Deze recensie gaat over de serie Daredevil in het algemeen en gaat dieper in op seizoen 3. (De serie werd onlangs gecancelled, dus de kans is klein dat er binnen afzienbare tijd nog een toevoeging komt aan deze serie.)
Ik ben een onrustige kijker. Als een serie niet enorm goed is, denk ik al snel “ik heb wel iets beters te doen” en stop met kijken. (Zodoende heb ik iets van tien series “openstaan” die ik ooit heb onderbroken om verder te werken aan andere projecten. Ooit kijk ik ze af!)
Deze serie was een van de uitzonderingen. Vanaf het moment dat ik Daredevil begon te kijken, heb ik nooit meer een pauze genomen, en nooit het gevoel gehad dat ik moest stoppen met kijken omdat ik nog zoveel werk te doen had. Deze serie krijgt van mij dan ook 10 uit 10 sterren.
Geen zorgen! Wie dit artikel trotseert, heeft géén spoilers geleerd! (Met uitzondering van de paar paragrafen over seizoen 3, waarbij ik nog een waarschuwing zal geven.)
Wat is het idee?
Daredevil is een serie van Marvel over de superheld Daredevil. Het was de eerste serie die ze voor Netflix maakten. Nadat het een groot succes bleek te zijn, volgden al snel vele andere series, en inmiddels is het de normaalste zaak van de wereld dat Netflix heel veel Marvel-series bevat. Maar het begon bij Daredevil.
Hij heeft niet echt superkrachten. Doordat hij op jonge leeftijd zijn zicht verloor, werden zijn andere zintuigen (zoals gehoor) automatisch sterker. Wel is hij getraind door iemand met dezelfde “aandoening”, maar daar houden zijn superkrachten op.
Zoals je verwacht, is Daredevil elk seizoen met een bepaalde slechterik in gevecht. Het fijne aan deze serie is, echter, dat het niet alleen maar daarover gaat. Er wordt véél meer tijd besteed aan zijn personage en de personages om hem heen. Ook zijn de slechteriken geen blanco personages die roepen “ik ben boos en wil iedereen doodmaken”, maar daadwerkelijk goed uitgewerkt. Iedereen heeft een persoonlijkheid, een reden voor zijn acties, een plan en goed werkende hersenen.
Eigenlijk is het een goed verhaal met toevallig een hoofdpersonage dat ook een superheld is.
Wat zijn de sterkste kanten?
De hoofdpersonages zijn goed uitgewerkt en hebben veel chemie. Je voelt echt dat ze goed bevriend zijn en alles voor elkaar over hebben. Aan het einde van seizoen 3 voelde ik me een beetje verdrietig dat ik deze leuke personages moest verlaten.
Daredevil, ook wel Matthew Murdock, krijgt natuurlijk de grootste karakterboog. De hele serie zie je hem twijfelen over wie hij nou is: zichzelf of zijn superheldenpersona. Overdag is hij, samen met zijn vriend, een advocaat die op de legale wijze zaken oplost. Maar keer op keer vraagt hij zich af of het systeem nog wel te vertrouwen is. Dit is een interessant vraagstuk dat je als kijker samen met hem beleeft.
De serie zet deze “hulpeloosheid” heel goed neer. De grootste slechterik (Wilson Fisk) doet zelf eigenlijk niks, maar chanteert mensen in hoge posities en koopt agenten om (die het vuile werk voor hem opknappen). Keer op keer denken ze hem te pakken te hebben, maar dan blijkt hij hen vijf stappen voor te zijn. Op een gegeven moment denk je inderdaad: “VERMOORD HEM NOU MAAR GEWOON”. Maar zo is Daredevil niet. Hij wil niemand vermoorden, mede omdat hij katholiek is en denkt dat er geen weg voor hem terug is als hij eenmaal heeft gemoord.
Alles wat gebeurt in deze serie is logisch, maar toch is niks voorspelbaar of cliché. Plot twists gebeuren nog steeds, maar omdat ze logisch zijn, voelen ze bevredigend in plaats van verwarrend. Natuurlijk heb je soms momenten dat je denk “ah nee doe niet zo stom”, maar tegelijkertijd ben je ook verliefd op een personage en wil je dat het goed afloopt.
Ten slotte is elk seizoen van deze serie een “slow burn”. De eerste paar afleveringen gebeurt wel het een en ander, maar het is vooral opzet. De afleveringen daarna komen enkele verhaallijnen samen en wordt nóg meer opgezet. Uiteindelijk ben je bij de laatste 4 a 5 afleveringen, en dan komt ineens ALLES samen. Door die lange zorgvuldige opbouw waarbij je personages en situaties van binnen en buiten kent, is de uiteindelijke climax sterker dan ooit. (De meeste series doen constant “hoogtepunten” of “flashy scenes” om de aandacht van de kijker te houden. Deze serie niet. Het feit dat het tóch het hele seizoen lang interessant blijft en duidelijk ergens naartoe gaat, is dan heel knap.)
