Star Wars: Hoe je géén plot (twist) moet schrijven

DISCLAIMER: Dit artikel gaat over hoe je vooral niet een plot moet schrijven (voor een boek of film). Ik gebruik de laatste Star Wars film als voorbeeld, dus daarvan kan je veel spoilers verwachten. (Verder gaat dit artikel niet over Star Wars; je hoeft er ook niks van af te weten.)

Er is een ongezonde hoeveelheid discussie over de laatste Star Wars film (Star Wars: The Last Jedi). Niet omdat het zó interessant is, maar omdat hele grote groepen mensen het zó slecht vinden. Ze willen zelfs dat de hele film geschrapt wordt. Zelfs de grootste Star Wars fans, of grote namen binnen de film (zoals Mark Hamill, die Luke Skywalker speelt), grijpen elke mogelijkheid aan om zich er negatief over uit te laten.

Waarom? Vele redenen. Zo doet en zegt de vrouw die de baas is over de franchise hele rare dingen. (Bijvoorbeeld: de meeste mensen weten wel dat “The Force” een grote rol speelt in Star Wars. Er is nooit een geslacht aan gegeven, en dat zou ook belachelijk zijn om te doen … maar zij heeft toch besloten om te zeggen dat de Force vrouwelijk is. Dat is alsof J.K. Rowling ineens zou zeggen “oh ja, toverstokken zijn biseksueel”)

Of, bij kritiek op de film, besluiten zij en de regisseur(s) de fans ronduit aan te vallen en te beledigen. Dat is allemaal verschrikkelijk en stom, maar ik wil in dit artikel alleen focussen op één element: het plot was nog slechter dan rommel.

De samenvatting is als volgt:

• Oppervlakkige en inconsistente personages
• Introductie van nooit eerder geziene elementen zonder uitleg of justificatie
• Onlogische en onrealistische beslissingen die het plot enorm beïnvloeden.
• Geen continuïteit of algemeen idee.

Wat zeggen de schrijvers?

Dit is ongeveer de strekking van alles wat ze zeggen:

“Er zitten veel verrassingen in de film! Het moet onverwacht zijn! Anders dan is het saai en zien mensen wat ze allang hadden verwacht.”

Technisch gezien hebben ze gelijk. Als jij naar een film gaat en al precies weet wat er de komende 2 uur gaat gebeuren, had je net zo goed niet kunnen gaan. Maar er zijn twee problemen: de verrassingen moeten een hele goede reden en plaats hebben, en je moet wel deels de verwachtingen inlossen.

Het eerste punt wordt hieronder uitgebreid uitgewerkt.

Het tweede punt kan in één paragraaf. Als mensen naar (bijvoorbeeld) een Star Wars film gaan, wat verwachten ze dan? Een Star Wars film. Light sabers, space battles, een goed verhaal over moraal en goed/kwaad, nog wat meer leren over “The Force” en over interessante plekken in het universum, een vervolg aan de character arc van bestaande personages (zoals Luke). Je kunt al deze dingen toevoegen, en tegelijkertijd een film vol verrassingen maken. Je kunt de “goede verwachtingen” inlossen, en tegelijkertijd het publiek laten raden naar wat er precies in de film gebeurt.

Vergelijk het met Harry Potter. Als J.K. Rowling zou besluiten om een trilogie te schrijven die 30 jaar na het einde van boek 7 plaats vindt, dan heb je daar bepaalde verwachtingen bij. Je hebt geen idee wat er gaat gebeuren, maar je gaat ervan uit dat magie, Zweinstein, onze hoofdpersonages, de wegisweg, etc. een rol gaan spelen. Als Rowling dan komt aanzetten met een aangrijpend drama over een kennis van Harry Potter die gepest wordt in de Dreuzelwereld, ben je niet tevreden.

Punt 1: De personages

Het hoofdpersonage, Rey, is een Mary Sue zo overduidelijk als ze komen. Ze kan alles, wint elk gevecht, heeft ineens Force-krachten die uit de blauwe lucht komen vallen, etc. Wat is haar character arc? Wat maakt haar uniek, memorabel, interessant? Helemaal. Niks. Ze hoeft geen persoonlijke obstakels of fouten te overkomen. Ze leert geen lessen onderweg, ze wordt niet sterker. Ze heeft niks wat haar “definieert”: geen grappige persoonlijke eigenschappen, geen unieke plus- of minpunten. Ze kan alles en gedraagt zich toch heel dom en naïef (om het plot te helpen).

