Inmiddels meer dan twee jaar geleden maakte ik een concept aan op dit blog. Titel? “De Populariteitstruc” Inhoud? Helemaal niks. (Behalve dan de woorden “lalavlavla”, die ik altijd als placeholder in een nieuw bericht typ. Het is mijn persoonlijke lorem ipsum.) Toch weet ik nog precies wat ik wilde zeggen.
Na al die jaren is dit veruit het oudste concept (op dit blog) dat ik nooit heb uitgewerkt, dus ik vond het tijd om dat eens te doen. De reden dat ik het zolang heb uitgesteld is omdat de boodschap voor mezelf steeds minder waar voelde. Dat klinkt vaag. Ik weet het, dus ik zal maar meteen uitleggen wat ik bedoel.
Ik ben in mijn leven vaak verhuisd. Als ik al langere tijd op dezelfde plek bleef, werd ik steeds in compleet andere klassen gestopt. Zodoende leerde ik hoe je steeds opnieuw mensen kunt leren kennen en vrienden kunt maken.
De grootste truc daarvoor noem ik “de ondervraging”. Mensen vinden het heerlijk om over zichzelf te vertellen. Daarnaast heeft iedereen de onbedwingbare neiging om vragen te beantwoorden, zelfs als ze jou niet kennen of de vraag slechts impliciet werd gesteld. Dus als je iemand wilt leren kennen, speel je dom en vraag je wat het huiswerk is, of wanneer we Geschiedenis hebben, of hoe die ander heet.
Persoonlijke anekdote: ik werd ooit op slag verliefd op een meisje en wilde daar meteen werk van maken. Ik wist allang hoe ze heette. Ik had al meegekregen welke hobby’s ze had, waar ze woonde, en wanneer ze jarig was. Maar ik deed alsof ik het niet wist. Ik sprak haar aan en zei “gefeliciteerd! wij kennen elkaar nog niet, maar ik hoorde dat je vandaag jarig was”. Zij bedankte me en vertelde wie ze was. Ik deed heel geïnteresseerd en vroeg haar de hemd van het lijf. (Ik was ook echt geïnteresseerd :p) Voor ik het wist was ik heel goed met haar bevriend en sprak ik haar zeer regelmatig. (Nee, het is uiteindelijk niks geworden.)
De twee na grootste truc noem ik de “populariteitstruc”. Hij luidt als volgt:
Blijf hangen en loop mee.
Zo, dat was hem. Het is echt heel simpel. Als je ergens bij wil horen, moet je aanwezig zijn en overal tussenkomen. Niet op een vervelende manier—op een aardige, consistente manier.
Ik ben bijvoorbeeld een keer na een college (op de universiteit) blijven hangen bij een gesprek. Het gesprek had niks met mij te maken, maar ik stond toevallig in de buurt en bleef hangen. Na lange tijd hadden zij het ook door en betrokken mij bij het gesprek. (Als ze het niet hadden gedaan, was ik weggegaan voordat het vervelend werd, tenzij ik een ingang zag om mezelf in het gesprek te mengen.) Even later ben ik nog een stukje (een paar honderd meter) met één van die twee gesprekspartners meegefietst. Pats boem, twee nieuwe contacten erbij.
Een andere keer ging ik squashen met een groepje klasgenoten. Je kon dat jaar voor gym een formulier invullen met sporten om uit te proberen, en dit clubje van 10 mensen had gekozen voor het enerverende squashen. Toen iedereen allang naar huis was, stond ik nog steeds te squashen met iemand anders. We bleven doorgaan. Ik maakte geen enkele aanstalten om te stoppen; daardoor ging zij ook echt niet stoppen. Uiteindelijk hebben we uren gesquasht en gekletst. Vanaf die avond was ik ineens heel goed bevriend met haar, terwijl ik haar het hele jaar daarvoor—toen ze bij mij in de klas was gekomen—niet één keer had gesproken.
