Ik ben een fan van Queen (wie niet) en van Rami Malek (die Freddy Mercury speelt), dus de film Bohemian Rhapsody moest ik vroeg of laat een keer zien. (Ohja, en hij had een Oscar gewonnen voor die rol.)
Uiteindelijk was het een vermakelijke film, maar niet meer dan dat. Hij krijgt van mij 7 uit 10 sterren.
Wat is het idee?
De film vertelt het levensverhaal van Freddy Mercury. Waar hij vandaan komt, hoe Queen is ontstaan en razend populair werd, en hoe hij uiteindelijk sterft aan aids.
Althans, dat had ik verwacht. Misschien probeerden ze dat ook wel, maar het kwam niet helemaal over.
Ik verwachtte een diepe inkijk in het leven van Freddie. Een hartverscheurend einde aan zijn sterfbed. Een man die van alle roem en geld waarschijnlijk niet meer wist wat hij moest doen (en vooral eenzaam was). Een geniaal musicus die de muziekwereld voorgoed heeft veranderd.
Ik verwachtte een combinatie tussen een ontroerende documentaire/biopic en vermakelijke muziekfilm, maar uiteindelijk was het geen van beide.
Wanneer is de film op zijn best?
Het begin van de film is goed. Je ziet een stukje van Freddie’s afkomst en thuissituatie, waarna hij al snel een bandje vindt waarvan hij de leadzanger wil worden. (Dat soort delen vind ik altijd leuk aan verhalen: het begin waarbij iets op gang komt. Nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden, het begin van iets moois!)
Daarna slingert de film heen en weer tussen drie soorten momenten: serieuze momenten, muzikale momenten en grappige momenten.
Ik vond de film op z’n best op de grappige momenten. Verspreid door de film zijn enkele hele leuke, subtiele, goed uitgevoerde grappen die ik waarschijnlijk nog lang zal onthouden.
Daarna wordt de film vooral gedragen door de muzikale momenten. De muziek van Queen is simpelweg geweldig en krijgt dan ook vaak de voorgrond. De scenes waarbij ze in de studio Bohemian Rhapsody opnemen, bijvoorbeeld, zijn heel leuk. Ook het moment waarbij ze We Will Rock You doen, of waarbij het publiek Love of my Life terugzingt, vond ik sterk.
Jammer genoeg kan ik niet hetzelfde zeggen van de serieuze momenten.
Het acteerwerk van Rami Malek (en de cast eromheen) is gelukkig wél sterk. Rami lijkt sowieso al veel op Freddie, maar hij heeft duidelijk veel moeite gedaan om diens persoonlijkheid en maniertjes eigen te maken.
Als laatste wil ik credits geven aan de visuele directie van de film. Alle shots zijn mooi en passen goed bij elkaar. De film voelt als een goed verzorgd geheel.
Waarop komt de film tekort?
Voor een film die 2 uur en 13 minuten duurt, zie je nauwelijks iets van Freddie’s leven en persoonlijkheid. Het blijft op de oppervlakte. De momenten die je ziet, zijn vaak nietszeggend of een herhaling van een eerder moment. (Zo komt hij keer op keer zijn ex-vrouw tegen, en elke keer opnieuw lijkt hij blijer om haar te zien dan zij hem.)
Waar stond Freddie nou echt voor? Hoe is hij zo’n geweldige muzikant geworden? Wat was de inspiratie voor de nummers? Hoe was zijn persoonlijkheid? Wat vond zijn familie van zijn acties en uitspraken? Wat is er zo uniek aan zijn stem? Hoe is hij aan deze manier van performeren gekomen?
Ik blijf met veel vragen zitten. Vragen die ik liever beantwoord had zien worden dan de scenes die we in de film kregen.