Een ander belangrijk personage, prinses Leia, blijkt ook uit het niets heel krachtig te zijn. (Er is in eerdere films wel vaker gesuggereerd dat ze met “The Force” overweg kan, maar niet dat ze zo enorm goed is als in deze film.) Bij een explosie wordt ze het universum ingeblazen; je weet wel zeker dat ze dood is. Maar dan blijkt ze ineens nog te leven! En met haar Force-krachten stuurt ze haarzelf als een soort Mary Poppins terug het schip in. Ten eerste: er is nooit geduid op dit soort krachten. Ten tweede: als ze dit kan, had ze deze film (en de vorige) heel wat problemen kunnen oplossen met haar krachten. In plaats daarvan zit ze op de zijlijn en wacht.

Nog een personage: Poe Dameron. In deel 1 was hij verstandig, daadkrachtig, volgde commando’s, deed veel goeds. Dit deel begint met hem die commando’s negeert en zogenaamd de held wil spelen, om vervolgens de hele film lang niks te doen te hebben. (Althans, niks anders dan anderen vragen wat ze van plan zijn. Meer daarover later.) En dan aan het einde van de film … moeten we ineens geloven dat Poe een perfecte nieuwe leider is? Make up your mind!

Opmerking: andere belangrijke mensen uit de hele saga, zoals generaal Ackbar, gaan ook dood in deze explosie en daar wordt geen seconde aan besteed. Zulke belangrijke personages verdienen op z’n minst een beter einde, en het was zelfs consistenter en emotioneel sterker geweest als de generaal zichzelf op zou offeren om de rest te redden.

En eigenlijk zijn vrijwel alle andere personages niets meer dan trucjes om plotpunten mee op te vullen.

“Oh, we willen ergens nog een liefde in het verhaal brengen? Laten we twee mensen een hele onnodige, saaie verhaallijn geven, vervolgens doen ze allebei om de beurt iets doms, en voila! Geen enkele achterliggende reden of langzaam opbloeiende liefde. We weten niet eens wie deze mensen nou echt zijn! En er zit verder ook geen ontwikkeling in hun personage!”

Luke Skywalker

Dan heb je nog het grootste probleem van allemaal: Luke Skywalker. Hoofdpersonage van de originele trilogie. In de hele eerste film (van de nieuwe trilogie) wordt opgebouwd naar zijn komst. En hoe is de pay-off? … welke pay-off? :p Luke stond bekend om zijn enorme hoop, en optimisme, en geloof in het goede. Hij is erg sterk en heeft al meerdere malen laten zien altijd voor het juiste te willen strijden.

In deze film, echter, heeft hij zichzelf verbannen naar een haast onvindbaar eiland, om daar eenzaam te leven tot hij sterft. Hij is chagrijnig, pessimistisch, en niet van plan ooit nog iets te doen. Een significant deel van de film bestaat uit Rey die achter hem aanloopt en blijft zeuren dat hij moet helpen. Ondertussen zien we ook dat Rey zonder enige hulp waarschijnlijk al sterker is (qua vaardigheden) dan Luke ooit was.

Gedurende de film krijgen we de uitleg over waarom hij zo is geworden. Hij had een school opgezet om nieuwe Jedi te trainen, maar in één van hen (Kylo Ren) “zag hij een duistere kant”, dus stond hij ineens ’s avonds in zijn tent klaar om hem te vermoorden. Die leerling van hem werd net op tijd wakker, reageerde op de dreiging, en vermoordde vervolgens de helft van de leerlingen (bijna inclusief Luke). Ik zag het al aankomen aan het begin van de film, en toen het echt gebeurde was de reactie: WAT.

Luke weigerde om zijn eigen vader, de grootste slechterik uit de hele Star Wars saga, te vermoorden … maar een kind waar hij iets raars bij voelt? Jup, die moet dood. Er is verder ook geen enkele uitleg. (Die leerling had ook geen enkele reden om op zo’n rampage te gaan. Dat is alsof iemand in een bruin T-shirt jou probeert te bestelen op straat, en jij vervolgens besluit om 50 andere mensen in bruine T-shirts te bestelen.)