Opmerking: ik wil nog even een troostprijs geven aan de actiescenes. Daredevil heeft geen wapens en geen hele sterke superkrachten. Hij is gewoon sterk, snel, en heeft een héél goed gehoor. Daardoor kan hij goed vechten op rare plekken of in kleine ruimtes, wat leidt tot creatieve en bijzondere vechtscenes. Een heel belangrijk onderdeel van een superheldenserie is natuurlijk de actie, en het feit dat de actie in deze serie mijn aandacht erbij weet te houden is een groot pluspunt. (In veel andere actiefilms dwalen mijn gedachten vaak af tijdens een actiescene. Het is allemaal zo … hetzelfde.)
Opmerking: deze serie is niet bang om duister en luguber te worden. Normaal gesproken ben ik niet van luguberheid of overtrokken geweld. (Mensen die vorige stukken hebben gelezen weten dat ik ook geen fan ben van onnodige vernieling of gruwelijke handelingen.) Deze serie weet, echter, de balans precies te vinden. Ik had geen moeite met kijken en het voelde nooit overbodig of misplaatst.
Wat zijn de zwakke kanten?
Ik zie eigenlijk maar twee zwakke kanten:
- Ze hadden meer kunnen maken van het advocatendeel. In seizoen 1 is het heel interessant hoe Daredevil overdag advocaat is en ’s nachts de superheld uithangt. Dit levert spannende en bijzondere situaties op. In seizoen 2 is dat minder en in seizoen 3 komen er nauwelijks meer advocaten aan te pas. Daardoor wordt het meer een “standaard” superheldenserie.
- Het voelt soms wel als een herhaling van zetten. Als ze keer op keer dezelfde slechterik niet weten te pakken, maar het toch op ongeveer dezelfde manier blijven proberen, voelt dat soms alsof ze in herhaling vallen. Het is niet heel vervelend, maar ik zie het wel als een gemiste kans. (In seizoen 3 wordt dit soort van opgelost door eigenlijk meerdere slechteriken te hebben.)
Seizoen 1 en 3 zijn ijzersterk. Seizoen 2 voelt als een klein dipje, maar staat nog steeds als een huis. (Ik denk ook te weten waardoor dat komt. In seizoen 2 dippen ze een beetje in het “magische” of “bovennatuurlijke”. Dat is niet wat Daredevil is—het is realistisch, klein, met een focus op karakter. Het voelt dan ook een beetje misplaatst.)
Waarom vijf sterren?
Als ik iets vijf sterren geef, moet het iets speciaals hebben. Het moet in het algemeen heel goed zijn en dan nog nét wat extras hebben.
Wat eruit springt voor mij zijn de frisse verhaallijnen, maar vooral de karakterontwikkeling. Alle hoofdpersonages hebben een sterke persoonlijkheid en eigen verhaallijn. En toch komt alles uiteindelijk samen en is het samenspel tussen de karakters sterk. Iets wat in het begin van een seizoen onbelangrijk of “opvulling” lijkt, blijkt uiteindelijk een belangrijk onderdeel van het verhaal of iemands karakterboog. Bij meerdere scenes was ik oprecht zenuwachtig omdat ik dacht dat een van de personages vermoord zou worden. (Zelfs toen er geen enkele reden tot paniek was. Deze serie haalt soms echt alle grond onder je voeten weg :p Bij elke publieke toespraak van iemand denk je zonder reden: die wordt door een sniper neergeschoten.)
Ik zal deze lofzang illustreren door iets dieper te duiken in seizoen 3.
Over seizoen 3
**Pas op! SPOILERS voor seizoen 3!
**
Aan het begin van het seizoen werden enkele nieuwe personages geïntroduceerd. Ik was niet meteen enthousiast. Zo kregen we “special agent Ray Nadeem”, waarvan in de eerste scene meteen duidelijk was dat hij financiële en relationele problemen had. Ik dacht: “ah nee, hij is of wordt vast weer de “mol” binnen de politie”. Of: “jup, zijn familie gaat worden bedreigd”.
Dat gebeurde niet. Althans, niet zoals ik verwachtte. Gedurende het seizoen begin je steeds meer voor hem (en zijn gezin) te voelen. Hij werkt keihard om iets goeds te doen, maar bereikt te weinig. Hij werkt de hoofdpersonen eerst tegen, maar gaandeweg leert hij juist dat ze aan zijn kant staan.
Net als hij het juiste doet en alles op z’n plek lijkt te vallen … schrik je je kapot. Terwijl hij tegenover enkele hoofdofficieren zijn verhaal houdt, wordt één van hen ineens doodgeschoten. Die ander blijkt al maandenlang te werken voor de slechterik. Wat blijkt? Nog veel meer agenten en officieren worden door de slechterik gechanteerd en zodoende gecontroleerd.
