… niet begrijpen dat verkeersregels geen “suggesties” zijn.
Waar zijn jullie in vredesnaam mee bezig?
Het maakt me niet uit dat je haast hebt, of dat jij niet bang bent om door rood te rijden. Je hebt namelijk niet alleen een verantwoordelijkheid aan jezelf, maar ook aan de rest van de mensen in het verkeer. Als jij door rood rijdt, moet een andere auto misschien ternauwernood afremmen, waardoor een kettingbotsing ontstaat. Of, andersom, omdat jij door rood rijdt denken onoplettende fietsers dat het inderdaad groen is, en steken blind over. Omdat jij de verkeersregels niet volgt, zien kinderen waarschijnlijk ook geen reden om dat te doen.
Het raarste vind ik nog dat meestal de oudere mensen door rood rijden. Ik heb in mijn leven heel vaak met kinderen/jongeren van mijn leeftijd bij een stoplicht gestaan, en iedereen wachtte netjes. (Ze zaten vaak wel op hun mobiel, of met oortjes in, of praatten onnodig hard, maar ach. Eén probleem per keer.)
Maar mannen met hun grote aktetassen op de bagagedrager, bejaarden op hun elektrische fiets, vrouwen in een grote fitness groep—allemaal denken ze de baas van het verkeer te zijn. Ze kijken links, ze kijken rechts, maar tegen de tijd dat ze weer vooruit kijken zijn ze al halverwege de oversteek. Ik snap dat niet. Wat zorgt ervoor dat volwassen mensen meer onnodig risico nemen in het verkeer?
Ik zeg onnodig, omdat ik diezelfde mensen vaak even later weer inhaal, zelfs als ik niet zo bijzonder hard fiets. Of, nog leuker, dan rijdt iemand eerst met gevaar voor meerdere levens door een aantal rode stoplichten, om vervolgens netjes te wachten bij een andere plek waar ze eigenlijk gewoon voorrang heeft. Maar ja, dat weet ze niet, want ze heeft niet op de borden gelet. En _duidelijk _niet de verkeerstest in groep 8 succesvol afgerond.
Waarom doen mensen dat? Soms steken mensen zelfs het voetpad over terwijl ze weten dat ze verkeerd zitten, maar dan steken ze hun hand op naar aanstormende auto’s. Alsof dat alles goed maakt. “Hé, ik steek mijn hand op, nu kunnen jullie wel even allemaal op het laatste moment remmen, ook al hebben jullie groen, toch?”
Laatst las ik dat het aantal verkeersdoden ergens weer was toegenomen. Bij nader onderzoek kwam dat door een toename aan verkeersdoden in de categorie kinderen/jongeren. Ik weet wel wie de schuldige is, en ik snap ze niet. Je wint meer tijd door ’s ochtends vroeg sneller de trap op en af te lopen, dan door een rood stoplicht te passeren. Je bent ook niet stoer als je de verkeersregels negeert. Men ziet je niet als een machtig persoon omdat iedereen zich naar jouw wil moet buigen. Je bent een lul. Op een dag gaat iemand ernstig letsel oplopen, of zelfs sterven, door dat onnodige wangedrag.
Zo, dat moest er even uit. Ernstig letsel oplopen (of zelfs iemand verliezen) door een verkeersongeluk is een van de meest vreselijke dingen die kan gebeuren, en het is ongelofelijk zonde. En toch gedragen veel mensen zich in het verkeer alsof niemand ze iets kan maken, en als ze dan een keer worden aangereden, is het natúúrlijk de schuld van de ander.
Nog vreselijker zijn de mensen die er dan omheen gaan staan om foto’s en filmpjes te maken. Nee. Je helpt, of je blijft uit de buurt. En als de hulpverleners je aan de kant beuken, of hardhandig de telefoon uit je handen slaan, dan hebben ze daar alle recht toe en moet jij in een hoekje gaan staan om je te schamen.
Ik merk dat dit artikel nog een specifiek voorbeeld behoeft. Omdat ik niet zo aardig ben geweest tegen de oudere mensen, gaat deze over twee jongeren. Sterker nog, een jongen van rond de 18, met een meisje (van dezelfde leeftijd) achterop zijn bagagedrager. Ik fietste achter hen met gepaste afstand, omdat ze de hele tijd heen en weer slingerden, en hun snelheid veranderden. We fietsten op een dun fietspad, langs een drukke weg, waar ook nog eens een bushalte stond.
Op een gegeven moment besluit de jongen dat hij geen zin meer heeft om het meisje achterop te houden. Hij remt af en plant zijn voeten ferm op het asfalt. Ze staan meteen stil. Ik, daarentegen, heb een fiets zonder fatsoenlijke remmen als het regent, zo bleek. Ik rem af, mijn band slipt opzij, ik gooi mijn stuur de andere kant op, en wankelend en schuddend maak ik nog net een cirkel om hen heen. Terwijl ik naast hen fiets raast een bus op hoge snelheid langs, slechts enkele millimeters van mijn stuur. Deze wordt gevolgd door een auto die mij ternauwernood mist.
Pas wanneer ik weer terug op het fietspad ben, besef ik wat er net was gebeurd. Ik had onder een bus kunnen liggen, hoogstwaarschijnlijk in kritieke toestand, omdat een jongen en meisje besloten om niet op andere mensen te letten en gewoon midden op een drukke weg stil te staan en af te stappen. (Ze blokkeerden het hele fietspad, anders had ik wel iets veiligers gedaan. Denk ik. Ik weet niet, het hele ding was een instinctieve reactie, en binnen twee seconden weer voorbij.) Nou, als je dat voorbeeld eens uitbreidt naar iedereen in het verkeer, die (als mijn ervaringen ook algemeen ervaren worden) dit zeker eens per week meemaken, dan zie je de reden dat ik dit schrijf.
Hou je aan verkeersregels. Zelfs als het niet perse hoeft volgens de wet, maakt het verkeer niet onnodig onveiliger.
(Over naar een zijdelings gerelateerd onderwerp: mensen die straten bouwen moeten bredere straten bouwen. Nee, je kunt niet een straat bouwen, en dan op het laatste moment besluiten de zijkanten een rode kleur te geven en het fietspaden te noemen. En nee, je kunt er ook niet nog even snel parkeerplaatsen van maken. En fietsers gaan zeker niet effetjes over het voetpad. Dat is hetzelfde als zeggen dat auto’s en vliegtuigen tegelijkertijd over dezelfde weg moeten. Het kan wel, maar alleen als een van beide stilstaat, en die ander heel angstig kijkt.)