Zelfs als dit écht gebeurd was, was het personage van Luke niet na dertig jaar nog steeds depressief en pessimistisch. Zeker niet als letterlijk zijn hulp werd gevraagd door iemand waarvan hij wist dat ze goed was. Maar nee, in plaats daarvan wilden ze iets onverwachts doen, en dan moet je blijkbaar karakters om zeep helpen.

Kylo Ren (en Snoke)

Dan heb je nog de “slechteriken”. Ook zij krijgen geen achtergrondverhaal, geen goede motivaties voor hun acties. Deel 1 bouwt op naar een blijkbaar hele krachtige en belangrijke Snoke—deel 2 vermoord hem op onlogische wijze. Onverwacht, zeker. Een dappere zet, zeker. Een goede zet? Nope.

Als we even inzoomen op Kylo Ren: waarom hangt hij de duistere kant aan? Hoe is hij daar gekomen? De film doet alsof dat ene moment (met Luke, in zijn tent) hem ineens naar de andere kant zwaaide. De films laten wel zien dat hij moeite ermee heeft, en ook aangetrokken wordt door de “lichte kant”, en dat is dan wel weer goed gedaan. Maar het zou nog veel sterker zijn als er een betere reden was. Kylo Ren is de zoon van Han Solo en prinses Leia, nota bene, twee goede en erg geliefde personages. Er moet toch veel meer avontuurlijkheid en goedheid in hem zitten? Er moet toch veel meer voor nodig zijn om hem naar de slechte kant te trekken?

Punt 2: Nieuwe elementen

Vrijwel het hele plot van de film rest op twee nieuwe, niet uitgelegde elementen:

• Voorheen was het onmogelijk om anderen te traceren als ze “through hyperspace” gingen. Nu kan het ineens wel.
• Er is zoiets als “brandstof” voor ruimteschepen. Dat kan opraken, maar er zijn nog veel complexere regels: escape pods gebruiken minder, op een gegeven moment gaat het schild uit, maar je kunt met heel weinig brandstof blijkbaar nog wel naar die “hyperspace” springen.

Opmerking: er zijn nog wel meer elementen. Zo wordt er een soort “hologram-Facetime” verbinding gemaakt met iemand aan de andere kant van het universum. In de andere films was het extreem belangrijk dat een droid ergens veilig aankwam, omdat die een heel belangrijk hologram/bericht bevatte als een soort USB-stick. Maar hé, nu kunnen we nog complexere informatie gewoon overal zomaar naartoe verzenden! Jeej!

Dit is natuurlijk vervelend. De nieuwe elementen zijn een verrassing, zeker. Ze zijn verfrissend, zeker. Maar dat betekent niet meteen dat het verhaal beter wordt.

Het is alsof je een heel spannend gevecht hebt in je verhaal. Jouw held lijkt te verliezen en je zegt uit het niets: “Uit de lucht viel een magisch zwaard dat iedereen kon verslaan! Oh, was ik dat vergeten te zeggen? Dit personage heeft een ring waarmee hij magische zwaarden kan sommeren. Oepsiefloepsie. Heb ik in alle scenes hiervoor ook maar een indicatie gegeven dat dit aan de hand was? Nee! Dit is gewoon een plottrucje!”

En het onverwachtse is nog maar de ene kant van de munt. De andere kant is dat er niet genoeg te zeggen valt voor de nieuwe elementen. Als jij nieuwe elementen toevoegt die het verhaal vele malen interessanter maken, die de wereld zoveel levendiger en completer en consistenter maken, doe je ding! Maar als jouw enige reden is “dat is nou eenmaal zo” of “dat is voor het plot, zodat dit en dit later kan gebeuren”, doe het dan vooral niet.

Gebrek aan activiteit

De hele film speelt af terwijl twee ruimteschepen extreem langzaam door de ruimte vliegen, op nét genoeg afstand om veilig te zijn. Dat is gewoon een doodzonde als het gaat om verhalen vertellen. Je bouwt het plot op een gebrek aan actie. Je verhindert het plot om daadwerkelijk iets te doen, om daadwerkelijk dingen te laten gebeuren. Je publiek zit niet in spanning om wat er gaat gebeuren, maar om of er nog iets gaat gebeuren.

