Sinds ik op mijn 18e verplicht werd om een zorgverzekering af te sluiten, is het eigen risico elk jaar verder en verder omhoog gegaan. Dat weet ik heel goed, omdat ik het elk jaar heb moeten betalen.
Nee, ik rook niet. Ik heb nooit aan drugs gedaan of alcohol gedronken. Ik heb sowieso nooit iets gedaan wat ook maar in de buurt van “gevaarlijk” of “ongezond” kwam.
Al jarenlang zie ik studenten (en middelbare scholieren) om me heen die zich ladderzat zuipen. Die leven op drie uur slaap, twee crackers, nul beweging, en een lading energydrankjes. Die mensen lachen mij uit als ze me oefeningen zien doen. Als ze horen dat ik liever vroeger naar bed ga, dat ik liever wat gezonds eet, dat ik vandaag nog moet sporten, dat ik bewust geen alcohol drink. Ze beginnen nog harder te lachen als ik zeg dat we de trap moeten nemen, in plaats van de lift. (Je kunt denk ik wel raden wat ze doen als ze mij kaarsrecht in de collegezaal zien zitten.)
Die mensen betalen geen vierhonderd euro eigen risico dit jaar. Ik wel.
Waarom? hoor ik je vragen. Waaraan ben jij elk jaar dat eigen risico kwijt, Tiamo? Welk risico loop jij? Wat voor stoms en ongezonds heb jij gedaan?
Ik ben … aangereden door een vrachtwagen 😮 Tja, natuurlijk compleet mijn schuld. Het is echt niet alsof ik gewoon netjes op het fietspad fietste, maar de vrachtwagen niet door leek te hebben dat fietsers bestonden. Door die aanrijding, inmiddels tien jaar geleden, heb ik al tien jaar heel veel last van heel veel dingen. Ik heb mijn leefstijl zo gezond mogelijk gemaakt. Ik ben langs alle hulpverleners geweest—regulier en alternatief, en als je dit blog regelmatig leest weet je dat ik een wetenschapper ben en bepaald geen fan van alternatieve geneeskunde.
Maar de problemen worden steeds erger. Stukje bij beetje moest ik al mijn werkzaamheden neerleggen: studie, mijn sociale leven, alles eigenlijk. Ik probeer er doorheen te vechten—ik sport al tien jaar lang gemiddeld twee uur per dag—maar dat is slechts genoeg om nét overeind te blijven. (Ik was liever muzikant geworden, maar als je armen en stem niet meewerken, dan moet je iets anders kiezen. Zoals, eh, schrijven op een blog. Zitten op een stoel en typen is nog wel te doen.)
En al die kosten die ik maak gaan van mijn eigen risico af. Ik ben al meer dan tweeduizend euro kwijt aan die zorg, terwijl het me niets heeft opgeleverd. Ik word nauwelijks serieus genomen door artsen—want ik ben jong en actief, dus ik stel me natuurlijk aan!—en moet alles zelf doen. Ja, vandaag de dag kan ik weer langer dan een paar minuten gitaarspelen, maar dat komt niet door hen. Dat komt omdat ik al jarenlang elke dag oefeningen doe: opdrukken, optrekken, planken, oefeningen om spieren los te maken (en los te houden), noem het maar op. En nu pas heb ik genoeg coördinatie in de spieren om een gitaar eventjes vast te houden.
Mijn punt is: waar is dat eigen risico goed voor? Waarom wordt het elk jaar nog hoger en op nog meer dingen van toepassing? Het overgrote deel van de mensen wordt niet expres ziek. Het is verschrikkelijk om ziek te zijn, om niet gewoon mee te kunnen met de rest of te doen wat je wilt doen. Je hoeft het maar één keer mee te maken om te weten hoe dat is. Alleen enkele naïeve studenten en volwassenen die het leven hebben opgegeven gaan zichzelf expres ongezond maken.
En toch moet ik me scheel betalen aan eigen risico. Terwijl ik mensen ken die compleet door hun eigen toedoen problemen hadden veroorzaakt en daar veel zorg voor nodig hadden, en guess what? Dat hoefden ze helemaal niet zelf te betalen! Nee joh, die kregen hulp van alle kanten, alles werd vergoed, terwijl ze het helemaal zelf hadden verkloot.
Zoals je merkt ben ik behoorlijk gefrustreerd over dit systeem. Het slaat nergens op. Al het geld wat ik de afgelopen jaren heb verdiend (en dat is niet veel, want ja, ik ben nog jong) is helemaal opgeslokt door de eigen risico, terwijl ik op geen enkel moment in mijn leven mezelf in risicovolle situaties heb gebracht. Elke dag heen en weer fietsen naar je school lijkt me geen buitensporig risico.
Misschien moeten ze gewoon de naam veranderen. “Gierigheidsbelasting” of “de zorgverzekering wilde gewoon meer geld-bonus”. Het huidige systeem heeft niks met eigen risico te maken, het is niet eerlijk, en het maakt mijn leven in ieder geval nog duizend keer lastiger. Dus het punt van dit artikel is eigenlijk: IK HAAT EIGEN RISICO. En jullie zouden het ook moeten haten.
Maar, om geen al te negatieve sfeer achter te laten, zal ik wat tips geven. Artsen, zorgverzekeraars en dergelijke bedriegen je waar je bijstaat. Ik had meerdere keren geïnformeerd of iets van mijn eigen risico afging. Ze zeiden allemaal “nee joh, maak je geen zorgen”. Enkele weken geleden: bam, 800 euro factuur van de zorgverzekering. Dat is veel (onverwacht) geld! Helemaal voor een student zonder vast inkomen!
Je denkt misschien dat bepaalde zorg binnen de basisverzekering valt, maar geloof me, ze vinden wel een manier om je het maximale bedrag te laten betalen.
Dus wees op je hoede: vraag aan iedereen of iets binnen de verzekering valt of niet, en wat je kosten gaan worden. En geloof ze dan voor geen meter. Check het op internet, vraag desnoods je vrienden en buren, en pas als je héél zeker bent dat je niet ineens een factuur van duizenden euro’s krijgt … misschien kan je je dan wagen aan dit zorgsysteem. Maar geheel op eigen risico.