of veranderen totdat het binnen je serie past. Er waren enkele punten waarop ik dacht: “dit doet de serie eigenlijk beter dan het boek—het boek duurt te lang en is wat rommelig”
Maar de meeste beslissingen begrijp ik niet. In de latere boeken zit een heel aantal nieuwe en interessante verhaallijnen. Ik had deze graag in de serie gezien; het was sowieso interessanter geweest dan wat we uiteindelijk voorgeschoteld kregen. Ze waren ook helemaal niet moeilijk om te verfilmen. (Althans, niet moeilijker dan de dingen die ze wél hadden gekozen, zoals, eh, draken.)
Ondanks de mindere kanten van de boeken, vind ik ze dus wel beter dan de serie. Ze geven een completer beeld van personages, een rijkere wereld, meer uitleg van motivaties of geschiedenis, en hebben veel spannende gebeurtenissen die simpelweg niet in de serie terecht zijn gekomen.
Eigenlijk ben ik dus blij dat de serie een andere kant op is gegaan. Nu is er nog kans dat de boekenreeks wél een bevredigend einde kent, waarbij al die nieuwe verhaallijnen (die de serie niet heeft) een grote rol spelen :p
Conclusie
Dat waren mijn gedachten over de Game of Thrones (of: A Song of Ice and Fire) boekenreeks.
Het is goed, het is boeiend, je wil het uitlezen, maar het is zeker niet perfect. George is niet per se een goede schrijver, hij is vooral een goede verhalenverteller. Verwacht geen prachtige beschrijvingen en poëtische zinnen; verwacht praktische en interessante dialogen, personages en plotwendingen.
Het verhaal is iets te langdradig, iets te overvol met personages, locaties, en onnodige beschrijvingen. Maar de goede personages, de mooie wereld van grijze persoonlijkheden en constante onzekerheid over het verloop van het verhaal, en de interessante kijk op vrijwel alle gebeiden van het genre fantasy, maken deze fouten meer dan goed.
Daarom geef ik het een 8 uit 10 sterren.
Ik had natuurlijk nog veel meer de diepte in willen gaan (met specifieke voorbeelden uit alle boeken), maar dan zou ik teveel spoilers hebben moeten geven. Daarnaast is dit artikel al lang genoeg geworden :p
Aan wie zou je dit boek aanraden?
Ik ken heel veel mensen die de TV-serie interessant vinden, maar zelfs beweren dat ze die wat “langzaam” vinden gaan. Het is ook iets van deze generatie, met de almaar krimpende concentratiespanne, maar het verhaal krijgt ook een deel van de schuld.
Ik zou het boek dan ook vooral aanraden aan fantasy fans (omdat het een nieuwe, interessante kijk op fantasy geeft), mensen die veel boeken lezen (en dus het geduld hebben voor het hele verhaal), en mensen die het einde van de serie enorm teleurstellend vonden.
Ik zou het niet aanraden aan meer “casual” lezers, of iemand die doorgaans andere genres leest. Game of Thrones is meer “casual” en minder zwaar dan de typische fantasy novel, maar het heeft de andere kant niet helemaal bereikt. Het heeft denk ik wel de toon gezet: sinds de komst van deze serie zijn er steeds meer boeken verschenen die verschillende leesgroepen overbruggen.
(Wat bedoel je daarmee? Vroeger werd fantasy gezien als iets voor “nerds”. Mensen die veel te dikke boeken wilden lezen, met personages onder veel te moeilijke namen, en een proloog van vijftig pagina’s die las als een studieboek. Inmiddels lezen veel meer mensen fantasy verhalen en zijn die verhalen ook beter te “verteren” (met gebrek aan een beter woord). Ik vind dat goed. Ik zou bijvoorbeeld graag Lord of the Rings lezen, maar de opzet en schrijfstijl is niet om doorhéén te komen voor mij. Dan is Game of Thrones al mijlen beter.)
Een passende afsluiter …
Geheel in Game of Thrones stijl … is deze recensie veel te lang geworden. Hij telt meer dan 4,000 woorden, en ik heb niet eens het idee dat ik ook maar iets concreet heb behandeld. Maar eigenlijk vind ik dat wel passen bij dit boek en wat ik erover voel.