Een vergelijking: stel je bouwt een verhaal waarin een slechterik wegrent voor de politie. Je bedenkt uit het niets een handicap voor de slechterik: hij heeft nog een zware kogel aan zijn been hangen, en kan dus niet zo snel. Vervolgens zeg je: laten we het hele boek lang de achtervolging plaats laten vinden. De slechterik beweegt heel langzaam voort, en de politie gaat op hetzelfde slakkentempo (zonder reden). De politie zou best iets kunnen bedenken om deze situatie op te lossen. Ze zouden een sneller voertuig kunnen nemen, proberen de slechterik in te sluiten, proberen te communiceren, etc. Maar in plaats daarvan doen ze niets. De slechterik, daarentegen, kan proberen de kogel los te krijgen, kan trucjes uithalen om de politie af te schudden, kan hulp van buitenaf proberen in te schakelen, etc. Maar dat doet hij niet.

Wat doen ze wel? De politie wacht tot de slechterik vanzelf doodmoe op de grond valt. Dat is geen verhaal. Het is niet eens een nieuwswaardig bericht. (Het past hoogstens in een flauwe comedy: “Man gevangen nadat politie 10 uur lang achter hem aan zat te joggen”)

Onthoudt deze drie regels:

• Verhinder in je plot nooit dat mensen actie kunnen ondernemen.
• Als je iets nieuws introduceert, geef niet alleen een goede uitleg, heb ook een hele goede verhaaltechnische reden.
• Als je het niet eens in de krant zou plaatsen, zet het dan ook niet in je verhaal.

Opmerking: er is een kaartspel, genaamd Guillotine, en daarin zit een actiekaart die mensen verhindert om actiekaarten te spelen (totdat de dag voorbij is, of zoiets). De ontwikkelaar van het spel zegt dat hij nu, elke keer als hij het spel speelt, dat kaartje zoekt en in de prullenbak flikkert. Zijn grootste fout was om een kaart te ontwikkelen die mensen de mogelijkheid ontneemt om het spel te spelen.

Opmerking: de regel over de krant is vooral makkelijk toepasbaar bij “grote verhalen”. Als er een grote veldslag plaats vindt, kan je ervan uit gaan dat daar berichten van over de wereld gaan. Als je verhaal veel kleiner of persoonlijker is, moet je simpelweg denken aan een kleinere krant. Bijvoorbeeld, je verhaal speelt af op de middelbare school, staat het in de schoolkrant?

Punt 3: Onlogische beslissingen

Het hele plot van de film is gebaseerd op deze reeks gebeurtenissen:

• Oh nee, ze kunnen ons ineens tracken door hyperspace! We kunnen nergens heen!
• We gaan gewoon langzaam onze brandstof opbranden, terwijl we op nét genoeg afstand blijven.
• Oh ja, admiraal Holdo is vanaf nu de baas.
• “Wat is ons plan Holdo?”
• “Ik geef geen antwoord, lekker puh.”
• (fluisterend) “Dan ga ik lekker op een sidequest met een paar andere mensen, in de hoop de tracker van de slechteriken uit te schakelen”
• *een paar onnodige scenes later*
• “Holdo, amai, je bent nu ons laatste beetje brandstof in de escape pods aan het pompen! Wat is ons plan Holdo?”
• “Ik geef geen antwoord.”
• “Oké, dan hoop ik dat mijn vrienden ons kunnen redden.”
• “WAT? JIJ MUITERT!”
• “WAT IS ONS PLAN HOLDO?”
• “IK ZEG NIKS”
• “OKÉ, NU BEN IK BOOS, DAN GA IK INDERDAAD MUITEN”

Zie jij de logica? Ik niet. De admiraal had makkelijk uit kunnen leggen: “we doen alsof we doorvliegen, maar we vertrekken ongezien via de escape pods naar een rebel-planeet hier in de buurt”. Klaar. Ze had er zelfs heel veel aan gehad. “Dus, maak alvast alles gereed, verzamel de mensen, geef het plan door, leg uit wat ze moeten doen als ze er zijn, etc.”

Maar dat doet ze niet. Ze wordt zelfs boos als hij vertelt dat zijn vrienden proberen (met gevaar voor eigen leven) om iedereen te redden. Wat? Ze heeft echt geen enkele last van die hele sidequest. Ze kan boos worden dat orders worden genegeerd, maar ja, die heeft ze niet echt gegeven.

Het is duidelijk dat de schrijver gewoon een extra verhaallijn nodig had (de tracker uitschakelen), en graag een muiterij wilde creëren op het schip. Dus moest daarvoor alle logica uit het raam.

