Sommige dingen in ons zorgsysteem zijn raar. Zo mag men geen onderzoek laten doen zonder een verwijzing te hebben van de huisarts. Dat is op zich logisch, anders zouden mensen bij het minste of geringste langs het ziekenhuis gaan en de meest exotische onderzoeken aanvragen. (“Ik ben al drie dagen verkouden, ik ben bang dat er een tumor in mijn neus zit!” “Mevrouw, drie dagen verkouden zijn is heel normaal, ik denk niet—” “Nee, ik wil dat het nu getest wordt!”)
Maar, wanneer zo’n onderzoek is uitgevoerd, worden de resultaten om de een of andere reden in het geheim weer naar de huisarts teruggestuurd. Zelfs voor iets simpels als bloedprikken krijg ik de resultaten pas te horen nadat ik zelf een afspraak heb gemaakt met de huisarts.
Waarom? Wat is het nadeel van mensen een brief sturen met de resultaten, of een mail sturen, of bellen, of desnoods WhatsAppen? Zo krijgt men zo spoedig mogelijk de resultaten van een onderzoek, kunnen ze voorbereid naar de huisarts gaan, en zelf in de tussentijd al stappen ondernemen. De artsen die het onderzoek doen in het ziekenhuis schrijven altijd een mooi verhaaltje van de resultaten voor de huisarts; dat zou men zonder moeite door moeten kunnen sturen naar de patiënt zelf.
Zo heb ik een keer bloed laten prikken, en kon ik pas twee weken later weer naar de huisarts, kreeg ik daar te horen dat mijn immuunsysteem schrikbarend slecht was. Fijn. Lekker op tijd enzo. Ik had in die twee weken gewoon door de kou en regen gefietst, bij anderen gelogeerd, en allerlei andere dingen gedaan waardoor ik ziektes kon oplopen. En, je raadt het niet, ik was ook daadwerkelijk vervolgens heel ziek geworden.
Niet alleen vind ik het raar dat zo’n systeem niet geregeld is, ik vind het eigenlijk raar dat het allemaal zo lang duurt. Bij de huisarts is het altijd “ga maar ergens een keer bloedprikken, en dan eh ja over twee weken ofzo spreken we weer af”, wat belachelijk is als mensen aan komen zetten met enigszins serieuze klachten, want die moeten dan nog minstens twee weken met slechte gezondheid doorploeteren. Ik had een paar weken geleden dat mijn ogen ineens soms wazig zagen, dus ik had na een week een afspraak bij de huisarts, en die zei dat ze zo snel niks ernstigs kon zien, en dat ik het snelst over een maand bij de oogarts langs kon. Inmiddels zie ik al bijna een maand steeds slechter. Fijn. Lekker handig met fietsen en dingen lezen/leren enzo.
Het lijkt alsof er geen tempo zit in de gezondheidszorg, terwijl dat juist de plek is waar tempo in moet zitten. School is zeer belangrijk, maar je kan gerust eens een dagje overslaan soms. Je kunt niet iemand maar maanden lang door laten leven met slechte gezondheid, en misschien zelfs levensgevaarlijke toestand.
En natuurlijk, ik begrijp dat de gezondheidszorg enorm veel werk heeft, en dat artsen het enorm druk hebben en zich niet overal meteen druk om kunnen maken, en dat ze waarschijnlijk wel honderd procent zeker willen weten dat wat ze doen juist is. Maar dit zijn geen onoplosbare dingen. De reden dat ikzelf geen geneeskunde ben gaan studeren, is omdat ik zoveel slechte verhalen hoorde over dat hele (studie)traject. De reden dat ik vaak lang wacht voordat ik naar de huisarts ga, is omdat de huisarts anders te licht over mijn klachten denkt en me graag naar huis stuurt met de boodschap “rust maar gewoon even uit”. Als iemand met enigszins vage klachten komt aanzetten, schrijft de huisarts gerust talloze medicijnen voor die “misschien wel, misschien niet” effect hebben, dus dat ze honderd procent zeker willen zijn over onderzoeken, of medicijnen, of resultaten lijkt ook niet waar te zijn. (In zekere zin kun je ook nooit helemaal zeker zijn, en is innovatie in de gezondheidszorg en diagnoses stellen natuurlijk gewoon een hoop experimenteren.)
Al met al is mijn punt denk ik dat het een stuk sneller kan in de gezondheidszorg, omdat juist constante klachten of ziek zijn mensen opbreekt, depressief maakt, en hindert in het doen van wat dan ook. Het eindeloze wachten tot er weer iets gebeurt helpt niemand, zelfs de artsen niet. Het geheimzinnig doen over uitslagen, het vaag doen over nieuwe tijdstippen voor afspraken of onderzoeken—het is allemaal om grenzeloos kwaad over te worden als ziek zijn je leven overneemt.