Vanaf dat moment moet hij dus doen wat de slechterik zegt, maar het is duidelijk dat hij dat niet wil. Keer op keer “hoop” je dat hij tegen iemand de waarheid vertelt, maar tegelijkertijd weet je niet wie je kan vertrouwen. Tegelijkertijd haat je hem een beetje, want hij laat zich chanteren en laat erge dingen geburen. Wat hierop volgt—de laatste 4 à 5 afleveringen—is retespannend.
(Zo is er een aanslag op een kerk waarbij je heel lang je hart vasthoudt. Inmiddels is de pastor vermoord en worden twee van de hoofdpersonen onterecht gezocht als “daders” of “voortvluchtigen”. Ray kan het niet meer aanzien en besluit een andere agent subtiel in te fluisteren dat hij gechanteerd wordt. “Als je deze verdachten nu met mij mee laat gaan, zijn ze dood voordat ze het hoofdkwartier bereiken.” Vanaf dat moment zijn hij en zijn familie natuurlijk in groot gevaar.)
Uiteindelijk weet hij dat er maar één manier is om Fisk te pakken te krijgen. Hij ontsnapt aan zijn beveiliging en laat zich vermoorden. Een enorm droevig moment, omdat je het hele seizoen voor hem aan het juichen bent, en hij verdiende meer. Maar wat blijkt? Hij heeft een filmpje opgenomen met zijn bekentenis (en vaarwel tegen zijn vrouw/zoontje). Hij wist dat hij vermoord zou worden en wist dus ook dat zijn bekentenis genoeg bewijs zou zijn. Hij heeft zijn leven letterlijk gegeven om de slechterik te verslaan (en zijn familie veiligheid te geven).
In deze beschrijving van de karakterboog laat ik héél veel details weg. Zijn karakter ondergaat veel meer dan dit. De liefde voor zijn vrouw en kind wordt weergegeven, zijn passie voor het werk en “het juiste doen” wordt weergegeven. Maar alleen bovenstaande verhaallijn vind ik al hartstikke sterk en had mijn volledige aandacht. (Dat is meer dan ik van veel andere films en series kan zeggen.)
Het andere nieuwe karakter is “Ben Poindexter”. Ook hij daalt gedurende het seizoen langzaam af tot chaos. Zijn mentale instabiliteit, en hoe de slechterik daar misbruik van maakt, wordt goed weergegeven. Ook hierbij helpt de “slow burn”: je ondergaat de transformatie samen met het karakter, alsof je het ter plekke allemaal meemaakt, totdat hij in de laatste helft van het seizoen helemaal los gaat. (Ook hierbij komen weer alle verhaallijnen samen.) Over dit personage kan ik ook nog vele alinea’s schrijven, maar ik zal het niet doen, want deze recensie wordt al lang.
Over het cancellen van de show
WAAR ZIJN ZE MEE BEZIG?!
Zo, nu de frustratie weg is, kan ik er wat meer over vertellen. Netflix heeft op het allerlaatste moment de stoppen eruit getrokken. (Seizoen 4 was al geschreven en gepland. Zelfs de bazen bij Marvel waren verbaasd.) Het komt waarschijnlijk doordat Disney (de baas van Marvel) binnenkort een eigen soort Netflix gaat oprichten, gecombineerd met het feit dat er toch een soort superheldenmoeheid lijkt te ontstaan. De series van Marvel trekken steeds minder kijkers in hun eerste weken.
Toch vind ik het een rare en stomme beslissing. Alle seizoenen van Daredevil zijn geweldig ontvangen. Het is de enige serie die niet in dat patroon van afnemende kijkcijfers valt, omdat het derde seizoen juist méér kijkers had dan de paar Marvel-series die vlak daarvoor werden uitgebracht.
Ik hoop dat het wordt opgepikt door iemand anders en dat ze met dezelfde cast & crew verder gegaan. (Al is de kans klein, want het schijnt dat één seizoen 40 miljoen kost om te maken.)
Conclusie
De serie vertelt een goed drama met een superheldenvleugje. Een verhaal gebaseerd op sterke karakters en scenes, met daarbij een sausje van actie- en vechtscenes. Het is precies wat de wereld nodig heeft, na al die superheldenfilms zonder noemenswaardig verhaal of karakters. Seizoen 3 is voor mij het absolute hoogtepunt, met een haast perfecte opbouw en uitwerking van vele karakters en verhaallijnen.
Als je deze serie nog niet gezien hebt: KIJKEN! De eerste afleveringen van elk seizoen lijken misschien langzaam en weinig spannend, maar geef het een kans. Aan het einde van seizoen 3 zou je willen dat er nog veel meer was.
Opmerking: een derde troostprijs wil ik geven aan het acteerwerk. Twee personages krijgen ergens een relatie, en de manier waarop ze samen spelen in de scenes vond ik hartstikke lief. Ze hadden geen cliché of geforceerde liefdesverklaring, maar zaten heel schattig met de hoofden tegen elkaar, alsof ze elkaar kopjes gaven. (Dit klinkt raar, maar het was heel lief.)