Opmerking: heel veel mensen online konden zo betere verhaallijnen verzinnen. Bijvoorbeeld, er zit een spion aan boord, en dáárom wil Holdo geen informatie delen. Dan kon die verhaallijn worden omgezet in een spannende mysterie/thriller om de spion te ontmaskeren. Eén simpel, voor de hand liggend idee maakt het verhaal al DUIZEND keer beter.

Opmerking: Holdo “offert” haarzelf op aan het einde, door met haar schip dwars door het schip van de tegenstander te vliegen (en zo zelf te sterven). Op zich een mooi idee, en het visuele effect is prachtig, maar het is onrealistisch. Ze vernietigt hiermee een véél groter schip + alle kleinere schepen. Als dit kan, waarom vliegen ze dan niet de hele tijd lege ruimteschepen in die van de tegenstander? Daar heeft vast al eerder iemand aan gedacht toch? Toch? In plaats daarvan is het nu weer een nieuw element, een plottrucje, om zogenaamd een emotioneel moment te hebben.

Opmerking: Holdo is een grappige naam. Probeer het maar eens: “Ugh, wat ben jij een HOLDO zeg.”)

Rey

Los van die rotzooi hierboven, staat Rey’s verhaallijn. Zij zit dus vast op dat eiland met een Luke die alleen nog emo-muziek luistert en zwarte kleding draagt. Zij probeert Luke over te halen. Dat lukt niet, om onduidelijke redenen. Oh wacht, zou het iets te maken hebben met dat Luke’s karakter geen logica meer kent en dat Rey hem helemaal niet nodig heeft want ze is perfect?

Dus die hele verhaallijn leidt nergens heen. Toegegeven, op het einde komt Luke de hele boel nog wel redden (terwijl hij nog steeds op het eiland zit). Maar waarom? Wat gaf de doorslag? Rey heeft er niet voor gezorgd. Toen ze wegging was Luke echt niet van plan iets te doen. En als Luke echt zo sterk is, waarom komt hij niet zelf? Waarom projecteert hij zichzelf, om vervolgens eenzaam en alleen te sterven, terwijl zijn laatste heldendaad “een klein beetje tijd winnen” was?

Rey gaat zelfs zo ver om nóg iets stoms te doen. Ondanks wat Luke haar verteld over de psychopathische Kylo Ren, ondanks dat ze gedurende de film vaak “force-contact” (ook een soort “force-Facetime”) met Kylo Ren heeft waarin hij niet bepaald overtuigend is, gaat zij naar hem toe en wordt—surprise, surprise—gevangen genomen.

Uiteindelijk komt ze vrij door een onlogische actie van Kylo Ren’s kant. (Hij valt zijn leider aan, terwijl alles primo bello verloopt, en Rey in zijn macht is. Als hij even had gewacht, had hij de hele rebellion weggevaagd, en was Rey nog steeds machteloos.) Vervolgens is Rey ineens precies op tijd om met haar magische, alleskunnende krachten de rebels te helpen op hun planeet.

Té onlogisch, té toevallig, té weinig substantie.

Punt 4: Geen continuïteit of algemeen idee

Waarom werd deze film gemaakt? Welke functie vervult dit verhaal? Met welke les, inzicht, memorabel moment, of stof tot nadenken moet men weglopen? Ik weet het niet.

Star Wars gaat, in essentie, over goed en kwaad. Over vechten voor het juiste, zelfs als alles tegenzit. Over dat iedereen de drang naar een duistere kant voelt, maar dat jij je daar niet aan moet overgeven. Het gaat zelfs over mensen die doorgaan nadat ze iets verliezen, en over leerlingen die hun mentor opvolgen nadat ze die verliezen. Er lopen een aantal grote, belangrijke thema’s door de saga. Er worden vaak bewust parallellen getrokken om de saga een algemeen gevoel en continuïteit te geven. (Althans, tenzij George Lucas tegen ons liegt.)

Ik sprak aan het begin over verwachtingen. Hierboven staat de kern van de Star Wars verwachtingen, en die worden niet ingelost. Uiteindelijk hebben zowel het “goede” als het “kwade” noch gewonnen noch verloren. Uiteindelijk gaat Kylo Ren toch naar de duistere kant, Rey blijft lekker aan de lichte kant (en er was nooit twijfel daarover). Uiteindelijk gaat Luke juist niet door nadat hij iets verloren heeft, en hij neemt ook niet de rol van zijn mentor over. (Natuurlijk, dit is de middelste film van een trilogie, dus dadelijk kijk ik er nog even naar in bredere zin.)

