Op een gegeven moment komt iedereen op een leeftijd dat bepaalde mensen ineens interessanter zijn dan anderen. Misschien speel je al jarenlang met dat meisje uit jouw klas, maar nu ineens voelt het anders. Misschien werk je al jarenlang elk weekend aan huiswerk of een project met je buurmeisje, maar nu ineens wil je dat nog véél vaker doen. Verliefdheid is een raar iets, maar ook een mooi iets. Zonder dat je precies kan zeggen waarom wil je gewoon altijd in de buurt zijn van iemand, alles doen om diegene te spreken of te zien. Zonder dat je kunt aanwijzen wanneer het begon, of wat die persoon nou zo speciaal maakt, is die persoon wel degelijk heel speciaal voor jou. (En, eventueel, voor andere mensen die hem/haar toevallig óók leuk vinden, maar dat is weer een heel ander verhaal.)
Natuurlijk is het eerste dat mensen aandragen voor verliefdheid het uiterlijk. Ze is zo knap, ze heeft zulke mooie ogen, hij is zo gespierd, zijn tanden zijn zo wit—noem het maar op. En dat is ook logisch, want als je iemand voor de eerste keer ziet weet je niet wat voor persoon diegene is. Het enige wat je ziet is het uiterlijk, en hoe diegene zich gedraagt. En dan valt mij al vaak iets op: als mensen zeggen dat ze iemand gewoon knap vinden, dan bedoelen ze vaak dat ze het leuk vinden hoe diegene dingen doet, of hoe diegene zich kleed en gedraagt.
Als ik een meisje zie dat heel lief gekleed is, of heel aardig met andere mensen omgaat, dan is er een grote kans dat ik haar een beetje leuk vind. Niet verliefd, maar ik voel dat zij gewoon een hele lieve persoonlijkheid moet zijn, en dan wil ik haar natuurlijk graag ontmoeten. Maar andere mensen zoeken misschien iets anders. Misschien moet een man z’n droomvrouw wel heel goed zingen, of haar haar altijd in een knotje hebben. Misschien zoekt een vrouw wel een man die altijd blij en opgewekt uit zijn ogen kijkt, of een man die netjes rechtop zit in plaats van achter z’n laptop/smartphone te hangen.
Het zijn die kleine dingetjes die iemand speciaal maken voor iemand anders. Hoewel er wel een algemeen idee is van wanneer iemand knap is (geen gigantische neus, geen veel te grote oren, goed verzorgd, ruikt niet vies, et cetera), maken die details net het verschil of jij iemand aanspreekt of niet. Want dat is belangrijk—het eerste contact. Knap uiterlijk bepaalt wel degelijk voor de helft of mensen met je in contact willen komen, en de andere helft komt van hoe je je gedraagt. Je kunt de meest geweldige persoonlijkheid hebben, maar als je er niet uitziet alsof je die persoonlijkheid hebt, zal men niet snel naar je toe komen of je leuk vinden.
En dat is enerzijds jammer, maar anderzijds ook weer niet. Want, wat ik ook heb gemerkt, is dat wanneer je eenmaal iemand kent, uiterlijk nauwelijks meer uitmaakt. Ik ken een meisje dat aan zo’n beetje alle algemene ideeën van knap zijn voldeed, en al jaren gelukkig is met een vriend waarover ik anderen vaak negatief heb horen zijn. Dan zeggen ze dingen als “zij is veel te knap voor iemand als hij”, of “wat ziet ze in hem?”, alsof dat veel uitmaakt (Wat ironisch is trouwens, want de mensen die dat soort dingen zeggen hebben vaak zelf geen relatie.) Haar maakt dat niet uit. Ze is in contact gekomen met die jongeman omdat hij op haar afstapte, en ze hadden het gewoon gezellig samen. Het is niet alsof iemand die “knap” is automatisch vindt dat hij/zij een vele malen knappere vriend(in) moet krijgen. Nee, dat idee praat men zichzelf alleen aan, omdat men het van tevoren al opgeeft.
Ik vind mezelf niet bijzonder knap. Ik ben niet lelijk, maar knap zeker ook niet. Toch ben ik vaak genoeg bevriend geraakt met meisjes die ik als veel knapper dan ikzelf zag. Ik heb nooit het idee gehad dat zij dachten dat ik “te min” voor ze was, noch heb ik ooit het idee gehad dat ik op een of andere manier bang moet zijn om voor meisjes te gaan die vele beter zijn dan ik.
Het enige wat wél doorslaggevend was hierin, was dat ik mijn uiterste best deed om er uit te zien als iemand die je wilt kennen. Mijn uiterlijk was helemaal niet zo verzorgd, maar ik was altijd vrolijk, actief, probeerde iedereen te helpen, en (voor zover ik weet) nooit gemeen of irritant. Dat trekt mensen net zo hard aan als fysiek uiterlijk. Ik heb een periode gehad waarin ik het niet meer zag zitten en weinig naar activiteiten kwam, en als ik er was lag ik vaak half te slapen of kapte ik elk gesprek zo snel mogelijk af. Niemand kwam meer op mij af, ik durfde ook niet meer iets met anderen te doen. Nu neem ik. als ik weer zo slaperig en moe ben, soms een knuffel mee naar de universiteit, en plotsklaps spraken alle mensen en professoren mij aan en begonnen verhalen te vertellen.
Wat ik probeer te zeggen, is dat uiterlijke schijn ook echt _uiterlijke schijn _is. Je moet nooit terneergeslagen zijn over jouw uiterlijk (waar je niks aan kunt doen), je moet nooit van tevoren denken dat mensen te min voor je zijn, of dat jij juist nooit een relatie of vriendschap met iemand kan krijgen. Je moet geen gemene opmerkingen maken als een knap meisje voor een (in jouw ogen) lelijke jongen gaat, of als een (in jouw ogen) lelijk meisje vertelt dat ze jou leuk vindt. Als jij je gedraagt zoals jij zou willen dat jouw droomvrouw/droomman zich zou gedragen, dan komt het vanzelf goed.