Ik heb nog honderden van dit soort anekdotes. Tot 5 uur ’s avonds op school blijven, meehelpen bij het opruimen van een feestje, mensen vrijwillig naar huis brengen na een activiteit, afspreken met iemand voor schoolwerk en dan compleet de tijd vergeten (waardoor het uitloopt), ga zo maar door. Het is vaak gebeurd dat iemand zich raar gedroeg, of zich wat ziekjes voelde, en een simpele “is alles oké?” of “hoe gaat het met je?” doet wonderen. (Natuurlijk moet je hiervan geen misbruik maken om socialer/beter over te komen. Ik mag hopen dat je daadwerkelijk zorgzame gevoelens hebt en wilt weten hoe het met die ander is.)
Elk van die activiteiten heeft mij een klein beetje meer contacten en populariteit opgeleverd. (Het lijkt wel een spel. Alsof je een kaart trekt met: “blijf hangen en krijg +1 populariteit, maar -1 energie”)
Blijf hangen, doe mee, zorg dat je middenin de groep/activiteit staat. Dat is hoe je jouw populariteit verhoogt. Zoals men ook wel zegt: “wees de eerste die op een feest aankomt, en de laatste die vertrekt” (Nou ja, ik heb het niemand ooit horen zeggen, maar ik heb het wel heel vaak gelezen!)
Maar, Tiamo, waarom zou ik mijn populariteit willen verhogen? Goede vraag. Het antwoord is heel persoonlijk.
Ik vind eenzaamheid misschien wel de ergste emotie die een mens kan voelen. Dat vond ik als klein kind al. Als je eenzaam bent, waarom zou je dan nog moeite doen? Waarom zou ik voor mezelf zorgen, als niemand anders mij gaat zien/meemaken, als niemand anders om mij geeft? Waarom zou ik mijn best doen om prachtige muziekstukken te schrijven, als niemand ze hoort? Ik weet dat ik niet de enige ben. En daarom heb ik deze trucs om de eenzaamheid te verdrijven. Om een niveau van “populariteit” te halen waardoor ik me niet eenzaam voel.
(Ik ben nooit een van de popiejopie’s geweest. Dat hoeft ook helemaal niet. Sterker nog, ik denk dat het goed is uit de buurt daarvan te blijven. Ik was gewoon gemiddeld: ik werd niet gepest, ik werd niet gezien als een loser of nerd, maar ik was ook verre van populair. Mijn definitie van popiejopie’s is trouwens: de stoere/gespierde binken en de hele knappe meiden. In de meeste klassen op de middelbare school heb je één zo’n meidengroep en één zo’n jongensgroep die “de populaire mensjes” worden genoemd. Het lijkt een soort ongeschreven regel.)
Dus bij deze mijn gouden tip. Ik had nog een drie-na-grootste-truc … maar die ben ik spontaan vergeten. Volgens mij was het “wees interessant”, wat een extensie is van “wees zo goed mogelijk jezelf”. Toen mensen erachter kwamen dat ik al jarenlang gitaar speelde en zong, en dat inmiddels dus redelijk goed kon, wilden mensen mij veel meer spreken. Ze benaderden mij, in plaats van dat ik hen moest benaderen! Het was helemaal niet mijn bedoeling, maar het was een leuke bijkomstigheid. Datzelfde geldt voor elke andere (positieve) hobby of karaktertrek. Werk hard om jezelf te verbeteren, en mensen zullen het vroeg of laat opmerken.
Maar, Tiamo, waarom zei je aan het begin van dit artikel dat deze boodschap niet waar voelt? Omdat er een grens is. Vroeger was ik erg verlegen, wat betekent dat “blijven hangen/mensen aanspreken/altijd jezelf zijn” niet ging gebeuren. (We hebben het hier over basisschool en onderbouw middelbare school.) Toen ik daar eenmaal overheen was, kreeg ik gezondheidsproblemen. Daardoor werd het steeds moeilijker om mijn stem te gebruiken (en kon ik soms ineens in elkaar zakken, of slecht horen, of slecht zien). Blijven hangen is meestal geen optie meer. Mensen aanspreken is zeer pijnlijk of simpelweg onmogelijk.