Zo heb ik wel eens gelezen dat Freddie eerst helemaal niet kon zingen. Toen hij net bij de band kwam, die toen nog Smile heette, klonk hij als een stervende kat. Ook weet ik dat Freddie eigenlijk niet zo’n bijzonder bereik had, maar vooral een bijzonder stemgeluid en stemtechniek. Hij gebruikte (waarschijnlijk) iets dat “valse stembanden” heet om zijn stem extra vibrato en rauwheid te geven.
Nog een interessant feitje: rond het moment dat hij ziek werd had hij ongelofelijk veel littekens op zijn stembanden. Maar ondanks die littekens bleef hij touren en kon hij nog steeds goed zingen. (De meeste artiesten zouden meteen enkele maanden stemrust nemen bij het eerste teken van vermoeidheid :p)
Freddie is altijd op mij overgekomen als een aardig, sympathiek persoon. Vrijwel alle verhalen die ik over hem heb gelezen, van mensen die hem hadden gekend, bevestigden dat. Tegelijkertijd kom je ook veel verhalen tegen over zijn vele minnaars, ruige feesten met drugs en alcohol, en hoe hij ooit een heel hotel heeft vernield omdat hij dat leuk vond.
Dat is nog eens een personage! Daar kun je wat mee! (Ze zouden er een film over moeten maken!)
Maar in deze film blijft het een beetje in het midden. Freddie doet een paar hele lieve en goede dingen, hij doet een paar ongelofelijk gemene en stomme dingen, en uiteindelijk weet je nog niks. Elke andere artiest had zijn rol over kunnen nemen, en het had weinig verschil gemaakt.
Uiteindelijk is de vraag: Wat is het moraal van de film? Wat wil de film bereiken? Waarom moet je deze film kijken?
En het probleem is dat ik moet antwoorden met: “geen idee”. Gebruik geen drugs? Probeer geen AIDS te krijgen? Zie je wel, het leven van een rijke rockster heeft ook nadelen? Probeer geen solocarrière te beginnen? Zelfs mensen met een raar gebit kunnen leadzanger worden van een beroemde band? Beantwoord altijd zelf je telefoon? (Deze begrijp je waarschijnlijk alleen als je de film hebt gezien.)
De film voelt zodoende meer als een opgeblazen homage aan een muzieklegende.
Een gemiste kans
De film eindigt tijdens het beroemde Live Aid concert. Ik snap waarom ze dit gedaan hebben—het is een iconisch concert en zowat de laatste keer dat Freddie op volle kracht optrad—maar ik denk dat het een gemiste kans is.
Het meest bijzondere deel van Freddie’s leven komt juist erna. De ziekte. De aftakeling die erbij hoort. Hoe hij besloot om niet meer op te treden en niet meer publiekelijk te verschijnen, zodat zijn fans nooit een ander beeld van hem zouden krijgen.
Dit had heel interessant en emotioneel kunnen zijn. In plaats daarvan eindigt de film na het concert en krijg je de (cliché) witte tekst op zwarte achtergrond, die leest “Freddie stierf op
Als ze hadden gedurfd om dieper in te gaan op Freddie’s leven, vooral ná het ziekworden, had de film een meesterwerk kunnen zijn. Maar dat hebben ze niet gedaan.
Conclusie
Het verhaal wordt gedragen door een paar leuke personages (en de daaruit voortvloeiende grappige scenes) en een klassiek “rags-to-riches” verhaal. (Onze hoofdpersoon begint met niets, maar eindigt groots, rijk en beroemd.)
De film krijgt van mij een voldoende vanwege de muziek van Queen. Die is dermate goed (en bekend), dat het iedereen zal aanspreken. Niemand kan stil blijven zitten bij We Will Rock You. Niemand kan zich inhouden om te klappen bij het refrein van Radio Gaga.
Als de film over een andere artiest was gegaan, met muziek die iets minder sterk was, had deze film slechts 5 of 6 sterren gescoord. Want hoewel geluid belangrijk is, kijk je een film niet alleen vanwege de muziek.