Dit is een samenvatting van de lessen van de film:

• Blijf vooral hangen in het verleden. Ga eenzaam op een eiland zitten, weiger om de wereld te helpen. Op een gegeven moment komt iemand achter je aan zeuren, en dan zie je op magische wijze het licht, en ben je plotsklaps bereid om je leven te geven.
• Als je de hoofdpersonage bent van het verhaal, denk dan vooral niet logisch na over je acties. Je overleeft toch wel; je kunt alles zonder dat je ervoor hoeft te vechten of trainen.
• Parkeer je ruimteschip gewoon netjes. Anders krijg je problemen die leiden naar nóg meer onnodige scenes in de verhaallijn.
• Vertrouw vreemdelingen compleet. Oh nee, toch niet. Toch wel. Toch niet. Het uiteindelijke antwoord is: njae.
• Als jij de leider bent, ga dan vooral niet anderen leiden. Houd lekker informatie achter, wordt boos om niks, je kent het wel.
• Als iemand zichzelf opgeeft om met zekerheid alle andere rebels te redden—dan houd je diegene toch lekker tegen door hem bijna te vermoorden? En dan zeg je vervolgens heel inspirerend “we will not win by fighting what we hate, but by saving what we love”. ALS JE GEWOON NIKS HAD GEDAAN HAD JE AL DIE ANDEREN GERED! MAAR NEE, VLIEG MAAR KEIHARD TEGEN JE VRIENDJE AAN, DAT IS NIET EXTRA GEVAARLIJK ENZO.

Over dat laatste punt: het is een goed idee, maar de uitvoering is onhandig. Finn was van plan zichzelf in de machine van de tegenstander te vliegen. Daarmee waren de rebels met grote zekerheid gered. In plaats daarvan besluit Rose op het laatste moment Finn aan de kant te beuken, en gaat daarbij bijna dood. (Finn daarentegen: not a scratch.) Finn zichzelf laten opofferen was niet alleen logischer en aardiger geweest (dan had Luke bijvoorbeeld niet eens zelfmoord hoeven plegen), het was ook beter voor het verhaal. Dan had Finn wel een character arc gehad. Namelijk: slechterik, naar soort van neutraal persoon, naar een goederik, naar zichzelf opofferen voor de goederiken.

Het enige waar ik iets goeds in zag, was het feit dat Finn en Rose die beesten op Canto Bight bevrijden, en daarmee ook de jongens inspireren. Ze zeggen in principe: kinderslavernij en dierenmishandeling zijn verschrikkelijk, maar toch bestaan ze. Maar, hoe “gewoon” je ook bent, iedereen kan er iets aan doen. (Voor zover ik weet was dat ook de enige geldige reden dat die hele lange casino-verhaallijn in de film zit.) Dat is een goed idee: laten zien hoe jouw acties niet alleen op zichzelf goed kunnen zijn, maar ook anderen inspireren tot een beter persoon worden. Maar, zoals alles, het is niet genoeg uitgewerkt om echt krachtig te zijn.

De gehele trilogie/saga

En dan is er nog het grotere probleem: welke functie vervult deze film in de algehele trilogie? Of in de hele saga?

Het antwoordt: HELEMAAL NIIIIIIIKS.

De hele saga gaat over hoe de duistere kant steeds groter wordt, vervolgens overneemt, en uiteindelijk door Luke verslagen wordt. Waar begint de nieuwe trilogie? OH, NIEUWE SLECHTERIK, ALLES IS HETZELFDE, NIKS HAD GEVOLGEN. De eerste film gooide alles weg van de saga daarvoor, en deze tweede film gooit weer alles weg van de film daarvoor.

Letterlijk. George Lucas had ideeën opgeschreven voor de sequels, die heeft J.J. Abrams (regisseur van de eerste film) vervolgens weggeflikkerd en vervangen door zijn eigen ideeën, en die heeft Rian Johnson (regisseur van de tweede film) vervolgens weer weggeflikkerd voor zijn eigen rotzooi. Dan ga je inderdaad nooit continuïteit hebben. Geen algemeen idee, of gevoel, of thema waarmee je de wereld wilt inspireren.