Werkt de populariteitstruc dan nog? Nee, niet echt. Werkt de ondervragingstruc nog? Nee, niet echt. (Je kunt wel online kletsen met iemand, maar diens telefoonnummer krijg je pas als je diegene in het echt hebt gesproken. Daarnaast zegt men na een tijdje altijd “oké misschien is het handiger als we een keer afspreken, in plaats van elke week een romanlengte aan tekstberichtjes heen en weer te sturen”.)
De enige truc die werkt is de laatste. Werk aan jezelf, werk aan je gezondheid, wees interessant, en de rest komt vanzelf. Langzaam, maar het komt wel.
Als ik dit concept vandaag pas voor het eerst had geschreven, was de titel niet “De Populariteitstruc” geweest. Al die anekdotes waren hier niet eens voorgekomen. Dit artikel zou gaan over hoe je niet eenzaam kunt zijn als zo’n beetje alle manieren van socialiseren zijn afgesneden (door o.a. gezondheidsproblemen).
En die realisatie maakt mij somber. Dat ik na twee jaar tijd nauwelijks ben verbeterd in mijn gezondheid, maar wel ben afgegleden van de sociale en maatschappelijke ladder. Dus ik weiger om een artikel te schrijven over “leven zonder stem”. In plaats daarvan schrijf ik dit artikel, waar hopelijk nog wat vrolijkheid en optimisme doorheen schijnt, en waar anderen (die wél een stem hebben) gebruik van kunnen maken. Want eenzaamheid is misschien wel het ergste gevoel.
Opmerking: overigens zijn er echt wel meer valide manieren om nieuwe mensen te leren kennen of vrienden te maken. Dit is een samenvatting van hoe ik (een paar van) mijn beste vrienden heb ontmoet:
- Eerste dag van het schooljaar; sportdag. Iemand tikt mij op de schouder: ze zoeken nog iemand voor het team. Tada, nog steeds met hem bevriend!
- Even later krijgt die persoon een vriendin. Tada!
- Eerste werkcollege van de universiteit. Niemand weet waar we heen moeten, dus iedereen in mijn rij vraagt tegelijkertijd aan elkaar wat de bedoeling is. Tada! (Dat is vooral een “tada” voor de persoon die direct voor mij zat. Alle andere mensen in de rij kende ik al een beetje van iets anders, of vallen niet onder mijn “beste vrienden”.)
- Ik fiets naar huis. Hé, iemand anders fietst heel vaak op dezelfde route naar huis. Hé, die persoon zit bij mij in de klas. Samenfietsen? Jazeker. Tada!
- Hé, diezelfde persoon is onderdeel van een hele andere vriendengroep (“de meiden”) dan ik (“de jongens”). Tada!
- Project voor economie. Ik zit vooraan in de nieuwe klasseplattegrond, naast een wildvreemde. We besluiten het project maar samen te doen. Tada!
- Ik sla een klas over (op de basisschool), maar zelfs in de nieuwe klas is het niveau van bepaalde onderwerpen te laag. Ik word toegevoegd aan een clubje van 4 “leerlingen die uitdaging willen” (ik wilde helemaal geen uitdaging; ik wilde gewoon vrij hebben.) Tada! (Eén daarvan heb ik al die jaren, zelfs nadat ik ben verhuisd, wekelijks mailcontact mee gehouden.)
Ik nodig jou uit om ook eens na te gaan hoe je aan al jouw vriendschappen/contacten bent gekomen. In veel gevallen zal je nauwelijks kunnen herinneren hoe het ooit tot stand is gekomen :p