Bij deze de laatste gouden regel van dit artikel:

Welk verhaal je ook schrijft: alles heeft een oorzaak en alles heeft gevolgen.

Ik snap niet waarom mensen het niet hanteren. Plots ontwikkelen wordt namelijk makkelijker als je deze regel hanteert. Je hoeft geen trucjes te gebruiken, niet je hoofd te breken over verfrissende ideeën; je hoeft alleen na te denken: hoe zijn we op dit punt gekomen, en wat is het meest logische en interessante wat het gevolg zou kunnen zijn?

Opmerking: Rian Johnson heeft vaak verteld dat hij de regel aanhangt “wanneer een karakter voor een keuze staat, welke keuze leidt dan tot de meest interessante scene?” En dat is een bekende en op zich goede regel, ware het niet dat hij incompleet is. De keuze die het karakter maakt moet wel een reden/opbouw hebben, en de gevolgen ervan moeten ook meegenomen worden. Je mag best halverwege het script denken “hmm, misschien is het interessanter als dit personage onverwacht NEE zegt, ipv JA”, maar dan moet je ook het hele script herschrijven om dat op te bouwen en het karakter aan te passen. Nu, in de film die hij heeft afgeleverd, worden keuzes vrij willekeurig gemaakt, en in veel gevallen zijn de gevolgen ook niet uitgewerkt. Dat maakt het verhaal interessanter, maar ook ongeloofwaardiger. Het maakt het plot onvoorspelbaarder, maar ook slechter en minder emotioneel sterk.

Opmerking: online kwam ik bijvoorbeeld ook vaak het idee tegen dat “Force-gebruikers” nu als een soort misdadigers of heksen werden gezien, omdat ze in het verleden zulke verschrikkelijke dingen hadden gedaan. Dus alle mensen die de Force kunnen gebruiken werden nu verbannen, of misschien zelfs achterna gezeten en vermoord. (Of op een space-brandstapel gegooid?) Dat is al een véél interessantere en meer logische premisse dan wat de huidige films geven. Dan zouden de gebeurtenissen uit de voorgaande delen echt gevolgen hebben.

Conclusie

Ik ben niet eens een Star Wars fan. Ik heb de films gezien, ik heb er meer over opgezocht, ik heb YouTube filmpjes bekeken over allerlei theorieën en recensies, ik heb delen van het LEGO spel gespeeld—maar een diehard fan ben ik zeker niet. Toch maakte de enorme rotzooi rond deze film een hele hoop in mij los :p Het zou gewoon niet mogen dat ze zoveel geld steken in iets met zoveel potentie, en het vervolgens vernaggelen door niet eens de basisregels van plot te volgen.

Als mensen op een forum ideeën spuwen over de Star Wars films, komen ze altijd op tientallen BETERE ideeën dan wat daadwerkelijk wordt uitgevoerd. De makers hebben zelfs toegegeven dat ze niet eens grote fans zijn/waren van Star Wars, en Rian Johnson had de eerste film niet gezien toen hij de tweede al had geschreven. Ik snap het niet. Als ze lui zijn, als ze het alleen om het geld doen, lees dan gewoon reacties van fans op het internet, en je hebt al een beter verhaal dan zij ooit gaan bedenken. Maar nee hoor, ze gingen zelfs zo ver om fans “seksistisch” te noemen, en te zeggen dat ze een sterke vrouw in de hoofdrol gewoon niet kunnen handlen, terwijl de fans legitieme kritiek hadden op het compleet vlakke, ongeïnspireerde personage Rey.

Ik hoop—nee, ik _verwacht _—dat de laatste film van de trilogie het enorm slecht gaat doen in de box office. Als ik mijn graadmeter goed heb ingesteld, hebben ze Star Wars fans wel zo enorm boos gemaakt, dat ze gewoon niet nog meer films willen. En dan heb je het wel heel bont gemaakt.

INTERESSANT: Er is iemand, genaamd Ivan Ortega, die bezig is met de hele film re-editen. Hierbij maakt hij heel slim gebruik van de originele beelden, inclusief beelden van de oude Star Wars films, of eigen voice-overs. Eigenlijk alles wat hij doet is extreem leerzaam. Niet alleen wat hij doet qua verhaaltechnische redenen, maar ook hoe hij besluit muziek en visuele effecten te gebruiken. Dus, mocht je meer willen zien over deze specifieke film, zoek naar het YouTube kanaal van Ivan Ortega!